De zuster heeft de kamer verlaten om met de donkter te praten. Over een ding pieker ik nou heel de tijd.
Ben ik echt psychisch gestoord? Straks sturen ze me naar een inrichting! Dan word ik alleen maar depressiever. Zien ze dat dan niet! En wanneer kan ik eindelijk uit dit klote ziekenhuis!?
Mijn ogen beginnen te prikken en zonder dat ik het door heb springt een traan uit mijn oog die zich een weg baand naar beneden via mijn wang. Hardhandig veeg ik heb weg en laat me achterover op bed vallen. Diep zucht ik en kijk naar het saaie, witte plafond.
Intessant he?
Ik ben zo diep ik gedachten gezonken dat ik niet doorheb dat de deur open gaat. Pas als de dokter begint te praten heb ik wat door.
'Mevrouw Hood we moeten met spijt zeggen dat u leid aan een paniek stoornis. Ik raad u aan om imipramine te nemen. Met de huisarts is alles al geregeld.' Zegt hij kalm.
Hoe, durft hij dit te zeggen.
'D-dus ik hoef niet naar een i-inrichting?' Vraag ik bibberend.
'Nee' zei hij kortaf.
Oke. Lekker profesioneel.
'O-oke' zeg ik zacht. Ik heb geen zin om nog andere woorden met deze man te wisselen.
'Oh en ene Hemmings wilt u spreken. Mag hij binnen komen?' Vraagt hij dit keer wel aardig.
De mannelijke bitch.
'Tuurlijk' klinkt mijn stem al weer wat normaler. Wat verwacht je anders. Ik kom er net achter dat ik een stoornis heb.
Zonder nog iets te zeggen loopt de verschikkelijk ombeschofte man de deur uit en hoor ik een paar stemmen op de gang woorden verwisselen met elkaar.
Het boeit me eigenlijk ook helemaal niks. Ik wil Lucas hier hebben. Ik mis hem zo erg.
'Babe?' Hoor ik uit de deropening komen.
Verschrikt kijk ik op en zie hem daar staan.
Mijn vriendje.
L-lucas' fluister ik met tranen in mijn ogen.
Hij kijkt me met pijn in zijn ogen aan. Nog voor ik iets kan doen komt Luke rennend naar mij toe en sluit me in zijn armen.
Nu beginnen de tranen te stromen.
'Hey babe het komt goed. Je bent veilig hier. Ik ben er nu' sust hij me terwijl hij mij kusjes geeft op mijn haar.
Op een of andere manier werkte het kalmerend.
'Ji-ij vind me toch niet gestoord?' Vraag ik zacht. Bang dat hij me gaat uitlachen.
'Allison Hood. Jij, bent mijn meisje. Mijn alles. Zonder jou was ik nu nogsteeds zo stom joch uit een bandje. Jij hebt mijn leven compleet gemaakt. Je bent niet gestoord.' Zegt Luke terwijl hij mij diep in mijn ogen aankijkt.
Ik staar naar zijn blauwe glinsterende kijkers en raak bijna in trance.
'Dankje' fluister ik.
'Je bent mijn meisje. Ik doe het voor je' zegt hij steeds zachter en komt met zijn hoofd steeds dichterbij.
(Okay bij dit stuk hieronder had iemand anders geschreven omdat ik dat zegmaar totaal niet kan.. Heh)
'Ik zou voor je vechten' fluistert hij als hij bij mijn wang is aangekomen.
Langzaam begint hij tedere kusjes op mijn wang te geven. Steeds langzaam naar beneden. Mijn wangen worden rood bij de gedachte als iemand nu de deur open zou trekken.
Bij mijn nek aangekomen geeft hij kusjes op plekken. Op een bepaalt plekje voelt een tinteling en ik kreun gesmoord. Ik voel Luke tegen mijn nek aan glimlachen. Hij gaat op het plekje zuigen en ik houd het niet meer vol.
'L-lucas' kreun ik zachtjes en grijp zachtjes aan zijn haar wat hem ook laat kreunen.
'Geen Lucas zeggen. Ik haat die naam' fluister Luke hees in mijn nek.
Zachtjes blaast hij op het plekje en een schok gaat door mijn lichaam heen.
Net als Luke zijn zachte lippen op die van mij wil drukken gaat de deur open. Iets waar ik niet op gehoopt had op dit moment.
'Jij klootzak'
