-14/1-
❝Lâl❞
Hiçbir günü, hiçbir zamanı ve hiçbir şeyi abartılı bir sabırsızlıkla beklemeyin. Ve ne dilediğinize kesinlikle dikkat edin, her an gerçek olabilir. Ben hiçbir şeyi iple çekecek kadar sabırsızlıkla beklememem gerektiğini o gece anlamıştım. Güneşlibahçe'deki gecemizde.
Dehşet gecesinde.
Hâlâ o çığlıklar kulağımda yankılanmaya devam ediyordu. Ve biliyorum ki yarım asır da geçse o an her aklıma geldiğinde yankılanmaya devam edecekti.
Şimdiyse karşımdaki adama kim olduğuma dair ne cevap vereceğimi bilmiyordum. Ona kızgınlığım bakiydi. Benim bile unutmak istediğim geçmişimi araştırmaya çalışması, yaşananları farkında bile olmadan bana tekrar hatırlatması öfke nöbetleri geçirmeme sebep oluyordu ama kim olduğum sorusu... Bu benim için bile bir muammaydı ve ona kim olduğumu söyleyebilirdim bilemiyordum. "Beni tanımak zorunda olduğunu sana düşündüren ne?" Aksi bakışlarla ekledim. "Sadece düzüşmüyor muyuz nasıl olsa? Bunun için beni tanımana gerek yok! Ha eğer beğenmiyorsan, kapı orada!"
Bakışları sertleşen adam sağ eliyle boğazımı kavrayıp beni duvara yasladı. "Benim için bundan ibaret olmadığını biliyorsun. Neden beni kızdırmak hoşuna gidiyor?"
Meydan okuyan bir bakışla hiçbir şey söylemeden karşılık verdim. Uzun uzun bakıştıktan sonra dudakları vahşice dudaklarımı örttü. Öfkeli öpüşleri dudaklarımı sert bir rüzgâr gibi yalarken diğer eli belimde ve kalçamda dolaşıyordu. Saniyeler içinde odadaydık, giysi dolabına yaslanmış bir biçimde adamın dudaklarına karşılık veriyordum. Aklımız başımızdan gitmiş gibiydi. Bilinçsizce ve vahşice sevişiyorduk. Öfke, en güçlü adrenalin içeren bir ilaç gibi bizi esir almışken yaptığımız tek şey buydu. Bilincimizi kaybedene dek birbirimize dokunmak.
Öpüşlerimiz tutkunun tonlarca ağırlığı arasında ezilirken birbirine kenetlenmiş dudaklarımızdan gözle görülemez bir alev fışkırıyordu sanki. Vücudum alev alev yanıyordu. Yatağa uzandığımda kendimi tamamıyla ona teslim etmiştim. Sanki az önce kavga eden biz değilmişiz gibi. Elleri ihtirasla vücudumda gezinirken her şeyi unutmak istiyordum. Kim olduğumu, nereden geldiğimi, az önce neden kavga ettiğimizi, her şeyi. Keşke içtiğimizde insana her şeyi unutturabilecek bir kapsül olabilseydi. Ya da Allah bize istediğimiz her şeyi unutabilme ve zamanı geriye sarıp hatalarımızı düzeltebilme şansı verseydi. O zaman ne acı kalırdı insan hayatında ne de pişmanlık. Diyeceksiniz ki o zaman da hayatın ne anlamı kalır? Yaşamın mayası kaçardı, doğru. Asıl anlam bunda saklıydı. Seçimlerimiz, hatalarımız ve pişmanlıklarımız. Sonucunda çekilen acılar, gam, keder... Uykusuz geceler, çıkmaz sokaklar...
Sanki yeterince pişman değilmişim gibi, gereğinden fazla acı çekmemişim gibi her defasında geçmişin karşıma dikilmesi beni öldürüyordu. Ancak şuan Valentino'nun kollarındayken bunu bir anlığına da olsa unutabilmek benim için çok özel ve anlamlıydı. Her ne kadar kolları arasında olduğum, seviştiğim adam beni geçmişimle yargılamaya hazırmış gibi her şeyi anlatmamı beklese de. Beni araştırsa da.
Çoğu zaman tam tersinin iddia edildiğine şahit olabilirsiniz ama insan gerçekten yanında huzur bulduğu kişiyi kendi seçemiyordu. Bunu seçen kim veya neydi ya da neye göre seçiyordu bilemiyorum ama bunu yapanın biz olmadığımızı çok iyi biliyordum. Yoksa her seferinde kurtulmaya çalıştığım adamın kucağına düşmez, onun kollarında bulmazdım kendimi.
Valent'in elleri boynumdayken hiç de acıtır sertlikte değildi. Dudakları dudaklarımı ihtirasla içerken duygularım zirveye tırmanıyordu. Eli eteklerimden belime yükselirken bacaklarımı aralayıp kalçamı kaldırdım. Benimse parmaklarım onun kemerini kavrayıp becerikli bir hamleyle çözmüştü bile. Eteğimi sıyırdı ve tüm benliğini içime iterken zevkle kasıldım. Gidişatı bilmeme rağmen ani bir heyecanla kalçam inip kalkarken kalbim ağzımda atıyor gibiydi. Hızla içimde gidip geliyordu ve ben aklımdaki her şeyi bir kenara bırakmış kendimi geçen dakikaların ritmine kaptırmış gidiyordum.
Her şey olup bittiğinde onun sert gövdesine yığıldım. Adam ise elleri saçlarımda gezerken kulağıma fısıldadı. "Beni delirtiyorsun."
"Sen de beni." derken inledim ve ekledim. "Ama şu sıralar zevkten değil, sinirden."
Dudakları şakaklarımda büzüşürken güldüğünü duyabiliyordum. "Tahmin ediyorum." Saçlarımı okşarken dalgınca mırıldandı. "Seni seviyorum, Lâl."
"Ya bir katilsem?"
"Ne?"
"Ya bir katil olsaydım, o zaman da beni sever miydin?"
Komik bir espriye güler gibi tıksırırken sağ elinin parmakları burun direğinde geziyordu. "Ne aptal bir soru bu? Hem de bir mafya liderine soruyorsun."
Bu sefer gülen bendim. Gerçekten komikti evet. Hayatı can yakmak, can almaktan ibaret olan birine böyle bir soru sormak ne kadar mantıklıydı bilemiyordum. Ancak anlamadığı şey şuydu, katillik ondan beklenen bir şeydi. Bunu kötü amaçla söylemiyordum. O bir mafyaydı ve birilerini öldürmesi kimseye sürpriz olmazdı. Ama bu benden beklenmezdi. Ben onun gözünde sıradan bir kızdım. Bu Valentino'nun gözünde siyahla beyazın hikâyesiydi ve hikâyenin siyahı kendisi, beyazı ise bendim. Oysa bu koca bir yanıltmacaydı. Bu hikâye siyahla beyazın hikâyesi falan değildi. Hikâyemizde bir beyaz yoktu. Bu hikâye siyah ve daha siyahın hikâyesiydi. Karanlığın hikâyesi.
Başımı kaldırıp yüzüne baktım. "Hiç korkmuyor musun?"
"Neden korkmam gerekiyor?"
"Akıl hastanesinden kaçmış bir deli olabilirim. Bir katil olabilirim. Sen uyurken bir gece yatağında boğazını kesebilirim." Gözlerinin en derinine baktım. "Hiç tanımadığın bir kadına nasıl güvenebilirsin?"
Tuhaf bakışlarla karşılık verdi Valent. "Ne bu? Seni araştırdığım için bir tür ceza mı?" Benim yanıt vermemi beklemeksizin tekrar konuşmaya başladı. "Bak Lâl, umurumda değil. Bir katil ya da bir deli olman inan umurumda değil." Tek kaşını kaldırarak ekledi. "Sonuçta ben de çok akıllı biri sayılmam. Temiz olmadığımı zaten biliyorsun. Bu yüzden tüm bu saçmalıkların gerçek olup olmadığını umursamıyorum." Yüzü yüzüme her saniye daha fazla yaklaşıyordu. "Bir deli de olsan, bir katil de olsan seni seviyorum anlıyor musun? Ben bu deli kadını seviyorum."
Bunun gerçek olmasını umut ederek tebessüm ettim ve başım onun göğsünde yerini alırken rahatlamaya çalıştım. Gözlerimi kapayıp hafiften uykuya dalarken her şeyin geride kaldığına kendimi inandırmak istedim.
Uyandığımda ise Valentino yatakta yoktu. Birkaç dakika uyku sersemliğiyle anlamsızca etrafa bakındıktan sonra komodinin üstündeki not gözüme çarptı.
"Halletmem gereken küçük bir işim var, bir yere kaybolma. Uslu dur.
V."
❝Valentino❞
Onu masum ve huzurlu uykusunda seyretmek en büyük zevkim olabilirdi. Ama gitmeliydim. Gecikmiş bir hesaplaşmam vardı ve daha fazla bekletmeye hiç niyetim yoktu. Yeterince ertelemiştim.
Sessizce yataktan kalkıp duş aldım ve giyindim. Lâl'i uyandırmamak için olabildiğince sessiz hareket etmiştim. Ya da adı her neyse. Tamamıyla farklı bir isimle tanıtmıştı kendini. Adı bile farklıydı. Onu araştırdığımda adına tek bir kayıt bile yoktu. Doğum kaydı bile. Sanki öyle biri hiç yoktu, olmamıştı. Onu rüyamda gördüğüm zamanlarda Luigi'nin sözleri bile umurumda olmazken ilk kez kendimi bir şizofren gibi hissetmiştim. Sanki yatağımdaki kadın aslında hiç yoktu. Öyle bir kadın hiç var olmamıştı. Neden bu kadar gizliydi? Her şey neden bu kadar gizli kapaklıydı? Herkesin hayatında saklamak istediği sırları olurdu, bunda ne vardı ki? Bu kadar tedirgin olacak ne vardı? Anlamak gerçekten güçtü. Bir şeylerden korkup çekindiği açıktı. Sadece ben bir türlü öğrenemiyordum bunu. Tek sorun buydu.
Her neyse. Bunu öğrenmek için bolca vaktim olacaktı. Şuan gecikmiş yüzleşmemi nihayete erdirmeliydim.
Otel odasından çıktığımda adımlarım öfkeyle hedefine yöneldi. Hışımla önümdeki kapıyı çaldım. İçeriden gelen seslerden saniyeler sonra kapı açıldı. Karşımdaki adama gözlerimi dikip baktım. Sadece onun anlayabileceği bir öfkeyle uzun uzun baktım. O ise kenara çekildi ve içeri girmemi buyurgan bir ifadeyle usulca bekledi. İçeri girdim. Sessizlik bir çığ gibi aramızda büyürken kızgınlığım kat be kat artıyordu.
Bu sessizliğe daha fazla dayanmak istemeyen Luigi ne diyeceğimi bilen bir ifadeyle kollarını kavuşturup "Seni dinliyorum." dedi. Azarlanmayı bekleyen umursamaz bir lise öğrencisi gibiydi.
"Anlamadığımı mı sandın?"
"Asla senin bu kadar aptal olacağını düşünmedim."
Sadece ikimizin anladığı bir dilde konuşuyor gibiydik. Ben sağ elimi alnımda gezdirirken hayatımı her geçen saniye daha da karmaşık hâle getirmeye çalışan kuzenime gününü göstermemek için kendimi zor tutuyordum. "Sana inanamıyorum Luigi."
"Eninde sonunda anlatacağını biliyordum."
"Bunu nasıl yaparsın Luigi?"
"Seni korumak için yaptım Valent, tek amacımın bu olduğunu biliyorsun. Sen onun yanındayken mantıklı düşünemiyorsun."
"Melanie'yi buraya sen çağırdın."
"Evet, lanet olsun Valent ben çağırdım oldu mu? Bunu benden duymak hoşuna mı gidiyor? Melanie'yi buraya çağırıp küçük sevgilinin keyfini ben kaçırdım."
Öfkeyle yakasına yapıştım ve sertçe onu duvara yaslandığımda ikimiz de nefes nefeseydik. "Bu konuşmayı sadece bir kez yapacağım Luigi, bu yüzden iyi dinle. Bir daha benim hayatıma burnunu sokma. Andrea'dan uzak dur. Bir kez daha bu ucuz oyunlarından biriyle uğraşmak zorunda kalırsam Luigi, sana yemin ederim bu kadar sakin olmam. Beni anlıyor musun?"
Başını yavaşça iki yana salladı Luigi. "Ben artık seni anlamıyorum Valentino. Karşımda sadece Don Valentino Ricardo olduğunu unutan, aptal bir âşık görüyorum. Napoli'de hayatı avuçlarının içinde tutacak o önemli lider olmaya hazırlanan Valentino'yu geri istiyorum. Adı bile sahte olan bir hayalin peşinde koşan o adamı değil, gerçek bir lider istiyorum." Gözlerindeki hayal kırıklığı yerlere saçılan cam parçalarından farksızdı.
Sertçe yakalarını bıraktım. Kapıdan çıkarken duraksayıp tekrar kuzenime döndüm. Artık kanlı bıçaklı olmak üzere olduğum kuzenime. "O lider hâlâ içimde. Ve sana bir şey söyleyeyim mi Lui? Biraz daha zorlarsan, Andrea'dan uzak durmazsan o liderin en acımasız yanıyla karşılaşacaksın." Tek kelime etmeden odadan çıktığımda burnumdan soluyordum. Sırf Andrea... Lâl beni bırakıp gitsin diye Melanie'yi başıma bela etmişti. Onu karşımda gördüğüm ilk an bir seylerin ters gittiğini anlamıştım. Ve bu işte Luigi'nin parmağı olduğunu.
Beni korumaya çalışırken sevdiğim kadını köpek balıklarının önüne atmaya çalışan kuzenime izin veremezdim. Çözmem gereken bunca bilmece varken bir de onun duygusal hezeyanlarıyla uğraşamazdım. Ve Luigi'nin daha ne kadar ileri gidebileceğini kestirmek benim için zordu.
...