၂၅
ယုယနျက လကျဆန့ျထုတျပွလိုကျတော့ သူ့လကျထဲမှာ ကြောကျစိမျးဘူးလေး တဈခုရှိနတေယျ။
ဒီကြောကျစိမျးဘူးလေးကို တဈနရောမှာ တှေ့ဖူးသလိုပဲ!သခြောကို သိနသေလိုပဲ!အာ..လှနျခဲ့တဲ့
ငါးနှဈက ကလေးတှနေဲ့ အတူတနျးစီယူခဲ့တဲ့
ကြောကျစိမျးဘူးမလား!အဲ့အခြိနျက သူမမှာ ဘာ ခြီ မှ မရှိတာနဲ့ မဖှင့ျနိုငျလို့ ဒီဘူးကို ဘယျနား ပဈလိုကျမိမှနျးကို မသိတော့ဘူး!
''ဆရာ ဒါကို ဘယျနားက ရှာတှေ့တာလဲ''
တဈကယျက သူမဘာသာတောငျ ဘယျနားထားမိမှနျးမသိတော့။
ယုယနျက မဖွဘေဲ ဒီတိုငျးပဲ ပွောတယျ။
''မငျးလိုခငြျတဲ့ လကျနကျမြိုး ကို အထဲမှာထည့ျထားပွီးပွီ''
ကြူ းယောငျလညျး ကြောကျစိမျးဘူးကို ယူရငျး
သူမရဲ့ စိတျအာရုံသုံးပွီး ဝငျကွည့ျလိုကျတော့
အထဲမှာ မှောျဂါထာစာအုပျအခြို့နဲ့ အဝတျအစားအခြို့ကိုတှေ့ရတယျ။စာအုပျတှဘေေးနားမှာက
ယပျတောငျလေးတဈခြောငျးလဲလြောငျးနတေယျ။
သူမလညျး ခကြျခငြျး ထုတျယူလိုကျတယျ။ယပျတောငျက နီညိုရောငျကိုမှ ပနျးထိုးဒီဇိုငျးတှဘောတှေ မပါဘူး။သို့ပမေဲ့ ခြောမှေ့ပွီး ကိုငျရတာသကျတောင့ျ သကျသာ ရှိတယျ။ရိုးရှငျးပွီး လှပတယျ။
ယပျတောငျကို ဖွန့ျပွီး နညျးနညျးကစားနလေိုကျတယျ။သိမျးလို့လှယျတယျ တိုကျခိုကျဖို့ရော
ခုခံဖို့ရော သုံးလို့ရတယျ။သူမ တဈကယျပဲ ဒီ
ယပျတောငျကို ကွိုကျသှားတယျ။
''ပြံသနျးဖို့လညျး သုံးလို့ရတယျ
ဓားရဲ့. အမွနျနဲ့တော့ ယှဉျလို့ိမရဘူး''
ယုယနျ သူ့တပည့ျရဲ့ ဓားပြံ သုံးတာကိုတော့ အတောျ စိတျပကြျမိတာ အမှနျပဲ။ယုယနျတပည့ျက ဓားပြံပေါျက ပွုတျကလြို့တဲ့ ဟေ့ဆိုရငျတော့ သူ သခြောပေါကျ အရှကျကှဲမှာ။
ကြူ းယောငျလညျး ခေါငျးညိတျရငျး ယပျတောငျကို ပိုပိုခစြျနမေိတယျ။ပွီးတော့မှ သူ့ဆရာ ရကျအတောျကွာ ပြောကျနတောကို သတိရလိုကျတယျ။
''ဆရာ ဒီတဈလ လုံး ဒီယပျတောငျလုပျဖို့အတှကျ
ပြောကျနတောတော့ မဟုတျပါဘူးနောျ''
ယုယနျက ပုံမှနျဘာမှမဟုတျသလိုပဲ ခေါငျးညိတျတယျ။သူ့တပည့ျဖို့ ဒီတဈလလုံးသုံးပွီး
ယပျတောငျကို ဖနျတီးပေးရတာက သူ့အတှကျ
ပုံမှနျလို ဘာမှမကွီးကယြျသလိုပဲ။
ယပျတောငျကို ကိုငျထားရငျး အရမျးကို ခံစားသှားရတယျ။စိတိထဲမှာလဲ ဘာမှတောငျမမွငျနိုငျတော့ဘူး။
''ဆရာ ...ဆရာက အကောငျးဆုံးပါပဲ
ဒီတပည့ျ တကယျကို နာနာခံခံရှိပွီး ကွိုးစား လေ့ကငြိ့ပါ့မယျ ဆရာအသကျကွီးလာရငျ ဘေးကနေ
ပွုစုစောင့ျရှောကျပေးပါ့မယျ''
(TN:😒ယူဟာယူပဲယှပွီးပွောနေ..နတျဝိဇ်ဇာက ဘယျတုနျးက အသကျကွီးလို့တုနျး.
တကယ့ျကို အိုဗာတငျးပဲ😂)
ယုယနျလညျး မကြျခုံးတှန့ျရငျးတှေးမိတယျ
သူ့တပည့ျကတော့ ခပျတုံးတုံးပုံ ပွပွနျပွီလို့။
''ပှဲကို သှားမကွည့ျခငြျတော့ဘူးလား
မွနျမွနျ အဝတျသှားလဲပွီး နောကျကနလေိုကျခဲ့
တောငျမကွီးက ပွိုငျပှဲကှငျးကို သှားမယျ''
''ဟုတျကဲ့ပါ ကြေးဇူးရှငျဆရာသခငျ
မိန့ျကွားတဲ့အတိုငိးပါ ဆရာသခငျ''
ပွောပွီး ခကြိခငြျးပဲ သူမ အခနျးထဲ ပွေးဝငျသှား
တယျ။
ယုယနျလညျး သူ့တပည့ျပွေးသှားတာကိုကွည့ျရငျး သကျပွငျးခမြိပွနျတယျ။သူ့တပည့ျအကငြ့ျက ကောငျးတာလား ဆိုးတာလား တော့ မပွောတတျတော့ဘူး။
ခံစားခကြျတှကေ သူမမကြျနှာပေါျမှာ အတိုငျးသားပေါျနပွေီး တဈဖကျသားအပေါျကို အတောျကို ရိုးသားစှာ ဆကျဆံတယျ။ကငြ့ျကွံသူတဈယောကျ.ရှိရမယ့ျ
သတိရှိမှု လှတျနသေလိုပဲ။
နောငျကရြငျ မကောငျးတဲ့လူတဈယောကျယောကျကွောင့ျ ဒုက်ခဖွဈမှာစိုးရတယျ။
အခနျးလညျး ရောကျရော သူမလညျး ကြောကျစိမျးဘူးထဲက ပစ်စညျးတှကေို ဆှဲထုတျလိုကျတယျ။
မှောျဂါထာစာအုပျတှကေ သူမသငျပွီးသားတှမေလို့ တဈခကြိကွည့ျပွီး ပွနျပဈထည့ျလိုကျတယျ။အဝတျစားတှကေ တော့ သုံးလို့ရသေးတယျ။ဂိုဏျးဝတျစုံ တှေ ဖွဈပွီး အားလုံး အဖွူရောငျဝတျရုံတှဖွေဈတယျ။ရိုးရှငျးတယျ။အနားသတျမှာ တိမျလိုအလှှာလေးတှကေို သငျ်ကတေသဖှယျ ရေးထိုးထားတယျ။
လှနျခဲ့တဲ့နှဈတှကေ သူမ ခြီ မပိုငျဆိုငျသေးလို့
ဒီကြောကျစိမျးဘူးကို မဖှင့ျနိုငျခဲ့ဘူး။သူမဆရာ ခြုပျပေးတဲ့ အဝတျစားတှပေဲ ဝတျခဲ့တာ။သူမ ဆရာရဲ့ ကြှမိးကငြိတဲ့ အခြုပျလုပျပညာကွောင့ျ ဒီဇိုငျးတှကေအစ ဂိုဏျးဝတျစုံထကျတော့ သာသေးတယျ။
သို့ပမေဲ့ ဒီနေ့က ဂိုဏျးပေါငျးစုံ ပွိုငျပှဲဆိုတော့
ဒီအဖွူရောငျ ဂိုဏျးသငျ်ကတေဝတျစုံကို ဝတျတာ ပိုကောငျးမယျလို့တှေးမိတယျ။တပည့ျတိုငျးက
ဒီအဖွူရောငျဝတျစုံကို ဝတျခြိနျမှာ သူမတဈယောကျထဲ မဝတျဘဲ မနခေငြျဘူး။ခကြျခငြျးလဲဝတျလိုကျပွီးသူမဆရာနဲ့ တောငျကနေ ထှကျခဲ့တော့တယျ။
ယပျတောငျပေါျမှာ စစီးနငျးတော့မှပဲ ဒီလကျနကျက အတောျကောငျးတယျဆိုတာကို သူမ ပိုခံစားမိတော့တယျ။ခြီ အနညျးငယျသုံးပွီး ယပျတောငျကို
ကွီးစလေိုကျတယျ။
လူဆယျယောကျစာလောကျထိုငျလို့ ရအောငျကို ကယြျသှားတယျ။ဓားပြံတှလေိုပဲ သုံးရတဲ့ ခြီ ပမာဏက အတူတူပဲ။ပွီးတော့ ယပျတောငျမှာ အကွညျရာငျအကာကှယျဒိုငျးလညျး ပါသေးလို့
လတေိုကျတာတောငျ မခံစားရဘူး။ကြူ းယောငျကတော့ သူမဆရာဖို့ likeခလုတျ နှိပျပေးနမေိပွီ။
ပွိုငျပှဲကှငျးက တောငျမကွီး(ဓားတောငျ)ရဲ့ဘေးမှာတညျဆောကျထားတယျ။သူမထငျတာက ရှေးဇာတျကားထဲကလို ကှငျးလယျမှာ စငျမွင့ျတဈခုဆောကျထားမယျထငျတာ။တဈကယျတမျးတော့ တောငျအသေးတဈလုံး လပေေါမှာ မြောနတောပဲ။ဘောလုံးကှငျး သုံးကှငျးစာလောကျကို ကယြျတယျ။
အလယျမှာတော့ စငျမွင့ျတဈခုတညျရှိတယျ။
အဲ့ထကျပိုမွင့ျတဲ့ ကောငျးကငျထကျမှာ နောကျထပျ စငျမွင့ျတဈခုရှိနတေယျ။အဲ့ပေါျမှာတော့ လပေေါျပေါလောပေါျနတေဲ့
ထိုငျခုံမှာ လူအခြို့ ထိုငျနတေယျ။ဝတျစုံအရောငျအမြိုးမြုးိနဲ့ ထိုငျနတေဲ့ လူတှထေဲမှာမှ ငါးယောကျက အဖွူရောငျ ဝတျစုံကို ဝတျဆငျထားကွတယျ။ပွောစရာမလိုပဲ သူတို့ဟာ ရှေးဟောငျးတောငျဂိုဏျးရဲ့ တောငျသခငျငါးယောကျဆိုတာ သိသာတယျ။တခွားထိုငျနတေဲ့ လူတှကေတော့ တခွားဂိုဏျးက သခငျတှေ ုဖဈပုံရတယျ။
ဘယျကိုမှ မကွည့ျဘဲ ယုယနျက သူတပည့ျကို
ခေါျကာ အမွင့ျဆုံး ထိုငျခုံနရောကို ပြံသနျးသှားတယျ။
ယုယနျကို မွငျလိုကျရငျပဲ ဂိုဏျးခြုပျကွီးဇီမိုလညျး နညိးနညျးလန့ျသှားတယျ။ခကြျခငြျးထပွီး ယုယနျကို
ကွိုဆိုလိုကျတယျ။
''ဆရာဦးလေးကို နှုတျဆကျပါတယျ''
သူ့ဦးလေးက ဂိုဏျးပေါငျးစုံပွိုငျပှဲတှကေို မလာတာ
နှဈထောငျခြီနပွေီ ဒီနေ့မှ ဘာစိတျကူးပေါကျပွီး
ရောကျလာရတာတုနျး!
''ဟေး ဦးလေးကွီး''
ယုယနျနောကျကနေ ထှကျလာပွီး သူမလညျး လကျဝေ့ယမျး နှုတျဆကျလိုကျတယျ။ငါးနှဈကွာပွီးမှ သူမ သိတဲ့လူတဈယောကျနဲ့ ပထမဆုံးပွနျတှေ့ရ
တာမလို့ သူမ နညျးနညျးတော့ စိတျလှုပျရှားနတေယျ။
ဇီမိုလညျး တဈကိုယျလုံးတောင့ျခနဲ ဖွဈသှားပွီး
ခြောငျးအနညျးငယျဟန့ျရငျး အခွနေကေို နားလညျလိုကျတယျ။
''ဒေါျလေးငယျကို နှုတျဆကျပါတယျ''
သူ့တပည့ျအတှကျ ဒီကို လာကွည့ျတာကိုး။ဇီမိုလညျး သူ့ ဒေါျလေးငယျကိုကွည့ျလိုကျတော့မှ
လှနျခဲ့တဲ့ ငါးနှဈက ခြီတောငျ ဘာမှနျးမသိသေးတဲ့ သူက ခုတော့ အခွတေညျဆင့ျ ပွည့ျစုံခွငျးအဆင့ျ
တောငျ ရောကျနပွေီ။ဒီလောကျမွနျတဲ့ ကငြ့ျကွံနှုနျး
ရှိတဲ့ တပည့ျကို ယုယနျပဲ မှေးထုတျပေးနိုငျမှာပေါ့။
မထူးဆနျးပါဘူး ဒါကွောင့ျအစထဲက သူမကို
အသကျကွီးမှနျးသိရကျနဲ့ လကျခံခဲ့တာ။
တခွား ဂိုဏျးသခငျတှလေညျး အခွနေကေို နားလညျသှားပွီး မကြျလုံးတှေ အရောငျလကျလာကွတယျ။တဈယောကျပွီး တဈယောကျလာနှုတျဆကျတော့တယျ။
''အရှငျသခငျ ယုယနျ ကို နှုတျဆကျပါတယျ''
(TN: နတျဝိဇ်ဇာကို တိုကျရိုကျမခေါျဘဲ အရှငျသခငျလို့လညျး လေးစားစှာ ခေါျဆိုပါသေးတယျ)
အားလုံးက အတောျပဲ စိတျလှုပျရှားသှားကွတယျ။
ယုယနျဆိုတာက နံပါတျတဈနတျဝိဇ်ဇာ၊ ပွိုငျပှဲတှကေို လာမကွည့ျတာ နှဈထောငျခြီနပွေီ။ခုုလို ဒဏ်ဏာရီလူသားနဲ့ ဒီနေ့တှေ့ခှင့ျရပွီလေ။
ယုယနျက ခေါငျးညိတျပွပွီး အလယျမှာရှိတဲ့ ခုံဆီကို လြှောကျသှားတယျ။တခွားဂိုဏျးသခငျတှလေညျး ယုယနျ အာလပသလာပ မပွောခငြျတာကို တှေ့တာနဲ့ ခေါငျးငုံ့ပွီး ကိုယ့ျထိုငျခုံကိုယျထိုငျလိုကျ
ကွတယျ။သို့ပမေဲ့ သူတို့ အားလုံးခုံတှကေို အနညျးငယျနိမ့ျလိုကျပွီး ယုယနျကို အမွင့ျဆုံးနရောပေးလိုကျတယျ။
သူထိုငျနတေဲ့ ခုံအလု ခံလိုကျရတဲ့ ဂိုဏျးသခငျ
ဇီမိုခမြာတော့ ဘာမှ မပွောရဲ ရှာဘဲ
တပည့ျတဈယောကျကိုသာ နောကျခုံတဈလုံး
ရှာဖို့ မှာလိုကျရတယျ။
ကြူ းယောငျလညျး သူမ ယပျတောငျကို စီးနငျးရငျး
သူမဆရာနောကျကို လိုကျသှားတယျ။ပွီးတော့ သူမဆရာ ရခေဲရုပျနောကျမှာ ရပျနလေိုကျတယျ။
ဆရာကတောငျ အမိုကျစား အားလုံးကွောကျရတဲ့ ရခေဲရုပျပုံစံ ဖမျးထားမှတော့ တပည့ျကလညျး ခွရောနငျးရမပေါ့။ဟားဟ ဆရာက နံပါတဈ ရခေဲရုပျဆို ငါကလညျး အမိုကျစား ရခေဲရုပျ နံပါတျနှဈပေါ့။
ရုတျတရကျ ကြောရိုးတဈလြှောကျ စိမ့ျခနဲ အေးသှားတယျ။အေးစကျနတေဲ့ မကြျလုံးတဈစုံက သူမကို
စိုကျကွည့ျနတေယျ။သခြောကွည့ျလိုကျတော့မှ
အေးစကျစှာ စိုကျကွည့ျနတေဲ့ အမြိုး သမီးတဈယောကျကို တှေ့လိုကျရတယျ။
အာ..သိသလိုပဲ!သူမ ဂိုဏျးထဲ ဝငျစမှာ ကလနျဆနျ
လုပျခဲ့တဲ့ ဆေးတောငျ သခငျမ မလား။
အရငျတုနျးက သူမကို ဆူခဲ့တာကို ပွနျသတိရရငျး
ကြူ းယောငျ တဈယောကျ လူယုတျမာပွုံး
စပွုံးတော့တယျ။ပွီးတော့ လူယုတျမာသံနဲ့ပဲ။
''
အာ.. ဆေးလုံးတောငျက တူမလေး''
ဆေးတောငျသခငျမ မကြျနှာကွီးလညျး မှောငျမညျးသှားတယျ။နှာရှုတျသံတဈခကြျပွုပွီး သူမကို ကြောခိုငျးသှားတယျ။
အံမယျ မာနျတကျနတေဲ့ ပုံစံဖမျးထားလိုကျတော့
ဒီ အမြိုး သမီးက ကွည့ျမကောငျးတော့ပါလား
ဟား.ဟ!
ကွည့ျရတာ ဒီဆေးလုံးတောငျ သခငျမက
တဈကယျပဲ အရငျနှဈအနညျးငယျက ဖွဈတဲ့ ကိစ်စကို စိတျထဲထားတုနျးပဲ ထငျတယျ။သူမကို ဒီလို ဆကျဆံပုံကွည့ျရရငျ။ကြူ းယောငျလညျး တူမငယျလေးကို ခှင့ျလှှတျဖို့ ဆုံးဖွတျလိုကျတယျ။ပွိုငျပှဲကို
အေးဆေးကွည့ျမယျလို့ ဆုံးဖွတျလိုကျတဲ့အခြိနျမှ
ကယြျလောငျပွီး အောငျမွငျခံ့ညားတဲ့ ငှကျအောျသံကို ကွားလိုကျရတယျ။
တဈယောကျယောကျက ထပွောလိုကျတယျ။
''အရှငျသခငျ သုံးယောကျ လညျး ရောကျလာကွပွီ''
ဘေးနားရှိနတေဲ့ ပရိသတျတှအေားလုံးလညျး
အပေါျကို မော့ကွည့ျလိုကျကွတယျ။တိမျတှပေေါျမှာ ပေါျလာတာက အမြိုးသားနှဈယောကျနဲ့ အမြိူး သမီး တဈယောကျ။တဈယောကျက သကျတန့ျရောငျ ငှကျပေါျမှာ နောကျတဈယောကျက ကြားဖွူပေါျမှာ နောကျဆုံးတဈယောကျကတော့ တောကျပနတေဲ့ မွစိမျးရောငျ ကွာပှင့ျပေါျမှာ။သူတို့ ကိုယျကနေ တောကျပတဲ့ အလငျးရောငျတှေ ဖွာနတေယျ။သတို့ ကွည့ျရတာ ဘုံကိုးဘုံက နတျဘုရားတှေ
လူ့ပွညျကို ဆငျးသကျလာတဲ့အတိုငျးပဲ။အထူးသဖွင့ျ ငှကျပေါျက အမြိုးသမီးက လမငျးလိုပဲ တောကျပနပွေီး မွင့ျမွတျခွငျးနဲ့လှပခွငျးကို တဈပွိုငျနကျ
ဖောျကြူ းနသေလိုပဲ။ကွည့ျရတာ သူတို့က
ရှေးဟောငျးတောငျဂိုဏျးရဲ့ အရှငျသခငျ သုံးယောကျဖွဈမယျ(သူမဆရာအပါဝငျ ၄ ယောကျ)။
ဟောလီးဝုဒျကမှရိုကျနိုငျတဲ့ ဒီလို ရုပျရှငျဆနျဆနျ
ပွကှကျ သူမ ကောငျးကောငျး မအံသွရသေးခငျမှာပဲ ကွီးမားတဲ့ ဖိအားကွီးတဈခုက သူမပေါျကို သကျရောကျလာတယျ။သူမတဈကိုယျလုံး နာကငြျလာပွီးတော့ သှေးတှစေီးတာတောငျ ကမောကျကမဖွဈလာသလိုပဲ။သူမကငြ့ျကွံခွငျး အဆင့ျတှတေောငျ ခဏတှငျး ပကြျစီးတော့မလိုပဲ။သူမလို
အခွတေညျအဆင့ျလေးက ဘယျလိုလုပျ နတျဝိဇ်ဇာသုံးယောကျရဲ့ ဖိအားကို ခံနိုငျမှာလဲ။
ဒီအခြိနျမှာပဲ သူမပုခုံးပေါျကို လကျတဈစုံကလြာပွီး
ဖိအားကို သကျသာသှားစတေယျ။
ယုယနျရဲ့ မကြျနှာထားက လုံးဝ အေးစကျသှားတယျ။စောစောက လှှတျလိုကျတဲ့ နတျဝိဇ်ဇာတှရေဲ့
ဖိအားထကျပိုပွငျးပွီး လူသတျငှေ့တှပေါနတေဲ့ ဖိအား တဈခုက တနျပွနျထှကျလာတယျ။(နတျဝိဇ်ဇာ
အရှိနျဝါပေါ့)
နတျဝိဇ်ဇာသုံးယောကျလညျး ဒီဖိအားကို ခံစားလိုကျရပွီး သူတို့ ခွထေောကျတှေ ပြော့ခှခေငြျလာတယျ။
သူတို့သိက်ခာထိနျးဖို့ အတှကျသာ ဆကျမတောင့ျခံမေိဘူးဆိုရငျ သူတို့စီးလာတဲ့ မှောျသတ်တဝါတှပေေါျကနေ ပွုတျကနြလေောကျပွီ။သူတို့လညျး ခကြျခငြျးပဲ ခြီ ကို သုံးပွီး သူတို့ ပေါျရောကျနတေဲ့ ဖျိအားကို ခုခံလိုကျတယျ။အဲ့အခါမှသာ အေးစကျစှာ စိုကျကွည့ျနတေဲ့ ယုယနျကို တှေ့ရတော့တယျ။
ကြောကျစိမျးကွာပှင့ျ
စီးတောျယာဉျကြားဖွူ
သကျတန့ျပွာ ငှကျ😁
!အာ..လွန်ခဲ့တဲ့
ငါးနှစ်က ကလေးတွေနဲ့ အတူတန်းစီယူခဲ့တဲ့
ကျောက်စိမ်းဘူးမလား!အဲ့အချိန်က သူမမှာ ဘာ ချီ မှ မရှိတာနဲ့ မဖွင့်နိုင်လို့ ဒီဘူးကို ဘယ်နား ပစ်လိုက်မိမှန်းကို မသိတော့ဘူး!
''ဆရာ ဒါကို ဘယ်နားက ရှာတွေ့တာလဲ''
တစ်ကယ်က သူမဘာသာတောင် ဘယ်နားထားမိမှန်းမသိတော့။
ယုယန်က မဖြေဘဲ ဒီတိုင်းပဲ ပြောတယ်။
''မင်းလိုချင်တဲ့ လက်နက်မျိုး ကို အထဲမှာထည့်ထားပြီးပြီ''
ကျူ းယောင်လည်း ကျောက်စိမ်းဘူးကို ယူရင်း
သူမရဲ့ စိတ်အာရုံသုံးပြီး ဝင်ကြည့်လိုက်တော့
အထဲမှာ မှော်ဂါထာစာအုပ်အချို့နဲ့ အဝတ်အစားအချို့ကိုတွေ့ရတယ်။စာအုပ်တွေဘေးနားမှာက
ယပ်တောင်လေးတစ်ချောင်းလဲလျောင်းနေတယ်။
သူမလည်း ချက်ချင်း ထုတ်ယူလိုက်တယ်။ယပ်တောင်က နီညိုရောင်ကိုမှ ပန်းထိုးဒီဇိုင်းတွေဘာတွေ မပါဘူး။သို့ပေမဲ့ ချောမွေ့ပြီး ကိုင်ရတာသက်တောင့် သက်သာ ရှိတယ်။ရိုးရှင်းပြီး လှပတယ်။
ယပ်တောင်ကို ဖြန့်ပြီး နည်းနည်းကစားနေလိုက်တယ်။သိမ်းလို့လွယ်တယ် တိုက်ခိုက်ဖို့ရော
ခုခံဖို့ရော သုံးလို့ရတယ်။သူမ တစ်ကယ်ပဲ ဒီ
ယပ်တောင်ကို ကြိုက်သွားတယ်။
''ပျံသန်းဖို့လည်း သုံးလို့ရတယ်
ဓားရဲ့. အမြန်နဲ့တော့ ယှဉ်လို့ိမရဘူး''
ယုယန် သူ့တပည့်ရဲ့ ဓားပျံ သုံးတာကိုတော့ အတော် စိတ်ပျက်မိတာ အမှန်ပဲ။ယုယန်တပည့်က ဓားပျံပေါ်က ပြုတ်ကျလို့တဲ့ ဟေ့ဆိုရင်တော့ သူ သေချာပေါက် အရှက်ကွဲမှာ။
ကျူ းယောင်လည်း ခေါင်းညိတ်ရင်း ယပ်တောင်ကို ပိုပိုချစ်နေမိတယ်။ပြီးတော့မှ သူ့ဆရာ ရက်အတော်ကြာ ပျောက်နေတာကို သတိရလိုက်တယ်။

''ဆရာ ဒီတစ်လ လုံး ဒီယပ်တောင်လုပ်ဖို့အတွက်
ပျောက်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်''

ယုယန်က ပုံမှန်ဘာမှမဟုတ်သလိုပဲ ခေါင်းညိတ်တယ်။သူ့တပည့်ဖို့ ဒီတစ်လလုံးသုံးပြီး
ယပ်တောင်ကို ဖန်တီးပေးရတာက သူ့အတွက်
ပုံမှန်လို ဘာမှမကြီးကျယ်သလိုပဲ။
ယပ်တောင်ကို ကိုင်ထားရင်း အရမ်းကို ခံစားသွားရတယ်။စိတိထဲမှာလဲ ဘာမှတောင်မမြင်နိုင်တော့ဘူး။
''ဆရာ ...ဆရာက အကောင်းဆုံးပါပဲ
ဒီတပည့် တကယ်ကို နာနာခံခံရှိပြီး ကြိုးစား လေ့ကျငိ့ပါ့မယ် ဆရာအသက်ကြီးလာရင် ဘေးကနေ
ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်''
(TN:😒ယူဟာယူပဲယွပြီးပြောနေ..နတ်ဝိဇ္ဇာက ဘယ်တုန်းက အသက်ကြီးလို့တုန်း.
တကယ့်ကို အိုဗာတင်းပဲ😂)
ယုယန်လည်း မျက်ခုံးတွန့်ရင်းတွေးမိတယ်
သူ့တပည့်ကတော့ ခပ်တုံးတုံးပုံ ပြပြန်ပြီလို့။
''ပွဲကို သွားမကြည့်ချင်တော့ဘူးလား
မြန်မြန် အဝတ်သွားလဲပြီး နောက်ကနေလိုက်ခဲ့
တောင်မကြီးက ပြိုင်ပွဲကွင်းကို သွားမယ်''
''ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျေးဇူးရှင်ဆရာသခင်
မိန့်ကြားတဲ့အတိုငိးပါ ဆရာသခင်''
ပြောပြီး ချကိချင်းပဲ သူမ အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွား
တယ်။
ယုယန်လည်း သူ့တပည့်ပြေးသွားတာကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိပြန်တယ်။သူ့တပည့်အကျင့်က ကောင်းတာလား ဆိုးတာလား တော့ မပြောတတ်တော့ဘူး။
ခံစားချက်တွေက သူမမျက်နှာပေါ်မှာ အတိုင်းသားပေါ်နေပြီး တစ်ဖက်သားအပေါ်ကို အတော်ကို ရိုးသားစွာ ဆက်ဆံတယ်။ကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်.ရှိရမယ့်
သတိရှိမှု လွတ်နေသလိုပဲ။
နောင်ကျရင် မကောင်းတဲ့လူတစ်ယောက်ယောက်ကြောင့် ဒုက္ခဖြစ်မှာစိုးရတယ်။
အခန်းလည်း ရောက်ရော သူမလည်း ကျောက်စိမ်းဘူးထဲက ပစ္စည်းတွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။
မှော်ဂါထာစာအုပ်တွေက သူမသင်ပြီးသားတွေမလို့ တစ်ချကိကြည့်ပြီး ပြန်ပစ်ထည့်လိုက်တယ်။အဝတ်စားတွေက တော့ သုံးလို့ရသေးတယ်။ဂိုဏ်းဝတ်စုံ တွေ ဖြစ်ပြီး အားလုံး အဖြူရောင်ဝတ်ရုံတွေဖြစ်တယ်။ရိုးရှင်းတယ်။အနားသတ်မှာ တိမ်လိုအလွှာလေးတွေကို သင်္ကေတသဖွယ် ရေးထိုးထားတယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေက သူမ ချီ မပိုင်ဆိုင်သေးလို့
ဒီကျောက်စိမ်းဘူးကို မဖွင့်နိုင်ခဲ့ဘူး။သူမဆရာ ချုပ်ပေးတဲ့ အဝတ်စားတွေပဲ ဝတ်ခဲ့တာ။သူမ ဆရာရဲ့ ကျွမိးကျငိတဲ့ အချုပ်လုပ်ပညာကြောင့် ဒီဇိုင်းတွေကအစ ဂိုဏ်းဝတ်စုံထက်တော့ သာသေးတယ်။
သို့ပေမဲ့ ဒီနေ့က ဂိုဏ်းပေါင်းစုံ ပြိုင်ပွဲဆိုတော့
ဒီအဖြူရောင် ဂိုဏ်းသင်္ကေတဝတ်စုံကို ဝတ်တာ ပိုကောင်းမယ်လို့တွေးမိတယ်။တပည့်တိုင်းက
ဒီအဖြူရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ချိန်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ မဝတ်ဘဲ မနေချင်ဘူး။ချက်ချင်းလဲဝတ်လိုက်ပြီးသူမဆရာနဲ့ တောင်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။
ယပ်တောင်ပေါ်မှာ စစီးနင်းတော့မှပဲ ဒီလက်နက်က အတော်ကောင်းတယ်ဆိုတာကို သူမ ပိုခံစားမိတော့တယ်။ချီ အနည်းငယ်သုံးပြီး ယပ်တောင်ကို
ကြီးစေလိုက်တယ်။
လူဆယ်ယောက်စာလောက်ထိုင်လို့ ရအောင်ကို ကျယ်သွားတယ်။ဓားပျံတွေလိုပဲ သုံးရတဲ့ ချီ ပမာဏက အတူတူပဲ။ပြီးတော့ ယပ်တောင်မှာ အကြည်ရာင်အကာကွယ်ဒိုင်းလည်း ပါသေးလို့
လေတိုက်တာတောင် မခံစားရဘူး။ကျူ းယောင်ကတော့ သူမဆရာဖို့ likeခလုတ် နှိပ်ပေးနေမိပြီ။
ပြိုင်ပွဲကွင်းက တောင်မကြီး(ဓားတောင်)ရဲ့ဘေးမှာတည်ဆောက်ထားတယ်။သူမထင်တာက ရှေးဇာတ်ကားထဲကလို ကွင်းလယ်မှာ စင်မြင့်တစ်ခုဆောက်ထားမယ်ထင်တာ။တစ်ကယ်တမ်းတော့ တောင်အသေးတစ်လုံး လေပေါမှာ မျောနေတာပဲ။ဘောလုံးကွင်း သုံးကွင်းစာလောက်ကို ကျယ်တယ်။
အလယ်မှာတော့ စင်မြင့်တစ်ခုတည်ရှိတယ်။
အဲ့ထက်ပိုမြင့်တဲ့ ကောင်းကင်ထက်မှာ နောက်ထပ် စင်မြင့်တစ်ခုရှိနေတယ်။အဲ့ပေါ်မှာတော့ လေပေါ်ပေါလောပေါ်နေတဲ့
ထိုင်ခုံမှာ လူအချို့ ထိုင်နေတယ်။ဝတ်စုံအရောင်အမျိုးမျုးိနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ လူတွေထဲမှာမှ ငါးယောက်က အဖြူရောင် ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားကြတယ်။ပြောစရာမလိုပဲ သူတို့ဟာ ရှေးဟောင်းတောင်ဂိုဏ်းရဲ့ တောင်သခင်ငါးယောက်ဆိုတာ သိသာတယ်။တခြားထိုင်နေတဲ့ လူတွေကတော့ တခြားဂိုဏ်းက သခင်တွေ ုဖစ်ပုံရတယ်။
ဘယ်ကိုမှ မကြည့်ဘဲ ယုယန်က သူတပည့်ကို
ခေါ်ကာ အမြင့်ဆုံး ထိုင်ခုံနေရာကို ပျံသန်းသွားတယ်။
ယုယန်ကို မြင်လိုက်ရင်ပဲ ဂိုဏ်းချုပ်ကြီးဇီမိုလည်း နညိးနည်းလန့်သွားတယ်။ချက်ချင်းထပြီး ယုယန်ကို
ကြိုဆိုလိုက်တယ်။
''ဆရာဦးလေးကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်''
သူ့ဦးလေးက ဂိုဏ်းပေါင်းစုံပြိုင်ပွဲတွေကို မလာတာ
နှစ်ထောင်ချီနေပြီ ဒီနေ့မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး
ရောက်လာရတာတုန်း!
''ဟေး ဦးလေးကြီး''
ယုယန်နောက်ကနေ ထွက်လာပြီး သူမလည်း လက်ဝေ့ယမ်း နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ငါးနှစ်ကြာပြီးမှ သူမ သိတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့ ပထမဆုံးပြန်တွေ့ရ
တာမလို့ သူမ နည်းနည်းတော့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။
ဇီမိုလည်း တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး
ချောင်းအနည်းငယ်ဟန့်ရင်း အခြေနေကို နားလည်လိုက်တယ်။
''ဒေါ်လေးငယ်ကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်''
သူ့တပည့်အတွက် ဒီကို လာကြည့်တာကိုး။ဇီမိုလည်း သူ့ ဒေါ်လေးငယ်ကိုကြည့်လိုက်တော့မှ
လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်က ချီတောင် ဘာမှန်းမသိသေးတဲ့ သူက ခုတော့ အခြေတည်ဆင့် ပြည့်စုံခြင်းအဆင့်
တောင် ရောက်နေပြီ။ဒီလောက်မြန်တဲ့ ကျင့်ကြံနှုန်း
ရှိတဲ့ တပည့်ကို ယုယန်ပဲ မွေးထုတ်ပေးနိုင်မှာပေါ့။
မထူးဆန်းပါဘူး ဒါကြောင့်အစထဲက သူမကို
အသက်ကြီးမှန်းသိရက်နဲ့ လက်ခံခဲ့တာ။
တခြား ဂိုဏ်းသခင်တွေလည်း အခြေနေကို နားလည်သွားပြီး မျက်လုံးတွေ အရောင်လက်လာကြတယ်။တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်လာနှုတ်ဆက်တော့တယ်။
''အရှင်သခင် ယုယန် ကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်''
(TN: နတ်ဝိဇ္ဇာကို တိုက်ရိုက်မခေါ်ဘဲ အရှင်သခင်လို့လည်း လေးစားစွာ ခေါ်ဆိုပါသေးတယ်)
အားလုံးက အတော်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားကြတယ်။
ယုယန်ဆိုတာက နံပါတ်တစ်နတ်ဝိဇ္ဇာ၊ ပြိုင်ပွဲတွေကို လာမကြည့်တာ နှစ်ထောင်ချီနေပြီ။ခုုလို ဒဏ္ဏာရီလူသားနဲ့ ဒီနေ့တွေ့ခွင့်ရပြီလေ။
ယုယန်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး အလယ်မှာရှိတဲ့ ခုံဆီကို လျှောက်သွားတယ်။တခြားဂိုဏ်းသခင်တွေလည်း ယုယန် အာလပသလာပ မပြောချင်တာကို တွေ့တာနဲ့ ခေါင်းငုံ့ပြီး ကိုယ့်ထိုင်ခုံကိုယ်ထိုင်လိုက်
ကြတယ်။သို့ပေမဲ့ သူတို့ အားလုံးခုံတွေကို အနည်းငယ်နိမ့်လိုက်ပြီး ယုယန်ကို အမြင့်ဆုံးနေရာပေးလိုက်တယ်။
သူထိုင်နေတဲ့ ခုံအလု ခံလိုက်ရတဲ့ ဂိုဏ်းသခင်
ဇီမိုခမျာတော့ ဘာမှ မပြောရဲ ရှာဘဲ
တပည့်တစ်ယောက်ကိုသာ နောက်ခုံတစ်လုံး
ရှာဖို့ မှာလိုက်ရတယ်။
ကျူ းယောင်လည်း သူမ ယပ်တောင်ကို စီးနင်းရင်း
သူမဆရာနောက်ကို လိုက်သွားတယ်။ပြီးတော့ သူမဆရာ ရေခဲရုပ်နောက်မှာ ရပ်နေလိုက်တယ်။
ဆရာကတောင် အမိုက်စား အားလုံးကြောက်ရတဲ့ ရေခဲရုပ်ပုံစံ ဖမ်းထားမှတော့ တပည့်ကလည်း ခြေရာနင်းရမပေါ့။ဟားဟ ဆရာက နံပါတစ် ရေခဲရုပ်ဆို ငါကလည်း အမိုက်စား ရေခဲရုပ် နံပါတ်နှစ်ပေါ့။
ရုတ်တရက် ကျောရိုးတစ်လျှောက် စိမ့်ခနဲ အေးသွားတယ်။အေးစက်နေတဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံက သူမကို
စိုက်ကြည့်နေတယ်။သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ
အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ အမျိုး သမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
အာ..သိသလိုပဲ!သူမ ဂိုဏ်းထဲ ဝင်စမှာ ကလန်ဆန်
လုပ်ခဲ့တဲ့ ဆေးတောင် သခင်မ မလား။
အရင်တုန်းက သူမကို ဆူခဲ့တာကို ပြန်သတိရရင်း
ကျူ းယောင် တစ်ယောက် လူယုတ်မာပြုံး
စပြုံးတော့တယ်။ပြီးတော့ လူယုတ်မာသံနဲ့ပဲ။
''
အာ.. ဆေးလုံးတောင်က တူမလေး''
ဆေးတောင်သခင်မ မျက်နှာကြီးလည်း မှောင်မည်းသွားတယ်။နှာရှုတ်သံတစ်ချက်ပြုပြီး သူမကို ကျောခိုင်းသွားတယ်။
အံမယ် မာန်တက်နေတဲ့ ပုံစံဖမ်းထားလိုက်တော့
ဒီ အမျိုး သမီးက ကြည့်မကောင်းတော့ပါလား
ဟား.ဟ!
ကြည့်ရတာ ဒီဆေးလုံးတောင် သခင်မက
တစ်ကယ်ပဲ အရင်နှစ်အနည်းငယ်က ဖြစ်တဲ့ ကိစ္စကို စိတ်ထဲထားတုန်းပဲ ထင်တယ်။သူမကို ဒီလို ဆက်ဆံပုံကြည့်ရရင်။ကျူ းယောင်လည်း တူမငယ်လေးကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ပြိုင်ပွဲကို
အေးဆေးကြည့်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှ
ကျယ်လောင်ပြီး အောင်မြင်ခံ့ညားတဲ့ ငှက်အော်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
တစ်ယောက်ယောက်က ထပြောလိုက်တယ်။
''အရှင်သခင် သုံးယောက် လည်း ရောက်လာကြပြီ''
ဘေးနားရှိနေတဲ့ ပရိသတ်တွေအားလုံးလည်း
အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်ကြတယ်။တိမ်တွေပေါ်မှာ ပေါ်လာတာက အမျိုးသားနှစ်ယောက်နဲ့ အမျိူး သမီး တစ်ယောက်။တစ်ယောက်က သက်တန့်ရောင် ငှက်ပေါ်မှာ နောက်တစ်ယောက်က ကျားဖြူပေါ်မှာ နောက်ဆုံးတစ်ယောက်ကတော့ တောက်ပနေတဲ့ မြစိမ်းရောင် ကြာပွင့်ပေါ်မှာ။သူတို့ ကိုယ်ကနေ တောက်ပတဲ့ အလင်းရောင်တွေ ဖြာနေတယ်။သတို့ ကြည့်ရတာ ဘုံကိုးဘုံက နတ်ဘုရားတွေ
လူ့ပြည်ကို ဆင်းသက်လာတဲ့အတိုင်းပဲ။အထူးသဖြင့် ငှက်ပေါ်က အမျိုးသမီးက လမင်းလိုပဲ တောက်ပနေပြီး မြင့်မြတ်ခြင်းနဲ့လှပခြင်းကို တစ်ပြိုင်နက်
ဖော်ကျူ းနေသလိုပဲ။ကြည့်ရတာ သူတို့က
ရှေးဟောင်းတောင်ဂိုဏ်းရဲ့ အရှင်သခင် သုံးယောက်ဖြစ်မယ်(သူမဆရာအပါဝင် ၄ ယောက်)။
ဟောလီးဝုဒ်ကမှရိုက်နိုင်တဲ့ ဒီလို ရုပ်ရှင်ဆန်ဆန်
ပြကွက် သူမ ကောင်းကောင်း မအံသြရသေးခင်မှာပဲ ကြီးမားတဲ့ ဖိအားကြီးတစ်ခုက သူမပေါ်ကို သက်ရောက်လာတယ်။သူမတစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်လာပြီးတော့ သွေးတွေစီးတာတောင် ကမောက်ကမဖြစ်လာသလိုပဲ။သူမကျင့်ကြံခြင်း အဆင့်တွေတောင် ခဏတွင်း ပျက်စီးတော့မလိုပဲ။သူမလို
အခြေတည်အဆင့်လေးက ဘယ်လိုလုပ် နတ်ဝိဇ္ဇာသုံးယောက်ရဲ့ ဖိအားကို ခံနိုင်မှာလဲ။
ဒီအချိန်မှာပဲ သူမပုခုံးပေါ်ကို လက်တစ်စုံကျလာပြီး
ဖိအားကို သက်သာသွားစေတယ်။
ယုယန်ရဲ့ မျက်နှာထားက လုံးဝ အေးစက်သွားတယ်။စောစောက လွှတ်လိုက်တဲ့ နတ်ဝိဇ္ဇာတွေရဲ့
ဖိအားထက်ပိုပြင်းပြီး လူသတ်ငွေ့တွေပါနေတဲ့ ဖိအား တစ်ခုက တန်ပြန်ထွက်လာတယ်။(နတ်ဝိဇ္ဇာ
အရှိန်ဝါပေါ့)
နတ်ဝိဇ္ဇာသုံးယောက်လည်း ဒီဖိအားကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူတို့ ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေချင်လာတယ်။
သူတို့သိက္ခာထိန်းဖို့ အတွက်သာ ဆက်မတောင့်ခံမေိဘူးဆိုရင် သူတို့စီးလာတဲ့ မှော်သတ္တဝါတွေပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျနေလောက်ပြီ။သူတို့လည်း ချက်ချင်းပဲ ချီ ကို သုံးပြီး သူတို့ ပေါ်ရောက်နေတဲ့ ဖိ်အားကို ခုခံလိုက်တယ်။အဲ့အခါမှသာ အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ယုယန်ကို တွေ့ရတော့တယ်။

ကျောက်စိမ်းကြာပွင့်

စီးတော်ယာဉ်ကျားဖြူ

သက်တန့်ပြာ ငှက်😁
!အာ..လွန်ခဲ့တဲ့
ငါးနှစ်က ကလေးတွေနဲ့ အတူတန်းစီယူခဲ့တဲ့
ကျောက်စိမ်းဘူးမလား!အဲ့အချိန်က သူမမှာ ဘာ ချီ မှ မရှိတာနဲ့ မဖွင့်နိုင်လို့ ဒီဘူးကို ဘယ်နား ပစ်လိုက်မိမှန်းကို မသိတော့ဘူး!
''ဆရာ ဒါကို ဘယ်နားက ရှာတွေ့တာလဲ''
တစ်ကယ်က သူမဘာသာတောင် ဘယ်နားထားမိမှန်းမသိတော့။
ယုယန်က မဖြေဘဲ ဒီတိုင်းပဲ ပြောတယ်။
''မင်းလိုချင်တဲ့ လက်နက်မျိုး ကို အထဲမှာထည့်ထားပြီးပြီ''
ကျူ းယောင်လည်း ကျောက်စိမ်းဘူးကို ယူရင်း
သူမရဲ့ စိတ်အာရုံသုံးပြီး ဝင်ကြည့်လိုက်တော့
အထဲမှာ မှော်ဂါထာစာအုပ်အချို့နဲ့ အဝတ်အစားအချို့ကိုတွေ့ရတယ်။စာအုပ်တွေဘေးနားမှာက
ယပ်တောင်လေးတစ်ချောင်းလဲလျောင်းနေတယ်။
သူမလည်း ချက်ချင်း ထုတ်ယူလိုက်တယ်။ယပ်တောင်က နီညိုရောင်ကိုမှ ပန်းထိုးဒီဇိုင်းတွေဘာတွေ မပါဘူး။သို့ပေမဲ့ ချောမွေ့ပြီး ကိုင်ရတာသက်တောင့် သက်သာ ရှိတယ်။ရိုးရှင်းပြီး လှပတယ်။
ယပ်တောင်ကို ဖြန့်ပြီး နည်းနည်းကစားနေလိုက်တယ်။သိမ်းလို့လွယ်တယ် တိုက်ခိုက်ဖို့ရော
ခုခံဖို့ရော သုံးလို့ရတယ်။သူမ တစ်ကယ်ပဲ ဒီ
ယပ်တောင်ကို ကြိုက်သွားတယ်။
''ပျံသန်းဖို့လည်း သုံးလို့ရတယ်
ဓားရဲ့. အမြန်နဲ့တော့ ယှဉ်လို့ိမရဘူး''
ယုယန် သူ့တပည့်ရဲ့ ဓားပျံ သုံးတာကိုတော့ အတော် စိတ်ပျက်မိတာ အမှန်ပဲ။ယုယန်တပည့်က ဓားပျံပေါ်က ပြုတ်ကျလို့တဲ့ ဟေ့ဆိုရင်တော့ သူ သေချာပေါက် အရှက်ကွဲမှာ။
ကျူ းယောင်လည်း ခေါင်းညိတ်ရင်း ယပ်တောင်ကို ပိုပိုချစ်နေမိတယ်။ပြီးတော့မှ သူ့ဆရာ ရက်အတော်ကြာ ပျောက်နေတာကို သတိရလိုက်တယ်။
''ဆရာ ဒီတစ်လ လုံး ဒီယပ်တောင်လုပ်ဖို့အတွက်
ပျောက်နေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်''
ယုယန်က ပုံမှန်ဘာမှမဟုတ်သလိုပဲ ခေါင်းညိတ်တယ်။သူ့တပည့်ဖို့ ဒီတစ်လလုံးသုံးပြီး
ယပ်တောင်ကို ဖန်တီးပေးရတာက သူ့အတွက်
ပုံမှန်လို ဘာမှမကြီးကျယ်သလိုပဲ။
ယပ်တောင်ကို ကိုင်ထားရင်း အရမ်းကို ခံစားသွားရတယ်။စိတိထဲမှာလဲ ဘာမှတောင်မမြင်နိုင်တော့ဘူး။
''ဆရာ ...ဆရာက အကောင်းဆုံးပါပဲ
ဒီတပည့် တကယ်ကို နာနာခံခံရှိပြီး ကြိုးစား လေ့ကျငိ့ပါ့မယ် ဆရာအသက်ကြီးလာရင် ဘေးကနေ
ပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်''
(TN:😒ယူဟာယူပဲယွပြီးပြောနေ..နတ်ဝိဇ္ဇာက ဘယ်တုန်းက အသက်ကြီးလို့တုန်း.
တကယ့်ကို အိုဗာတင်းပဲ😂)
ယုယန်လည်း မျက်ခုံးတွန့်ရင်းတွေးမိတယ်
သူ့တပည့်ကတော့ ခပ်တုံးတုံးပုံ ပြပြန်ပြီလို့။
''ပွဲကို သွားမကြည့်ချင်တော့ဘူးလား
မြန်မြန် အဝတ်သွားလဲပြီး နောက်ကနေလိုက်ခဲ့
တောင်မကြီးက ပြိုင်ပွဲကွင်းကို သွားမယ်''
''ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျေးဇူးရှင်ဆရာသခင်
မိန့်ကြားတဲ့အတိုငိးပါ ဆရာသခင်''
ပြောပြီး ချကိချင်းပဲ သူမ အခန်းထဲ ပြေးဝင်သွား
တယ်။
ယုယန်လည်း သူ့တပည့်ပြေးသွားတာကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိပြန်တယ်။သူ့တပည့်အကျင့်က ကောင်းတာလား ဆိုးတာလား တော့ မပြောတတ်တော့ဘူး။
ခံစားချက်တွေက သူမမျက်နှာပေါ်မှာ အတိုင်းသားပေါ်နေပြီး တစ်ဖက်သားအပေါ်ကို အတော်ကို ရိုးသားစွာ ဆက်ဆံတယ်။ကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်.ရှိရမယ့်
သတိရှိမှု လွတ်နေသလိုပဲ။
နောင်ကျရင် မကောင်းတဲ့လူတစ်ယောက်ယောက်ကြောင့် ဒုက္ခဖြစ်မှာစိုးရတယ်။
အခန်းလည်း ရောက်ရော သူမလည်း ကျောက်စိမ်းဘူးထဲက ပစ္စည်းတွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။
မှော်ဂါထာစာအုပ်တွေက သူမသင်ပြီးသားတွေမလို့ တစ်ချကိကြည့်ပြီး ပြန်ပစ်ထည့်လိုက်တယ်။အဝတ်စားတွေက တော့ သုံးလို့ရသေးတယ်။ဂိုဏ်းဝတ်စုံ တွေ ဖြစ်ပြီး အားလုံး အဖြူရောင်ဝတ်ရုံတွေဖြစ်တယ်။ရိုးရှင်းတယ်။အနားသတ်မှာ တိမ်လိုအလွှာလေးတွေကို သင်္ကေတသဖွယ် ရေးထိုးထားတယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေက သူမ ချီ မပိုင်ဆိုင်သေးလို့
ဒီကျောက်စိမ်းဘူးကို မဖွင့်နိုင်ခဲ့ဘူး။သူမဆရာ ချုပ်ပေးတဲ့ အဝတ်စားတွေပဲ ဝတ်ခဲ့တာ။သူမ ဆရာရဲ့ ကျွမိးကျငိတဲ့ အချုပ်လုပ်ပညာကြောင့် ဒီဇိုင်းတွေကအစ ဂိုဏ်းဝတ်စုံထက်တော့ သာသေးတယ်။
သို့ပေမဲ့ ဒီနေ့က ဂိုဏ်းပေါင်းစုံ ပြိုင်ပွဲဆိုတော့
ဒီအဖြူရောင် ဂိုဏ်းသင်္ကေတဝတ်စုံကို ဝတ်တာ ပိုကောင်းမယ်လို့တွေးမိတယ်။တပည့်တိုင်းက
ဒီအဖြူရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်ချိန်မှာ သူမတစ်ယောက်ထဲ မဝတ်ဘဲ မနေချင်ဘူး။ချက်ချင်းလဲဝတ်လိုက်ပြီးသူမဆရာနဲ့ တောင်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။
ယပ်တောင်ပေါ်မှာ စစီးနင်းတော့မှပဲ ဒီလက်နက်က အတော်ကောင်းတယ်ဆိုတာကို သူမ ပိုခံစားမိတော့တယ်။ချီ အနည်းငယ်သုံးပြီး ယပ်တောင်ကို
ကြီးစေလိုက်တယ်။
လူဆယ်ယောက်စာလောက်ထိုင်လို့ ရအောင်ကို ကျယ်သွားတယ်။ဓားပျံတွေလိုပဲ သုံးရတဲ့ ချီ ပမာဏက အတူတူပဲ။ပြီးတော့ ယပ်တောင်မှာ အကြည်ရာင်အကာကွယ်ဒိုင်းလည်း ပါသေးလို့
လေတိုက်တာတောင် မခံစားရဘူး။ကျူ းယောင်ကတော့ သူမဆရာဖို့ likeခလုတ် နှိပ်ပေးနေမိပြီ။
ပြိုင်ပွဲကွင်းက တောင်မကြီး(ဓားတောင်)ရဲ့ဘေးမှာတည်ဆောက်ထားတယ်။သူမထင်တာက ရှေးဇာတ်ကားထဲကလို ကွင်းလယ်မှာ စင်မြင့်တစ်ခုဆောက်ထားမယ်ထင်တာ။တစ်ကယ်တမ်းတော့ တောင်အသေးတစ်လုံး လေပေါမှာ မျောနေတာပဲ။ဘောလုံးကွင်း သုံးကွင်းစာလောက်ကို ကျယ်တယ်။
အလယ်မှာတော့ စင်မြင့်တစ်ခုတည်ရှိတယ်။
အဲ့ထက်ပိုမြင့်တဲ့ ကောင်းကင်ထက်မှာ နောက်ထပ် စင်မြင့်တစ်ခုရှိနေတယ်။အဲ့ပေါ်မှာတော့ လေပေါ်ပေါလောပေါ်နေတဲ့
ထိုင်ခုံမှာ လူအချို့ ထိုင်နေတယ်။ဝတ်စုံအရောင်အမျိုးမျုးိနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ လူတွေထဲမှာမှ ငါးယောက်က အဖြူရောင် ဝတ်စုံကို ဝတ်ဆင်ထားကြတယ်။ပြောစရာမလိုပဲ သူတို့ဟာ ရှေးဟောင်းတောင်ဂိုဏ်းရဲ့ တောင်သခင်ငါးယောက်ဆိုတာ သိသာတယ်။တခြားထိုင်နေတဲ့ လူတွေကတော့ တခြားဂိုဏ်းက သခင်တွေ ုဖစ်ပုံရတယ်။
ဘယ်ကိုမှ မကြည့်ဘဲ ယုယန်က သူတပည့်ကို
ခေါ်ကာ အမြင့်ဆုံး ထိုင်ခုံနေရာကို ပျံသန်းသွားတယ်။
ယုယန်ကို မြင်လိုက်ရင်ပဲ ဂိုဏ်းချုပ်ကြီးဇီမိုလည်း နညိးနည်းလန့်သွားတယ်။ချက်ချင်းထပြီး ယုယန်ကို
ကြိုဆိုလိုက်တယ်။
''ဆရာဦးလေးကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်''
သူ့ဦးလေးက ဂိုဏ်းပေါင်းစုံပြိုင်ပွဲတွေကို မလာတာ
နှစ်ထောင်ချီနေပြီ ဒီနေ့မှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး
ရောက်လာရတာတုန်း!
''ဟေး ဦးလေးကြီး''
ယုယန်နောက်ကနေ ထွက်လာပြီး သူမလည်း လက်ဝေ့ယမ်း နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ငါးနှစ်ကြာပြီးမှ သူမ သိတဲ့လူတစ်ယောက်နဲ့ ပထမဆုံးပြန်တွေ့ရ
တာမလို့ သူမ နည်းနည်းတော့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။
ဇီမိုလည်း တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး
ချောင်းအနည်းငယ်ဟန့်ရင်း အခြေနေကို နားလည်လိုက်တယ်။
''ဒေါ်လေးငယ်ကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်''
သူ့တပည့်အတွက် ဒီကို လာကြည့်တာကိုး။ဇီမိုလည်း သူ့ ဒေါ်လေးငယ်ကိုကြည့်လိုက်တော့မှ
လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်က ချီတောင် ဘာမှန်းမသိသေးတဲ့ သူက ခုတော့ အခြေတည်ဆင့် ပြည့်စုံခြင်းအဆင့်
တောင် ရောက်နေပြီ။ဒီလောက်မြန်တဲ့ ကျင့်ကြံနှုန်း
ရှိတဲ့ တပည့်ကို ယုယန်ပဲ မွေးထုတ်ပေးနိုင်မှာပေါ့။
မထူးဆန်းပါဘူး ဒါကြောင့်အစထဲက သူမကို
အသက်ကြီးမှန်းသိရက်နဲ့ လက်ခံခဲ့တာ။
တခြား ဂိုဏ်းသခင်တွေလည်း အခြေနေကို နားလည်သွားပြီး မျက်လုံးတွေ အရောင်လက်လာကြတယ်။တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်လာနှုတ်ဆက်တော့တယ်။
''အရှင်သခင် ယုယန် ကို နှုတ်ဆက်ပါတယ်''
(TN: နတ်ဝိဇ္ဇာကို တိုက်ရိုက်မခေါ်ဘဲ အရှင်သခင်လို့လည်း လေးစားစွာ ခေါ်ဆိုပါသေးတယ်)
အားလုံးက အတော်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားသွားကြတယ်။
ယုယန်ဆိုတာက နံပါတ်တစ်နတ်ဝိဇ္ဇာ၊ ပြိုင်ပွဲတွေကို လာမကြည့်တာ နှစ်ထောင်ချီနေပြီ။ခုုလို ဒဏ္ဏာရီလူသားနဲ့ ဒီနေ့တွေ့ခွင့်ရပြီလေ။
ယုယန်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး အလယ်မှာရှိတဲ့ ခုံဆီကို လျှောက်သွားတယ်။တခြားဂိုဏ်းသခင်တွေလည်း ယုယန် အာလပသလာပ မပြောချင်တာကို တွေ့တာနဲ့ ခေါင်းငုံ့ပြီး ကိုယ့်ထိုင်ခုံကိုယ်ထိုင်လိုက်
ကြတယ်။သို့ပေမဲ့ သူတို့ အားလုံးခုံတွေကို အနည်းငယ်နိမ့်လိုက်ပြီး ယုယန်ကို အမြင့်ဆုံးနေရာပေးလိုက်တယ်။
သူထိုင်နေတဲ့ ခုံအလု ခံလိုက်ရတဲ့ ဂိုဏ်းသခင်
ဇီမိုခမျာတော့ ဘာမှ မပြောရဲ ရှာဘဲ
တပည့်တစ်ယောက်ကိုသာ နောက်ခုံတစ်လုံး
ရှာဖို့ မှာလိုက်ရတယ်။
ကျူ းယောင်လည်း သူမ ယပ်တောင်ကို စီးနင်းရင်း
သူမဆရာနောက်ကို လိုက်သွားတယ်။ပြီးတော့ သူမဆရာ ရေခဲရုပ်နောက်မှာ ရပ်နေလိုက်တယ်။
ဆရာကတောင် အမိုက်စား အားလုံးကြောက်ရတဲ့ ရေခဲရုပ်ပုံစံ ဖမ်းထားမှတော့ တပည့်ကလည်း ခြေရာနင်းရမပေါ့။ဟားဟ ဆရာက နံပါတစ် ရေခဲရုပ်ဆို ငါကလည်း အမိုက်စား ရေခဲရုပ် နံပါတ်နှစ်ပေါ့။
ရုတ်တရက် ကျောရိုးတစ်လျှောက် စိမ့်ခနဲ အေးသွားတယ်။အေးစက်နေတဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံက သူမကို
စိုက်ကြည့်နေတယ်။သေချာကြည့်လိုက်တော့မှ
အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ အမျိုး သမီးတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
အာ..သိသလိုပဲ!သူမ ဂိုဏ်းထဲ ဝင်စမှာ ကလန်ဆန်
လုပ်ခဲ့တဲ့ ဆေးတောင် သခင်မ မလား။
အရင်တုန်းက သူမကို ဆူခဲ့တာကို ပြန်သတိရရင်း
ကျူ းယောင် တစ်ယောက် လူယုတ်မာပြုံး
စပြုံးတော့တယ်။ပြီးတော့ လူယုတ်မာသံနဲ့ပဲ။
''
အာ.. ဆေးလုံးတောင်က တူမလေး''
ဆေးတောင်သခင်မ မျက်နှာကြီးလည်း မှောင်မည်းသွားတယ်။နှာရှုတ်သံတစ်ချက်ပြုပြီး သူမကို ကျောခိုင်းသွားတယ်။
အံမယ် မာန်တက်နေတဲ့ ပုံစံဖမ်းထားလိုက်တော့
ဒီ အမျိုး သမီးက ကြည့်မကောင်းတော့ပါလား
ဟား.ဟ!
ကြည့်ရတာ ဒီဆေးလုံးတောင် သခင်မက
တစ်ကယ်ပဲ အရင်နှစ်အနည်းငယ်က ဖြစ်တဲ့ ကိစ္စကို စိတ်ထဲထားတုန်းပဲ ထင်တယ်။သူမကို ဒီလို ဆက်ဆံပုံကြည့်ရရင်။ကျူ းယောင်လည်း တူမငယ်လေးကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ပြိုင်ပွဲကို
အေးဆေးကြည့်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှ
ကျယ်လောင်ပြီး အောင်မြင်ခံ့ညားတဲ့ ငှက်အော်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
တစ်ယောက်ယောက်က ထပြောလိုက်တယ်။
''အရှင်သခင် သုံးယောက် လည်း ရောက်လာကြပြီ''
ဘေးနားရှိနေတဲ့ ပရိသတ်တွေအားလုံးလည်း
အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်ကြတယ်။တိမ်တွေပေါ်မှာ ပေါ်လာတာက အမျိုးသားနှစ်ယောက်နဲ့ အမျိူး သမီး တစ်ယောက်။တစ်ယောက်က သက်တန့်ရောင် ငှက်ပေါ်မှာ နောက်တစ်ယောက်က ကျားဖြူပေါ်မှာ နောက်ဆုံးတစ်ယောက်ကတော့ တောက်ပနေတဲ့ မြစိမ်းရောင် ကြာပွင့်ပေါ်မှာ။သူတို့ ကိုယ်ကနေ တောက်ပတဲ့ အလင်းရောင်တွေ ဖြာနေတယ်။သတို့ ကြည့်ရတာ ဘုံကိုးဘုံက နတ်ဘုရားတွေ
လူ့ပြည်ကို ဆင်းသက်လာတဲ့အတိုင်းပဲ။အထူးသဖြင့် ငှက်ပေါ်က အမျိုးသမီးက လမင်းလိုပဲ တောက်ပနေပြီး မြင့်မြတ်ခြင်းနဲ့လှပခြင်းကို တစ်ပြိုင်နက်
ဖော်ကျူ းနေသလိုပဲ။ကြည့်ရတာ သူတို့က
ရှေးဟောင်းတောင်ဂိုဏ်းရဲ့ အရှင်သခင် သုံးယောက်ဖြစ်မယ်(သူမဆရာအပါဝင် ၄ ယောက်)။
ဟောလီးဝုဒ်ကမှရိုက်နိုင်တဲ့ ဒီလို ရုပ်ရှင်ဆန်ဆန်
ပြကွက် သူမ ကောင်းကောင်း မအံသြရသေးခင်မှာပဲ ကြီးမားတဲ့ ဖိအားကြီးတစ်ခုက သူမပေါ်ကို သက်ရောက်လာတယ်။သူမတစ်ကိုယ်လုံး နာကျင်လာပြီးတော့ သွေးတွေစီးတာတောင် ကမောက်ကမဖြစ်လာသလိုပဲ။သူမကျင့်ကြံခြင်း အဆင့်တွေတောင် ခဏတွင်း ပျက်စီးတော့မလိုပဲ။သူမလို
အခြေတည်အဆင့်လေးက ဘယ်လိုလုပ် နတ်ဝိဇ္ဇာသုံးယောက်ရဲ့ ဖိအားကို ခံနိုင်မှာလဲ။
ဒီအချိန်မှာပဲ သူမပုခုံးပေါ်ကို လက်တစ်စုံကျလာပြီး
ဖိအားကို သက်သာသွားစေတယ်။
ယုယန်ရဲ့ မျက်နှာထားက လုံးဝ အေးစက်သွားတယ်။စောစောက လွှတ်လိုက်တဲ့ နတ်ဝိဇ္ဇာတွေရဲ့
ဖိအားထက်ပိုပြင်းပြီး လူသတ်ငွေ့တွေပါနေတဲ့ ဖိအား တစ်ခုက တန်ပြန်ထွက်လာတယ်။(နတ်ဝိဇ္ဇာ
အရှိန်ဝါပေါ့)
နတ်ဝိဇ္ဇာသုံးယောက်လည်း ဒီဖိအားကို ခံစားလိုက်ရပြီး သူတို့ ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေချင်လာတယ်။
သူတို့သိက္ခာထိန်းဖို့ အတွက်သာ ဆက်မတောင့်ခံမေိဘူးဆိုရင် သူတို့စီးလာတဲ့ မှော်သတ္တဝါတွေပေါ်ကနေ ပြုတ်ကျနေလောက်ပြီ။သူတို့လည်း ချက်ချင်းပဲ ချီ ကို သုံးပြီး သူတို့ ပေါ်ရောက်နေတဲ့ ဖိ်အားကို ခုခံလိုက်တယ်။အဲ့အခါမှသာ အေးစက်စွာ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ယုယန်ကို တွေ့ရတော့တယ်။
ကျောက်စိမ်းကြာပွင့်
စီးတော်ယာဉ်ကျားဖြူ
သက်တန့်ပြာ ငှက်😁
!အာ..လြန္ခဲ့တဲ့
ငါးႏွစ္က ကေလးေတြနဲ႔ အတူတန္းစီယူခဲ့တဲ့
ေက်ာက္စိမ္းဘူးမလား!အဲ့အခ်ိန္က သူမမွာ ဘာ ခ်ီ မွ မ႐ွိတာနဲ႔ မဖြင့္ႏုိင္လို႔ ဒိီဘူးကို ဘယ္နား ပစ္လိုက္မိမွန္းကို မသ္ိေတာ့ဘူး!
''ဆရာ ဒါကို ဘယ္နားက ႐ွာေတြ႔တာလဲ''
တစ္ကယ္က သူမဘာသာေတာင္ ဘယ္နားထားမိမွန္းမသိေတာ့။
ယုယန္က မေျဖဘဲ ဒိီတုိင္းပဲ ေျပာတယ္။
''မင္းလိုခ်င္တဲ့ လက္နက္မ်ဳိး ကို အထဲမွာထည့္ထားၿပီးၿပီ''
က်ဴ းေယာင္လည္း ေက်ာက္စိမ္းဘူးကို ယူရင္း
သူမရဲ႕ စိတ္အာရံုသံုးၿပီး ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အထဲမွာ ေမွာ္ဂါထာစာအုပ္အခ်ိဳ႕နဲ႔ အဝတ္အစားအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ရတယ္။စာအုပ္ေတြေဘးနားမွာက
ယပ္ေတာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းလဲေလ်ာင္းေနတယ္။
သူမလည္း ခ်က္ခ်င္း ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ယပ္ေတာင္က နီညိဳေရာင္ကိုမွ ပန္းထိုးဒီဇိုင္းေတြဘာေတြ မပါဘူး။သို႔ေပမဲ့ ေခ်ာေမြ႔ၿပီး ကိုင္ရတာသက္ေတာင့္ သက္သာ ႐ွိတယ္။႐ိုး႐ွင္းၿပီး လွပတယ္။
ယပ္ေတာင္ကို ျဖန္႔ၿပီး နည္းနည္းကစားေနလို္က္တယ္။သိမ္းလို႔လြယ္တယ္ တုိက္ခိုက္ဖို႔ေရာ
ခုခံဖို႔ေရာ သံုးလို႔ရတယ္။သူမ တစ္ကယ္ပဲ ဒိီ
ယပ္ေတာင္ကို ႀကိဳက္သြားတယ္။
''ပ်ံသန္းဖို႔လည္း သံုးလို႔ရတယ္
ဓားရဲ႕. အျမန္နဲ႔ေတာ့ ယွဥ္လို႔ိမရဘူး''
ယုယန္ သူ႔တပည့္ရဲ႕ ဓားပ်ံ သံုးတာကိုေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္မိတာ အမွန္ပဲ။ယုယန္တပည့္က ဓားပ်ံေပၚက ျပဳတ္က်လို႔တဲ့ ေဟ့ဆိုရင္ေတာ့ သူ ေသခ်ာေပါက္ အ႐ွက္ကြဲမွာ။
က်ဴ းေယာင္လည္း ေခါင္းညိတ္ရင္း ယပ္ေတာင္ကို ပိုပိုခ်စ္ေနမိတယ္။ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ဆရာ ရက္အေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္ေနတာကို သတိရလိုက္တယ္။
''ဆရာ ဒီတစ္လ လံုး ဒီယပ္ေတာင္လုပ္ဖို႔အတြက္
ေပ်ာက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္''
ယုယန္က ပံုမွန္ဘာမွမဟုတ္သလိုပဲ ေခါင္းညိတ္တယ္။သူ႔တပည့္ဖို႔ ဒီတစ္လလံုးသံုးၿပီး
ယပ္ေတာင္ကို ဖန္တီးေပးရတာက သူ႔အတြက္
ပံုမွန္လို ဘာမွမႀကီးက်ယ္သလိုပဲ။
ယပ္ေတာင္ကို ကိုင္ထားရင္း အရမ္းကို ခံစားသြားရတယ္။စိတိထဲမွာလဲ ဘာမွေတာင္မျမင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။
''ဆရာ ...ဆရာက အေကာင္းဆံုးပါပဲ
ဒိီတပည့္ တကယ္ကို နာနာခံခံ႐ွိၿပီး ႀကိဳးစား ေလ့က်ငိ့ပါ့မယ္ ဆရာအသက္ႀကီးလာရင္ ေဘးကေန
ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးပါ့မယ္''
(TN:😒ယူဟာယူပဲယြၿပီးေျပာေန..နတ္ဝိဇၨာက ဘယ္တုန္းက အသက္ႀကီးလုိ႔တုန္း.
တကယ့္ကို အုိဗာတင္းပဲ😂)
ယုယန္လည္း မ်က္ခံုးတြန္႔ရင္းေတြးမိတယ္
သူ႔တပည့္ကေတာ့ ခပ္တံုးတံုးပံု ျပျပန္ၿပီလို႔။
''ပြဲကို သြားမၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူးလား
ျမန္ျမန္ အဝတ္သြားလဲၿပီး ေနာက္ကေနလိုက္ခဲ့
ေတာင္မႀကီးက ၿပိဳင္ပြဲကြင္းကို သြားမယ္''
''ဟုတ္ကဲ့ပါ ေက်းဇူး႐ွင္ဆရာသခင္
မိန္႔ၾကားတဲ့အတုိငိးပါ ဆရာသခင္''
ေျပာၿပီး ခ်ကိခ်င္းပဲ သူမ အခန္းထဲ ေျပးဝင္သြား
တယ္။
ယုယန္လည္း သူ႔တပည့္ေျပးသြားတာကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိျပန္တယ္။သူ႔တပည့္အက်င့္က ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလား ေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။
ခံစားခ်က္ေတြက သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ အတုိင္းသားေပၚေနၿပီး တစ္ဖက္သားအေပၚကို အေတာ္ကို ႐ိုးသားစြာ ဆက္ဆံတယ္။က်င့္ၾကံသူတစ္ေယာက္.႐ွိရမယ့္
သတိ႐ွိမႈ လြတ္ေနသလိုပဲ။
ေနာင္က်ရင္ မေကာင္းတဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္မွာစိုးရတယ္။
အခန္းလည္း ေရာက္ေရာ သူမလည္း ေက်ာက္စိမ္းဘူးထဲက ပစၥညး္ေတြကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။
ေမွာ္ဂါထာစာအုပ္ေတြက သူမသင္ၿပီးသားေတြမလို႔ တစ္ခ်ကိၾကည့္ၿပီး ျပန္ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။အဝတ္စားေတြက ေတာ့ သံုးလို႔ရေသးတယ္။ဂိုဏ္းဝတ္စံု ေတြ ျဖစ္ၿပီး အားလံုး အျဖဴေရာင္ဝတ္ရံုေတြျဖစ္တယ္။႐ိုး႐ွင္းတယ္။အနားသတ္မွာ တိမ္လိုအလႊာေလးေတြကို သေကၤတသဖြယ္ ေရးထိုးထားတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြက သူမ ခ်ီ မပိုင္ဆိုင္ေသးလို႔
ဒီေက်ာက္စိမ္းဘူးကို မဖြင့္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။သူမဆရာ ခ်ဳပ္ေပးတဲ့ အဝတ္စားေတြပဲ ဝတ္ခဲ့တာ။သူမ ဆရာရဲ႕ ကြ်မိးက်ငိတဲ့ အခ်ဳပ္လုပ္ပညာေၾကာင့္ ဒိီဇိုင္းေတြကအစ ဂိုဏ္းဝတ္စံုထက္ေတာ့ သာေသးတယ္။
သို႔ေပမဲ့ ဒီေန႔က ဂိုဏ္းေပါင္းစံု ၿပိဳင္ပြဲဆိုေတာ့
ဒိီအျဖဴေရာင္ ဂိုဏ္းသေကၤတဝတ္စံုကို ဝတ္တာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ေတြးမိတယ္။တပည့္တိုင္းက
ဒိီအျဖဴေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ခ်ိန္မွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲ မဝတ္ဘဲ မေနခ်င္ဘူး။ခ်က္ခ်င္းလဲဝတ္လိုက္ၿပီးသူမဆရာနဲ႔ ေတာင္ကေန ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ယပ္ေတာင္ေပၚမွာ စစီးနင္းေတာ့မွပဲ ဒိီလက္နက္က အေတာ္ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို သူမ ပိုခံစားမိေတာ့တယ္။ခ်ီ အနည္းငယ္သံုးၿပီး ယပ္ေတာင္ကို
ျကီးေစလိုက္တယ္။
လူဆယ္ေယာက္စာေလာက္ထုိင္လို႔ ရေအာင္ကို က်ယ္သြားတယ္။ဓားပ်ံေတြလိုပဲ သံုးရတဲ့ ခ်ီ ပမာဏက အတူတူပဲ။ၿပီးေတာ့ ယပ္ေတာင္မွာ အျကည္ရာင္အကာကြယ္ဒိုင္းလည္း ပါေသးလို႔
ေလတုိက္တာေတာင္ မခံစားရဘူး။က်ဴ းေယာင္ကေတာ့ သူမဆရာဖို႔ likeခလုတ္ ႏွိပ္ေပးေနမိၿပီ။
ၿပိဳင္ပြဲကြင္းက ေတာင္မႀကိီး(ဓားေတာင္)ရဲ႕ေဘးမွာတည္ေဆာက္ထားတယ္။သူမထင္တာက ေ႐ွးဇာတ္ကားထဲကလို ကြင္းလယ္မွာ စင္ျမင့္တစ္ခုေဆာက္ထားမယ္ထင္တာ။တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ ေတာင္အေသးတစ္လံုး ေလေပါမွာ ေမ်ာေနတာပဲ။ေဘာလံုးကြင္း သံုးကြင္းစာေလာက္ကို က်ယ္တယ္။
အလယ္မွာေတာ့ စင္ျမင့္တစ္ခုတည္႐ွိတယ္။
အဲ့ထက္ပိုျမင့္တဲ့ ေကာင္းကင္ထက္မွာ ေနာက္ထပ္ စင္ျမင့္တစ္ခု႐ွိေနတယ္။အဲ့ေပၚမွာေတာ့ ေလေပၚေပါေလာေပၚေနတဲ့
ထုိင္ခံုမွာ လူအခ်ို့ ထုိင္ေနတယ္။ဝတ္စံုအေရာင္အမ်ိဳးမ်ဳးိနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ လူေတြထဲမွာမွ ငါးေယာက္က အျဖဴေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားၾကတယ္။ေျပာစရာမလိုပဲ သူတို႔ဟာ ေ႐ွးေဟာင္းေတာင္ဂိုဏ္းရဲ႕ ေတာင္သခင္ငါးေယာက္ဆိုတာ သိသာတယ္။တျခားထုိင္ေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ တျခားဂိုဏ္းက သခင္ေတြ ုဖစ္ပံုရတယ္။
ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ယုယန္က သူတပည့္ကို
ေခၚကာ အျမင့္ဆံုး ထုိင္ခံုေနရာကို ပ်ံသန္းသြားတယ္။
ယုယန္ကို ျမင္လိုက္ရင္ပဲ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးဇီမိုလည္း နညိးနည္းလန္႔သြားတယ္။ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ယုယန္ကို
ႀကိဳဆိုလိုက္တယ္။
''ဆရာဦးေလးကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္''
သူ႔ဥိီးေလးက ဂိုဏ္းေပါင္းစံုၿပိဳင္ပြဲေတြကို မလာတာ
ႏွစ္ေထာင္ခ်ီေနၿပီ ဒီေန႔မွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး
ေရာက္လာရတာတုန္း!
''ေဟး ဥိီးေလးႀကီး''
ယုယန္ေနာက္ကေန ထြက္လာၿပီး သူမလည္း လက္ေဝ့ယမ္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ငါးႏွစ္ၾကာၿပီးမွ သူမ သိတဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ ပထမဆံုးျပန္ေတြ႔ရ
တာမလို႔ သူမ နည္းနည္းေတာ့ စ္ိတ္လႈပ္႐ွားေနတယ္။
ဇီမိုလည္း တစ္ကိုယ္လံုးေတာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး
ေခ်ာင္းအနည္းငယ္ဟန္႔ရင္း အေျခေနကို နားလည္လိုက္တယ္။
''ေဒၚေလးငယ္ကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္''
သူ႔တပည့္အတြက္ ဒိီကို လာၾကည့္တာကိုး။ဇီမိုလည္း သူ႔ ေဒၚေလးငယ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က ခ်ီေတာင္ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ သူက ခုေတာ့ အေျခတည္ဆင့္ ျပည့္စံုျခင္းအဆင့္
ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ဒီေလာက္ျမန္တဲ့ က်င့္ၾကံႏႈန္း
႐ွိတဲ့ တပည့္ကို ယုယန္ပဲ ေမြးထုတ္ေပးႏို္င္မွာေပါ့။
မထူးဆန္းပါဘူး ဒါေၾကာင့္အစထဲက သူမကို
အသက္ႀကီးမွန္းသိရက္နဲ႔ လက္ခံခဲ့တာ။
တျခား ဂိုဏ္းသခင္ေတြလည္း အေျခေနကို နားလည္သြားၿပီး မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာၾကတယ္။တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္လာႏႈတ္ဆက္ေတာ့တယ္။
''အ႐ွင္သခင္ ယုယန္ ကို ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္''
(TN: နတ္ဝိဇၨာကို တုိက္႐ုိက္မေခၚဘဲ အ႐ွင္သခင္လို႔လည္း ေလးစားစြာ ေခၚဆိုပါေသးတယ္)
အားလံုးက အေတာ္ပဲ စိတ္လႈပ္႐ွားသြားၾကတယ္။
ယုယန္ဆိုတာက နံပါတ္တစ္နတ္ဝိဇၨာ၊ ၿပိဳင္ပြဲေတြကို လာမၾကည့္တာ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီေနၿပီ။ခုုလို ဒဏၰာရီလူသားနဲ႔ ဒီေန႔ေတြ႔ခြင့္ရၿပီေလ။
ယုယန္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အလယ္မွာ႐ွိတဲ့ ခံုဆီကို ေလ်ွာက္သြားတယ္။တျခားဂိုဏ္းသခင္ေတြလည္း ယုယန္ အာလပသလာပ မေျပာခ်င္တာကို ေတြ႔တာနဲ႔ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ကိုယ့္ထိုင္ခံုကိုယ္ထုိင္လိုက္
ၾကတယ္။သို႔ေပမဲ့ သူတို႔ အားလံုးခံုေတြကို အနည္းငယ္နိမ့္လိုက္ၿပီး ယုယန္ကို အျမင့္ဆံုးေနရာေပးလိုက္တယ္။
သူထိုင္ေနတဲ့ ခံုအလု ခံလိုက္ရတဲ့ ဂိုဏ္းသခင္
ဇီမိုခမ်ာေတာ့ ဘာမွ မေျပာရဲ ႐ွာဘဲ
တပည့္တစ္ေယာက္ကိုသာ ေနာက္ခံုတစ္လံုး
႐ွာဖို႔ မွာလိုက္ရတယ္။
က်ဴ းေယာင္လည္း သူမ ယပ္ေတာင္ကို စီးနင္းရင္း
သူမဆရာေနာက္ကို လိုက္သြားတယ္။ၿပီးေတာ့ သူမဆရာ ေရခဲ႐ုပ္ေနာက္မွာ ရပ္ေနလိုက္တယ္။
ဆရာကေတာင္ အမုိက္စား အားလံုးေၾကာက္ရတဲ့ ေရခဲ႐ုပ္ပံုစံ ဖမ္းထားမွေတာ့ တပည့္ကလည္း ေျခရာနင္းရမေပါ့။ဟားဟ ဆရာက နံပါတစ္ ေရခဲ႐ုပ္ဆို ငါကလည္း အမိုက္စား ေရခဲ႐ုပ္ နံပါတ္ႏွစ္ေပါ့။
႐ုတ္တရက္ ေက်ာ႐ိုးတစ္ေလ်ွာက္ စိမ့္ခနဲ ေအးသြားတယ္။ေအးစက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုက သူမကို
စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
ေအးစက္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ အမ်ိဳး သမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အာ..သိသလိုပဲ!သူမ ဂိုဏ္းထဲ ဝင္စမွာ ကလန္ဆန္
လုပ္ခဲ့တဲ့ ေဆးေတာင္ သခင္မ မလား။
အရင္တုန္းက သူမကို ဆူခဲ့တာကို ျပန္သတိရရင္း
က်ဴ းေယာင္ တစ္ေယာက္ လူယုတ္မာျပံဳး
စျပံဳးေတာ့တယ္။ၿပီးေတာ့ လူယုတ္မာသံနဲ႔ပဲ။
''
အာ.. ေဆးလံုးေတာင္က တူမေလး''
ေဆးေတာင္သခင္မ မ်က္ႏွာႀကီးလည္း ေမွာင္မည္းသြားတယ္။ႏွာ႐ႈတ္သံတစ္ခ်က္ျပဳၿပီး သူမကို ေက်ာခိုင္းသြားတယ္။
အံမယ္ မာန္တက္ေနတဲ့ ပံုစံဖမ္းထားလိုက္ေတာ့
ဒိီ အမ်ဳိး သမီးက ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ပါလား
ဟား.ဟ!
ၾကည့္ရတာ ဒိီေဆးလံုးေတာင္ သခင္မက
တစ္ကယ္ပဲ အရင္ႏွစ္အနည္းငယ္က ျဖစ္တဲ့ ကိစၥကို စ္ိတ္ထဲထားတုန္းပဲ ထင္တယ္။သူမကို ဒိီလို ဆက္ဆံပံုၾကည့္ရရင္။က်ဴ းေယာင္လည္း တူမငယ္ေလးကို ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ၿပိဳင္ပြဲကို
ေအးေဆးၾကည့္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွ
က်ယ္ေလာင္ၿပီး ေအာင္ျမင္ခံ့ညားတဲ့ ငွက္ေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
တစ္ေယာက္ေယာက္က ထေျပာလိုက္တယ္။
''အ႐ွင္သခင္ သံုးေယာက္ လည္း ေရာက္လာၾကၿပီ''
ေဘးနား႐ွိေနတဲ့ ပရိသတ္ေတြအားလံုးလည္း
အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၾကတယ္။တိမ္ေတြေပၚမွာ ေပၚလာတာက အမ်ဳိးသားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဴး သမီး တစ္ေယာက္။တစ္ေယာက္က သက္တန္႔ေ႐ာင္ ငွက္ေပၚမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က က်ားျဖဴေပၚမွာ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေတာက္ပေနတဲ့ ျမစိမ္းေရာင္ ၾကာပြင့္ေပၚမွာ။သူတို႔ ကိုယ္ကေန ေတာက္ပတဲ့ အလင္းေရာင္ေတြ ျဖာေနတယ္။သတို႔ ၾကည့္ရတာ ဘံုကိုးဘံုက နတ္ဘုရားေတြ
လူ႔ျပည္ကို ဆင္းသက္လာတဲ့အတုိင္းပဲ။အထူးသျဖင့္ ငွက္ေပၚက အမ်ိဳးသမီးက လမင္းလိုပဲ ေတာက္ပေနၿပီး ျမင့္ျမတ္ျခင္းနဲ႔လွပျခင္းကို တစ္ၿပိဳင္နက္
ေဖာ္က်ဴ းေနသလိုပဲ။ၾကည့္ရတာ သူတို႔က
ေ႐ွးေဟာင္းေတာင္ဂိုဏ္းရဲ႕ အ႐ွင္သခင္ သံုးေယာက္ျဖစ္မယ္(သူမဆရာအပါဝင္ ၄ ေယာက္)။
ေဟာလီးဝုဒ္ကမွ႐ိုက္ႏု္ိင္တဲ့ ဒီလို ႐ုပ္႐ွင္ဆန္ဆန္
ျပကြက္ သူမ ေကာင္းေကာင္း မအံျသရေသးခင္မွာပဲ ႀကီးမားတဲ့ ဖိအားႀကီးတစ္ခုက သူမေပၚကို သက္ေရာက္လာတယ္။သူမတစ္ကိုယ္လံုး နာက်င္လာၿပီးေတာ့ ေသြးေတြစီးတာေတာင္ ကေမာက္ကမျဖစ္လာသလိုပဲ။သူမက်င့္ၾကံျခင္း အဆင့္ေတြေတာင္ ခဏတြင္း ပ်က္စီးေတာ့မလိုပဲ။သူမလို
အေျခတည္အဆင့္ေလးက ဘယ္လိုလုပ္ နတ္ဝိဇၨာသံုးေယာက္ရဲ႕ ဖိအားကို ခံႏုိင္မွာလဲ။
ဒိီအခ်ိန္မွာပဲ သူမပုခံုးေပၚကို လက္တစ္စံုက်လာၿပီး
ဖိအားကို သက္သာသြားေစတယ္။
ယုယန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာထားက လံုးဝ ေအးစက္သြားတယ္။ေစာေစာက လႊတ္လိုက္တဲ့ နတ္ဝိဇၨာေတြရဲ႕
ဖိအားထက္ပိုျပင္းၿပီး လူသတ္ေငြ႔ေတြပါေနတဲ့ ဖိအား တစ္ခုက တန္ျပန္ထြက္လာတယ္။(နတ္ဝိဇၨာ
အ႐ွိန္ဝါေပါ့)
နတ္ဝိဇၨာသံုးေယာက္လည္း ဒိီဖိအားကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူတို႔ ေျခေထာက္ေတြ ေပ်ာ့ေခြခ်င္လာတယ္။
သူတို႔သိကၡာထိန္းဖို႔ အတြက္သာ ဆက္မေတာင့္ခံေမိဘူးဆိုရင္ သူတို႔စီးလာတဲ့ ေမွာ္သတၱဝါေတြေပၚကေန ျပဳတ္က်ေနေလာက္ၿပီ။သူတို႔လည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ ခ်ီ ကို သံုးၿပီး သူတို႔ ေပၚေရာက္ေနတဲ့ ဖိ္္အားကို ခုခံလိုက္တယ္။အဲ့အခါမွသာ ေအးစက္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ယုယန္ကို ေတြ႔ရေတာ့တယ္။
ေက်ာက္စိမ္းၾကာပြင့္
စီးေတာ္ယာဥ္က်ားျဖဴ
သက္တန္႔ျပာ ငွက္😁