DÜRÜST YALANCI: KISADIR AŞKIN BOYU

53. BÖLÜM

### iyi akşamlar arkadaşlar. serap4734 adlı okuyucumun Ekmek Parası adlı hikayesi vardır. Bakmanızı ve destek olmanızı rica ediyorum. 😚😚 Bu bölüm artık gerçekler ortaya çıkıyor herkesin gözü aydın olsun. Bakalım bölüme tepkiler nasıl olacak? Bol bol yorum yapın. Uzun zamandır gerçekleri öğrenmek istiyordunuz beni yorumsuz bırakmayın lütfen 😇😇 İYİ OKUMALAR. 😚😚😘😘😇😇 ###

“Merhaba Şule. Ben Yalçın Yalman. Ali’nin babası.” Daha sözlerini idrak edememişken hızlıca arkaya çekildim. Ali gelmişti. Koluna yapıştım. Fazlasıyla gergin olduğu, her halinden belliydi. İnşallah bir olay çıkmazdı. Nereden çıkmıştı ki bu adam? Ne hakla karşıma çıkmıştı?

“Defol buradan.”

“Sakin ol Ali Yalçın. Sadece gelinimi tebrik etmeye geldim. Dede oluyormuşum.” Alay edercesine iticiydi sözleri. Her halinden Ali’yi sinir etmek için geldiği belliydi. Belliydi ama nereden öğrenmişti hamile olduğumu? Daha dün öğrenmiştik biz!

“Bana sakın öyle seslenme. Sen hiçbir şey olmuyorsun hem. Defol buradan. Burada olay çıksın istemezsin. Cemal, hemen gel buraya!” yüzüme bile bakmadan beni Cemal’e doğru iterken babasına daha çok yaklaştı. Ama babası bana bakıyordu. Yüzünde ki o iğrenç gülümsemeyi silmeden hem de.

“Erkek olursa ismimi koymanızı beklerim ona göre gelin hanım. Bu arada iki gün sonra, ailenin yıl dönümü-“

“Şule hemen arabaya git!” Ali’nin gür sesiyle ben irkilirken, Cemal kolumdan tutup yürütmeye başladı ve babası tekrardan bağırdı.

“Başın sağ olsun.” Şok içinde Cemal’in beni arabaya tıkmasına izin verdim. Bu adam neler demişti öyle? Niye demişti? Niye gülerek, söylemişti? Daha da önemlisi neden onu ilgilendiriyordu? Ali’yi sinir etmek için mi araştırmıştı tüm bunları? O yüzden mi bu zaman da karşımıza çıkmıştı?
Sıkıntıyla yüzümü ovuşturduğumda dışarıdan sesler gelmeye başladı. Ali bu sefer kolay kolay sakinleşemeyecekti. Ve kesin bir şeyler olacaktı. Hissediyordum. Korkuyla arkamı döndüm. Ali’nin adamlarıyla babasının adamları birbirlerine karşı tetiklenmiş durumda, Alilerin etrafını sarmıştı. Ali’nin boynunda atan damarını buradan bile görüyordum. Babasının aksine fazla sinirlenmiş görünüyordu. Duvarlarına kuşanmış, gözleri karanlığına bürünmüştü. Kaşlarım çatıldı. Lanet herif, neden çıkmıştı karşımıza? Neden benimle konuşmuştu?
Ali iyice babasına yaklaştığında ikisine daha dikkatli bakmaya başladım. Birbirlerine o kadar çok benziyorlardı ki… Babası, Ali’nin yaşlı hali gibiydi sanki. Aynı bakışlar, aynı duruş, aynı tavırlar. Ürküttü bu benzerlik beni. Ali’nin soğukluğu geldi aklıma. Bu adam onu kendi gibi yapmıştı. Yıllarca, işkencesiyle onu kendine benzetmişti.
Ali ufak bir kahkaha atıp babasının arkasında olan adama bir şeyler dedi ve Cemal’e dönüp, kafasıyla işaret verdi. Daha ne olduğunu anlamadan Cemal ileriye atılıp adamın kafasını döndürüvermişti. Gözlerim şok içinde açılırken, adam yere yığılıp kaldı. Öldürmüştü. Gözünü kırpmadan adamı öldürmüştü. Ali istemişti üstelik.
Allah’ım! Bunu kabullendiğimi mi söylemiştim ben? Bu nasıl bir işti böyle? Nasıl bir şeyin içindeydik biz? Önüme döndüm korkuyla. Ali insan öldürüyordu. Benim Ali’m, kalbine sahip olduğum adam, gözünü kırpmadan insan öldürüyordu. Her saniye, her dakika bana işkence gibi gelirken hala üstümde ki şoku atamıyordum. Bilmekle şahit olmak arasında o kadar büyük fark vardı ki! Benim kocam sürekli bu işlerin içindeydi. Biz bu hayatı yaşıyorduk. Bebeklerim bu hayata doğacaklardı. Karnıma baktım. Olmaz. Böyle bir şeyi kabul edemezdim. Onlar tertemiz ve en masum şeylerdi. Böyle bir hayatta kirlenemezdi. Babalarının böyle olduğunu bilmemeleri gerekti.
Kalbim korkuyla teklerken, üstümde ki şoku bir türlü atamıyordum. Arkama tekrar bakmaya korkuyordum. Daha beter bir Ali görmekten korkuyordum. Daha ne kadar beteri olacaksa artık ondan korkuyordum. Kollarımla kendimi iyice sarmışken kapılar hızlıca açıldı ve Cemal ile Ali içeri girdi. Biraz daha gerilmiştim. Cemal’i bir süre görmesem çok iyi olacaktı. Uzun bir süre hatta.