sinende geçen akşamlar

otuz bir - ayça.

Selamlar canlarım! Bence güzel bir bölümle geldim. Keyifli okumalar şimdiden. Lütfen oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın. Sizleri seviyorummm 💚

otuz birinci bölüm
[AYÇA]

🗝️

Ayça Selkin'den...

Hiçbir zaman bileklerim kendi özgürlüklerinde hareket etmemişlerdi. Her zaman bir pranga bağlıydı ruhumda. Çekiştirdikçe acı veren ama çekiştirmeden de duramadığım bir pranga...

Boynuma urgan misali geçirilen şey, zayıflığımdı. Her daim zayıftım. Çaresiz, özgüvensiz, kimsesiz bir kız... Kimsesiz bir Ayça.

Babam dediğim insan koparmıştı kanatlarımı, o yolmuştu tüylerimi, ömrümü bizzat o azaltmıştı.

Annem yüzünden yarıda kalmış bir şiir kitabı, babam yüzünden sayfaları acımasızca koparılmış bir romandım.

Koparılan sayfalarım kızgın bir ateşin içerisine atılmıştı. Bu ateş, müstakbel kocam Cenk Balandı'ydı.

"Ne işin var senin burada?" diye sordu sert sesi, çatık kaşlarıyla.

Ruhum titredi yüksek sesine. İrkildim istemeden. Evet, ne işim vardı burada? Onun şirketinde, onun odasında ne arıyordum?

Cevap basitti. Sadece birkaç hafta sonra evleneceğim adamı görmek istemiştim. Onun pisliğin teki olduğunu düşünürdüm, bu tezi çürütmek için gelmiştim buraya. Belki de sandığımın aksine iyi birisidir diye düşünüyordum.

Umut fakirin ekmeğiymiş ya, o hesap.

"Müstakbel karınla daha sakin konuşmalısın," dedim düz bir sesle.

Bana iğrenircesine baktı. İğrenmekte de haklıydı aslında. Bok gibi göründüğümün farkındaydım. Günlerdir ağlamaktan başka hiçbir şey yapmıyordum. Gözlerim kan çanağına dönmüş, zayıflamıştım. Üstüme başıma da pek özendiğim söylenemezdi doğrusu.

Cenk rahatsızlıkla kıpırdandı, "Şirketime gelirken daha özenli olmalısın," dedi beni baştan aşağıya süzerken. "Kimin karısı olacağını unutma."

Keşke unutsam. Keşke unutacak kadar önemsiz bir detay olsa. Keşke unutsam ve böylelikle o evlilik gerçekleşmese.

"Umrumda mı sence?" diye mırıldandım.

"Benim umrumda," dedi itiraz istemeyen bir tavırla. "Senin yüzünden rezil olamam."