Kabanata 60
Nightmare
Bumili ako ng pagkain na pangisahan lamang. Hindi pa ako nakakain, inunahan ko muna bilhan si Craigan. Nasa tapat ako ng pinto, pinagiisipan kung kakatok ba ako o iiwanan sa pinto niya. Pero kapag iniwan ko, paano kung tanungin niya bukas bakit ako umalis kaagad. Mas mabuting harapan ko na lamang iaabot.
"Hi!" Bumaling ako sa kaliwa, nakatayo ang lalaki at pinupunasan ang kanyang buhok.
"Uhmm.. Hi?" Kumunot ang noo ko, nawala sa pagiisip.
"Parang madalas ka nalang nagdadala ng pagkain sa kanya, nangliligaw ka ba?" natatawa niyang tanong.
"Hindi, ako ang bumili nito, bumili ka ng sarili mo at dumiretso ka na sa kwarto mo."
Kumatok ako sa pinto dahil ayaw ko na makausap pa ang lalaking to. Kumatok ako sa pinto. Naroon parin siya sa gilid, pinagmamasdan ako para alamin kung sino hinahanap ko. Nakita ko sa gilid ng aking mata na gumalaw siya sa kanyang tinatayuan, sumulyap ako at mabilis siyang sumandal sa pader, malapit na ang distansya niya sakin. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy sa pagkatok.
Bumukas ang pinto, bumungad sakin si Craigan na basa ang buhok. Kakatapos lamang maligo. Lumapit siya sa bukana ng pinto, tiningnan ang ang dala ko at sumulyap sa gilid.
"Calvert?"
"Ku-kuya?"
Napakurap ako. "Kapatid mo siya Craigan?"
Tumango si Craigan na nanlalaki ang mata. "Anong ginagawa mo dito, paano mo nalaman na nandito ako?"
"Ano ba ang ginagawa dito? Ngayon ko lang nalaman na nandito ka."
Gumuhit ang iritasyon sa mukha ni Calvert. Ngayon ko lang napansin na halos magkamukha sila ni Craigan. Di ko napansin kanina dahil magkalayo kami.
"Hindi ka natutulog sainyo?" tanong ko kay Calvert, mukhang nasa highschool palang siya.
"I'm writing, writing a novel. Ayaw ko ng maingay lalo na't marami don pinoproblema. That's why I'm here."
"Oh may napublish ka nang book?"
Umiling si Calvert. "Wala pa."
"Nagugutom na ako." parinig ni Craigan nanatiti parin nakatayo don.
"Mauuna na kami." paalam ko.
"Sandali anong pangalan mo?" pahabol niyang tanong.
"Leanna." sabi ko bago sinara ang pinto.
Hawak na ni Craigan ang binili kong pagkain. Umupo siya sa mesa at mabilis kinuha para makakain kaagad. Kanina niya pa siguro inaantay ang dadalhin kong pagkain.
"Craig," tawag ko, lumalapit sa kanya. "Baka huli na ang pagdala ko ng pagkain sayo rito. Marami kasi ginagawa sa klase, at may kailangan pa akong tatapusin. Malapit na kasi, alam mo naman siguro yon diba?"
Napatigil siya sa pagkain at umangat ng tingin sakin. "Marami naman palaging ginagawa."
"Alam ko, pero doble na ngayon. Baka hindi na ako makadala sayo kasi kailangan ko muna tapusin."
Dismayado ang naging ekspresyon niya. Umiwas siya ng tingin, napaawang ang aking labi. Tumingin muli siya sakin at ngumiti. "No problem... salamat rito, mabuti hindi mo ako sinanay." Yumuko siya at kumain.
"Palagi kang pumasok, bago ka dumiretso sa klase at umuwi wag mong kalimutan na bumili ng pagkain. May ipon ka pa ba?"
"Hindi mo kailangan alalahanin yon."
"Alagaan mo ang sarili, wag ka magpapalipas ng gutom. Kung may kailangan ka, lumapit ka sakin... uuwi na ako, Craig. Good night."
Hindi siya nagsalita. Lumapit ako sa pinto, lumingon ako ng isang beses, nakaiwas parin ang tingin sakin. Hinila ko ang pinto at lumabas. Pagkalabas ko narinig ko ang pagbukas ng pinto sa dulo, si Calvert.
"Calvert."
"Le—ate Leanna!" nagulat niyang sabi.
"Pwede bang bantayan mo si Craigan, kuya mo? Magkaayos ba kayo dalawa, walang away?"
"Magkasundo kami ni kuya. Parehas lang kami problema. Iniiwasan ko yon at niwawala ang ang sarili sa pagsusulat." aniya.
"Kung ayos lang na alamin mo palagi ang galaw niya. Kung maayos ba siyang kumakain. Di na kasi ako makakapunta sa kanya."
"Walang problema, ako bahala kay kuya. Can I get your number—I mean, yeah—for updates, sa ginagawa ni kuya?"
"Si-sige. Wag mo sabihin sa kanya ang tungkol dito." sabi ko.
Pagkatapos ko kumain sa bahay ay nagtungo na ako sa kwarto. Humiga sa kama na wala na iniisip na ibagay bagay. Hanggang sa unting unti pumikit.
"Forgive me. Please forgive me!"
Madilim ang lugar, sumulyap sulyap ako sa paligid. Tanging braso lamang ang aking nakikita.
"I can't forgive you." itinutok niya sa dulo ng kanyang palad ang isang matalas na bagay. Mabilis niya yon inangat pataas. Lumabas ang dugo galing don.
Napabangon ako sa kama at napapikit sa sakit ng ulo. Kinapa kapa ko ang bedside table, hindi ko tuluyan madilat ang aking mata dahil sa sakit ng aking ulo. May nabagsak ako na bagay, hindi napansin kung ano yon.
Pinilit ko dinilat ang aking mata. Napapaiyak sa sobrang sakit at naalala ang panaginip, ang masamang panaginip. Naalala ang braso sa aking utak kung paano nasugatan at nakitang lumabas ang dugo roon.
Napahawak ako sa aking dibdib. Kinapa ang cellphone sa gilid. Bumagsak ang lamp na hinahanap ko kanina. Hinahanap ko kaagad sa contact si Calvert.
Ako:
Calvert anong ginagawa ni Craigan? Pakitingnan please!
Lumiwanag ang buong kwarto kaya napapikit muli ako. "Leanna what happened?" Palapit sakin si mama, nagaalala dahil nanatili ko parin hawak ang aking ulo. Tinawag niya ang kasambahay para damputin ang kalat at kunin ang gamot dahil nakikita niyang may masakit sakin.
Pinunasan ni mama ang aking luha pero patuloy parin ang pagiiyak ko.
"It's a nightmare. I woke from a nightmare." sabi ko. Inabot kay mama ang gamot, tiningnan niya kung para ba sa sakit yon ng ulo. Inabot sakin at ang tubig. Linunok ko yon at uminom.
"It's just a bad dream." Sabi ni mama. Nilapag ko ang baso sa gilid. Sumandal sa unan, nawala na ang antok.
"Ma, may tanong ako . . . Yung mabait kong kaibigan nagaalala siya sa kanyang kaibigan na lalaki, ang kaibigan niya na yon may napakalaking problema. Yung mabait kong kaibigan, nakilala niya ang isa pang kaibigan(Aria) na yon dahil sa lalaki. Naghiwalay na sila... kaya yung kompanya ng lalaki ay nawalan ng budget. Kaya yung mabait kong kaibigan ay hinarap niya yung ex niya. May pinagusapan sila, ang usapan na yon ay dapat iwasan niya ang lalaki para tulungan ito ulit. Tama ba ang nagawa ng kaibigan ko, wala ako mabigay na tulong sa kanya." Paliwanag ko.
"Yung ibig mong sabihin, yung mabait mong kaibigan ay nagsakripisiyo para tulungan siya ng ex niya ay kailangan nito lumayo?"
Tumango ako. "Ano ba dapat 'ho ang kailangan niyang gawin?"
"Mahirap ang sitwasyon niya. At maling desisyon ang nagawa. Paano kung mas komportable sa kanya ang mabait mong kaibigan at masakit para sa kanya yon na na ginagawa mo yon dahil sa may problema siya—"
"Mapapatawad ba ang mabait kong kaibigan sa desisyon niya?" tanong ko.
"Hindi natin masasabi dahil mahirap basahin ang bawat tao. Siguro mapapatawad, siguro hindi. Hindi natin alam. Huwag ka na magisip ng mga bagay-bagay, pinapahirapan mo lang ang sarili mo." aniya.
"Kung ganon, hindi ko siya matutulungan?"
"Maling desisyon ang nagawa niya, kung may balak pa siya. Pagisipan niya ng mabuti. Parang binawi mo lang kung saan siya masaya. Hayaan mo nalang sila hmm? Matulog ka na."
"Okay. Good night." sabi ko, lumabas na si mama nang kwarto. May hilo at kirot parin akong nararamdaman.
Tumunog yung cellphone at mabilis kong kinuha.
Calvert:
Natutulog na si kuya. Binatukan niya ako dahil inistorbo ko siya. Nawala na ang antok ko :/
Gumaan ang pakiramdam ko.
Ako:
Sorry. Bigla kasi siyang pumasok sa isipin ko. Baka may ginagawa siyang mali. Sorry talaga naistorbo kita.
Wala na ako natanggap na reply. Siguro ay natulog na siya bago siya nag bigay ng mensahe. Tiningnan ko ang oras; 2:30AM. Kailangan ko na magpahinga para tuluyang mawala ang sakit ng ulo ko.
Hindi ko iniisip ang problema. Dahil wala na akong po-problemahin pa. Sana ang kasundaan namin ni Aria ay gawin niya. Sana matulungan ang kompanya ni Craigan. Ayaw kong may magawa siyang mali sa sarili niya, ang bagay na nagawa ko noon na iniisip na taging paraan para matapos ang kirot. Natatakot ako na makita siyang umaasa sakin na matulungan.
Matutulungan ko siya kapag sinabi ko sa magulang ko ang problema na yon, ngunit dahil galit sila sa pangalan nila Craigan dahil sa nakaraan. Hudyat ay tatanggihan siya baka madagdagan pa ang kahirapan na dinadanas niya.
"Calvert?" kumunot ang noo ko nang nakita siya sa hallway at narito sa aming departamento.
"Ate Leanna? Nandito ako para iaabot kay kuya ang pangbili niya ng pagkain."
"Ganon ba? Wala ba siya sa dorm niya?"
"Umalis daw siya. Nakita ko rin siya kanina papunta dito, pero di ko na mahanap. Ayaw niya kasi tanggapin ang binibigay ni mama sa kanya. Hanggang ngayon galit parin siya."
"Ako nalang magbibigay sa kanya. Baka mahuli ka pa sa klase mo."
"Sige, ate Leanna. Salamat." kinuha niya yung pera sa bulsa at inabot sakin. Nagmadali siyanh umalis dahil magkalayo ang departamento namin sa kanila.
Hindi alam ni Calvert ang classroom ni Craigan. Kung alam niya sana ay doon niya yon hinahanap. Nagtungo ako roon, nakita ko siyang nakaupo sa may harapan. Nakayuko sa libro, maaga siyang pumasok.
"Craig, pinapaabot ni Calvert. Di niya kasi alam kung nasan ka. Mahuhuli na rin siya sa klase kaya sakin niya na iniwan." pabulong kong sabi.
Umangat siya ng tingin, suot ang salamin. "Uhn nandito." sabay lapag ko sa gilid ng kanyang libro.
Umalis na kaagad ako at umupo sa dulong pwesto. Ayaw kong ipahalata sa kanya na umiiwas ako.
Naramdaman ko ang pagvibrate ng cellphone sa aking bulsa. Kinuha ko yon. Walang pangalan taging numero lang. Sinagot ko yon kahit hindi pamilyar sakin.
"Hello—"
"Leanna?"
"Sino 'to?"
"Leanna, si Natalia 'to. Hiningi ko ang number mo kay tita isang araw. Hindi na ako nakapagpaalam sayo dahil umuwi ako ng probinsya para dalawin sina Lolo." Naririnig ko ang malalalim na hininga ni Natalia sa linya.
"Umuwi ka? Nagaway ba kayo ni tita sa bahay?"
"Hindi. Magkaayos kami—"
"Kamusta sina Lolo at Lola diyan, maayos ba sila?" Nagmamadali kong tanong.
Nawala ang tunog galing sa linya. Narinig ko ang maliit na paghikbi. "Hello Natalia? Maayos ka ba talaga? Anong problema?"
"Maayos naman si Lola, Leanna." Bumalik na ang boses niya.
"Si Lolo maayos lang rin ba?" tanong ko.
"Si Lo-Lo-Lolo?" Nabasag ang kanyang boses. "Mas mabuting umuwi ka muna dito. Kahit isang araw lang, Leanna."
"Natalia, sabihin mo sakin ang problema? Ano ba ang problema, sinaktan ka ba ni tita. Anong ginawa niya sayo? Magsalita ka."
Narinig ko humagulhol si Natalia sa linya. Napatikom ako ng labi. Wala akong ideya kung ano nangyayare sa kanya.
"Natalia, sabihin mo sakin. Ano ang problema. Wag ka matakot."
"Leanna—si—si—Lolo-si Lolo, Leanna." Mas lalong lumakas ang iyak niya.
"Anong nangyare kay Lolo?"
"Na-aksidente si Lolo." Napaawang ang aking labi at nabitawang ang cellphone sa tainga.
Napalingon ang mga kaklase ko, hindi ko namalayang magsisimula na ang klase. Tumulo ang luha ko, dinampot ang cellphone namatay ang screen dahil sa lakas ng pagkabagsak.
Tumayo ako sa aking upuan at kinuha ang mga gamit. "Excuse me, Ms. Lacerda."