နောက်တကြိမ် သေသွားပြန်တဲ့ တပည့်ကျော်(my discipline die yet again)

အခန်း(၇၅)လွှဲပြောင်းနိုင်သော ကျင့်ကြံဆင့်

အမှန်တိုင်းပြောရရင် ဒီတောင်ထိပ်ပန်းကလေး
နံရံကို မီှီရင်း ဂဏန်းကြီးသဖွယိ ဘေးတိုက်ရွေ့
နေတာကို တွေ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းက ကျူ းယောင်ကို
တစ်ကယ်ပဲ လန်းဆန်းသွားစေတယ်။

''အဟမ်း....ဖက်တီးက ရှေ့မှာပဲ''

ကျူ းယောင်လည်း ဟန်လုပ်ကာ ချောင်းအနည်း
ဆိုးရင်း ရယ်ချင်စိတ် ကျလိတ် ကျလိတ်
ကို မနည်းထိန်းထားလိုက်ရတယ်။ဖက်တီး
ဆီကို ပြေးသွားတဲ့ ပုံစံ နဲ့ ဟန်ဆောင်ရင်း
နံရံကြားညပ်နေတဲ့ ကျီ တန်ရှေ့လည်း.ရောက်
ရော ကျူ းယောင် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ရယ်ချ
လိုက်တယ်။

''ဟား....ဟား....ဟား....''

ကြည့်ရတာ သူ့ဘဝ တစ်လျှောက်လုံး
ဖန်းရီကို တွေ့တာနဲ့ ကို ဂဏန်းဘုရင်မကြီး
အဖြစ် မှတ်မိနေတော့မယ်ထင်တယ်။

နောက်မှာ ရှိနေတဲ့ ဖန်းရီလည်း အံ့အားသင့်
သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ရှေ့မှာ အသားလုံးကြီး
လို ညပ်နေတဲ့ ကျီတန်ကို တွေ့သွားပြီး
ကျူ းယောင်ဘာကြောင့် တအားရယ်ရသလဲဆို
တဲ့ အကြောင်းပြချက်ကို ရှာတွေ့သွားတယ်။
သူကိုယ်တိုင်လည်း အေးစက်စက် မျက်နှာ
ပေါ်မှာ အပြုံးတစ်ပွင့်ပေါ်လာတယ်။

''ညီလေး ငါ့ကို မလှောင်ပါနဲ့တော့''

အလှောင်ခံ သတ္တဝါ.ဖြစ်သွားမှန်းသိရှာတဲ့.ကျီတန်လည်း နည်းနည်း.ရှက်လာပုံရတယ်။

'' ဒီမှာ.ညပ်နေတာ...နှစ်နာရီ နီးပါး ရှိနေပြီ
ကျေးဇူးပြုပြီး မင့်အကိုကြီးကို အပြင်ဆွဲထုတ်
ပေးပါတော့''

ဒါတစ်ကယ်တော့ လှပသော နားလည်မှု
လွဲခြင်း ပါ။

''နေဦး....ဟား...ဟား...ဟား...ဟာ.း...''

ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။.သူ ရယ်တာ မရပ်နိုင်တော့
ဘူး။

ဖန်းရီလည်း ခေါင်းရမ်းရင်း ချီ တွေ စုထား
တဲ့ သူ့လက်ဖဝါးကို ရှေ့ကို တစ်ချက်တွန်းထုတ်
လိူက်ရင်ပဲ ညပ်နေတဲ့ ဖက်တီးဟာ ကြုံ့ပြီး
နံရံကြားကနေ ပြွတ်ခနဲ ထွက်လာတယ်။
နှစ်ပတ်လောက်.ကြမ်းပြင်ပေါ်.လိမ့်သွားပြီး
မှ ရပ်တန့်သွားရှာတယ်။

ဖက်တီး ကျီ တန်လည်း ဘာမှ ဒဏ်ရာအနာတ
ရ မှ မရဘဲ ကုန်းထလိုက်ပြီး သူ့ ကိုယ်ပေါ်က
ဖုန်သဲတွေ ခါကာ လက်နှစ်ဖက်ဆုပ်ကာ
ဖန်းရီကို ဂါရဝ ပြုတယ်။