၁၃
ဆရာသခင် ယုယန်ဆိုတာ ကျင့်ကြံခြင်းလောက် မှာ နံပါတ်တစ်ဖြစ်သလို သူ ဒဏ်ရာရဖူးတယ်ဆိုတာလည်း အတော်ကိုကြာလှပြီ။နှစ်ထောင်ချီ အတွင်း သူ့ကို ရန်စရဲ့သူ မရှိခဲ့ဘူး။သူနဲ့တိုက်ခဲ့သူတွေဆိုတာလည်း ဒီကမ္ဘာကနေစွန့်ပြီး နတ်ဘုရားအဖြစ်ရောက်ရင်ရောက် မရောက်ရင် သူ့လက်ချက်
အရိုးအသားတစ်ခြားစီ ဖြစ်သွားတာကြာပေါ့။
ဒါပေမဲ့ မနေ့က သူရုတ်တရက် တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရတယ်။တိုက်ခိုက်သူကလည်း
သူ နှစိတစ်သောင်း
တောင် စောင့်နေခဲ့ရတဲ့ တပည့်ကျော်။ဖတ်ခနဲဆို သူ့ပါးကို ရိုက်လိုက်တာ။
သူမျက်နှာက ဘာမှ
မဖြစ်ပေမဲ့လို့ သူ့တပည့်လက်ကတော့ နီရဲသွားတယ်။ယုယန်နားကိုမလည်ဘူး။သူက ဒဏ်ရာကြည့်ချင်ရုံလေးကို ဘာလို့ အဲ့လိုတုံ့ပြန်ခံရလဲဆိုတာ။သူ့ကို ကြည့်ခွင့်မပေးတဲ့ အပြင် ပြန်တောင်ခံချသေးတယ်။
တစ်ကယ်တော့ သူ့တပည့်ရဲ့ ငယ်သံပါအောင်
အော်သံကြောင့် သူလည်း နည်းနည်းလန့်သွားတယ်။အဲ့တာနဲ့ ရွေးစရာမရှိတော့ဘဲ သူ့တပည့်သွေးတိတ်အောင် ဆေးတစ်ချို့ပေးထားခဲ့ပြီး ထွက်လာခဲ့ရတယ်။
သူ့တပည့်ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ သူသေချာတွေးဖို့လိုနေပြီ။သူတပည့်က ခပ်တုံးတုံးလေးဆိုပေမဲ့ ဒီလိုပြန်လုပ်တာမျိုးက ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ။ပြီးတော့ သူမအော်လိုက်တဲ့ အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင် ဆိုကရော သူ့ကို ပြောတာလား သိချင်နေတယ်။
ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျောက်စိမ်းသစ်တောတောင်မှာပဲ အမြဲ နေလာခဲ့တာမလို့ သူတွေ့ဖူးတဲ့သူက
သိပ်မရှိဘူးရယ်။တစ်ခါလေ လူ့လောကထဲဆင်းပြီး လုပ်စရာရှိတာတွေ ဆောင်ရွက်တတ်ပေမဲ့လို့
အဲ့တာတွေကလည်း လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တစ်သောင်းတုန်းက ဖြစ်တယ်။ပြီးတော့ ကျန်အချိန်တွေက သူ
တောင်ပေါ်မှာပဲ နေပြီး ဆက်ခံသူကို စောင့်နေတာ။ဒါကြောင့် လူ့လောကနဲ့ ပက်သက်တဲ့ အသိက သူ့မှာအတော်နည်းတယ်။
(TNl:😂😣ကြိုပြောပါရစေ နည်းတာ မဟုတ်ဘူး
ရှိကို မရှိတာပါ)
သူ့တပည့်ပြောတော့ အကျင့်မကောင်းတဲ့ နှာဘူး ဆိုတာ ဘာကို ပြောတာလဲ!!သူ့ဆရာကလည်း သူ့ကို အဲ့အကြောင်း မသင်ပေးသွားဘူး!!
သူ့ရဲ့ ဆရာဆိုတဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကို ကာကွယ်ဖို့ရယ် သူတပည့်ရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ အပြုမှုကို သိချငိတာကြောင့်ရယ် နှစ်တစ်သောင်းတိုင် တွင်းအောင်းနေတဲ့ ယုယန် တစ်ယောက် သာမန်လူတွေထဲ ဝင်ပြီး စုံစမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ကိုယ်ဖျောက်ဂါထာ အသုံးပြုပြီး တစ်နေ့လုံး လေ့လာပြီးတဲ့နောက်တော့ သူတပည့်အပြုမှုကိုသိလိုက်ရပြီ။သူတပည့်က ဒဏ်ရာရတာမဟုတ်ဘဲ သာမန်လူတွေ ခေါ်တဲ့ အန်တီလာခြင်း(မီးယပ်)လို့ ခေါ်တဲ့ အမျိုးသမီးတွေမှာ ဖြစ်တတ်တဲ့သဘာဝ. ဖြစ်နေတာပဲ။
နောက်ဆုံးတော့ သူ စိတ်အေးရပြီ။
သူတပည့် ဒဏ်ရာမရဘူးဆိုတာ သိတော့ နေလို့ကောင်းသွားတယ်။ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်ထဲ ပြသသနာ အသစ် ပေါ်လာတယ်။ဘာလို့ သူ့တပည့်က သူ့ကို ပေးမကြည့်တာလဲဆိုတာ။တကယ်ဆို သဘာဝဖြစ်စဉ်ကို သူ့ကို
ကွယ်ဝှက်ထားစရာမှမလို။
သူ့ကို ဆူမှာ ကြောက်လို့
မပြောရဲတာလား။သူဘယ်လောက်ပဲစဉ်းစားပါစေ သူ့တပည့်ဘယ်လို တွေးလဲ နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။နောက်ဆုံး သူသုံးသပ်လိုက်တာကတော့ သူတပည့်လေးက ခပ်တုံးတုံးမလို့ ဒီလိုဖြစ်ရတယ်ဆိုတာပဲ။
အဲ့နောက်တော့ အလျင်မြန်ပဲ သူ့တောင်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။သူ့တပည့်အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရင်ပဲ သွေးနံတွေ ရနေပြန်တယ်။ချက်ချင်းပဲ လေထုကို သန့်ရှင်းအောင် မန်းမှုတ်လိုက်တယ်။အဲ့တော့မှ သွေးနံက ပျယ်သွားတယ်။
သူ့ရဲ့ တုံးအအတပည့်လေးကတော့ ကုတင်ပေါ်က သွေးအိုင်ထဲမှာ မူးမေ့နေပြီ။ယုယန် အနားကပ်သွားပြီး အညစ်ကြေးဖယ်ဂါထာနဲ့ သွေးတွေကို
ရှင်းလိုက်တယ်။
ပြီးတော့
သူမကို အိပ်ရာကနေထူပြီး သွေးအားပြည့်ဆေးရည် တစ်ပုလင်း တိုက်လိုက်တယ်။သူမတဖြည်းဖြည်း ပြန်သက်လာနေတာတွေ့တော့ အိပ်ရာပေါ် ပြန်လှဲပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ စောင်ခြုံပေးလိုက်တယ်။
တပည့်ကို ကြည့်ရင်း သူ စိတ် မအေးနိုင်သေးဘူး။သူ့ရဲ့ ပစ္စည်းသိမ်းနိုင်တဲ့ အိတ်ရှုံလေးကနေ ပြီး နှစ်တစ်ထောင်ရေခဲပိုးမျှင်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး
စောင်အဖြစ် ပြောင်းလဲလိုက်တယ်။သူတပည့် အအေးမိတာ သေချာပြီဆိုတော့မှ လက်တစ်ချက်ဝေ့ယမ်းပြီး အခန်းထဲမှာ မီးထွန်းပေးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ ကပ်ကြေးတစ်စုံနဲ့အရောင်ဖျော့ဖျော့တေက်နေတဲ့ ပိုးထည်တစ်စကို ထုတ်ယူလိုက်တယ်။
ကျူ းယောင် တစ်ယောက်နိုးလာတော့ သူမ ကျင့်ကြံခြင်း(ထွက်ရပ်ပေါက်လောက)မှာနေခဲ့တယ်ဆိုတာ အိပ်မက်ဆိုးသက်သက်ပဲ လို့ ထင်မိတယ်။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူမ အိမ် ပြန်ရောက်နေပြီလို့ ခံစားလိုက်ရလို့ပဲ။ရှေ့မှာ သူမနှစ်ပေါင်းများစွာ သုံးခဲ့လို့ ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ စားပွဲနဲ့ ခွေးခြေခုံလေးတွေရှိနေတယ်။ပြီးတော့ ခွေးခြေခုံလေးပေါ်မှာ ခြိုးခြံခြွေတာတတ်တဲ့ သူ့အမေက တစ်ခုခုကို ချုပ်နေတယ်။
အာ..နေကြပါဦး!ဘယ်တုန်းက သူ့အမေက ယောျာ်းကြီး ဖြစ်သွားတာတုန်း!!ပြီးတော့ အဖြူစွတ်စွတ် ဝတ်ရုံရှည်ဝတ်လို့။
''ဆ..ဆ ရာ.''
နောက်ဆုံးတော့ ရှေ့မှာ ထိုင်ချုပ်နေတဲ့သူက သူ့ဆရာမှန်း မှတ်မိသွားတယ်။ချက်ချင်းပဲ သူမပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။မဖြစ်နိုင်တာ!!ဆရာက အချုပ်အလုပ် ချုပ်နေတာ!!
သူ့ဆရာ လက်တွေက ခဏရပ်သွားပြီး သူမကို အေးဆေးစွာပဲ ကြည့်ရင်းပြောတယ်။
''မင်း သတိရပြီပေါ့''
ပြောပြီးတော့ သူလက်က အပ်ချည်ကြိုးကို
ထုံးလိုက်တယ်။ပြီးတော့ ကြိုးစကို ကိုက်ဖြတ်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။သူ့အပြုမှုတွေက လုံးဝကို စနစ်ကျပြီး သေသပ်နေတာပဲ။သူမ အမေထက်တောင် ပို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် လုပ်နိုင်သလိုပဲ။
''ဆရာ..က..က..''
နေကြပါဦး!!သူမမြင်နေတာ တစ်ကယ်ကြီးလား!သူမ ဆရာက အထည်ချုပ်နေတာ!ဆရာ မလုပ်တာလေးရှိရင် ပြောပြပါဦး!!
ယုယနိက တော့ သူမအံသြတာကို သတိမထားမိဘူး။အပ်ချည်ကြိုးတွေကို သူ့အိတ်သေးလေးထဲ ပြန်ထည့်ရင်း သိမ်းလိုက်တယ်။
ပြိးတော့ စားပွဲပေါ်က
ချုပိပြီးသားတွေကို ရှင်းလိုက်တယ်။သူမဆီကို လျှောက်လာပြီး သူမလက်ကောက်ဝက်ကို စမ်းသပ်ကာ မေးတယ်။
''နေ့လို့ ပို ကောင်း သွား ပြီလား''
''ဟုတ်...''
သူမဖြင့် အံ့သြနေတုန်းပဲ။သူပြောမှပဲ တအားနာနေတဲ့ အန်တီက အတော်ကို သက်သာနေကြောင်းတွေ့ရတယ်။ဒါပေမဲ့ အရှင်းကြီး ပျောက်တာတော့ မဟုတ်ဘူးရယ်။သူမ နည်းနည်း နောက်ဆုတ်လိုက်တယ်။
ယုယန်က သတိထားပေမဲ့လည်း ဘာမှမပြောဘဲသူ့လက်ထဲက ချုပ်ထားတဲ့
ပိုးထည်စတွေကို ကမ်းပေးတယ်။
ကျူ းယောင်လည်း စိတ်ဝင်တစားနဲ့ ယူလိုက်တယ်။ပိုးထည်စတွေက နူးညံ့တယ်။ချောမွေ့ပြီး ပေါ့ပါးနေတာပဲ။ကိုင်ရတာလည်း အနေတော်ပဲ။
ချုပ်ရာတွေ ရှိနေပေမဲ့လည်း တစ်ခုနဲ့ တစ်ခုကြား
လုံးဝ နေရာခြားမရှိလောက်အောင်ကို စိတ်စိတ်လေးချုပ်ထားတယ်။သေချာတယ် သူ့ဆရာက
လက်ချုပ် တအား တော်တယ်။
''ဒီ ပိုးထည်က ဘာလဲ''
ကြည့်ရတာတော့ အရမ်း ဈေးကြီးပုံပဲ။
''တောင်ပင်လယ်က ငါးမန်းလူသားရဲ့
ပိုးချည်မျှင်''
ယုယန်က ပုံမှန်လိုပဲဖြေတယ်။
''လောလောဆယ် ဆရာ့မှာ ဒီပိုးချည်မျှင်ပဲ ရှိတယ် ဒါကိုပဲ အရင်သုံးထား တစ်ကယ်လို့ မကြိုက်ဘူးဆိုရင် နက်ဖြန်ကျ ပိုကောင်းတာ
ရှာပေးမယ်''
''တပည့်အတွက် .. တပည့်က ဘာအတွက်သုံးရမှာလဲ''
ကျူ းယောင်က ပိုးစကို ဆွဲဆန့်လိုက်တယ်။လက်ကိုင် ပဝါလေးကို ချုပ်ထားတာနဲ့ တူလိုက်တာ!
ယုယန်က ဘာလို့ တပည့်က တုံးနေရတာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်ရင်း ဖြေတယ်။
''အန်တီသုံး အထုပ်''
ကျူ းယောင် တစ်ယောက် တုန်လှုပ်သွားပြီး
ကုတင် ပေါ်က ပြုတ်ကျ တော့မလိုတောင်
ခံစားလိုက်ရတယ်။
အန်တီ သန့်ရှင်းရေး အထုပ်!!
လစဉ်သုံး အထုပ် !! Eva ထုပ်!!
(TN: 😁 Eva ထုပ်လို့တော့ ထည့်မရေးထားဘူး
ပိုနားလည်အောင်.ကြားဖူးတာလေး ထည့်ထားတာ
😄ပြီးတော့ တွေးမိတာလေးပါ authorက ထည့်ရေးထားတာပေါ့နော် ယုယန်အတွေးထဲမှာ
အန်တီလာတာက ပုံမှန်သဘာဝ အဖြစ်ပျက်ပဲကို ဘာလို့ တပည့်က ပြောရမှာရှက်နေတာလဲဆိုပြီးတော့...😁 ဟုတ်ပါတယ် တော်တော်များများက
ရှက်ကြတယ် ဒါကြီးကို မပြောရဲပါဘူး..
တစ်ခါလေ အပြစ်ရှိသလိုတောင် ခံစားရတယ်
လူုကြားထဲ တစ်ခုခုဖြစ်မှာလည်း ကြောက်ကြတယ်
အဲဒါမျိုး ဖြစ်စရာမလိုဘူး ဒါဟာ သာမန်ဖြစ်စဉ် သဘာဝပါပဲဆိုပြီး authorက အလင်းပြ အားပေးတာလားမသိ...😁 ကွကိုယ်တွေးမိတာ..မိန်းကလေးတွေ ရှက်စရာမလိုဘူးလို့ အားပေးတာ)
သူ ထိုင်ခုံလေးပေါ်မှာ အကြာကြီး ထိုင်ပြီး
ချုပ်နေခဲ့တာ သူမအတွက် လစဉ်သုံး အထုပ်တွေလုပ်ပေးနေခဲ့တာပေါ့။
ယုယန်ကတော့ ကျောက်ရုပ်နီးပါး ရပ်သွားတဲ့ သူ့တပည့် ကို လုံးဝ နားမလည်ဘဲ ဆက်ရှင်းပြတယ်။
''စိတ်မပူနဲ့ ဆရာ စုံစမ်းသိခဲ့သလောက်တော့
အန်တီက ငါးရက် ခြောက်ရက်ကြာတတ်တယ်
ဒါတွေက မင်း တစ်လလုံး သုံးဖို့ လုံလောက်တယ်။မလောက်ရင် ဆရာ ထပ်လုပ်ပေးမယ်''
''ဒီအချိန်မျိုးဆို ကိုယ်က အားနည်းပြီးနေတတ်တယ်တဲ့ တရားကျင့်တာနဲ့ ပက်သက်ပြီးလောစရာ မလိုဘူး ရပ်ထားလိုက်..
တခြား အဆင်မပြေတာရှိရင် ဆရာ့ကို တိုက်ရိုက်ပြောပြရမယ် ဆရာက မင်းကို ဆူမှာ မဟုတ်ဘူး''
''မင်းပြောတဲ့ သကြားညိုရည်လည်း ကြိုပြီး ဆရာပို့ပေးမယ်''
''ဒီနေ့လည်း စောစောနား
မနက်ဖြန်ကျမှ ဆရာ တစ်ခေါက်ထပ်လာကြည့်မယ်''
အားလုံးကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ မှာကြားပြီးတော့မှ
သူထရပ်ပြီး ပြန်သွားတယ်။
ကျူ းယောင်ကတော့ လက်ထဲမှာ လစဉ်သုံး အထုပ်လေးတွေ ကိုင်ထားပြီး ကျောက်ရုပ်ဖြစ်တုန်းပဲ။
အတော်ကြာကြာထိ သူမ အသိပြန်မဝင်နိုင်သေးဘူးရယ်။သူမခေါင်းထဲလည်း ဟာရီကိန်း ဝင်သွားသလိုပဲ ရှုပ်ထွေးနေတာပဲ။
သူ့ဆရာက တစ်ကယ်ရော မူမှန်ရော့လားဟင်!!
သူ့ဆရာရဲ့ ဦးနှောက် အလုပ်လုပ်ပုံက တစ်ခုခုတော့ မှားနေသလိုပဲ။သူမ ဘာလုပ်သင့်လဲ!!
အရေးပေါ် ၁၉၉ ခေါ်ပြီး အကူညီ တောင်းရင် ကောင်းမလား!!!
ယုယန်အတွက်တော့ ပထမဆုံး တပည့်လက်ခံ ဖူးခြင်းပဲ။သူ နတ်ဝိညဉ်အဆင့် ရောက်တဲ့ အချိန်မှာ သူ့ဆရာက နတ်ဘုရားလောကကို ထွက်ခွာသွားပြီ။
ဒါကြောင့်မလို့ သူ့ဆရာနဲ့သူ ဘယ်လို ဆက်ဆံရေး ရှိခဲ့လဲဆိုတာ သူ မမှတ်မိတော့ဘူး။သူ့အတွက်တော့ တပည့်တစ်ယော်ပြုစုပြိုးထောင်ရတာ ပထမဆုံးပဲ။ပြီးတော့ သူတပည့်ကလည်း ခပ်တုံးတုံးရယ်ဆိုတော့ သူ့မှာ ပိုစိတ်ပူနေရတယ်။
ဒါကြောင့်မလို့ တပည့်တွေအများကြီး ပျိူးး ထောင်ဖူးတဲ့ သူ့ဂိုဏ်းတူ တူ ဆီကနေ အတွေ့ကြုံမေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
အဲ့အချိန်မှာပဲ တစ်နေကုန် ဂိုဏ်းအရေးခင်း စာရွက်စာတမ်းတွေကြောင့် ပင်ပန်းနေတဲ့ ဂိုဏ်းချုပ်ဇီမိုတစ်ယောက် တစ်ရေးအိပ်ခါနီးမှာပဲ သူ့အခန်းထဲ ရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့ ဆရာသခင်ကို ကြည့်ပြီး အံသြသွားရတယ်။
သူရဲ့ ဦးလေး ဆရာသခင်
ဒီနှစ်တစ်သောင်းအတွင်း တောင်ကနေ ထွက်တဲ့ အရေတွက်က လက်ဆယ်ချောင်းမပြည့်ဘူးရယ်။
ခုတော့ လူအကောင်လိုက်ကြီး သူ့အခန်းထဲ ရောက်နေပြီ!သူ့ကို တခုခု ညွှန်ကြားပြသပေးတော့ မလို့လား မသိဘူး!!သူ့ဥိးီလေးဆရာသခင်ကိုရိုသေစွာ နှုတ်ဆက်ခါနီးမှာပဲ ယုယန် ထူးဆန်းတဲ့ မေးခွန်းတစ်ခု ကောက်မေးတယ်။
''သကြားညိုရည်ကို လုပ်တတ်လား''
သကြားညိုရည်!!အာ့ ဘာတုန်း!!
စိတ်တန်ခိုးပညာရပ် အသစ်များလား!!