နင်းမန်မန်း၏ စကားများကို နားထောင်ရင်း လုယန်ချီပင် ရယ်စရာကောင်းသည်ဟု တွေးနေရုံသာမက ဘေးမှကြားနေသည့် ခေါက်ယပ်တောင်ပိုင်ရှင်ပင် ယုံရခက်နေခဲ့သည်။ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ထိုမျှ ကြောက်စရာကောင်းသည့် လူတစ်ယောက်ရှိနေခဲ့သည်လော။ သူမသည် ချဲ့ကားနေခြင်း မဟုတ်လော။
အစီအရင်ပညာရှင်၊ ပန်းပဲပညာရှင်တစ်ယောက်၏ ခွန်အားသည် အမြဲတမ်း အကန့်အသတ်ရှိသည်။ ထိုသို့သော လူတစ်ယောက်မှာ ထိုမျှ ကြီးကျယ်ခမ်းနားသည့် အရာအလုံးစုံကို အစွမ်းထက်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပေ။
၎င်းမှ နင်းမန်မန်း သူမ၏ နောက်တွင် အားကောင်းသူ တစ်ယောက် ရှိနေသည်ဟု ဟန်ဆောင်ကာ ငတုံးများကို လိမ်ညာဟန်ဆောင်ပြနေခြင်းသာ ဖြစ်ရပေမည်။
လုယန်ချီလည်း သိပ်မယုံပေ။ ထိုသို့သာ တကယ်ဖြစ်ခဲ့လျှင် ရီချန်းဂျီသည် နယ်ပယ်ပေါင်းစုံတွင် ထိုသို့ကြောက်စရာကောင်းသည့် အောင်မြင်မှုများ ရနိုင်ဖို့ မည်မျှ အချိန်များ ရင်းနှီးထားရမည်နည်း။
ထိုမျှ ထက်မြတ်သည့်သူကို ကောင်းကင်နှင်းနန်းတော်မှာပင် ရှာမတွေ့နိုင်ပေ။
နင်းမန်မန်းကို သူမ မယုံသည် မဟုတ်ပေ။ သူမ ပြောသောစကားသည် ရယ်စရာကောင်းလောက်အောင် ယုတ္တိမဲ့လွန်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ယုံနိုင်စရာ အကြောင်းမရှိခဲ့ပေ။
နင်းမန်မန်းသည် သူတို့၏ သံသယမျက်နှာများကို ကြည့်ပြီး သိပ်ရှင်းပြမနေတော့ပေ။ အနာဂတ်မှာ ရီချန်းဂျီအား သူတို့ မျက်မြင်တွေ့လိုက်ရသည့်အခါ မည်မျှ ကြောက်စရာကောင်းသည်ကို သူတို့ သိသွားကြပေလိမ့်မည်။
သူမကိုယ်တိုင်လည်း မျက်စိနှင့် မြင်ခဲ့သည် မဟုတ်လျှင် ယုံမည်မဟုတ်ပေ။ ထို့အတူ ထိုကဲ့သို့သော ဆရာကိုလည်း သူမတစ်သက်တာလုံးကြိုးစားလျှင်ပင် ကျော်လွန်နိုင်မည် မဟုတ်တော့ပေ။
ပို၍ပင် ဒေါသဖြစ်စရာမှာ သူမ၏ ကျင့်ကြံမှု အရှိန်သည် အလွန်မြန်ဆန်နေပြီး ဖြစ်သည်။ သာမန်လူများနှင့် ယှဉ်လျှင် အဆရာနှင့်ချီ၍ သူမ၏ ကျင့်ကြံနှုန်းမှာ ပိုမြန်သည်။
