၁၄
''ဆရာဦးလေး ပြောတာက စိတ်တန်ခိုး ပညာရပ် တစ်ခုပဲလား´´
''အစားသောက်ပဲ´´
''အစားအစာ!အရမ်း အဖိုးတန်တဲ့ မြင့်မြတ်တဲ့ ပစ္စည်းများလား´´
''မဟုတ်ဘူး´´
ယုယန်လည်း မျက်မှောင်ကြုတ်သွားတယ်။
တစ်ကယ်တော့ သူလည်း မကြားဖူးဘူးလေ။
''သွေးထွက်တာ များတဲ့ လူတွေကို တိုက်ရတဲ့
အရည် တမျိုးပဲ´´
ဂိုဏ်းချုပ်ဇီမို လည်း နှုတ်ခမ်းတွန့်သွားပြီး
''ဆရာဥိးီလေး ပြောတာက ရေနွေးထဲကို သကြားညို ထည့်ကြိုတာ ပြောတာလား မသိဘူး´´
ယုယန် က ခဏစဉ်းစားပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်တယ်။
ကြည့်ရတာ ရေနွေးကြိုပြီးရင် သကြားညို ထည့်လိုက်ရုံပဲကို!
''မင်းမှာ သကြားညို ရှိလား´´
မရှိပါဘူး´´
ဂိုဏ်းချုပ်ဇီမို လည်း ချောင်းအနည်းငယ် ဟန်ပြုဆိုးပြီးမှ အသိဝင်လာတယ်။ဘာကိစ္စ ဒီဟာလေးအတွက် ညနက်ကြီးမှ သူ့ဆရာဦးလေးက လာရှာနေတာလဲ မသိဘူး!
''ဒါပေမဲ့ ဆရာဦးလေး အမြန်လိုနေတယ်ဆို
ရင်တော့ ကျတော် အမိန့်ထုတ်ပြီး နောက်နေ့ကျတော့ လာပို့ ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်´´
''အင်း..´´
ယုယန်က အေးစက်စက်နဲ့ဲပဲ သူပြောတာကို
ခေါင်းညိတ်သဘောတူတယ်။ပြီးတော့ လှည့်ထွက်သွားဖို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းတယ်။ခဏရပ်သွားပြီး ပြန်လှည့်လာတယ်။အလေးနက်လေသံနဲ့မေးတယ်။
''ပြောကြည့်ဦး အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့
အန်တီလာတဲ့ ကာလမှာ သကြားညိုရည် သောက်ရတာ အပြင် တခြား ဂရုစိုက်စရာ ရှိသေးလား´´
''အာ...´´
ဂိုဏ်းချုပ်ကြီး ဇီမို လည်း ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေပြီး မြေပေါ်လဲကျတော့မလို ဖြစ်သွားတယ်။အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ရဲ့ အန်တီကာလ။
သူနားကြား လွဲတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးနော်!!
''ဦး..ဦးလေး...ဆရာသခင်..ဘာ...ဘာလို့ မေးတာ လဲ မသိဘူး....´´
''မင်း မသိ ဘူး ပေါ့´´
ယုယန်မျက်လုံးလေးတွေ ကျဉ်းသွားပြီး ဖီမိုကို
စိုက်ကြည့်နေတယ်။သူ့ပုံစံက ပိုတောင် အေးစက်လာသေးတယ်။တပည့်တွေ ဒီလောက်များတာ မသိရကောင်းလားဆိုတဲ့ အပြစ်တင်ကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတာ။ဂိုဏ်းချုပ်ခမျာ ချွေးစေးတွေတောင် ပြန်လာတယ်။မတတ်နိုင်ဘဲ ဆက်ပြောရတယ်။
''ကျတော်..တော်...သေချာ မသိပေမဲ့လို့
ကြားဖူးသလောက်တော့ ဒီအချိန်ဆို အမျိုးသမီးတွေက သွေးတွေ အများကြီး ထွက်ထားလို့ သူတို့ ကိုယ်ကို အပင်ပန်းခံလို့ မရပါဘူး
ပြီးတော့ အေးတဲ့ အရာတွေ နဲ့ ထိတွေ့လို့
မဖြစ်ပါဘူး´´
ယုယန်က ခေါင်းညိတ်ပြီး တိတ်တိတ်ကလေး မှတ်ထားလိုက်တယ်။ခဏကြာတော့ အမှုစစ်သလို လေသံနဲ့ ဆက်မေးတယ်။
''ဒါဆို လစဉ်သုံး အထုပ် လုပ်ဖို့ အကောင်းဆုံး
ပိုးချည်က ဘာလဲ´´
ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့တပည့်ကို တောင်ပင်လယ် ငါးမန်းပိုးချည်မျှင်နဲ့ လုပ်ထားတာပေးတဲ့ တပည့်ကဲ့ အမူရာ က ထူးဆန်းနေတယ်။မကြိုက်လို့လို့ပဲ သူ ကောက်ချက်ဆွဲလိုက်တယ်။
''#*$...´´
သူ့ဦးလေးဆရာသခင် လူစားထိုးခံလိုက်ရတာလား!!ဘာလို့ သူလို ယောကျာ်းရင့်မာကြီးကို အမျိး သမီးအတွင်းရေ ကိစ္စနတွေ မေးနေရတာတူန်း!!
''ကျတော်ထင်တာ ကတော့ ရေစုပ်အားကောင်းတဲ့ အရာမျိုး..အဲ ..ကုလားအုတ်ချည်မျှင်တို့လိုမျိူးး ပေါ့´´
''ကုလားအုတ်ချည်မျှင်´´
ဒီချည်မျှင်က အဆင့်နိမ့် မှော်ပိုးကောင်က ထုတ်တဲ့ ပစ္စည်းဖြစ်ပုံပဲ။သူ့မှာ အဲ့လို အဆင့်နိမ့်တာက မရှိဘူး။ဒါကြောင့် ချွေးပြန်နေတာကို သုတ်နေတဲ့ သူ့တူဂိုဏ်းချုပ်ကို ပဲ ကြည့်လိုက်တယ်။
အကြည့်တွေကြောင့် ဂိုဏ်းချုပ်ခမျာ တုန်သွားရှာတယ်။မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့ ပစ္စည်းသိမ်းတဲ့ အိတ်ကလေးကိုထဲက အဖြူရောင် ပိုးချည်လေးတွေထုတ်ပြီး
''ကျတော့်မှာ အများကြီးတော့ မရှိပါဘူး
ဒါပေမဲ့ ဦးလေးဆရာ စိတ်မရှိဘူးဆိုရင်
ရွေးလို့ ရ...ရ´´
''အင်...´´
ယုယန် က သူပြောပြီးတောင် မစောင့်ဘဲ ရှိသမျှကို သူ့ အိတ်ထဲပြောင်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။တစ်ခုတောင် မချန်ထားဘူး။အိတ်ကလေး ကိုင်ထားတဲ့ ဂိုဏ်းချုပ်ကြီးခမျာ ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး!!
အကုန်လုံး ပေးမယ်လို့ မပြောမိပါဘူး။နည်းနည်းတော့ များသွားပြီ။သူရဲ့ နာကျင်သွားတဲ့ နှလုံးသားကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း စဉ်းစားမိတယ်။တကယ်တမ်းကကျတော့ ပြန်မတောင်းရဲပါဘူး။
''ဂိုဏ်းတူဆရာဦးလေး ဒီကိစ္စတွေ ကို ဘာလို့
မေးတာလဲ မသိဘူး´´
တစ်ယောက်ယောက်ကများ နှစ်တစ်သောင်းကျင့်ထားတဲ့ ယုယန်တစ်ယောက် မိန်းမတွေ ကိစ္စကို စိတ်ဝင်စားလာတယ်ပြောရင် သူ
သေအောင် ရိုက်ပြောတောင် မယုံဘူး။
''ငါ့တပည့်က အန်တီလာနေတယ် ဒါကြောင့်
သူ့ကို ဂရုစိုက်ပေးနေတာ´´
အော် လက်စသတ်တော့ သူရဲ့ တပည့်သစ်ကိစ္စကိုး။
နေကြပါဦး!!ဆရာဦးလေးက ဘာကိစ္စ ဒီလိုမျိုးတေဠထိပါ လိုက်ဂရုစိုက်နေရတာလဲ!!လိုလို့လား!
''ဆရာ..ဆရာ ..ဦးလေး...ဒေါ်လေးအငယ်က
မိန်းကလေးလေ´´
ယုယန် က သူ့ကို ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အကြည့်နဲ့ ပြန်စိုက်ကြည့်တယ်။
ဘာလဲ သူမသိဘူးထင်နေလို့လား!!
ဂိုဏ်းချုပ် နှလုံးခုန်တောင် မမှန်ချင်ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ဆရာဦးလေးကို ယောကျာ်းနဲ့မိန်းမကြား မတူဘူးဆိုတာ ဘယ်လို ရှင်းပြရမလဲကို မသိတော့ဘူး။
''..ကျတော်...ကျတော်...ပြောချင်တာက
ဆရာဦးလေး က စိုးရိမ်နေလို့...
ဒေါ်လေးငယ် နေလို့ မှ ကောင်းရဲ့ လား လို့ မေးတာပါ..´´
ယုယန် မျက်မှောင်ပြန်ကြုတ်သွားတယ်။
''သတိလစ်သွားတာ´´
''စိတ်ပူစရာတော့ မလိုပါဘူး သွေးဆုံးရှုံ့း ရုံပါ´´
သူ့တပည့်ကို သွေးအားဖြည့်ဆေးရည်လည်း တိုက်ထားပြီ။အနာသက်သာအောင် ဂါထာလည်း သုံးထားသေးတယ်။သူ့ရဲ့ ဂါထာအစွမ်းကိုလည်း သူယုံတယ်လေ။
''#*¿$..´´
သူပြောချင်တာ အဲ့တာမဟုတ်ဘူးလေ။
''ဆရာဦးလေး...ဟိုလေ..အဟမ်း..အမျိုးသမီးတွေရဲ့ ရာသီလာတယ်ဆိုတာ ရော သိရဲ့လား´´
သူလက်ဝတ်ရုံကို တစ်ချက်ခါရင်း သူလိုချင်တာတာလည်း ရပြီမလို့ ပြန်ဖို့ အချိန်ပဲလို့ ယုယန်တွေးမိတယ်။
ဂိုဏ်းချုပ်က ဆက်ပြောတယ်။
''အဟမ်း...လူသာမန်မိန်းကလေးတွေမှာ..အသက်ဆယ့်တစ်နှစ် ဆယ့်နှစ်နှစ် ရောက်တဲ့အခါ..သူတို့မှာ..အဲ့တာ...အဟမ်း...ဖြစ်ကြတယ်..ဆိုလိုတာက..အဟမ်း...သူတို့ အရွယ်ရောက်ပြီလို့....သူတို့ လက်..လက်..´´
သူပြောပြီးအောင်ကို ယုယန်က မစောင့်ဖူးရယ်။
''နားတော့...´´
တစ်ခွန်းပြောပြီး ဖျတ်ခနဲ ပျောက်သွားတယ်။
ဂိုဏ်းချုပ်ဇီမိုခမျာ လိုရင်းကို ပြောမလို့ ရှိသေး တန်းလန်းကျန်ခဲ့ရှာတယ်။ဘာမှ မရှိတော့တဲ့ သူ့ရဲ့ ပစ္စည်းသိမ်းအိတ်ကလေးကို ကြည့်ရင်း သူ့နှလုံးသားရင့်ရင့်က ပိုနာလာသလိုပဲ။ဟင့်။
သူ့ ဦးလေး ညကြီးအချိန်မတော် သူ့ကို လာရှာတာက သူ့ဆီက ကုလားအုတ်ပိုးချည်မျှင်ကို လာဓားပြတိုက်မလို့ပေါ့။အရမ်းတန်ဖိုး မကြီးပေမဲ့ သာမန်လူတွေ ဝတ်ဆင်နိုင်တာမျိုးမဟုတ်ဘူး။သူရဲ့ ရေစုပ်အား ကောင်းတာကြောင့်ရယ် ကာကွယ်နိုင်စွမ်းရှိတာကြောင့်မို့ ဒီချည်မျှင်ကို ရေလက်နက် ပုံစံမျိုး ဖန်တီးပစ်လေ့ရှိတယ်။ဒီလို ချည်မျှင်ကောင်းကိုလစဉ်သုံး ပစ္စည်းလုပ်ပစ်မယ်ဆိုတာ တကယ့်ကို မတွေးရဲ စရာပဲ။တကယ့်အဖိုးတန်ကို!!ပိုဆိုးတာက သူ့ဦးလေးက သူ့အတွက် တစ်ခုတောင် မချန်ဘဲ အကုန် မ သွားတာပဲ။
ဂိုဏ်းချုပ်ခမျာ သက်ပြင်း ချရုံပဲတတ်နိုင်တယ်။
သူက ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ ဟိုသူက သူ့ဆရာဦးလေးလေ။ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး ဒီတိုင်းပေးရမှာပဲ။
စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတုန်းရှိသေး
သူ့အိပ်ရာ ပေါ်မှာ လရောင်လင်းနေသလို ဖျော့တော့တဲ့ အလင်းရောင် ထွက်နေတဲ့ ပိုးချည်မျှင်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။သူ ထိုပိုးချည်မျှင်ကို ကောက်ကိုင်ရင်း အံသြလွန်းလို့ လက်တွေတောင် တုန်လာတယ်။
ဒါဟာ...ဒါဟာ..ပိုးချည်ကြမ်းမလား!!တောင်ပင်လယ် ငါးမန်းလူသားတွေဆီကသာ ရနိုင်တဲ့ ပိုးချည်ကြမ်းပဲ။အရမ်းရှားပါးပြီး တော်တော်များများက လက်နက်အကာကွယ်အဖြစ် အသုံးပြုကြတာ များပြီး အတော်ကို တန်ဖိုးကြီးတယ်။သူ့ရဲ့ တန်ဖိုးကြီးရတာလည်း ငါးမန်းလူသားတွေရဲ့ ဒေါသကြောင့်ပဲ။ဘာလို့လည်းဆိုတော့ သူတို့တွေက အဋ္ဌမအဆင့်ရှိတဲ့ မှော်သတ္တဝါ တွေပဲ ပြီးတော့လည်း သူတို့တွေက အုပ်စုလိုက်နေကြတာ။သူတို့ရဲ့ အဌမအဆင့်က ကျင့်ကြံသူတွေရဲ့ နတ်ဝိညဉ် အဆင့်နဲ့ညီတယ်။
ဒါကြောင့် တော်တော်များများက သူ့တို့နဲ့ မဆုံရဲဘူးရယ်။ပြီးတော့ ပိုးချည်ကြမ်းက သူတို့တစ်ဘဝလုံးမှ တစ်ခုပဲ ထုတ်တာမလို့ တကယ့်ကို သူတို့အသက်လိုပဲ။ဒါကိုရဖို့ ဆိုရင် အရင်ဆုံး အဌမဆင့်မှော်သတ္တဝါတစ်ကောင်ကို သတ်ရမယ်လို့ ဆိုလိုတာပဲ။ပြီးတော့ အုပ်စုလိုက်ကြီး။ဘယ်သူမှ မလုပ်ရဲဘူးရယ်။
ခုတော့ သူရဲ့အဖိုးတန်လေးကို ထိကြည့်ရင်း
ဂိုဏ်းချုပ်ခမျာ ရယ်နိုင်ပြီလေ။စောစောက ချည်မျှင်တွေ ဆုံးရှုံးသွားလို့ စိတ်ညစ်တာတွေ အကုန်ပျောက်ပြီး ရင်ထဲမှာ ကျေနပ်နှစ်သက်ခြင်းတွေပဲ ရှိတော့တယ်။သူ့ဦးလေးဆီကို နောက်ထပ် ချည်မျှင် အခုတစ်ရာလောက်တောင် ထပ်ပို့ပေးချင်လာပြီ။
အဲ့အချိန်မှာပဲ သူ့ဦးလေးက ဒီချည်မျှင်ကိုအရင်ကဘာလုပ်ဖို့ သုံးလဲဆိုတာ သတိရသွားပြီး
ချက်ချင်း အီလည်လည်ဖြစ်သွားတယ်။
သူ့ဦးလေးက ဒီချည်မျှင်ကြမ်းကို ထားခဲ့တယ်ဆိုတာက သူ့ရဲ့ ကုလားအုတ်ပိုးချည်နဲ့လဲချင်လို့ တစ်နည်းအားဖြင့်ဆိုရင် သူ့မှာ မရှိလို့။ငါးမန်း ပိုးချည်ကြမ်းပဲရှိလို့။ပြီးတော့ ဒါတွေနဲ့ လစဉ်သုံး ပစ္စည်းလုပ်ပစ်တာ!!!
ရုတ်တရက်ကြီး ဆိုသလို ဂိုဏ်းချုပ်ခမျာ
တစ်ကိုယ်လုံး မသက်မသာဖြစ်နေသလို ခံစားရတယ်။
ဂိုဏ်းချုပ်တစ်ယောက် နှမြောလွန်းလို့ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ယုယန်ကတော့ သူ့တောင်ကိုလာပြီး သူ့တပည့်အတွက် လစဉ်သုံးပစ္စည်းတွေ စချုပ်ပေးတော့မလို့ပဲ။သူ့တပည့် အိမ်လေးဘက်ကို ကြည့်တော့ မှောင်နေပြီ။ကြည့်ရတာ အိပ်ပျော်နေပြီ။ခဏတော့ တုံ့ဆိုင်းသွားတယ်။ပြီးတော့မှ စိတ်ပူလာပြန်ပြီး တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်သွားတယ်။
သူ့တပည့်ကိုကြည့်ရင်း သူ့တပည့်ဟာ တစ်ကယ်အားနည်းတာပဲ ပြီးပိုဆိုးတာက တုံးကလည်း တုံးသေးတယ်။အဲ့နေ့က ဒီလောက်နာနေတာတောင် သူ့ကို မပြောပြဘူး။အားနည်းရုံမကပဲ အတော်လည်းတုံးတဲ့ တပည့်ပဲ။သူသာ ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် စောင့်မကြည့်ဘူးဆိုရင် တစ်နေ့ကျရင် သူ့တပည့်က အတုံးလွန်လွန်းလို့ သေသွားမလားပဲ။
သူ့တပည့်က အိပ်ပျော်ဆဲ။သူ့လက်ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး သူမ သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်းလိုက်တယ်။သွေးခုန်နှုန်းက ပိုမှန်ပြီး အားကောင်းနေတယ်
။ကြည့်ရတာ မနက်ကလောက် မဆိုးတော့တဲ့ ပုံပဲ။စိတ်သက်သာရာ ရသွားပြီး စောင်ထဲမှာလှိမ့့်နေတဲ့ ခပ်တုံးတုံးတပည့်ကို ကြည့်မိသွားတယ်။
သူ့တူ စကားတွေကို ပြန်ကြားယောင်လာတယ်။
ဒီအချိန်ဆို အမျိုး သမီးတွေက အအေးမိခံလို့ မဖြစ်ဘူး။ချက်ချင်းပဲ သူ့အိတ်ထဲကနေ စောင်တထည် ထုတ်ပြီး သူ့တပည့်ပေါ်ကို ခြုံပေးလိုက်တယ်။
သာမန်သေမျိုးဆိုတော့ အအေးမိဖို့ လွယ်မှာပဲ
အင်း ဟုတ်တယ်!!
သူ့တပည့်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း စိတ်ပူလာပြန်တယ်
ကြည့်ရတာ စောင်တထည်ထဲက မလောက်ဘူးထင်တယ်။နောက်ထပ် တစ်ထည်
ထုတ်လိုက်ပြီးခြုံပေးလိုက်ပြန်တယ်။
ထပ်ကြည့်မိရင်း စိတ်ပူလာပြန်တယ်။နောက်ထပ်တစ်ထည် ထုတ်လိုက်တယ်။
ခြုံပေးလိုက်တယ်။
သူက ကပ်စေးနဲတဲ့သူမဟုတ်ဘူးရယ်။သူ့မှာ
စောင်တွေ အများကြီးရှိတယ်။
သူ့တပည့်ကို ပြန်ကြည့်ရင်း စိတိပူလာပြန်တယ်။
နောက်ထပ်တစ်ထည် ထုတ်လိုက်တယ်.......
......
..
တပည့်ဖြစ်တာ ခြောက်ရက်မြောက်တဲ့နေ့မှာပဲ
ကျူ းယောင်တစ်ယောက် ပူအိုက်လွန်းလို့ နိုးလာတော့တယ်။
..
..