အခန်း 243- အသူရာနဂါးလျှို့ဝှက်နယ်မြေ
နင်းမန်မန်း၏ ပျော်ရွှင်နေသော အမူအရာကို မြင်လိုက်ရသည်တွင် လုယန်ချီသည် ပို၍ ပို၍ သိချင်လာသည်။
ရီချန်းဂျီမှာ ဘာတွေများ ထူးခြားကောင်းမွန်နေသနည်း။ ရိုးရိုးသားသားပြောရလျှင် နင်းမန်မန်း အခြားသူကို ထိုသို့ ဖြစ်နေသည့်ပုံကို သူမချစ်ရသည့်အရုပ်ကို အခြားတစ်ယောက် လုယူသွားသလိုမျိုး သူမ မနာလို ဖြစ်နေမိသည်။
၎င်းကိုတွေးရင်း လုယန်ချီ စိတ်ထဲတွင် အတွေးတစ်ခုဝင်လာ၏။ နင်းမန်မန်းကို သွေးတိုးစမ်းကာ မေးကြည့်လိုက်သည်။
"မင်းပြောတာ ကြားရသလောက်တော့ မင်းရဲ့ဆရာက ပန်းပဲဆရာပေါ့် ဟုတ်လား..."
နင်းမန်မန်း ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ပြန်ဖြေ၏။ “လက်နက်လုပ်တာက သူ့အလုပ်တွေထဲက တစ်ခုပဲ... ငါ့ဆရာက အများကြီးသိတယ်... သူသည် အကုန်လုံးကို ကျွမ်းကျင်တဲ့ ပညာရှင်ကြီးပဲ...”
ပြောလိုက်ရင်း နင်းမန်မန်း သက်ပြင်းချလိုက်ရသည်။ ဤကမ္ဘာမှာ အရာအားလုံးကိုသိသည့် ထိုကဲ့သို့သော တည်ရှိမှုမျိုး မည်သို့ရှိနိုင်မည်နည်း။ ထို့ကြောင့် သူမပြောသည်ကို ယုံကြည်မည်လည်း မဟုတ်ပေ။
လက်နက်ဖန်တီးခြင်း၊ ဆေးဝါးသန့်စင်ခြင်း၊ အစီအရင်ဖန်တီးခြင်း၊ အဆောင်လက်ဖွဲ့ဖန်တီးခြင်း...။ တွေးကြည့်လျှင် ပို၍ပင် တုန်လှုပ်စရာကောင်းပေသည်။
ထို့အပြင် သူသည် တစ်စုံတစ်ယောက်အား မည်သည့်အရာတွင် ပါရမီပါသည် မည်သည့်အရာတွင် ပါရမီမပါသည်ကိုလည်း ခွဲခြားနိုင်သည်။
အစက သူမလည်း ဤမျှလောက် အစွမ်းထက်သော ပုဂ္ဂိုလ်သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိလိမ့်မည်ကို မယုံကြည်ခဲ့ပေ။ သို့သော် ထပ်ခါထပ်ခါ ကြုံတွေ့ခဲ့ရပြီးနောက်တွင်တော့ သူမ လုံးဝ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
ထိုအချိန်မှစ၍ သူမသည် ရီချန်းဂျီအား လုံးလုံးအားကိုးခဲ့သည်။
သူမ၏ နောက်တွင် သန်မာသည့် ဆရာသခင်တစ်ယောက် ရှိနေလျှင် သူမ သိပ်ကြိုးစားအားထုတ်စရာ လိုအပ်တော့မည် မဟုတ်ပေ။ ရီချန်းဂျီနောက်သို့ လိုက်ကာ သူ၏ဉာဏ်ပညာကို ဖောက်စားရုံသာ လိုအပ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် ရီချန်းဂျီအား မည်သည့်နေရာတွင်မှ အထင်မသေးရဲတော့ပဲ တလေးတစားနှင့် အားကိုးနေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
