DÜRÜST YALANCI: KISADIR AŞKIN BOYU

5. BÖLÜM

     Sinir bedenimde bir virüs gibi çoğaldıkça çoğalıyordu. Kalbim gümbür gümbür atarken, aklım çığlık çığlığa bağırıyordu. Burada, bu durumda olmam, böyle bir işin içinde çırpınmam mantıksızdı. Onun da haberi yokken böyle bir tavır alması da mantıksızdı. Kendi ağzıyla sinirlendim demişken nasıl alaya alıp, benimle oynayabiliyordu ki? Mantıklı olan insan bu işi çözmek için uğraşırdı. Onun yaptığı gibi fırsata çevirip, küstahça davranmazdı. Alaycı gözleri gözlerimin önünden gitmezken hışımla asansörden çıktım. Girerken bana zorluk çıkaran insanlar, şimdi mahcup bir şekilde bakarak kafalarını eğmişlerdi. Bu adam bu kadar mı önemliydi gerçekten? Hiçbirine aldırmadan direk çıkışa yöneldim. Burada daha fazla bulunmak istemiyordum. Bir daha bu şirketi de, bu ismi de, Ali Yalman’ı da görmek istemiyordum.
Hızla arabama binip yola koyuldum. Hava oldukça kararmıştı. O yüzden direk eve gitmeye karar verdim. Artık bugünkü saçmalığı daha fazla düşünüp, kendimi yormak istemiyordum. Hala sinirlerim tam olarak yatışmamış olsa da yarın Leyla’ya boşanma talimatı vermekten başka da yapacağım bir şey yoktu. Bu gece iyice dinlenip, yarın tamamen hastalarımla ilgilenecektim. Ve tabi ki de ailemin katiline odaklanacaktım. Artık bir şeyler bulmam gerekti. Onlar toprağın altında üşürlerken, katilleri dışarda istediği gibi gezemezlerdi. Onların gülen yüzü solmuştu, güven veren sıcaklığı kaybolmuştu, sımsıkı güvenle tuttuğum elleri buz gibi olmuştu… Aylar öncesinde hayatım her insanın ki gibi sıradanken, şimdi karmakarışık olayların ortasındaydım. Yüreğimde ki boşluk her geçen saniye daha da çok büyüyordu. Gecenin ayazında çırılçıplak kalmış gibi hissediyordum kendimi. O kadar aciz, o kadar savunmasız…
Benim hayatımda hep iki kişi olmuştu. Her şeyim dediğim iki kişi! Ailem, arkadaşlarım, akrabam, sırdaşım… Hepsi olarak gördüğüm, sadece iki kişiydi. İstemezlerdi kimseye gereğinden fazla yakınlık kurmamı. Kimseye güvenip, inanmamı istemezlerdi. Daha çok babam istemese de annemde bazen istemezdi. Onları hiç sorgulamadım ama bu yüzden. Neden diye de sormadım. Onlar herkesin yerini dolduruyorlardı çünkü. Ama şimdi doldurulmayacak kadar büyük bir boşluk hissediyordum. Şimdi onlara kızıyordum işte. Bile bile ölüme gidip beni tek bırakmışlardı. Her şeyim olduktan sonra her şeyimi elimden almışlardı. Bana dayanma gücü olacak hiçbir şey bırakmamışlardı. Beni o alevlerden korumak yerine, kendilerini korumaları gerekirdi. Bile bile ateşe yürümek tam olarak onlara uyuyordu işte. İçimde kalmış sinire hırsta eklenince daha da gaza basıp biran önce evime vardım. Her anım, her hareketim, her işim onları hatırlatıyordu bana. Çünkü bildiğim her şeyi onlar öğretmişti. Allah kahretsin! Doktorluğu bile babamdan öğrenmiştim ben. Kalbimde ki yalnızlık hissi git gide çığ gibi olurken kapıyı çarparak içeri girdim. Boğuluyordum artık. Yalnızlıkta boğuluyordum. Kalabalık yüzüme tokat gibi çarparken, ben yalnızlığımın altında eziliyordum.
Beni pamuklara sarıp büyüttükten sonra, birden insanların acımazsız kollarına atamazlardı.
Bana dünyayı öğretmeden, beni sorunlarla baş başa bırakamazlardı.
Duvarlarda her günümün, her yaşımın taze anıları dururken beni onlarsız bırakamazlardı.
Bu kadar bencil olup ölemezlerdi onlar. İçimde ki hırsım git gide büyürken ayağıma annemin bitirmediği biblosu takılmıştı. Gözüm dönmüş bir şekilde elime alıp tablolardan birine fırlattım.

“Bana büyümeyi öğretmeden gidemezsiniz!” hırsımı alamayarak masanın üstünde ki bir bibloyu alıp tekrardan duvara fırlattım.

“Bana gerçek hayatı öğretmeden gidemezsiniz!” içimde ki yangın sönmüyordu. Aniden kulağıma dolan annemin çığlığıyla daha da hırslanmıştım. Her gece duyduğum sesler bedenimi sarmıştı şimdi. Annem yanıyordu.

“Bana ölümünüzü izletip gidemezsiniz!” boş duvarlara bağırıp elime gelen ilk şeyi gelişi güzel attığımda, annemin çığlığı biraz daha artmıştı. Bile bile bana ölümünü izletmişti. Oradan kurtulmak varken o babamla birlikte yanmayı göze almıştı. Ardından beni cehennem ateşinde bırakarak.