အခန်း 270- သေမလား အညံ့ခံမလား
ထောက်ထျဲ့၏ မျက်လုံးများ တောက်ပလာ၏။
နိမ့်ကျသည့် ပုရွက်ဆိတ်ကလေးမှာ သူ့အား တားဆီးချင်သည်လော။ သေချင်နေလျှင်လည်း သူ ဖြည့်ဆည်းပေးရပေမည်။
ရီချန်းဂျီတို့ အဝေးမှ ပျံသန်းလာကတည်းက သူ သတိထားမိခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုလူမှာ ကျင့်ကြံခြင်းအရိပ်အယောက်ရှိသည်ကို မမြင်သဖြင့် သူ လျစ်လျူရှုထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
ကျင့်ကြံမှုမရှိသောလူသည် သူ့ စိတ်ဝင်စားမှုကို လုံးဝမဆွဲဆောင်နိုင်ပေ။ ထိုသို့သောသူများမှာ သူ့ခြေထောက်အောက်တွင်ပင် ပြားပြားကပ်ကာ အဆုံးသတ်သွားရမည်သာ ဖြစ်သည်။
သို့သော် သူ့အား ထိတ်လန့်စေသည့်အရာမှာ ဤလူသည် သူ့ရှေ့တွင် ရပ်နေသည့် အရာ၏ ခွန်အားကို အမှန်တကယ် သိမြင်ခြင်း မရှိသည့်ပုံပင် ဖြစ်သည်။
သူ့အမြင်တွင် ၎င်းမှာ သူ့အတွက် ကြီးစွာသော အရှက်ရစရာ ဖြစ်သည်။
လွန်ခဲ့သည့် အနှစ်တစ်သောင်းကဆိုလျှင် သူ့ပုံရိပ်ကို ကျင့်ကြံခြင်းမရှိသော သူများမြင်လျှင် နေရာတွင်ပင် မတ်တပ်မေ့လဲသွားလောက်အောင် ဖြစ်စေခဲ့သည်။
ထိုသူများမှာ သူတို့တွင် နောက်ထပ်ခြေနှစ်ချောင်း ထပ်ပေါက်လာပြီး ပိုမြန်မြန်ပြေးနိုင်အောင်ပင် ဆုတောင်းနေခဲ့ကြရသည်။
ယခုတော့ ပုရွက်ဆိတ်ကလေးတစ်ကောင်ကပင် သူ့ အရှိန်အဝါကို စိန်ခေါ်နေခဲ့လေပြီ။
ယခုအခါတွင် လူများသည် သူ မည်မျှ အစွမ်းထက်သည်ကို မေ့လျော့သွားပုံရသည်။
သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ၎င်းမှာ ခွင့်လွှတ်နိုင်စရာ အကြောင်းရှိသည့် ကိစ္စမဟုတ်ပေ။
ထို့ကြောင့် သူ ဒေါသဖြစ်နေခဲ့သည်။
ချက်ချင်းပင် သူ့ပါးစပ်ကြီးကို ဟကာ စုပ်ယူခြင်းစွမ်းအားတစ်ခုကို ထုတ်ဖော်လိုက်သည်။ သူ့ရှေ့တွင် အေးအေးဆေးဆေး သူ့ထံသို့ လျှောက်လာနေသော သူအား ဝါးမျိုး ပစ်လိုက်တော့မည်။
အားပြင်းသော စုပ်ဝဲတစ်ခု၏ စွမ်းအင်သည် လေထုထဲတွင် ပျံ့နှံ့သွား၏။ ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အရာအားလုံးသည် ၎င်း၏ဆွဲငင်အားအောက်တွင် သွေးဆာနေသော ပါးစပ်ထဲသို့ ပြေးဝင်သွားရတော့သည်။
