PSYCHOPATH'S LOVE SERIES 1: SPENCER CARSON (BOOK 2)

Wakas

The untold story of a Psychopath..

Warning: Some scenes are not suitable for a young age.
_________

Wakas:

Since my dad died, my mom changed. She definitely changed, from being a casual one to a brave, strong and fearles woman, but the worst is that she became heartless.

To the point na pati ako na sarili niyang anak ay nagagawa na niyang saktan. She even wished me to be dead. She even wished my death in exchange of my dad's live.

"Mom, what is your wish?" a cheerful 12 years old of me asked.

She just rolled her eyes bago niya binitawan mula sa pagkakahawak niya ang cake na ibinili ko para sakanya. Today is my mom's birthday, and I buy some cake from my daily allowance because of the thought that she will be happy....that she will treat me like how others mom treat their child....that she will be thankful because I buy some cake for her.

I know that I am a such a fooled hat time, fooled because of hoping that she will gonna like what I buy for her. Fooled because of hoping that those cakes will change the imposible. Fooled beacuse of hoping that she will gonna be thankful beacuse at my young age I able to buy some cakes for her birthday....

I thought that she will be thankful beacuse of the cake that I buy for her but it turns out to be a something that I'd never imagine. It become worst than on what I expected. Dahil imbes na maging thankful siya'y itinapon niya lang ang cake na pinaghirapan kung bilhin para sakanya matapos niyang hipan ang kandila.

Sa murang edad ng puso ko'y nawasak ito dahil sa nasaksihan ko. Ang cake na pinaghirapan kung bilhin ay ngayon ay nasa malamig na sahig na. At hindi na makain.

"M-om, what is your wish?"

I tried so hard not to broke while saying those words, pero dahil sa nagbabadyang luha ko'y hindi ko napigilan ang sarili kung huwag mautal. It was liked labis akong nasaktan...labis akong nasaktan dahil sa kaisipang hindi man lang niya na appreciate ang binili ko para sakanya.

"What is my wish?" she asked, tumingala siya, nakita ko ang pagkislap ng mga mata niya, isang palatandaan na lumuluha siya.

At ng muli siyang magbaba ng tingi'y ganon nalang ang pagkatakot na naramdaman ko, galit kasi ang nakita ko sa mga mata niya, "I wished that sana mabuhay ang papa mo at ikaw nalang ang mamatay," she answered which made my fragile world broke into a million pieces.

Wala sa sariling ako'y napayuko kasabay niyon ay ang pagluha ng mga mata ko. Ang sakit pala. Ang sakit sakit palang marinig ang mga katagang iyon mula sa sarili mong ina. Ang sakit sakit palang marinig mula sa bibig mismo ng sarili mong ina ang katotohanang hiniling niya sa panginoon ang katapusan ng buhay ko kapalit ng muling pagkabuhay ng papa ko.

I silently sobed, hindi ko alam kung ano ang dahilan at kung bakit pati ako na sarili niyang anak ay sinisisi niya sa pagkawala ni papa. I dont know why, and why the hell she is treating me like this. Ginawa ko naman ang lahat e, ginawa ko naman ang lahat lahat para lang makuha ko ang atensiyon niya e. But I guess it is not enough.

Malakas akong napadaing kasabay niyon ay ang pagluhod ko sa magaspang na lupa ng maramdaman ko ang pagtama ng isang bakal na tubo sa binti ko. Parang nabali ata ang binti ko dahil sa ginawa niya. Masakit at mahapdi, paniguradong ilang araw na naman akong hindi makakalakad nito.

"Mommy, stop it please," ang nagmamakaawa kong ani sakanya, habang ang mga mata ay patuloy lang sa pagluha.

"Aww--mommy, stop it please," ulit ko pang pagmamakaawa sakanya ng muli kong maramdaman ang pagtama nong bakal sa binti ko. But she never listened. Dahil imbes na tigilan niya ang ginagawa niya'y mas matindi pa ang mga sumunod niyang ginawa.

Marahas niyang hinawakan ang buhok ko bago niya ko kinaladkad papunta sa gawi nong pool atsaka inilublob ang ulo ko sa tubig nito. Napaluha nalang ako dahil sa mga naranasan ko. Mabuti nalang at humalo ang luha ko sa tubig pool kung kayat hindi niya malalaman na umiiyak ako, dahil kapag nagkataon na malaman niya, paniguradong bogbog na naman ang aabutin ko.

Naghahabol ako ng hininga ng itigil niya ang ginagawa niyang paghila sa buhok ko, na siyang naging dahilan kung bakit ako nakawala mula sa pagkalublob ko.

"How many times do I need to tell you na bawal kang makipaglaro? Ha?!" ang galit na bulyaw ni mama sa akin habang dinuduro ang noo ko.

Napaluha ako ng maramdaman ko ang pagdiin ng hintuturo niya sa noo ko. Matatalim kasi ang kuko niya na paniguradong mag mamarka na naman sa noo ko.

Napasinghot ako. Hindi na bago sa akin ang lahat ng ito, hindi na bago sa akin ang paulit ulit niyang pananakit. Dahil simula ng mawala si papa'y palaging ganito nalang ang aking nakakamtam, pero bakit ganon? Bakit hindi parin ako nagtatanda? Bakit kahit paulit ulit na niyang sinabi sa akin na bawal akong maglaro'y nakikipaglaro pa rin ako? I guess this is all because I am still a child, a child who just want to play and not be in pain.

Muli niyang inilublob ang ulo ko sa pool ng marinig niya ang pagsinghot ko.

"How many times do I need to tell you na bawal kang umiyak?! That you should not show any emotion to anyone! Lalo na sa mga nanakit at kalaban mo dahil kapag ipinakita mo sakanila na mahina kay paniguradong aapihin ka rin nila, kagaya ko!" she angrily added, bago niya pa mas diniinan ang pagkakalublob ng ulo ko sa pool.

Ba't ko ba nakalimutan iyon? Ba't ko ba nakalimutan na ayaw na ayaw niya pala ako nakikitang umiiyak at tumatawa? If possible nga'y, mas gugustuhin niya kong makitang naka foker face e.

I can't breathe. Hindi na ko makahinga. Tanging ang paglabas nalang ng ilang bula sa tubig ng pool ang tanging nagawa ko dulot ng pagsasalita ko, umaasa na sana maintindihan niya ang mga hinaing ko kahit imposible naman talaga iyon.

"M-om, stop it." ang ulit ko pang dagdag, umaasa na sana sa pagkakataong ito'y marinig na niya ang mga sinabi ko ngunit gaya nong nga nauna'y ilang bula lamang ang lumabas mula sa bibig ko.

Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa ulo ko, umaasa na sana sa pamamagitan niyon ay makuha niya ang ibig kong sabihin. But then, she never cared, because instead of stopping she made it worst.

Hindi ko man lang namalayan na may tubo na pala siyang dala dala habang patuloy paring inilublob ang ulo ko sa pool, at ang tubo na iyon ayang ginamit niyang panghampas sa puwet ko na siyang naging dahilan kung bakit ako nahulog sa pool.

Tumalsik ang ilang tubig ng pool ng mahulog ako dito, masakit ang ginawa niya, parang sinisilihan ang puwet ko sa mga oras na iyon dahil sa sakit nito, kahit nay nakalublob naman ako sa malamig na tubig. Masakit. Napakasakit. Yong tipong mamatay ka sa sakit.

Ngunit hindi ko na ininda pa ang sakit na dulot na iyon, dahil ang pinagtuonan ko ng pansin ay ang unti unti kong pagkalunod. Kumumpas ako ng kumumpas, umaasa na sana sa pamamagitan niyo'y maiiangat ko ang sarili ko mula sa tubig.

"Help!" ang malakas kong ani habang pilit na iginalaw galaw ang mga binti para lang makalangoy pataas. Ngunit kahit anong gawin ko pamang paggalaw dito'y hindi ko parin magawang maiingat ang sarili ko dahil parang may kung anong elemento ang patuloy na humihila sa akin pababa, na para bang gustong gusto talaga ako nitong lunurin.

"Help mommy! Help! I don't know how to swim mommy! I don't know!" ang sunod sunod kong pagmamakaawa dito. I even raised my hand para lang maawa ito sa akin, "H-elp mommy," sa pagkakataong ito'y humalo na ang luha ko sa tubig ng pool, kasabay rin nito ay ang pagmamakaawa ko sa ina ko na tulungan akong makaahon mula sa kamatayan ko. But instead of helping me...but instead na maawa siya sa aki'y malamig niyang tinalikuran ang gawi ko.

"Learn to save yourself, Spencer. Dahil hindi sa lahat ng oras ay may sasagip sa'yo." after saying those few words, she left. She left me alone, while here I am, fighting for my own life.

Tears emmediately rolled down to my cheeks as I heard those words, Yeah. You're right mom. Hindi sa lahat ng oras ay may sasagip sa akin kung kaya't kailangan kung matutong sagipin ang sarili ko,

But how can I save myself mom? How can I save myself from drowning If I don't know how to swim?

Gustong gusto kong ibulyaw ang mga katagang iyon, but I can't. I can't do that because after all she's my mom. She's the only treasure that I still have. Siya nalang ang tanging kayamanan na meron ako, simula ng mamatay si papa. Kaya hindi ko siya kayang saktan.

She's my mom and I love her, and I will do everything just to gain her attention.... Beacuse maybe....If I were able to gain her attention, magbabago na ang turing niya sa akin..Maybe matutunan niya narin akong mahalin, kagaya ng pagmamahal ng isang ina sa anak niya...maybe mararamdamam ko na rin ulit ang mother's love na sinasabi nila....maybe magbabago ang turing niya sa akin.

And because of that thought. I promise to myself na gagawin ko ang lahat lahat para lang makuha ang atensiyon niya... And in my young age tumatak na sa isipan ko ang mga katagang iyon, tumatak na ang pangako kong iyon sa sarili ko na kahit magka amnesia man siguro ako'y hinding hindi ko parin makakalimutan ang mga ipinangako ko sa sarili ko.

And because of the thought na kapag magagawa kong mailigtas ang sarili ko mula sa pagkalunod na walang tumutulong ay maari kung makuha ang kanyang atensiyon....maari ko siyang mapabilib...at kapag nakuha ko ang atensiyon niya at napabilib ko siya'y maaring magbago ang turing niya sa akin....maaring ito'y maging maganda....maaring ituturing niya rin ako na sarili niyang anak....maaring mahalin niya rin ako.

Kung kaya't ginawa ko ang lahat lahat para lang makaligtas mula sa pagkalunod. Nakipaglaban ako kay kamatayan para lang mabuhay. I did my best para lang makaligtas. I put all of my effort on swaying my feet, while pushing myself to swin, even if I dont know.

When my dad is still a live, I always told him, that dad I want to know how to swim, so please teach me and being him, he just nod his head, pero ang mga tingin ay nasa laptop parin na hawak hawak niya.

Umoo siya sa sinabi ko, but obviously he didn't mean it. He just nod without even thingking twice, isang palatandaan na wala siyang pakialam at tumango lang siya para mapatigil ako sa ginagawa kung pangungulit sakanya----pagpupumilit sakanya na turuan akong lumangoy.

And because of him being busy, hindi niya ko naturuan, hindi niya ko naturuan kung paano lumangoy hanggang sa mamatay siya, kung kaya't hanggang ngayon ay hindi parin ako marunong kung paano lumangoy. Because he never dare to teach me. He doesn't even care. At ang pagpayag na itinugon niya sa akin ay nabalewala lang beacuse he passed away.

I can't be drown! I can't be! I cant be die! I can't be. Ang sunod sunod kung sigaw sa utak ko, bago ko kinumpas ang mga kamay ko.

At sa bawat pagdapo ng kamay ko sa tubig ay ang paggalaw rin ng paa ko sa ilalim ng tubig. I tried so hard to swin, even if I can't. I tried so hard to save myself from the depth of the water, even if it is so hard.

I did my best to swim like an swimmer, I did my best to swim like I am a kind of some professional swimmer.

With all my strength, I swim like a pro. wishing my luck to save me. Medyo napangiti ako ng makita kung medyo malapit na ako sa gilid ng pool. Hindi ko alam kung paano ko nakaya ang lumangoy kahit na'y hindi naman ako marunong. Atsaka isa pa hindi ko talaga alam kung ang paglangoy ba talaga ang matatawag sa ginagawa ko. Parang hindi kasi e, parang gawa gawa ko lang ang mga ginawa ko, at siguro sinabayan lang ako ni luck kung kayat gumana.

Nakahinga ako ng maluwag ng maabot na ng aking mga mumunting kamay ang gilid ng pool. Parang tuko akong kumapit dito, naninigurado na hindi na muling makakawala pa mula dito, dahil kapag naulit pa ang nangyari kanina'y baka hindi na ako makaligtas pa, baka hindi ko na swerte pa.

Mula sa pagkakapit ay iniahon ko ang sarili ko mula sa pool. Sa pamamagitan ng pagtukod ko sa mga mumunting palad ko sa sahig atsaka itinulak ang sarili pataas. Muntik pa akong mahulog ulit dahil sa maling pagtapak na nagawa ko, yong pinakagilid kasi nong pool ang natapakan ko, kaya nong ihahakbang ko na sana ang paa ko'y nadulas ako, mabuti nalang at naka balance ako, dahil kung hindi'y paniguradong sa pool na naman ang bagsak ko.

But looks like the luck love's me, dahil hindi niya 'ko iniwan. Pero ganon nalang ang pagkahigit ko sa hininga ko ng makita ko ang asong bigay sa akin ni papa nong 10th birthday ko na hawak hawak na ni mama ngayon. While her face is smiling widely and creepyly, like she's thingking something.

Kilala ko! Kilalang kilala ko ang klase ng ngiti na ito! Hindi ako maaaring magkamali! Ito ang klase ng ngiti ang nakikita ko sakanya sa tuwing may balak siyang masama. Sa tuwing may pa----

Namilog ang mga mata ko, nalaglag ang mga panga ko ng mapagtanto ko kung ano ang balak niya. Mas lalo ko pang napatunayan na tama ang hinala ko ng makita ko kung paano niya inilabas ang paboritong baril niya.

Wala na akong inaksaya pang oras. Dali dali ko ng tinakbo ang gawi niya, umaasa na sana mapipigilan ko pa siya sa balak niya, kahit na'y medyo imposible na ang balak kung pagpapatigil sakanya.

Napatigil ako sa pagtakbo ko ng marating ko ang harang na salamin sa gitna naming dalawa.

"No mom! Please! Huwag si Black mom! Huwag!" ang malakas kung sigaw sabay palo sa salamin na nasa harapan ko. Umaasa na sana sa paglapat ng mga mumunting mga kamao ko doon ay mababasag ito, kahit na'y napakaimposible naman talaga dahil sa katotohanang makapal ang salamin na ginamit dito. Hindi ito basta bastang nababasag.

Nakangiting lumingon sa gawi ko si mom, at sa unang pagkakataon ay hiniling ko na nasa mawala ang ngiti na nasa mga labi niya.

Then she smirked before she turned her gaze to the dog that she's holding, dahan dahan niyang itinutok ang baril na hawak hawak niya sa ulo ng aso ko, sabay bulong sa ilang mga katagang hindi ko narinig.

At tanging ang pagdasal na sana huwag niyang ituloy ang balak niya ang siyang nagawa ko. "No mom! Please!" I shouted on the top of my lungs.

Please mom... Don't! That's the only thing that reminds me on dad! So please mom! Don't... Don't.

Sunod sunod akong umiling ng makita kung muling liningon ni mommy ang gawi ko. I even whispered the word no, para lang mapatigil ko siya sa bala niya.

No mommy no....I cant afford to lose him mom. Don't.

But then, she's heartless, she's cruel, and she doesn't even care on what will feel. Because after that..... she turned her gaze to black again, before pulling off the trigger.

And all the thing I can do is to watch black slowly dying....Sunod sunod na umagos ang luha sa mga mata ko, kasabay niyon ay ang pagdahan dahan kung pagdausdos paluhod sa lupa.

Mas lalo pa akong nadurog ng makita ko kung paano binitawan ni mama si Black na tila ba'y nagtatapon lang siya ng isang basura.
Mom walks gracefully---devily towards me. Binuksan niya ang bagay na nakaharang sa gitna naming dalawa.

"I hope that this will be serve as your lesson," she said coldly.

Lumuluha akong tumingala sakanga at ng magtagpo ang aming mga mata ay ni isang emosyon ay wala akong nakita mula dito.

"Dont let anyone know your weakness Spencer, dahil kapag nalaman nila kung ano ang kahinaan mo, malaki ang tiyansa na papatayin rin nila ang kahinaan mo. Kagaya ng ginawa ko sa aso mo, I killed your dog because I know that he is your weaknesses," ang mahaba niyang paliwanag. She smiled sweetly at me, pero para sa akin ang ngiting iyon ay isang ngiti ng demonyo. Nakakakilabot.

Why don't you kill your self mom? Since you're one of my weaknesses too?

She tapped my hair bago niya tinalikuran ang gawi ko, "And if possible don't show any emotions to them."

After saying those words, she left. She left like she didn't do some shit. She left like there's nothing happened. She left easily habang ako naman ay lumuluhang nakaluhod habang hawak hawak ang patay na katawan ni Black.

And from that day on, I realized the thing that she want me to realize. Dahil sa ginawa niya'y narealize ko na ang mga bagay na gusto niyang iparealize sa akin.

And from that day on, I started to become the man that she want me to be.

Akala ko magiging masaya na siya dahil ginagawa ko na ang lahat na gusto niya, ang lahat ng gustong ipaggawa niya sa akin..

Pero hindi ko inaakalng walang magbabago parin pala sa trato niya sa akin, dahil imbes na ituring niya ako ng maganda dahil sinusunod ko na siya, mas siasaktan niya pa 'ko.

Hindi ko alam kung bakit hindi niya makita ang mga bagay na magandang nagagawa ko. Hindi ko alam at kung bakit palagi nalang ang mali ang nakikita niya sa akin.

Sa isang pagkakamali ko lang ay bogbog na agad ang inaabot ko, sa isang pagkakamali ko lang ay sampal at suntok na agad ang naabot ko.

Why do people always see the bad one than the good ones?

Ginawa ko naman ang lahat lahat ah! Ginawa ko naman ang lahat lahat para lang mapabilib siya ah! I even became the Spencer that I dont want to become. I even became a Psychopath because of her.

Yes I am a Psychopath. Mahirap mang aminin pero inaamin ko isa akong Psychopath.

I was being diagnosed with this type of disorder when I was 15, when I accidentally killed someone because of my anger.

And I never thought that killing him will be the reason why my anger fade, pero instead na maawa ako sakanya, tumawa ako, sumaya ako. Hindi ko alam kung bakit iyon ang naramdaman ko, kung bakit ganoon ang emosyon na naramdaman ko. It was like it is so good, it is so good watching him being breathless, habang ang dugo niya ay nagkalat sa pader.

Parang nabuhay ang dugo ko dahil sa nakita kung kulay pula na nagkalat. It is so weird but I want to kill more! I want to saw more blood! I want to saw more lifeless people!

And because of those I turned my gaze to the girl whom I trusted, to the girl that I love. Nakita ko ang takot sa mga mata nito, nakita ko rin ang pagkabigla nito dahil sa mga nasaksihan. Nakita ko rin kung paano manginig ang tuhod nito dahil sa nakita niyang ginawa ko. And lastly nakita ko rin ang ilang tamod na nasa gilid ng labi niya.

In my young age, I am not that kind of innocent anymore, I already know how to fuck, how to make girls cum and lastly I already know the things that married couple do.

At ng makita ko kung ano ang nasa gilid ng labi niya'y hindi na ako nag alinlangan pang pangalanan kung ano ang tawag niyon, beacuse obviously it is a sperm and besides, amoy tamod naman ang buong c.r na kinaroroonan namin ngayon e, kaya hindi na nakakapagtaka kung ano iyon.

So she really blow his dick huh?

I smirked which made her gulped. Alam kung natakot siya dahil sa ngising pinakawalan ko dahil sa mga emosyong ipinakita ko, pero wala akong pakialam. Mas nasiyahan pa nga ako dahil sa nakita kong pagkatakot niya e.

Akala ko ba malaki na itong akin Natalie, akala ko ba sapat na ito? Pero bakit sinuso mo pa ang kargada ng ka team mates ko? Nagreklamo ka pa nga nong tinira kita dahil malaki ang akin, pero bakit? Bakit naghanap ka pa ng iba? Hindi pa ba sapat?!

Gusto kung ibulyaw ang mga katagang iyon sakanya, ngunit hindi ko ginawa dahil sa kadahilanang mas maganda itong nasa plano ko.

I slowly unbuckle my belt habang humahakbang ako palapit sa gawi nito, umatras naman ito habang sunod sunod na lumulunok.

Wala sa sariling akoy napangiti ng marinig ko kung paano nito nahigit ang sariling hininga ng mapagtanto siguro nitong wala na siyang maatrasan pa.

Ipinagpatuloy ko ang ginagawa kung paghakbang palapit sa gawi nito habang hinuhubad hanggang tuhod ang jeans at brief na suot suot ko.

Nakita ko kung paano ito nataranta ng ilang dipa nalang ang layo naming dalawa. Hindi ko alam kung saan siya nataranta, sa kargada ko ba o sa kadahilanang ilang dipa nalang ang layo namin mula sa isa't-isa.

Hahakbang na sana ito paalis ng hawakan ko ang braso nito atsaka sapilitang pinaharap sa gawi ko .

"Where are you going?"

Nakita ko kung paano ito manginig dahil sa mga tinuran ko.

"A-alis," ang nauutal nitong turan.

"Aalis?" pagak kong tanong dito, "Walang Aalis Natalie! Walang aalis!" bulyaw ko pang dagdag.

"B-ut--"

Mag proprotesta pa sana ito, pero hindi ko na hinayaan pa dahil agad ko ng pinutol ang balak pang sabibin nito.

"Luhod!" pagpuputol ko sa balak nitong sabihin.

"H-a?" ang nauutal nitong tanong

"Luhod!"

Natataranta nitong sinunod ang utos ko, na siyang naging dahilan kung bakit ako napailing. Takot kanaman pala Natalie e, pero bakit mas pinili mo paring sumuso ng iba?

Natalie is my first girlfriend, my first love, my first in everything and because of what she did nabuhay ang tunay na ako. Nakawala ang isang halimaw sa loob loob ko, nakawala ang isang halimaw na nakakubli sa loob loob ko, na siyang naging dahilan kung bakit ko nagawa ang isang bagay na hindi ko inaasahang magagawa ko.

Marahas kong pinisil ang panga niya, na siyang naging dahilan kung bakit nito nabuksan ang kanyang baba. At sa oras na nabuksan nito ang baba nito'y, walang pag-aanlingan kung ipinasok ang akin sa loob ng bibig nito bago ako nagpakawala ng sunod sunod na pag-ulos.

Napaubo ito atsaka nagpumiglas, ngunit hindi ko ito inintindi, bagkos ay hinawakan ko ang kamay nito atsaka marahas itong ikinulong sa loob ng mga palad ko.

"I-- can-t b-r-e-athe," rinig kung bulong nito sa gitna ng aking mga pag-ulos ngunit hindi ko ito inintindi bagkos ay mas binilisan ko pa ang ginagawa kung pag-ulos. Sabay sabing,

"Don't you ever dare to bite it, dahil hindi ako magdadalawang isip na patayin ka."

I know that hindi na tama ang ginagawa ko, but I can't stop myself from doing this, and there's something on my mind who kept on whispering me that I should continue what I am doing.

And that was exactly what I did. Ipinagpatuloy ko ang mga pag-ulos ko, hindi inaalintana ang katotohanang maaring malagutan ng hininga si Natalie dahil sa ginagawa ko.

Gusto ko siyang kaawaan, pero ng maalala ko ang ginawa niya'y nararapat lamang ang ginagawa ko sakanya.

I move faster and faster. I thrust faster and faster, without minding the breathless girl whose giving me some blow job.

At ng marating ko na ang sukdulan, ay tsaka ko palang namalayan, na ang babaeng nakaluhod sa harapan ko'y wala ng malay. She died beacuse of a too much blowjob.

Pero imbes ang pagkaawa ang maramdaman ko para sakanya'y, napatawa ako, dahil sa kaisipang namatay siya dahil sa sobrang pagsubo.

Itinaas ko ang jeans at brief ko, inayos ko ang sarili ko bago lumabas sa c.r na iyon na parang walang nangyari.

Nagawa ko pa ngang ngumiti sa mga kaklase na nakakasalubong ko e. Panatag naman ang kalooban ko, na walang makakaalam sa ginawa ko dahil walang CCTV sa c.r at sa labas nito at kung meron mang nakakita sa akin na pumasok sa C.r na iyon, ay paniguradong hindi naman iyon magsasalita, dahil paniguradong matatakot iyon.

Actually lahat ata ng tao sa campus na ito ang takot sa akin, kaya nga nakakapagtaka e kung paano nagkaroon ng lakas na loob ang lalaking iyon upang ahasin ang jowa ko.

Kilala ako sa paaralang ito bilang isang siga, guwapo, matalino, walang kinatatakutan kahit guro paman, mayaman, magaling makipaglaban at higit sa lahat pinakahot. Isama mo narin ang mga tropa kong palaging nasa tabi ko, na siya ring naging dahilan kung bakit mas kinatakutan pa ako----kami.

No one dares to mess with us. Lalo na't matataas ang kapit namin sa itaas. My mom is one of the shareholders nitong paaralan, ganoon narin ang mga magulang ng mga kasama ko. Kung kaya't wala talagang nagtatakang bumangga sa amin.

Hindi na ako nagtaka pa kinalaunan ng sumabog ang balitang may dalawang katawan ang natagpuang patay sa C.r ng mga babae.

At ang nakakatawa pa'y ang lumabas na mga conclusion nila. Sabi kasi nila'y namatay daw ang babae sa sobrang pag-ulos ni lalaki. At ng mapagtanto ni lalaki na napatay niya si babae ay nagpakamatay na rin ito, sa pamamagitan ng pag hampas nito sa sariling ulo sa matigas na dingding.

At imbes na pagkamuhi ang matanggap ko mula sakanila ay awa pa. Dahil sa kadahilanang naaawa sila sa akin dahil niloko ako ng sariling girlfriend ko, at nakipagsiping pa ito sa ibang lalaki.

Napapailing nalang tuloy ako.

Kung alam lang nila... I said as I chuckled develishy.

Binuksan ko ang pintuan na nasa harapan ko matapos hubarin ang sapatos na suot suot ko. Ng matapos ay pumasok ako atsaka isinuot ang tsinelas na nakalaan sa akin.

At ng mag-angat ako ng tingin ay hindi na bago sa akin ang nasaksihan ko, napailing nalang ako ng mapagtanto kong ako na naman ang mag-isa at ang tahimik na bahay na naman ang nadatnan ko, tinungo ko ang hagdanan atsaka umakyat papunta sa kuwarto ko.

Ang pagpatay kung iyon ay nasundan pa dahil sa parang boses ni mama na nasa utak ko na palaging nagsasabi sa akin na pumatay.

At dahil sa kaisipang baka nababaliw na ako'y napagpasyahan ko ng kumulsulta ng isang psychologist at doon ko nalamang Psycho na pala ako.

One of the major reason na nakita nila kung bakit ako nagkaganito, dahil sa mga naranasan kong pangbobog, pangsasakit mentally at psychically. Maari pa naman daw na gumaling ako. Through treatments and medicine atsaka kailangan ko rin daw iwasan ang mga taong nanakit sa akin, para maging tuloy tuloy daw ang paggaling ko.

At dahil doon pumayag akong magpaggaling, dahil hindi ko gustong maging ganito no. I undergo some treatments for almost three years, at sa loob ng mga taon na iyon ay marami ang naganap. Kabilang na doon ang pagkapasok ko sa isang grupo na ang mga membro ay katulad ko..katulad kung psycho. At ang grupo na iyon ay tinatawag na Psychopath.

Sa grupo na iyon ay doon ko naramdaman na may karamay rin pala ako kahit papano. Sa grupo na rin na iyon ko naramdaman an kalinga na matagal ko ng naasam asam na makuha mila sa isang pamilya.

In that group, we treat each other like we're a kind of some sisters and brothers in blood. I thought it was a group who has a good agenda for a psycho like us.. but it turns out...kami mismo ang magiging bala para mapabagsak ang kabilang grupon....ang Sociopath Society.

Sa loob ng ilang taon na iyon ay ipinagpatuloy ko ang tratment ko pero itinigil ko ito ng mapagtanto kung parang wala namang nagbabago, parang ganoon parin.

Mas naging mainitin pa nga ako e. Sa isang away lang, bulyaw at suntok na agad ang napapakawalan ko...And the worst is that I kill.... I can easily kill someone by just grabing her/his neck.

Atsaka isa pa, nawalan narin ako ng time na pumunta sa treatments ko simula ng mag law ako. My mom doesn't want me to take law, beacuse she wants me to take business. Para daw magamit ko ang pinag-aralan ko at mapalago ko pa ang kompanya.

Pero hindi ako pumayag sa gusto niya, pinagtalunan pa nga namin ang bagay na iyon e dahil sa nagpumilit ako, it was my first time to insist something that she doesn't want, at iyon rin ang kauna-unahang beses sinuway ko siya.

And for the first time nanalo ako sa away naming dalawa. Napilit ko siya na papag-aralin niya 'ko ng law but in one condition and it was kapag sa oras na may kailangan siya sa aking pabor ay gagawin ko agad ng walang pag-aanlingan. To the point na papatalikuran niya ko pag-aabogasya ko pag kinakailangan. She even said that sa oras na grumaduate ako ay isasanla ko na ang buhay ko sakanya.

At dahil sa kagustuhan kung makapag-aral ng law pumayag ako sa gusto niya. Wala naman akong ibang magagawa e. Dahil kahit anong gawin ko pamang pag-angal paniguradong ang kanya lang rin naman ang masusunod.

She's the queen afterall and I am just her slave.

Grumaduate ako ng PolSci ng may parangal. Umasa kasi ako na magbabago na ang trato niya sa akin kapag nagtapos ako ng may pangaral, kaya ginawa ko ang lahat ng mamakaya ko para lang maka grauduate ng may parangal. Nag-aral ako ng mabuti to the point na hindi na ako kumakain at natutulog para lang makamit ko ang parangal na gusto kung makamit para sakanya.

And luckilly, nakamit ko naman ang parangal na gusto ko. But unlucky hindi man lang nagbago ang turing niya. Ganon parin, sinasaktan parin ako.

Ipinagpatuloy ko ang pag-aaral ko ng abogasya. At sa pagkakataong ito'y mas pinagbutihan ko pa ang pag-aaral ko. Dahil sa kaisipang hindi siya nasiyahan nong una dahil hindi ang unang parangal ang nakuha ko. Kung kaya't mas pinagbutihan ko pa ang pag-aaral ko. Aming to be in top.

Minsa'y hindi na ako kumakain at natutulog, dahil para sa akin nasasayang lang niyon ang oras ko. kung kaya't halos lahat nalang ata ng oras na meron ako ay itinuon ko sa pag-aaral ko.

"Ma, abogado na 'ko!" ang masaya kong sigaw pagkapasok na pagkapasok ko palang sa opisina niya.

Suot suot ko parin hanggang ngayon ang toga ko, galing venue ng garduation ay agaran na akong dumiretso dito para maibalita kay mama na abogado na ako atsaka para narin maibigay ko sakanya ang diploma at ang medalya na nakuha ko, dahil sa unang parangal na nakamit ko.

Napawi ang ngiti sa labi ko ng makita kung hindi man lang ito nag-angat ng tingin. Dahil imbes na mag-angat ay mas iniyuko pa nito ang ulo nito sa mga papeles na binabasa nito.

Nanlumo ako. Akala ko pa naman magiging masaya na siya dahil sa mga ibinalita ko. Pero mukhang wala ata siyang pakialam.

Bagsak ang mga balikat na ipinagpatuloy ko ang naudlot kung paghakbang papunta sa desk niya.

"Ma, ito pala ang diploma at medalya ko," ang nakayuko kung ani habang inilalahad sakanya ang mga pruweba ng paghihirap ko.

"K." she only said, di man lang nag-angat ng tingin.

K lang? K lang ma? Matapos kung maghirap ng ilang tanon? K lang ma?! K lang ang matatanggap ko?! Ma naman e! Alam mo naman siguro kung gaano ako naghirap para lang maging proud ka tas K lang ang matatanggap ko? Damn this! Ba't umaasa pa ba kasi ako?

Palihim kong pinunasan ang mga luha na kumuwala sa mga mata ko. Marahas akong nagpakawala ng hangin. Bago inilapag ang diploma ko at ang medalya sa gilid ng desk. Pagkatapos niyon ay patakbo kung nilisan ang opisina niya.

Walang lingonan kong tinakbo ang daan palabas sa opisina niya upang hindi niya makita ang mga luhang rumaragasa mula sa mga mata ko.

Pinagtitinginan ako ng mga empleyado. Pero wala akong pakialam. At mabuti nalang rin at walang naglakas ng loob na lapitan ako upang tanongin kung ano ang nangyayari sa akin.

Dali dali akong sumakay sa elevator, pagkabukas na pagkabukas palang nito'y walang oras na akong sinayang, agad agad na akong pumasok sa loob nito.

Ganon parin, pinagtitinginan parin ako ng mga empleyado na nasa loob ng elevator pati narin sa paglabas ko mula sa elevator. and I am thankful that no one dare to ask me kung ano ang nangyayari sa akin, dahil paniguradong mapapatay ko talaga ang lalapit sa akin dahil baka ito ang mabuntunan ng galit.

Ng makarating sa bahay ay nagmukmok ako sa kuwarto ko, iniisip ang mga dahilan kung saan ako nagkamali at bakit hindi ko man lang nagawang mapasaya si mama ng dahil sa akin.

Ginawa ko na naman ang lahat lahat ah. Hindi pa ba sapat ang mga nagawa ko?! It is not enough?! Ano pa ba ang dapat kung patunayan?

Sa board ba? Dapat ba na mapatunayan ko sa paparating na board exam na ako ang pinakamatalino sa lahat para lang maging maganda ang turing niya sa akin?

'If it is, then I will. Makakapasa ako. Not only pasa, but number one dapat......' Pangako ko sa sarili ko na tinupad ko naman.

Nag top ako sa board, pero hindi top one, may mas matalino pa kasi sa akin e. At ng mabalitaan ni mama na hindi ako ang nanguna, nagalit ito, kung ano ano nalang maa-anghang na salita ang binitawan nito sa akin.

"See? I am right! Hindi talaga para sa'yo ang pag-aabogasya Spencer! Dahil tignan mo! hindi ka man lang lang nag top one!" malakas na sigaw nito sa akin, sabay bato sa isang magazine na kung saa'y makikita ang mga nakapasa at nagtop sa board sa taong ito.

"You just waste my fucking millions of that course. At sa huli may napatunayan ka ba? Diba wala?! I am so disappointed with you Spencer! Tsk.Tsk." ang umiiling na sabi nito sabay alis.

Why do people always see the bad than the good one?!

Instead na maging masaya dahil nakapasa ako sa board at nag top pa, heto ako ngayon. Naglalasing. Naglalasing habang umiiyak at sinasaktan ang sarili.

Malakas kung hinampas sa sahig ang botelyang hawak hawak ko. Ng mabasag ay kinuha ko ang isang matalim na piraso nito. Alam kung maaring magdugo ang kamay ko dahil sa balak ko. Pero wala akong pakialam dahil manhid na ako, hindi na ko makakaramdam pa ng sakit. Ikaw ba naman ang masaktan ng paulit-ulit. sino ang hindi mag mamanhid don?

Gusto kung saktan ang sarili ko para makatulog ako. And that was I actually did. I hurt my self by making some bruises on my wrist.

Bagot kung tinitigan ang sarili ko sa salamin. Inayos ko ang kuwelyo ng pulo na suot suot ko. Malakas akong napabuntong hininga habang sinusuklay ang sarili kung buhok gamit ang mga daliri ko.

Ngunit sa kalagitnaan ng aking pagsusuklay ay napatigil ako ng makita ko ang ilang sugat na hindi pa tuluyang naghihilom sa aking palapulsuhan. Natamo ko ang sugat na ito ilang linggo na ang nakakaraan ng mas pinili kung saktan ang sarili ko gamit ang ilang piraso ng basag na beer. Umasa kasi ako na sana sa pamamagitan niyon ay matatapos na ang buhay ko, na makakatulog na ako ng panghabang buhay.

Hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwalang hindi ako namatay sa kabila ng pagtangka kung iyon. Hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwalang hindi ako namatay sa araw na iyon.

Kinaumagahan kasi'y gumising ako na naliligo sa sariling dugo dulot ng ginawa kung paglaslas sa palapulsuhan ko. Pero sa kabila niyon ay hindi ako namatay, tumigil na rin ang palapulsuhan ko sa pagdudugo. Which made me think, why? Why I am still alive?

Supposedly kasi patay na sana ako dahil sa ginawa ko, pero bakit? Bakit buhay parin ako?

Hindi ko alam kung ano ang pahiwatig ng diyos at kung bakit, tila ayaw niyang tapusin ko ang buhay ko, pero siguro dahil gusto niya pa akong saktan. Siguro dahil gusto niya pang iparamdam sa akin ang tunay na kahulugan ng isang sakit.

Ipinagpatuloy ko ang naudlot kung pagsusuklay sa buhok ko, hinayaan ko ang ilang hibla ng buhok ko na tumabon sa buhok ko, dahil para sa akin, mas lalo pa akong pumupogi dahil dito. .

Nang matapos sa pag-aayos sa sariliy tumalikod na ako sa salamin, kinuha ko ang bag 'ko, bago lumabas ng kuwarto.

"Good luck, son and please this time don't disappoint me," ang bungad ni mama sa akin pagkababa na pagkababa ko palang sa hagdanan.

Napatigil ako sa ginagawa kung paglalakad dahil sa mga katagang narinig kung iyon, ibinaling ko ang tingin ko sa pinanggalingan ng boses na iyon, at doon ko nakita si mama na nakaupo sa pang isahang couch habang nagtsatsa-a at nagbabasa ng diyaryo.

Wala sa sariling ako'y napangiti dahil sa mga narinig, did I hear it right? Tama ba iyong mga narinig ko? Did she just called me son?

Damn! Ansarap pala sa pakiramdam! Hindi ako makapaniwala.

At dahil sa kadahilanang gusto ko pang maramdaman ang sarap sa pakiramdam na iyon, ay mas ipinangako ko pa sa sarili ko na pagbubutihin ko ang lahat, para matawag ulit ako ni mama na sariling anak. Para marinig ko ulit sakanya ang mga katagang son.

Dala dala ko ang ngiti na ibinigay ni mama sa akin, hanggang sa pagpasok ko sa eskwelahan. Ito ang unang araw ng muling pag-aaral ko.

Kung noo'y abogasya ang inaral ko ngayon naman ay ang engineering. Hindi ko ito field kaya medyo naninibago ako. Pero dahil ito ang gusto ni mama, susunod ako. Lalong lalo na't mas binigyan niya pa ako ng dahilan kung bakit kailangan kung mag-aral ulit.

At ang dahilan na iyon ay ang bantayan ang babaeng anak ng pumatay sa papa ko. Ang anak ng lalaking pumatay sa papa ko----na siyang naging puno't dulo jung bakit nagka de leche leche ang buhay ko at buhay namin.

"So she's the girl, that Mr. V reffering for?"

Napatingin ako kay Jose dahil sa mga narinig kung tanong niya, kagaya ko'y nakasulyap rin siya sa babaeng binabantayan namin. Actually, hindi lang ako ang nagbabantay sa babaeng ito, marami kami. Magkalayo layo nga lang kami para hindi gaano ka halata, naka assign sa iba't iba't building pero pareho pareho lang naman ng pinagmamasdan, ni hindi nga kami masiyadong nag papansinan e, kahit na'y sa mga trainig namin ay mga tarantadu kami kung mag-asaran.

"She's beautiful ha," dagdag ko pang rinig sa sinabi nito.

Napailing nalang ako ng makita ko ang kislap sa mga mata ng gago habang sinasambit ang mga katagang iyon. Mukhang natamaan ang gago.

Maganda naman kasi talaga ang babaeng minamatyagan namin, she have this kind of alluring beauty that no one can resist for.

Mula sa kanyang mga mapupulang labi--- na heart shape ang porma, papunta sa kanyang maninipis pero nasa porma na kilay, papunta sa kanyang magaganda na mga mata na may mahahabanag pilik mata na medyo kulot sa dulo, papunta sa kanyang nakakabihag na ngiti---na sa tuwing lumilitaw ang mga mapuputi at pantay na pantay na ngipin, ay paniguradong mabibihag ang kahit sino mang lalaking titingin dito.

Puwera nalang sa akin dahil galit kasi ang nakatanim sa puso ko para sakaniya e at hindi pagmamahal. And besides I will never fall in love with the daughter of a killer. With the daughter who killed my dad.

And besides, I can't feel love, I don't know how to love either. Hindi ako makakaramdam ng pagmamahal, iyan ang sabi ng psychologists na nag asikaso sa akin nong nag papa treatment pa 'ko, because according to her, a psychopath like me will never fall in love. Beacuse for us--- for Psychopath like us---- we love for fun and we kill for fun.

And that was the reason kung bakit confident ako na hindi ako maiinlab sakanya. It will never happen. It will fucking never happen.

That was actually what I thought not until my heart starts to beat fast whenever she's near to me, whenever she smile at me, whenever she talk. Whenever she talk like she's a kind of some pro when it comes to our acads.

That was actually what I thought not until I felt jealous. Not until I felt jealous watching her and Jose dating and smiling like a lovers. Not until I fall for her.

Noong una'y naging indineal pa ako, hindi ko kasi matanggap sa sarili ko e, na nakain ko lang ang mga sarili kung salita. And besides bago to e, bago tong nararamdaman ko, hindi ako sana'y dito. Yong kay Natalie na siyang first girlfriend ko'y hindi naman ganito kalala ang nararamdaman ko. Para ngang hindi ko nga yon minahal e. Parang naging parausan ko nga lang yon e.

'Yong sa mga exes ko'y hindi ganito ang nararamdam ko para sakanila. Bago to e....at iba. Hindi ko makapangalanan. Pero isa lang ang sigurado ako at iyon ay ang nasasaktan ako sa tuwing nakikita ko silang magkasama ni Jose. At iyon ay ang napapangiti ako at kasabay niyon ay ang pagtibok ng puso ko sa tuwing nakikita ko siyang masaya. Na tila ba'y sa tuwing sumasaya siya ay sumasaya rin ako.

"Leave her alone," ang nakatiim na bagang na ani ni Jose sa akin ng marating ko ang tagpuang kanyang sinabi.

Isang mapang-asar na ngiti ang aking pinakawalan. Nalaman na niya ba na dinideskartehan ko rin ang babaeng iniibig niya?

Mukhang oo.... at mukhang takot siya...

Threatened e?

Mas lalo pang umigting ang bagang nito ng makita nito ang pagsilay ng ngiti ko. "No, I won't."

"Yes, you should!" he angrily said as he gritted his teeth.

"Why?" mapang-uyang taning ko dito.

Sa pagkakataong ito'y siya naman ang ngumiti, "Dahil hinding hindi ka niya mamahalin Spencer! Dahil hinding hindi niya mamahalin ang isang Psychopath na kagaya mo!"

The friend that I know changed because of love ah? Well, I will to. Kung hindi na niya ko ituturing na kaibigan dahil lang kay Jeanshe. Puwes! Hinding hindi ko rin siya ituturing na kaibigan dahil mahal ko si Jeanshe. At akin lang siya! Akin!

I chuckled, trying to make him annoyed and at the same time, to hide the anger that I am really feeling. "Let's see," nakangiting mapang-asar na ani ko, pero sa totoo lang nang gagaliti na ang kaloob looban ko dahil sa galit na nararamdaman ko.

Pinipigilan ko lang ang huwag sumabog dahil baka mapatay ko rin ang lalaking ito gaya ng mga taong napatay ko.

"Good luck," he said as he wink at me, then he left.

Good luck mong mukha mong gago ka! Tignan lang natin kung sino ang pipiliin ni Jeanshe sa ating dalawa!

Malakas ang kumpiyansa ko sa sarili ko na ako ang pipiliin ni Jeanshe dahil sa kadahilanang kung totoong mahal niya man talaga si Jose ay dapat sana sinagot na niya ito noon paman, at hindi na pinaabot ng ilang taon. Mag dadalawang taon na kasi simulanng manligaw si Jose sakanya, at hanggang ngayon ay wala parin itong nakukuhang sagot.

Kung kaya't malaki ang kumpiyansa ko sa sarili ko na ako ang pipiliin nito, dahil sa mga kadahilanang iyon at dahil narin sa kadahilanang pogi ako atsaka hot.

Goodluck sayo'ng gago ka! Dahil hinding hindi ko hahayaan na ikaw ang pipiliin niya!

And that was actually what I did, I never let him to be choosen. Hindi ko hinayaan na sagutin nalang siya ni Jeanshe ng ganon ganon na lang basta basta. Sinigurado ko na ako parin ang pipiliin ni Jeanshe, bandang huli.

Sa tuwing nag dadate silang dalawa ay sinisigurado kung nandon rin ako at nagmamasid, pinagmamasdan kung ano ang ginagawang panliligaw ni Jose kay Jeanshe, dahil kapag kami naman ni Jeanshe ang mag dadate ay sinisigurado kung nalalampasan ko ang ginagawa ni Jose sakanya.

Like, nag dadate sila sa isang three star hotel, sinisigurado kung malalampasan ko iyon, like sa five star hotel ko dinadala si Jeanshe para makipag date.

At sa tuwing may ibinibigay na bagay si Jose kay Jeanshe, dinodoble ko ang halaga ng kanyang ibinibigay.

Naging matindi ang labanan sa pagitan naming dalawa, hindi rin basta basta sumuko ang kumag. He did everything just to make Jeanshe his property, at alam kung ang pagsisira niya sa reputasyon ko kay Jeanshe, ay ang isa sa mga paraan niya para makalamang sa akin.

Hindi na bago sa akin ng malaman ko iyon dahil minsan ko na ring narinig kung paano niya ko siraan kay Jeanshe, like he was just make some story atsaka sasabihin kay Jeanshe para mapahiya ako. Ilang beses na niyang sinabi kay Jeanshe sa tuwing nag dadate sila kung anong klaseng tao ako. At hindi na ako nagtaka pa ng conforntahin ako ni Jeanshe kung totoo ba ang sinasabi ni Jose.

I chuckled with her question, itinukod ko ang siko ko sa lamesa na nasa harapan naming dalawa bago ko tinitigan ng mariin ang mga mata niya, na siguradong sigurado akong magpapalunod sakanya.

Isang matamis na ngiti ang aking pinakawalan ng makita ko kung paano siya sunod sunod na napalunok dahil sa ginawa ko. Marahan kong hinawakan ang gilid ng kanyang labi, kinuha ko ang ilang takas ng kanin sa gilid ng kanyamg labi, sinubo ko ito ng walang pag-aanlingan na siyang nagpabigla sakanya.

"Baby....." I murmured while staring those reddish lips. Damn! Ansarap halikan ng mga labi niya! Nakakaulol. Mas lalo pa akong naulol ng makita ko kung paano nito basain at kagatin ang labi nito! Damn! This is making me insane.

"Liligawan ba kita kung may girlfriend ako?" I asked her softly. Bago ko ninakawan ng isang mabilis na halik ang labi niya.... Nakita ko kong paano pumula ang mukha nito dahil sa ginawa ko na siyang nagpangiti naman sa kalooban ko. Damn! Mukhang tama ang hinala ko, mukhang unti unti ng nahuhulog ang babaeng ito sa akin.

I chuckled again....."Baby, don't listen to him, because he is just brainwashing you, so that you wont choose me..." ang malamlam kung ani sakanya. Nagsusumao ang mga mata.

"I don't have any girlfriend baby, it will only you, if you'll be my Bill Of Rights, Article 3; Section 9."

Nakita ko ang pagdaan ng kalituhan sa mukha niya, "Ha?" She asked.
I smiled again, bago ko marahang hinaplos ang labi niya, "It's mean, I am your private property and you're my private property....and no one can take my property away."

Namula ang pisnge niya, parang makopa sa pula. Then, she smiled sweetly at me ng mapagtanto niya siguro kung ano ang ibig ko.

And my heart flattered with those smile, kasabay niyon ay ang pagsiliparan ng mga paru-paru sa tiyan ko at ang pagtigas ng alaga ko... Nakakabakla mang aminin, but damn! I really felt some butterflies in my stomach because of those smile!

And those smile are making me insane. Damn you baby! How could you make me insane?!

Natapos ang gabi na iyon na may parehong ngiti na hindi mapunit punit ang aming mga labi.

"Jeanshe," tawag ko sakanya ng makita kung nagsisimula na itong maglakad.

Napatigil ito sa ginagawa nitong paglakad dahil sa ginawang pagtawag ko. "Po?" nagtatakang tanong nito ng lumingon sa gawi ko, pero ang mga ngiti ay hindi parin mawala wala sa labi.

Hindi na 'ko nag-aksaya pa ng oras, dali dali ko ng binagtas ang daan na namamagitan sa aming dalawa, bago ko hinalikan ang mapupula niyang mga labi, na mas lalo pang tumitingkad ang kulay dahil sa sinag ng araw.

Nakita ko kung paano manlaki ang mga mata nito dahil sa ginawa ko, which I found cute, ngunit hindi ko ito intindi bagkos ay mas pinalalim ko pa ang lahat na pinagsasaluhan namin, umaasa na sana lumaban siya.

At hindi nga ako nabigo ng maramdaman ko kung paano gumalaw ang mga labi niya, isang palatandaan na lumalaban na siya. I deepened the kiss more.

Sa ilalim ng buwan, sa ilalim ng malamig na hangin ay pinagsaluhan namin ang isang nagbabagang halik, na naghahatid ng init sa aming katawan.

Nag-iinit ako. Nagsisimula naring tumigas ang alaga ko. Hindi na bago sa akin ito sa tuwing kasama ko siya, iwan ko ba pero sa tuwing kasama ko siya'y hindi ko talaga maiwaaan ang huwag tigasan. Palagi ngang tent ang pantalon ko e dahil sa bukol nito. Palagi kasing bumubukol.

Kung kaya't bago paman mapunta ang halikan namin sa isang bagay na alam kung pagsisisihan ko'y pinutol ko na. Hinihingal kami ng magbitaw ang aming mga labi. Naglapat ang aming mga noo habang pinagsasaluhan namin ang hininga ng bawat isa't isa. The air she breathe is the air that I breathe. And it feels good, thngking that we shared the same air.

"I love you," ang di mapigilang bulong ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko ang puso ko talaga ang nagbigkas sa mga katagang iyon at hindi ang bibig ko.

Nakakagaan pala sa damdamin na masabi ang mga katagang iyon. Para akong hinihele sa hangin.

"And I hope that you feel the same way too," dagdag ko pa. Isang madamdaming halik ang inilapat ko sa noo niya, bago ko siya nakangiting tinalikuran at pumasok sa loob ng sasakyan. Hindi ko muna ito pinaandar, hindi ko muna nilisan ang lugar, bagkos ay sinigurado ko munang makapasok na siya loob ng gate bago ako lumisan.

Wala sa sariling ako'y napailing bago ko ini-on ang makina sa sasakyan ng makita ko kung paano ito mag tatalon talon mula sa loob ng gate. I chuckled. She's hot and cute.

You're making me insane baby...... Bago paman magbago ang isip ko'y nilisan ko na ang lugar na iyon, baka kasi mapagpasyahan kong doon na tumira kasama siya.

I never thought that after all the shits happened on my life, I still found the one...I still found the one for me....

"Matagal pa ba siya?" ang rinig kung pagmamaktul ng mahal ko habang hinihintay ang pagdating ni Jose. Ngayon kasi ang date nila, pero hanggang ngayon ay hindi parin dumadating ang lalaki which made me smile in to victory. Looks like gumana ang plano ko..

Dali dali kung itinabon ang menu sa pagmumukha ko ng lumingon ang mahal ko sa gawi ko.... Muntik na yon ah! Mabuti nalang at hindi niya 'ko na recognize agad.

Alam kung bagot na bagot na siya, at the same time galit na galit na rin. She's been waiting for him since six and now it is already eight at hanggang ngayon ay hindi parin dumadating ang kumag.

I take a deep breath, bago ibinaba ang menu na hawak hawak ko. Sinenyasan ko ang isang waiter na lumapit sa gawi ko na agad naman nitong sinunod.

"What is your's sir?" he asked.

"Can you give her some food?" I asked while reffering to Jeanshe.

Sinundan nito ng tingin ang itinuturo ko, at ng muli nitong tinignan ang gawi ko'y tumango ito.

"Give her the best food that this restaurant can offer," because she's more than best..... I smiled with that thought...

"Yon lang po ba, sir?" he asked. and I nodded. Muli kung tinitigan ang gawi ng mahal ko. Damn! Mukhang mababaliw ako kakatingin sa ganda niyang 'to.

"Wait," tawag ko pa sa waiter, agad naman itong lumingon at pumunta sa gawi ko.

"Po?"

"I'll be the one who'll be pay," I said. Baka kasi si Jeanshe ang pagbabayarin niya alam ko pa namang walang pera ang mahal ko ngayon, kung meron man sakto lang.... Kasi kung meron man, edi sana kanina pa sana ito umorder, pero hindi e...hindi ito umorder kahit na'y gutom na naman ito.

"Noted, sir!" the waiter said, bago niya ko tinalikuran at pinuntahan ang gawi ni Jeanshe.

Nakita ko kung paano dumaan ang pagtataka sa mukha ni Jeanshe ng ilapag ng waiter ang ilang mga pagkain sa harapan niya.

"Ahmm baka nagkakamali lang po kayo ng linapagan na table, hindi po kasi ako umorder e," rinig kung pagrereklamo ni Jeanshe sa waiter na naglapag ng pagkain sa lamesa nito.

Ilang mesa lang kasi ang layo namin mula sa isa't-isa kung kaya't rinig na rinig ko ang pagmamaktol niya.

"I ordered it for you."

Napatigil si Jeanshe sa kanyang ginagawang pagtanggi sa pagtanggap nang mga pagkaing inorder ko para sakanya ng bigkasin ko ang mga katagang iyon.

Nang hindi ko kasi mapigilan ang sarili kong huwag lapitan ang gawi niya'y linapitan ko na siya upang sabihin sakanya ang mga katagang iyon, ng sa gayon ay tumigil na ito sa ginagawang pagtatanggi nito. Nakakaagaw na kasi sila ng atensiyon.

Tinanguan ko ang waiter na naghatid ng mga pagkain sakanya, tila nakuha naman nito ang ibig kung sabihin sa ginawa kong pagtango dahil yumuko ito bago umalis.

Uupo na sana ako sa upuan ng katapat ng inuupuan niya ng walang pahintulot ng mapatigil ako sa balak ko.

"What are you doing?" she curiously asked, na siyang naging dahilan kung bakit ako napatigil sa balak ko.

"U-upo?" sagot ko naman dito.

Nakita ko kung paano dumaan ang isang reaksiyon sa mga mata niya, at bago paman siya makapag react ay inunahan ko na siya, "Oh..come on baby, umaasa ka pa rin bang dadating ang tarantadung iyon?"

Napayuko siya dahil sa tinuran ko bago tumango.

"You've been waiting for him since six Jeanshe at ngayon ay mag na-nine na, but still hinihintay mo parin siya?" di makapaniwalang tanong ko sakanya, sabay pagpapakawala ng isang sarkastikong iling.

Wala sa sariling ako'y napabuntong hininga ng makita ko kung paano nito pinaglaruan ang mga daliri sa ilalim ng mesa. She is so cute everytime she do taht gesture.

Hindi ko na hinintay ang paanyaya niya, bagkos ay umupo ako sa harapan niya ng walang pahintulot.

Itinulak ko palapit sa gawi niya ang pagkaing inorder ko para sakanya.

Isang nagtatakang tingin ang ipinukol nito sa akin ng mag-angat ito ng tingin,

"Eat," utos ko dito, hindi inaalintana ang nagtatakang tingin na ibinibigay nito sa akin.

But knowing a hard headed girl like her, she will definitely protest.

At tama nga ako ng umangal ito.

"Ba't mo inorder ang mga 'to?" pag-aangal nito, habang ang mga tingin ay nasa mga pagkain na tila ba'y hindi ito makapaniwala sa rami ng pagkaing inorder ko para sakanya. "I mean, bakit? Bakit mo inorder ang mga 'to? Atsaka isa pa, paano mo nalaman na nandidito ako?"

"You've been waiting for him since six, baby. And what do you want me to expect? To expect you that you are still full even if you're not?" sagot ko sa naunang tanong nito. Tama naman ako ako diba? Tama naman ako diba? Ano ba kasi ang ineexpect niya? Na sasabihin kung busog na busog siya kahit na'y hindi pa naman siya kumakain?

Sa loob ng ilang oras na paghihintay niya'y alam kung gutom na gutom na siya, and I know that she just fooling herself around. Telling herself that she is not hungry even if she is.

"Bu-t," she was about to said something ng unahan ko na ito.

"Oh come on baby, alam kung gutom kana, so eat it. Don't be stubborn," pagpuputol ko sa balak nitong sabihin.

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan nito, isang tanda ng pagsuko. Napailing ito bago kinuha ang kutsara at tinidor upang simulan ang pagkain.

She gracefuly put some rice on her spoon, bago niya dinahan dahan sa pagkain ang kanin na nasa kutsara niya. I don't know why, pero bakit ganon? Bakit tila nag slow motion ang lahat habang kumakain siya? Bakit pati ang mga maliliit niyang paggalaw ay na rerecognize ng mga mata ko? At bakit sa bawat pagtitig ko sakanya'y mas nahuhulog pa ako sakanya?

Ganito ba talaga pag mahal mo ang isang tao? Para kang nakalutang? Para kang matanglawin dahil sa talas ng iyong paningin? Na pati ang mga maliliit niyang paggalaw ay ma mapapansin mo agad? Damn! This love is suck!

Sunod sunod akong napalunok ng makita ko kung paano niya isubo ang kutsara niya, kasabay niyon ay ang pag-igting ng alaga ko. Uhaw at init, iyan ang naramdaman ko habang pinagmamasdan ko ang pagsubo niya sa kutsara.

Why I am imagining things?

Agaran akong nag-iwas ng tingin ng makita ko siyang mapatitig sa gawi ko, na siyang naging dahilan kung bakit siya napatigil sa balak niyang ikalawang pagsubo.

"You want?" she asked, reffering to the spoon that full of rice that she's holding.

Uminit ang pisnge ko dahil sa mga kababalaghan na naiisip ko

"You're blushing," aniya ng mapansin niya siguro ang pamumula ng mukha ko na siyang naging dahilan kung bakit mas pumula pa ang mukha ko!

"Why are you blushing?" she asked innocently. Na tila ba'y hindi niya talaga alam kung ano ang tumatakbo sa utak ko.

Damn! Why you're so innocent baby?! You're giving me a boner baby.

"N-othing," nauutal may pinilit ko ang sarili kung maging kalmado, kahit nay tigas na tigas na ang alaga ko. Sunod sunod kung ipinilig ang ulo ko para matigil na ko sa kakaimagine ko, sa kakaimagine kung subo subo niya ang pagkalalaki ko.

"Hmmmm...." tila naging ungol sa pandinig ko ang pagsambit niya sa mga katagang iyon, "Okay," dagdag pang aniya..

Muli kong tinignan ang gawi niya, isang ngiti ang pinakawalan ko sakanya ng makita kong nakatitig siya ng mariin sa akin, na tila ba'y tinitignan niya kung ano ang mali sa akin...

"Kumain kana?"

Tanong niya, sasagutin ko na sana siya pero ganon nalang ang pagkalaglag ng mga panga ko ng makita ko ang dahan dahan niyang pagsubo sa kutsara matapos niyang sambitin ang mga katagang iyon. Hindi ko alam kung sinadya ba talaga niya ang pagdahan dahang pagsubo sa kutsara or it was just, tila nag slow motion lang talaga sa paningin ko ang lahat.

Muli akong nag-iwas ng tingin upang itago ang pamumula ng mukha ko, I cleared my throath bago muna ako nagsalita. "T-apos na," I answered, can't directly stared at her eyes.

"Kumain ka ulit," simpleng aniya bago itinulak sa gawi ko ang pinggan na may lamang pagkain niya.

"I'm full, Jeanshe," I said.

"I know.....but pretty please?" she said with a pleased on her eyes, na tila ba'y nag papacute siya para makuha niya ang gusto niya. Damn! She's using my weakness. "I don't want to eat alone, Spencer. Gusto kung samahan mo 'ko."

How can I say no to you baby, if you're acting like this?

Napabuntong hininga ako, "Fine!" labas sa ilong kung ani na siyang naging dahilan kung bakit nagdiwang si Jeanshe. I even heard her soft giggle which made my lips curved.

"Waiter!" agaw atensiyon ko sa waiter, senenyasan ko ito na lumapit sa gawi namin ng lumingon ito.

Hinawakan ni Jeanshe ang kamay kung kumakaway sa waiter, "Hey, what are you doing," napatigil ako sa ginagawa kung pag senyas dito dahil sa sa ginawang iyon ni Jeanshe.

Liningon ko ito, "Tinatawag ang waiter para umorder ng makakain ko?" sagot ko sa tanong ng mahal ko.

"Huwag na," she said, binalingan niya ng tingin ang waiter na hindi ko man lang namalayan na nasa tabi ko na pala.

"Kuya, di na po siya oorder," Jeanshe genuinely said with a sweet smile on her lips. Nakita ko naman kung paano pumula ang pisnge nong waiter dahil sa turan ni Jeanshe.

Uminit ang ulo ko dahil sa tagpong iyon, na tila ba'y gusto kung manapak. Damn!

"O-kay po ma'am,"

Nautal pa ang gago habang sinasambit ang katagang iuon! Tangna lang! Ngayon pa ba siya nakakita ng maganda?! At bakit tila amaze na amaze siya sa ganda ni Jeanshe?! Sasapakin ko talaga tong kumag na 'to! Tangna!

Isang galit na tingin ang ipinukol ko dito, ng lumipas ang ilang minuto pero hindi parin ito lumilisan. Na mesmerize nga ang gago!

Tila nakuha naman nito ang ibig kung pahiwatig sa mga tingin na binibitawan ko, dahil nahihiya itong yumuko bago dali daling lumisan.

"Huwag ka ng mag order, Spencer, sapat na tong pagkain na nandidito."

Napabaling ako ng tingin sakanya dahil sa mga narinig ko. "Ha? Anong sapat e kulang na kulang pa nga 'to," kunot noo kung ani sakanya.

"Anong kulang?" nagtatakang tanong nito, "Nakukulangan ka pa dito? E ang rami rami na nga nito, hindi ko nga to maubos ubos e."

Kumunot ang noo ko, sapat daw e kulang pa to para sa akin e.

Gusto ko sanang isatinig ang mga naisip kung iyon, ngunit sinarili ko nalang iyon dahil baka mabawasan ang pogi points ko kapag pinilit ko pa ang nasa isipan ko. Alam niyo na, kailangan kong magpabango para sagutin niya.

Napabuntong hininga ako, "Okay, po baby," tila batang ani ko sakanya.

Why does it sound like a baby?

Like what she said, kumain ako kahit na'y busog naman talaga ako. I can't do nothing but to obey her commands. Baka bustiden kasi ako kahit na'y nanliligaw pa ako.

At this time, she's the boss.

"So, ano nga ang ginagawa mo dito?" biglaang tanong niya sa kalagitnaan ng aming pagkain.

Nanatili akong kampante dahil naisip ko na rin na itatanong niya sa akin ang mga katagang iyon, nakaisip narin ako ng sagot. "May kinita ako dito," simpleng sagot ko.

Her eyebrows up, "Sino naman aber?" taas kilay nitong tanong, na wari bang kinikilatis ako nito.

"A client who wants to invest," I answered. "Nandito na ako kanina, bago ka paman dumating kung kaya't baka hindi mo 'ko siguro napansin. Lalapitan na sana kita para tanongin kung anong oras ang usapan niyong date ni Jose, pero hindi na 'ko natuloy pa ng dumating ang kliyente ko,"

Uminon ako ng tubig bago nagpatuloy, "Natapos namin yong meeting na hindi ko man lang nakikitang pumasok si Jose sa pintuan na siyang ikinapagtaka ko, kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya dumating. Kaya napagpasyahan kung lapitan ka upang samahan ka..." dagdag ko pa sa pagsisinungaling ko.

Half lie, half true ang mga sinabi ko, totoo na hindi paman dumadating si Jeanshe ay nandito na ako, pero hindi dahil sa meeting ko, kundi para sa plano ko. At ang plano naming iyon ay ang pasabugin ang gulong ng sasakyan ni Jose, at siguraduhing hindi siya makakapunta dito ng sa gayon ay ako ang papalit sakanya bilang ka date ni Jeanshe. Nang sa gayon na rin ay mas rumami pa ang pogi points ko kay Jeanshe.

"You did well guys," ang nakangiti kung ani sa mga kasamahan ko pagkapasok na pagkapasok ko palang sa headquarters.

"Sus ako pa ba," ang nakangiti at may halong pagmamayabang namang ani ni Shawnel bago inilapag ang baso na may lamang alak sa lamesa upang puntahan ang gawi ko.

He gave me a bro hug, and in returned for, binigyan ko rin siya ng bro hug. Malakas pa na tinapik ng gago ang likod ko bago ito bumitaw.

"Ano ikaw lang?! Tayo uy! Tayo!" binatukan ni Dashiel si Shawn pagka kalas na pagkalas palang namin sa yakapan.

Lumapit rin si Dahiel sa gawi ko upang bigyan ako ng bro bug, lumapit rin sina Thunder, Storm at ang iba pa naming kasamahan upang yakapin ako.

Nakagawian na namin sa grupo ang magyakapan upang ipakita ang pag respeto namin sa isa't-isa.

"Hindi mo naman sinabi sa akin na ang guwapo pala ng Jose na iyon, Spencer, hindi ko tuloy naisuot ang panty kung may mahigpit na garter."

Napailing nalang ako dahil sa tinuran ni Vixen, ganito siya, ganito siya ka gago sa grupo namin.

Lumapit ito sa gawi ko upang yumakap sa akin, hindi lang basta basta na yakap ang kanyang ibinigay sa akin, dahil literal na yapos. She even kissed my cheeck bago siya bumitaw mula sa pagkakayakap sa akin.

"Oo nga Spencer, hindi mo man lang sinabi sa amin na hot papa rin pala ang isang iyon."

Ang nagbigkas naman sa mga katagang iyon ay si Veronica. Veronica and Vexin are siblings, ngunit ang mga mukha nila ay malayong malayo mula sa isa't-isa. Na tila bay mapag-iisipan mo talaga na hindi magkapareho ng tatay ang dalawang ito.

Vexin and Veronica are the only girls in our group. Like us, they're also a Psychopath. Actually, lahat kami sa grupong ito ay mga psycho, we kill for fun, we just did things for fun. Each one of us, has the story why we became like this. Pero kahit gano'n pamay dito ko nahanap ang totoong depenasyon ng pamilya. Dito ko naramdaman na hindi lang pala ako ang nag-iisang may ganito. Na ganito. Dito ko naramdaman ang totoong depenasyon ng pamilya na matagal ng ipinagkakait ng totoo kung pamilya sa akin.

Nakilala ko ang grupo na ito dahil sa pagbabalik balik kung check up sa psychiatrist.

It was Thursday that time ng muli akong magpacheck up, para sa weekly check up ko. At doon ko nakilala si Shawnel.

At first nailang ako sakanya, dahil iyon kasi ang unang pagkakataon na may nag approach sa akin in a friendly way, lahat kasi ata ay may galit sa akin, kung kaya't nanibago ako. Pero kalauna'y nagkapalagayan rin kami ng loob ng malaman kung pareho kami, na may Psychopath disorder rin siya kagaya ko.

And from that day on...naging magkaibigan kami, until he introduced me to the world that I never thought that would exist. Until he introduced to me the world where like me belong. Hanggang sa ipinakilala niya sa akin ang lugar kung saan kami nabibilang.

He even asked me if gusto ko bang sumali sa secret oraganization nila, at dahil sa mainit nilang pagtanggap sa aki'y pumayag ako.

I said yes without any hesitation cause I know that this is the world where I belong, ito ang lugar na matagal ko ng hinahanap. Dito ako nararapat. Kung kaya't nararapat lang na maging miyembro nila ako.

And from that day, I become one of them...I become one of their members. I become one of the members of the secret organization called Psychopath Society. Which agenda is to help each other to get up from the things that we've been through....Na matulungan namin ang isa't-isa na makalimutan at makabangon mula sa mga nakaraan namin na siyang naging dahilan kung bakit kami naging ganito...

I thought, iyon lang ang agenda ng grupong ito, but little did I know there's a war between the two groups. Between the group og Psychopath which is ours and in Sociopath...

No one knows what is the reason why there's a conflict between these two groups. But they said, that this mess where all started because of a frat...and because of the founder of these groups.

No one knows who is the founder, tanging ang boses lamang niya na obvious na obvious namang ginamitan ng voice changer ang alam namin.

Until now, palaisipan parin sa amin kung sino ang founder na tinutukoy nila.

"So you're handling a company?" tila di makapaniwalang tanong ni Jeanshe sa akin ng sabihin ko sakanya kung ano ang pinagkaabalahan ko ngayong buong araw na siyang naging dahilan kung bakit hindi ako nakapasok sa school.

"U huh," sagot ko naman sa tanong nito bago ko ini-unan ang sariling mga kamay sa ulo.

Nandito kami ngayon sa bubong ng sasakyan ko, nakahiga habang pinagmamasdan ang naggagandahan at nagkikislapang mga butuin sa kalangitan.

Nakaka mesmerize ang ganda ng butuin sa kalangitan lalo na't kasama ko ngayon sa tabi ko ang isa sa mga pinakamagandang butuin na nakilala ko. Ang butuing hindi man lang ata nagsasawang kulayan ang mundo ko.

Isang malamig na hangin ang bumalot sa katahimikan ng gabi, tanging ang mga tunog lamang na pinapakawalan ng mga kulisap ang tanging nag-iingay sa katahimikan ng gabi.

Kasabay ng pagihip ng malamig ng hangin ay ang paglingon ko sa babaeng katabi ko. At hindi ko inaakalang kasabay ng pagtitig ko sakanya ay ang pagkatulala ko dahil sa ganda niya.

She have this beauty that no one can resist for. She have this beauty na hinding hindi ko pagsasawaang pagmasdan. She is like a goddess in my eyes. She's beautiful, She's kind and lastly she gave me butterflies that I'd never felt for no one. Nakakabakla man, but damn! She gave me rare feelings, such as butterflies and everything.

"The stars is beautiful isn't?" she asked, ang mga tingin ay nasa magandang kalangitan. Nakita ko kung paano kumislap ang mga mata niya, habang sinasambit ang mga katagang iyon. And dahil doo'y, tila gustong gusto kong makita ang mga kislap sa mga mata niya ng paulit-ulit.

"Yes," sagot ko naman sa tanong nito na nakatingin parin sakanya, na hindi man lang ibinaling ang tingin. "You're beautiful," dagdag kung bulong sa turan ko na paniguradong hindi nakatakas mula sa pandinig niya.

Isang nagtatakang tingin ang ipinukol sa akin ng lumingon ito sa gawi ko, "Ha?" takang tanong nito ng magtagpo ang aming mga mata.

Tila ako'y nahipnotismo ng magtagpo ang aming mga mata, kasabay niyon ay ang pagramdam ko sa isang feeling na hindi na bago sa akin, dahil palagi ko na itong nararamdaman simula ng makilala ko siya. It was like.... bumagal ang pag-ikot ng mundo ko na tila ba'y nag slow motion ang lahat, kasabay niyon ay ang pagtambol ng puso ko ng malakas.

Damn! Why so beautiful baby?

"Ang sabi ko'y sing ganda mo ang mga butuin."

Nakita ko kung paano ito mag-iwas ng tingin dahil sa tinuran ko, madilim man, at tanging ang liwanag lamang na nanggagaling sa sasakyan at sa kalangitan ang nag liliwanag sa amin, ay kitang kita parin ng dalawang mata ko kung paano pumula ang pisnge niya, na tila ba'y nag blush siya.

She looks cute.

"Mambubula," nagtataray mang sabi niya, pero ang pagkakilig sa boses niya'y klarong klaro pa rin.

Bumangon ako mula sa pagkakahiga ko, "No, I'm not," tanggi ko.

Bumangon naman ito mula sa pagkakahiga nito, "Yes you are."

Habang sinasambit niya ang mga katagang iyon ay nakatitig siya sa mga mata ko, na tila ba'y nanghahamon siya. Ang kanyang mga titig na ipinupukol sa akin ay sinusuklian ko rin, same intensity, same tension.... na tila ba'y mayroong isang paligsahan ang namumuo sa gitna ng aming titigan. Paligsahang kami lamang dalawa ang nakakaalam.

Ngunit nakuha ng mga labi niya ang atensiyon ko, ng wala sa sariling nasilayan ko ang pula nito at ang bahagyang pagkibot nito. The redness of her red lips are tempting me. I tried so hard to resist on it, I tried so hard not be temped, but damn! It is so hard! Ang hirap pigilan lalo na't ang ganda ganda ng babaeng kaharap ko.

Wala sa sariling ako'y sunod sunod na napalunok ng masilayan ko ang bahagyang pagkibot niyon. Marahang pinasadahan ng kanyang dila ang kanyang labi, na tila ba'y sa pamamagitan niyon ay binabasa niya ang kanyang mga labi. Na siya ring naging dahilan kung bakit mas mapatitig pa ako dito at mapalunok.

Damn! This is making me hard! It is so hard to resist! Oh please temptation leave me alone.

Sumilay ang isang ngiti sa aking labi ng makita ko kung paano rin siya mapalunok. Looks like the both of us feel the same way.

Nang hindi ko mapigilan ang sarili ko'y dahan dahan kung iniyuko ang ulo ko, upang abutin ang butuing nakakahipnotismo...ang butuing nakaka ulol at nakakatigas.

I know that this kiss might change everything...I know that maaring pagka tapos nito ay magbabago ang lahat...kabilang na ang pakikitungo niya sa akin dahil paniguradong iisipin niyang ito lang ang habol ko sakanya.

At bago paman mangyari ang bagay na iyon ay dapat na kung umiwas, dapat ko ng tigilan ang temptasyon na bumabalot sa aming dalawa. Dapat ko ng pigilan ang sarili ko. Dahil sa mga kaisipang naiisip ko. But I can't. Hindi ko kaya. I cant resist the temptation. Hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko, lalo na't uhaw na uhaw na ako na tila ba'y ang mga labi niya lang ang makakapawi ng uhaw na nararamdaman ko.

At bago ko paman mapigilan ang sarili ko'y namalayan ko nalang ang labi kung nakalapat sa labi niya...Nakita ko ang pamimilog ng mga mata niya na tila ba'y nabigla siya sa ginawa ko. Pero hindi ko na iyon pinansin dahil ipinikit ko ang mga mata ko bago ko mas ipinalalim pa ang halik naming dalawa.

Sa ilalim ng bilog na buwan at nagkikislapang mga butuin ay ang pangalawang paglapat ng aming mga labi. Kasabay niyon ay ang pag-ihip ng malamig na hangin na hindi man lang nakapawi sa rumaragasang apoy na aming pinagsasaluhan...

I deepened the kiss more... At ganon nalang ang pagkagulat na naramdaman ko ng maramdaman ko ang pagsagot niya sa mga halik na binibitawan ko.

She kissed me back and I kiss her more, parehong nakapikit ang aming mga labi habang ang aming mga labi ay patuloy na nag-eespadahan. We shared the same kiss, the same saliva and even the same breathe.

Sa bawat galaw ng aming mga labi ay ang pag-usbong ng init na aming nararamdaman, sa bawat halik na aming binibitawan ay ang bawat pag-iinit ng aming mga katawan.

If I dont stop right now, it might turned into a something one.. If I don't stop right now...maaring mapunta ang halikan na ito papunta sa isang bagay na maari kung pagsisihan in the near future.

If I don't stop right now, I might fuck her right now....because the boner that I feel is getting worst. My dick is getting harder and harder.

At bago paman mangyari ang isang bagay na alam kung pagsisihan ko ay pinutol ko na ang halikan naming dalawa. I stopped...kahit nay gusto ko pa.

I stopped even if I want something more, dahil alam kung kapag ipinagpatuloy ko pa iyon ay maaring hindi ko na mapigilan ang sarili ko at baka may mangyari sa amin dito ngayon. As in right here and right now.

Hinihingal kaming dalawa ng magbitaw ang aming mga labi, naghahabol man ang aming mga hininga ay nagawa ko paring titigan ang kanyang nakakalulang mga mata. Wala sa sariling marahan kung hinaplos ang kanyang pisnge na tila ba'y niraramdam ko ang kinis at ang ganda niyon.

I don't know why, but everytime I am with her, I feel like I am in my safe haven. I feel like I am free, I am in air, floating..

"I love you," tagos sa pusong bulong ko sakanya habang ang aming mga mata ay nakatitig parin sa isa't-isa na tila ba'y nag-uusap ang mga iyon.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako, pero nakita mismo ng dalawang mata ko kung paano umisa ang gilid ng kanyang labi kasabay niyon ay ang pamumula ng pisnge niya, na tila bay kinikilig siya.

Marahan niyang hinawakan ang pang-ibabang labi ko bago niya ito marahan na hinaplos... Ipinikit ko naman ang mga mata ko upang damhin ang sandali...upang damhin ang sandaling linalaro ng kanyang mga daliri ang aking mga labi...upang damhin ang sandaling kung saa'y nag-uumapaw ang aming mga puso sa labis na saya...upang damhin ang malamig na simoy ng hangin sa ilalim ng mga nagkikislapan at naggagandahang mga butuin.

Wala sa sariling naimulat ko ang aking mga mata ng maramdaman ko ang biglaang paglapat ng labi niya sa labi ko. Isang panakaw na halik ang ikinitil niya sa labi ko na siyang nagpalaki at nagpamulat sa mga mata ko.

Hindi ko alam kung guni guni ko lang ba yon at nag-iilusyon lang ba ako dahil sa bilis ng halik na iyon, but why does I can still feel her lips on mine?

"I love you too," mas lalo pang nanlaki ang mga mata ko ng marinig ko ang isinagot niya sa sinabi ko.

Tila lumutang ako sa hangin dahil sa mga katagang iyon at ng makabawi ay tila ang puso ko naman ang lumulutang dahil sa labis na saya.

Isang hindi makapaniwalang tingin ang ipinukol ko sakanya, "For real?" nag-uumapaw sa sayang tanong ko sakanya, ang labis na kagalakan ay ang siyang tuno ng boses ko.

Ngumiti siya ng matamis, "Oumm."

Wala sa sariling ako'y napaluha, dahil sa labis na saya at kagalakan, "So you m-ean?" nanlalaki ang mga matang ani ko sakanya ng may mapagtanto ako.

"Yes, sinasagot na kita," ang masayang sagot niya sa tanong ko.

Tila literal na lumutang ako sa langit dahil sa mga narinig ko, napasuntok pa ako sa hangin dahil sa labis na saya. Kasabay niyon ay ang pagsigaw ko ng malakas dahil sa labis na nararamdaman ko. Paulit ulit kong isinigaw sa kawalan ang Yes! Yes! Wohh!

Labis na labis ang saya na nararamdaman ko sa mga oras na iyon na tila ba'y hindi ko dapat na paniwalaan ang saya na iyon dahil baka hindi iyon totoo dahil baka isang panaginip lang iyon.

Labis na labis na saya ang nararamdaman ko to the point na kulang na nga lang ay ang magtalon talon ako dahil sa labis na saya, mabuti nalang at naalala kung nasa itaas pala kami ng sasakyan kasi kung hindi'y baka nahulog na 'ko.

Hindi ko alam kung saan palalagyan ang saya na nararamdaman ko sa mga oras na ito. Ngunit isa lang ang alam ko at iyon ay ang saya na nararamdaman ko ay walang pakundawang.

"Hoy! Tumigil ka na nga baka kung anong elemento pa ang magising mo," natatawang pagpapatigil ng babaeng naging dahilan kung bakit ako nagkakaganito ngayon.

Tumigil naman ako sa gianagawa kung pagsuntok suntok sa hangin at ang pagsigaw ko sa kawalan, bagkos ay yinakap ko siya ng mahigpit, alam kung nabigla siya dahil sa biglaan kung ginawa, pero kalauna'y tumawa naman siya, kaya ayos lang.. Paulit ulit kung ibinulong sakanya ang mga katagang "Thank you."

Thank you... dahil alam kung kahit hindi ako karapatdapat sa pagmamahal ng isang kagaya niya, but then...she gave me a chance to prove it. She gave me a chance to prove to her that I am worth it.

Pangako Jeanshe, pangakong hindi ko sasayangin ang tiyansang ibinigay mo sa akin, pangakong gagawin ko ang lahat para lang mapatunayan ko sayo na mahal na mahal kita, pangakong gagawin ko ang lahat para lang mapatunayan na ang isang kagaya ko ay kayang magmahal na parang isang normal na tao.

"I love you, Jeanshe," buong puso at punong pagmamahal na ani ko sakanya habang nakatitig sa mapupulang mga labi niya.

"I love you too, Spencer."

And with that....I sealed my love to her with a kiss.

"Spencer kinakabahan ako," ramdam na ramdam ko ang kaba sa boses ni Jeanshe habang minamaneho ko ang sasakyan papunta sa mansiyon.

Days, Weeks and Month passed smoothly, maraming nagbago simula ng maging kami, simula ng sagutin niya ako. Parang isang virus na mabilis na kumalat ang mga balitang kami na, kami na ni Jeanshe. Maraming nabigla, maraming hindi nakatanggap, lalo na yong may mga gusto kay Jeanshe. Kabilang na doon ang walang hiya at tarantadung si Jose na kulang na lang ay ang magwala ng malaman niyang kami na ni Jeanshe. He even threatened Jeanshe, na magpapakamatay siya. But heck! Wala akong pakialam. Kung magpapakamatay siya, edi magpakamatay siya! Ulol niya! She's mine dude! She is only mine.

At ngayon nga'y napag-pasyahan kong ipakilala ang babaeng mahal ko sa nag-iisang magulang ko na si mama. Alam kung mabibigla siya lalo na kapag nalaman niya na ang babaeng mahal ko ay ang babaeng pinakaayaw niya, ang babaeng pinabantayan niya sa akin, ang anak daw ng lalaking naging dahilan daw kung bakit nasira ang buhay namin.

Alam kung may malaking posibilidad na magalit siya, na magalit siya sa akin lalo na't dahil sa kaisipang ang babaeng pinamamatiyagan niya sa akin ay ang babaeng iniibig ko rin. Pero sa kabila niyon ay umaasa parin ako, umaasa parin ako na sana matatanggap niya ang babaeng iniibig ko. Na sana matanggap niya ang babaeng nag-iisang nagpapatibok sa puso ko. Ang babaeng naging dahilan kung bakit ako muling sumaya.

"Don't be, baby," nakangiting ani sakanya, mula sa peripheral vision ko'y kitang kita ko kung paano siya hindi mapakali, kung paano niya paglaruan ang mga daliri niya habang pana'y linga. Isang palatandaan na kinakabahan siya.

"But-" napatigil siya sa balak niyang sabihin ng hawakan ko ang mga kamay niya. Hinawakan ko ang kaliwang palad niya kamit ang kanang palad ko, habang ang kaliwang kamay ko naman ay nasa manibela parin.

Marahan kung iniingat ang palad niyang hawak hawak ko. Taos puso ko itong hinalikan habang ang mga tingin ko parin ay nasa daan.

Gusto ko man siyang landiin dito mismo sa sasakyan, but our safety is a must. Bago lumandi dapat sigurado munang ligtas kami.

"Don't be baby, because there's nothing you could worry for, okay?"

She take a deep breath before nodding. Sana nga. Sana nga Jeanshe. Sana nga'y wala kang dapat na ipag-alala. Sana nga'y wala kang dapat na ikabahala. I know that it is so imposible, but I just hope that sana nga.

Sanay may isang himalang mangyari at ang ang himalang iyon ay ang hindi ka niya mamukhaan.

Alam kung imposible pero sana nga, sana nga'y pati ang pangalan moy hindi niya alam ng sa gayon ay may malaki ang tiyansang matanggap ka niya. Pero kahit ganon pama'y handa ako. Handa akong ipaglaban ka aking sinta. Handa akong salungatin ang desisyon ng aking ina para sa'yo.

I am willing to lose my moon for you, my star.

Tila narinig ng langit ang aking hiling dahil sa isang himalang nangyari, himalang kung saa'y tinanggap niya si Jeanshe ng buong puso pero ang nakakapagtaka lang ay kong bakit hindi niya man lang namukhaan si Jeanshe o hindi kaya'y naging pamilyar man lang sa pangalan nito.

Nakakapagtaka lang kasi, ipinakilala ko kasi si Jeanshe gamit ang totoo nitong pangalan, Jeanshe even introduced herself infront of my mom, pero bakit wala man lang nangyari? Bakit wala man lang akong nakitang pagbabago sa emosyon niya habang ipinakilala ko si Jeanshe sakanya? Bakit hindi man lang ito nagalit at nagsimulang mag drama?

Hindi naman sa gusto kung mamukhaan talaga ni mama si Jeanshe, it was just nakakapagtaka lang kasi, knowing her, hinding hindi niya makakalimutan ang mga taong may sala sakanya.

The night went well. My mom, accepted Jeanshe wholeheartedly. She even said, na dalhin ko daw ulit si Jeanshe sa mansiyon para maka pag hang out sila. Which made me more confused. What's with you mom?

"Your mom is so generous, Spencer," ang nakangiting sabi ni Jeanshe sa akin habang binabagtas namin ang daan papunta sakanila.

Napawi ang ngiti sa aking labi dahil sa mga narinig ko.

Kung alam mo lang, Jeanshe. Kung alam mo lang.

Malakas akong napabuntong hininga bago pinilit ang sariling ngumiti, baka kasi magtaka siya kung bakit parang hindi man lang ako masaya.

Liningon ko ang gawi nito na nakangiti, "See? I told you. There's nothing you could worry about, Jeanshe."

I lied. I know that I lied, but this is for your own sake, Jeanshe. I'm sorry in advance baby, I am so sorry kung hindi ko magawang sabihin sa'yo ang lahat lahat sa'yo. Natatakot kasi ako, natatakot kasi akong mawala ka sa akin kapag nalaman mo ang lahat... Lalo na't mahal na mahal na kita...

Imbes na iuwi siya sa kumbento'y, iniliko ko ang sasakyan ko papunta sa daan na patungo sa condo ko. In my pheriphiral vision, nakita ko kung paano dumaan ang pagtataka sa mga mata niya, na wari bang nagtataka ito kung bakit ko inilihis ang sasakyan patungo sa daan na hindi naman papunta sa kumbento.

Ngunit tila nakuha nito ang sagot sa sariling katanongan nito, ng makita niya kung paano ako ngumiti ng nakakaloko. Kasabay niyon ay ang pamumula ng mga mukha niya. She even bit her lower lip, looks like my baby, is blushing.

Napangiti rin tuloy ako dahil sa mga nakita ko, kasaba'y niyon ay ang pag-igting ng pagkalalaki ko.

Ready yourself Jr.. Dahil may tower na naman tayong aatakihin.

Napailing nalang ako dahil sa mga naisip ko.

Nang marating ang condo ay hindi na ako nag-aksaya pa ng oras, agad kung sinalakay ang kanyang dalawang naglalakihang tower, habang si Jr naman ay sinalakay ang kanyang makipot, at masarap na kuweba.

That night, we shared the same saliva, kisses and everything... We even shared the same intensity of heat...

Our make love went well.....

"Are you nervous?" I asked bago ko siya pinagbuksan ng pinto.

Pumasok naman siya sa loob nito, "Ummm Yeah," sagot niya habang inaayos ko ang seatbelt niya.

Dahan dahan kung iniangat ang ulo ko mula sa pagkakayuko ko, "You shouldn't be, baby okay?" nakangiting tanong ko sakanya sabay halik sa labi niya.

Nakita ko naman siyang pinamulhanan ng mukha dahil sa ginawa ko, looks like hindi parin nasasanay ang baby ko, sa ka sweetan ko.

She nodded. Napangiti naman ako dahil doon, "Goods," ani ko bago ko muling kinitilan ng halik ang mga labi niya, daman! Naaadik na ata ako sa labi niya. Nakakaadik naman kasi talaga ang mga labi niya e. Ang sarap halikan ng paulit ulit.

At bago ko paman siya muling mahalikan tumayo na ako bago ko sinirado ang pinto atsaka umikot papunta sa gawi ng driver seat para doon umupo.

I opened the door bago ako pumasok sa loob nito.

"And besides you already met her baby, at kita mo naman atang tanggap ka niya diba?" Tanong ko sakanya habang inaayos ang seatbelt ko matapos kung isarado ang pinto nitong kotse. I saw her nod, "So there's nothing you could worry for, baby."

Ngumiti lamang siya ng matamis, na tila ba'y isa iyong pahiwatig na tama ako, napangiti rin tuloy ako dahil doon. I lend towards her as I kissed her pouted lips.

Hindi na siya nabigla pa ng maglapat ang aming mga labi sa isa't-isa, na tila ba'y ini expect niya na iyon since alam na naman niya siguro ang pagka adik ko sa labi niya, knowing her, I am pretty sure that she already expected those.

Ngumiti ako ng matamis ng magbitaw ang aming mga labi mula sa isa't-isa, I kissed her forehead with all of my heart.

There's nothing you could worry for, baby. Cause I am here. Nandito lang ako para sa'yo.

Inayos ko muna ang sarili ko mula sa pagkakaupo ko, bago ko pinaharurot ang sasakyan palayo sa lugar na iyon. Dala dala ang pag-asa na sana pareho parin kainit ang pagtanggap niya sa mahal ko kagaya nong nauna. Dala dala ang pag-asa na sana matanggap niya ng buong puso ang mahal ko, kahit nay may malagim na nakaraang bumabalot sa bawat pamilya namim.

And thankfully, wala namang nagbago sa pakikitungo ni mama kay Jeanshe at sa akin, ganon parin kainit ang kanyang pagtanggap kay Jeanshe, but things started to change when she asked Jeanshe who are her parents.....

And the things that I am afraid to happen for, happened when Jeanshe answered her question..When Jeanshe answered that her dad's name is Jan Messiah Trinidad and her mom's name is Marry Jean Trinidad.

When she heard the answered of Jeanshe, the smile on her lips faded away. Her jaw dropped as her eyes widened. A sign that she's not expecting this. A sign that she is shocked.

Naihulog niya ang kutsara't tinidor na hawak hawak niya ng marinig niya ang sagot ni Jeanshe sakanya, kasabay niyon ay ang panlalaki at ang pagkalalag ng panga niya. Kasabay rin niyon ay ang pagdaan ng isang uri ng emosyon sa mga mata niya.... Isang emosyon, emosyong pagtataka.

Isang nagtatakang tingin ang ipinukol niya sa gawi ko, na tila ba'y kinukumpirma ng mga tingin niyang iyon kung totoo ba ang mga sinabi ni Jeanshe sakanya, na totoo ba ang mga narinig niya.

Sunod sunod akong napalunok, yumuko ako bago tumungo ng sa gayon ay hindi ko makita ang reaksiyon niya. Natatakot kasi ako, natatakot kasi ako sa maari kung makitang mga emosyon niya.

Napapikit ako at gusto ko nalang takpan ang mga tenga ko ng marinig ko ang marahas na pagkalabog ng kanyang inuupuan dulot ng kanyang padabog na pagtayo kasabay niyon ay ang kanyang malakas na paghampas sa lamesa na nagdulot ng matinding tunog.

"That's a bullshit, Spencer!" hindi man nakatingin sa gawi niya'y ramdam na ramdam ko parin ang galit at ang pagtatagis niya habang sinisigaw ang mga katagang iyon.

"Bullshit Spencer! Bullshit!" dagdag pang ani nito, bago ko marinig ang mga padadabog na paglalakad nito palabas sa kusina.

Nang mag-angat ako ng tingin ay doon nagtagpo ang aming mga mata ni Jeanshe, ang kanyang mga magagandang mga mata ay napuno ng pagtataka at katanongan, nakita ko rin doon ang pag-aalala niya, ang pag-aalala niya para sa akin.

I tried to smile at her, para lang mabawasan ang pag-aalalang nararamdaman man lang niya para sa akin, pero ang ngiting iyon ay nauwi sa pag ngiwi.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo ko bago ko hinalikan ang noo niya,

"Pupuntahan ko muna si mama, ah?" ang nakangiting tanong na bulong ko sakanya bago ko muling hinalikan ng marahan ang noo niya. I even tried to smiled at her while saying to say those words.

She nodded. "Yeah, you should be. Ayusin niyo ang gusot sa gitna ninyong dalawa kung meron man."

Tumango naman ako sa mga tinuran niya, isang palatandaan na umaayon ako sa utos niya. I kissed her forehead once more, then I turned around bago ko binagtas ang daan papunta sa labas ng kusina.

"M-om," garalgal ang tinig na tawag ko sakanya pagkapasok na pagkapasok ko palang sa loob ng kuwarto niya.

Nakatalikod siya sa gawi ko, nakatanaw sa malaking bintana ng kanyang kuwarto habang ang kamay ay may hawak hawak na champagne glass.

"Iuwi mo na siya, Spencer," matigas at may galit na paninimula niya. "At huwag na huwag mo ng dalhin ang babaeng iyan sa pamamahay ko. Get it?"

Napayuko ako, walang oras man ay maaring tumulo na ang mga luha ko. Ramdam ko, ramdam na ramdam ko na ang pamamasa ng mga talukap ng mga mata ko.

"Get it?!" bulyaw niya pero nanatiling hindi ako kumibo, "I said did you get it, Spencer?!"

Bahagya akong napatalon mula sa kinatatayuan ko dahil sa biglang bahagyang naramdaman ko ng marinig ko ang mga sigaw niyang iyon. Mas lalong lumakas pa kasi ang timbre ng boses niya habang sinisigaw ang mga katagang iyon kesa kanina, yong tipong parang abot hanggang labas na ang tinig niya.

Nakakagulat, literal na magugulat ka talaga kung maririnig mo ang mga iyon, lalo na kapag wala ka sa sarili mo.

"I said did you get it?!"

Wala sa sariling ako'y dali daling napatango ng muli kong marinig ang galit niyang tinig, natatakot kasi ako. Natatakot kasi ako sa maari niyang gawin lalo na kapag galit siya. I'd been there, naranasan ko na iyon, and I don't want to feel those again, ayaw ko ng maranasan pa ang mga naranasan ko noon.

"Now, get out!" she angrily shouted again.

"B-ut---" aangal pa sana ako pero hindi ko na iyon naituloy dahil sa kadahilanang ibinato na niya sa gawi ko ang champagne glass na hawak hawak niya, mabuti nalang at nakaiwas agad ako, kasi kung hindi'y baka maulit na naman iyong sa noon, yong noon kung saay dumugo ng matindi ang noo ko dahil sa kadahilanang pinukpok niya ko gamit ang isang bote.

Nanlulumo ma'y bagsak ang mga balikat kung piniling talikuran siya, gusto ko man siyang yakapin at humingi ng soryy sakanya ng paulit ulit dahil nabigo ko na naman siya, dahil hindi ko na naman na kuha ang expectation niya'y, mas pinili ko nalang ang tumalikod dahil sa kadahilanang natatakot ako sa maari niyang gawin sa akin pag hindi ko siya nasunod, pero may isang plano ang nabuo sa utak ko, at ang planong iyon ay ang ihahatid mo muna si Jeanshe sa bahay ampunan bago bumalik dito para kausapin siy, at upang tanggapin narin ang lahat na pasakit na paniguradong ipaparamdam niya sa akin.

"May nasabi ba akong mali sa mama mo, para magkaganon siya, Spencer?" nanlulumong tanong ni Jeanshe ng mapagbuksan ko siya ng pinto.

Lulamlam ang mga balikat ko, akala ko hindi siya maglalakas loob na tanongin ako tungkol sa nangyari kanina, ang tahimik niya kasi habang nasa biyahe kami kanina e, pero mukhang pinakaparimdaman niya lang pala ako o baka kaya'y nag-iipon lang siya ng lakas upang matanong ako.

Isinirado ko ang pinto pagkalabas na pagkalabas niya palang mula sa loob ng kotse niya, this time ay nakatayo na siya sa harapan ko, habang nagtitigan kami sa mga mata.

I smiled weakly, hindi ko na pinilit ang sarili kung ngumiti ng matamis kagaya kanina dahil baka mauwi na nan iyon sa isang ngiwi na ngiti.

"No Jeanshe. Wala kang sinabing masama sakanya, it was just....," isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko, nagdadalawang isip kung dapat ko bang ipagpatuloy ang balak kong sabihin.

"It was just?"

Pero dahil sa tanong na iyon ay napagpasyahan kong ipagpatuloy ang balak kung sabihin, "It was just nag ka problema kami sa kompanya," I lied. Yes I lied, cause I don't wan't her to know what is really happening, lalo na't wala siyang ka alam alam sa mga nangyayari. Kung ano ba talaga ang nangyayari at kung bakit nag ka ganon nalang bigla, at kung bakit bigla nalang lumamig ang turing ni mama kay Jeanshe.

Bago kasi kami umalis ay nagtangka pa muna si Jeanshe na magmano kay mama, ngunit tinabig lamang nito ang kamay ni Jeanshe, na siyang naging dahilan kung bakit napawi ang matamis na ngiti na nakaukit sa mga labi ni Jeanshe.

Nakita ko rin kung paano siya mapahiya dahil sa naging akto ni Mama sakanya.

"O-kay," labas sa ilong na sabi niya, na tila ba'y hindi siya kumbinsido habang sinasambit ang mga katagang iyon. Na tila ba'y hindi siya kumbinsido kung totoo ba ang sinasabi ko.

"Papasok na 'ko ah?" nakangiti at nag-aanlinlangan niyang tanong.

Ngumiti naman ako bilang pag-sang ayon sa turan niya bago ako humakbang palapit sa gawi niya atsaka ko siya hinalikan sa labi niya.

"Goodnight," ang bulong ko sakanya ng magkalas ang aming mga labi sa pagkakalapat.

Ngumiti ito ng matamis bago narahan ba hinaplos ang pisnge ko, "Good night," bulong nito sa akin, "Take care," dagdag pa nito bago nito ninakawan ng isang halik ang labi ko

Pagkatapos ay tumalikod na ito, atsaka nagsimulang humakbang papasok sa gate ng kumbento.

I'm sorry Jeanshe....I'm sorry...I'm sorry kung hindi ko man lang magawang masabi sa'yo ang totoo.

Muli akong pumasok sa kotse ko, inayos ko ang seatbelt ko bago ko walang lingunang pinaharurot ang sasakyan papunta sa mansiyon ni mama.

"I want you to end your fucking relationship with her, Spencer," ang mga katagang iyon ay ang una kong nadatnan, pagkapasok na pagkapasok ko palang sa loob ng bahay.

Napatingin ako sa gawi nong nagsalita at doon ko nakita si mama, na nakaupo sa isang pang isahang sofa habang naka pandekuwatro at habang dala dala rin ang panibagong champagne glass sa kanang kamay niya.

Sinasabi ko na nga ba e, sinasabi ko na nga bang ipapagawa niya talaga sa akin ang bagay na iyon. Ang pa hiwalayan si Jeanshe. Naisip ko na yon. Hindi na yon bago sa akin. Ngunit hindi ko parin maiwasan na huwag magulat habang pinapakinggan ang mga katagang binitawan niya.

"Leave her Spencer. Broke her. Beacuse I cant afford to think that my son is inlove with his father's killer daughter," dagdag pa ani niya bago isahang nilagok ang wine.

Gusto ko mang sundin ang utos niya ngunit buo na ang desisyon ko, at iyon ay ang hinding hindi ko hihiwalayan si Jeanshe kahit anong mangyari.

"No mom, I wont," pinal at matigas kung ani sakanya.

Napatayo siya sa kinauupuan niya dahil sa mga naging sagot ko sakanya.

"Yes you should! Spencer!" nanlilisik ang mga matang sigaw niya, kulang nalang ay ang muli niyang ibato sa akin ang dala dala niya.

Nanlilisik ang mga matang humakbang siya palapit sa gawi ko, "Break up with her Spencer! Hiwalayan mo siya!" she also added habang dinuduro duro ang utak ko, napapapikit nalang tuloy ako dahil sa ginagawa niya.

Ngunit kahit ganon pama'y buo na ang desisyon ko at iyon ay ang hinding hindi ko hihiwalayan si Jeanshe. Kung ang pagluhod man sa harapan niya ay ang magiging dahilan para hindi niya kami papaghiwalayin ni Jeanshe, then I will. I will definitely kneel down for her. Kaya kung ibaba ang pride ko para sakanya. I will definitely low my pride for her.

Wala sa sariling lumuhod ako sa harapan niya habang lumuluha ang mga mata, hinawakan ko ang kamay niya, atsaka siya tiningala, umaasa na makita ko ang isang emosyon na matagal ko ng inaasahan na makita ko mula doon, ang emosyong pagkaawa. Ngunit muli akong nabigo ng ni isang emosyon ay wala akong nakita doon, she just cold as ice, "Mom, I wont, mom. Because I love her," ang lumuluhang ani ko sakanya.

Kung ang pagmamakaawa ay ang magiging dahilan para matanggap niya si Jeanshe---para hayaan niya kami, then paulit ulit akong luluhod sa harapan niya para doon, "Please mom, hayaan mo na kami, cause I can't live without her mom, cause I live----"

Bago ko paman matapos ang sasabihin ko'y malakas na pinutol na niya ito.

"Tanginang pag-ibig na yan, Spencer! Hindi mo siya mahal Spencer, iyan ang itatak mo sa kukuti mo! Hindi mo siya mahal! Infantuation lang yan! Dahil ang isang kagaya mo ay hindi marunong mag mahal! At hinding hindi magmamahal."

Parang may kung anong bombang sumabog sa harapan ko dahil sa mga napagtano ko ng marinig ko ang mga katagang binitawan niya. Kasabay niyon ay ang pag-agos ng mga luha ko na parang isang rumaragasang ilog.

Totoo bang infantuation lang talaga ang nararamdaman ko? Totoo ba.

At that moment, I'm starting to doubt myself. I'm starting to doubt myself if I really can't love. I'm starting to doubt what I really feel towards her.

"Leave her alone Spencer! Or else ako mismo ang magbubuwag sa inyong dalawa!" nanlilisik ang mga matang sigaw niya sabay tulak sa akin palayo, na siyang naging dahilan kung bakit ako nabuwal mula sa pagkakaluhod ko.

Nabigla ako dahil sa biglaan niyang pagtulak sa akin, hindi ko kasi iyon inaasahan. "You know me Spencer!" she also added, ang boses niya ay may halong pagbabanta.

Gusto ko man, gusto ko mang sundin ang utos niya, pero hindi ko magawa dahil iba ang isinisigaw ng puso ko, kasalungat sa sinasabi niya.

Nalilito at may pagdadalawang isip ma'y sa pagkakataong iyon ay pinili ko parin sundin ang sinasabi ng puso ko.

"No mom! I won't," ang umiiling na pagtanggi ko sakanya, "And I I will never do it beacuse she's my everything mom!"

Dumaan ang isang uri ng emosyon sa mga mata niya na hindi ko nagawang pangalanan but later on, nagbago ito, she gritted her teeth a sign that she is angry, I even saw her closing her palm, forming into a bist one. "Your everything, really?" she sarcastically asked. While her eyes are telling the other way,

I nodded. Yes mom, she's my everything. "Then let me kill your everything then, Spencer," she angrily added ng makita niya siguro ang pagtango ko.

Nanlamig ako dahil sa tinuran niya, nanlamig ako dahil sa kadahilanang bahagya akong natakot sa banta niya. No, hindi iyon isang pagbabanta, cause knowing her, kayang kaya niyang gawin ang bagay na iyon ng walang pagdadalawang isip. She can kill her in just one snap, she can even kill me in just one snap even if I am her son, how much more kung si Jeanshe, na hindi niya ka ano-ano?

Tinalikuran niya ko, at magsisimula na sanang mglakad palayo ng pigilan ko siya.

"No mom! No please, maawa ka!" I desperately said, kulang na nga lang ay ang gumapang ako palapit sa gawi niya upang pigilan siya.

Malamig niyang nilingon ang gawi ko, "No Spencer," galit siyang umiling, "Buo na ang desisyon ko, at iyon ay ang patayin ngayon mismo ang babaeng iyon!"

Mas lalo pa akong natakot dahil doon, natatakot ako para sa maaring kahihinatnan ni Jeanshe at hindi para sa akin.

Gumapang ako palapit sa gawi niya, bago ko hinawakan ang laylayan ng damit ba suot suot niya, this time I am like a kid, begging to her mom, just to by her some candy. "No mom. No, Please mom. I am willing to do everything mom, just please don't kill her," I desperately said.

Muli niyang nilingon ang gawi ko, but this time she have this dark smile, a smile that can make shiver to everyone. Isang malagim na ngiti na paniguradong magpapasakit sa akin.

Ganon nalang kadali ang pagbabago ng emosyon niya, from angry one into a anonymous one. Anonymous cause I don't know what that dark smile of her really mean.

"You're willing to do everything?" nakangiting tanong niya.

Tumango ako, "Yes mom."

She smiled wickedly when she heard my answer, "Okay then. Hindi ko siya papatayin...." she laughed, "At lalong hinding hindi ko kayo pabubuwagin."

Wala sa sariling ako'y napangiti ng marinig ko ang turan, is this mean na tanggap na niya si Jeanshe? Na tanggap na niya si Jeanshe, na maging girlfriend ko?

"But in one condition,"

Napawi ang ngiti ko ng marinig ko ang mga katagang idinagdag niya. Anong kondisyon?

Isang nagtatakang tingin ang ipinukol ko sakanya, "What condition is it then?"

She smiled wickedly, "And that is... Make her life hell,"

Hindi agad na proseso ng utak ko ang mga katagang binitawan niya, parang tumigil ang utak ko, na naging dahilan kung bakit hindi ko napagtanto agad kung ano ang ibig sabihin niya.

"Ha?" takang tanong ko.

She smiled devilishly, "Make her life miserable, Spencer. Habang kayo pa. Iparamdam mo sakanya ang mga naranasan natin simula ng patayin ng papa niya ang papa mo. Let her feel the pain that we've been through. Saktan mo siya. Paulit ulit mo siyang saktan. Let her feel the pain through emotional way... para mas tumagos sa buong puso niya ang sakit at pighati na naranasan natin simula ng patayin ng walang hiyang ama niya ang papa mo," she said while daydreaming, na tila ba'y iniimagine niya ang mga mangyayari, kapag sinunod ko ang utos niya, na tila ba'y nasisiyahan na siya sa magiging kalalabasan niyon.

"Cheat. Broke her trust. Made her feel numb. At pag nakita mong durog na durog na siya at hindi na muling makakabangon pa tsaka mo lang siya iwan," dagdag pang ani niya bago tumawa ng malakas.

Napatulala nalang ako sa kawalan dahil sa mga sinabi niya. Tila tumigil ang utak ko sa pagproseso.

Wala ako sa sarili ng ako'y pumasok kinabukasan. Daig ko pa ang isang drug addict dahil sa pag kawala sa sarili.

Jeanshe asked me what happened, I just smiled at her and shrugged my shoulders as an answer.

Mula ng makita niya ang sagot ko'y, hindi na siya nag-abala pang tanongin ako, siguro naramdaman niyang wala ako sa mood, at wala akong balak na sabihin kung ano talaga ang nangyari, and I am thankful for that. I am thankful dahil hindi na niya 'ko kinulit. Kinulit na sabihin sakanya kung ano talaga ang totoong nangyari.

Ngunit kalauna'y ng hindi niya siguro nakayanan ang pagiging tahimik ko at ang pagiging wala sa sarili ko at ang pag-aalala niya'y hindi niya napigilan ang sarili niyang huwag akong tanongin.

"Are you okay?" she asked.

Pinilit ko ang sarili kong ngumiti bago tumango, upang mas magiging mukha pang makatotohanan ang pagsisinungaling ko.

Humakbang siya palapit sa gawi ko, at ganon nalang ang pagkabiglang naramdaman ko ng bigla bigla nalang ako nitong yakapin, "Please do remember, Spencer that I am always here for you," ang bulong niya sa gitna ng mga mahihigpit niyang yakap sa akin.

Wala sa sariling ako'y napaluha dahil sa mga narinig kung bulong niya, mahigpit ko siyang yinakap pabalik, isinubsob ko ang ulo ko sa leeg niya at doon ko hinayaan ang sarili kung umiyak, at doon ko hinayaan ang sarili kong maging mahina, habang paulit ulit na binubulong sakanya ang mga katagang "I'm sorry."

"I'm so sorry," ang umiiyak kung bulong sa gitna ng mga yakap ko sakanya.

"Shhhhh, it's okay," ang tila batang pagpapatahan niya naman sa akin, habang patuloy na hinahaplos ang likod ko. "It's okay, Spencer," dagdag pang ani niya, habang ang mga kamay niya'y patuloy paring hinahaplos ang likod ko, na tila ba'y sa pamamagitan niyon ay sinusubukan niyang patahanin ako.

"I'm sorry. I'm really sorry."

I'm so sorry Jeanshe...I'm sorry if I'll do those shits on you...forgive me, baby. I'm so sorry in advance...

"It's okay, Spencer and please stop saying sorry, because there's nothing you could sorry for," she said as she kissed my forehead.

Oh God please, paano ko magagawa ang mga bagay na gustong ipagawa ni mama sa akin kung ganito kabait at kaganda ang babaeng ito?

Mas hinigpitan ko pa ang pagkakayakap ko sakanya, I'm sorry...I'm so sorry in advance baby.

Matapos ang tagpong iyon ay maraming nagbago, kabilang na doon ang pagbabago ko---binago ko ang sarili ko kahit na'y labag ito sa loob ko. I badly don't want to change but I can't do anything but to change, I love her but I love my mom because without her wala ako dito ngayon, wala ako dito sa mundong ito. Kahit na'y ganon ang trato niya sa aki'y ina ko parin siya....siya parin ang naging dahilan kung bakit ako nandidito ngayon. She gave me life and the luxuries things that I want. The luxuries things that most people wishing for to have. She gave me life and luxury life....at dahil doon utang ko sakanya ang lahat ng ito, utang ko sakanya ang buhay ko, at ang buhay na meron ako.

At sa pagkakataong ito'y dapat ko munang bayaran ang utang ko sakanya ng sa gayon ay makalaya at makawala na ako sa hawla na ginawa ni mama. At sa oras na makawala ako'y magagawa ko na ang mga bagay na gusto kong gawin, kabilang na doon ang pag-ibig na kailangan ko munang ibaon sa limot..

Pag-ibig ko para kay Jeanshe na dapat ko munang ibaon sa limot. Dahil malaki ang posibilidad na hindi ako magtatagumpay kapag ipinagpatuloy ko ang pagmamahal na iyon. I need to pay my debt first, before I comit myself into a relationship again.

Kailangan ko munang ayusin ang gusot sa gitna naming mag-iina. At isa lang ang paraan na nakikita ko para maayos ang gusot na iyon, at iyon ay ang sundin ang lahat ng gusto niya kahit na'y labag ito sa loob ko.

"Spencer, iniiwasan mo ba 'ko?" napatigil ako sa ginagawa kung paglalakad dahil sa mga katagang narinig kung iyon.

Gusto ko siyang lingunin atsaka yakapin ng mahigpit dahil sa pagka miss na nararamdaman ko para sakanya, pero hindi ko magawa dahil alam kung sa oras na gawin ko ang bagay na iyon ay manlalambot ako, at sa oras na manlambot ako'y paniguradong masisira ang plano ko, at ang pagmamahal na pinilit kung ibaon sa limot ay muling tatama sa akin.

Bago ko paman hindi mapigilan ang sarili ko'y ipinagpatuloy ko na ang naudlot kung paglalakad, pero ganon nalang ang pagkatigil ko mula sa paghahakbang ko ng maramdaman ko ang marahas niyang paghawak sa kamay ko bago niya 'ko sapilitang pinaharap sa gawi niya.

"Ano ba Spencer tinatanong kita!" ang malakas niyang bulyaw ng muli akong magbalak na humakbang palayo sa gawi niya.

Sa pagkakataong iyon ay ramdam na ramdam ko na ang mga mapanuri nilang tingin sa amin, nandito kasi kami ngayon sa hallway, kakatapos lang ng last subject namin ngayong umaga kaya ganon nalang karami ang tao na nasa hallway. At sa pagkakataon ring iyon, ay nahahakot na namin ang atensiyon ng mga ito.

"May nagawa ba akong mali para iwasan mo ako ng ganito, ha? Spencer?!"

Nagsimulang umugong ang bulungan dahil sa tanong niyang iyon, may naririnig na akong konklusyon mula sa mga bulungan nila na hindi ko alam kung saan nila nakuha.

Nagtagis ang bagang 'ko, hindi ko alam kung bakit pero siguro dahil ito sa kadahilanang hindi ako sana'y, hindi ako sana'y sa harap harapang atensiyon. Oo, kadalasan kung nakukuha ang atensiyon ng karamihan dahil sa kaguwapuhan at ang aking karangyaan ko, pero hindi naman ganito ang atensiyon na nakukuha ko harap harapan.

Marahas kung hinigit ang kamay niya, bago ko siya kinaladkad papunta sa isang bakanteng classroom upang doon mag-usap. Alam kung nasasaktan siya dahil sa paraan ng paghigit ko sakanya, pero hindi ko iyon pinansin dahil ang malinaw lamang sa akin ay ang makalayo mula sa atensiyong nakukuha namin.

"Spencer bitawan mo 'ko!" she demanded, ngunit hindi ko siya pinakinggan. Bagkos ay mas binilisan ko pa ang paghakbang ko, at mabuti nalang nagpapatiuna rin siya, dahil kung hindi'y baka mas lalo lamang siyang masaktan.

Sa tuwing nagagalit ako'y o hindi kaya'y kapag may isa akong bagay na hindi ko magustuhan na ginawa mo'y, hindi ko napipigilan ang sarili kong huwag magalit--ang huwag magwala. I don't know why, but I guess this is all about me being a psycho. This is all about me being a someone who can't control his feelings.

"Spencer nasasaktan ako," daing niya sabay pilit na alis sa kamay kung nakahawak sa palapulsuhan niya.

Binitawan ko naman siya bago ko pabalang na sinirado ang pinto na nasa likod ko.

Ganon nalang ang pagkabigla ko ng makita ko ang pula sa palapulsuhan niya, dulot ng higpit at marahas na paghawak ko doon.

She held her wrist bago niya ito paulit-ulit na hinaplos na tila ba'y umaasa siya na sa pamamagitan niyon ay mawala ang hapdi na kanyang nararamdaman.

"S-pencer ilang buwan na ang lumipas simula ng magkaganito ka, at i-lang buwan narin akong naging t-anga kakaisip kung ano ang nagawa ko at kung bakit mo ko ginaganito," ramdam na ramdam ko ang pagkabasag ng boses niya dulot ng pagpipigil niya sa sarili niyang huwag umiyak,

Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya, pilit na pinapagaan ang nararamdaman niya, "Kaya sana nama'y sagutin mo ang tanong ko sa'yo, Spencer," dagdag pang ani niya sa pagkakataong ay nagsimula ng manubig ang mga mata niya.

Muli siyang bumunot ng isang malalim na buntong hininga bago niya marahas na pinunasan ang mga luha sa gilid ng kanyang mga mata, pinilit ko ang sarili kung iwasan ang mga tingin niya ng magtagpo ang aming mga mata, dahil alam kung kapag nagtagpo ang aming mga mata at makita ko doon ang lungkot niya'y guguho ang pader na pilit kung binubuo sa pagitan naming dalawa.

Iniwas ko ang tingin ko kahit na'y ang mga mata ko'y paulit ulit na gustong titigan ang mga mata niya,

"D-id I do something?" her voice broke while saying those words. The pain is visible in her voice, which made my heart twitched in pain.

Mabuti nalang at hindi ako nakatitig sa mga mata niya, dahil pag nagkataong nakatitig ako sa mga mata niya habang sinasambit niya ang mga katagang iyon, ay paniguradong guguho ang pader na pilit kung pinapatatag.

Gusto ko man siyang yakapin at paulit ulit na hagkan ay pinilit ko ang sarili kung huwag gawin ang bagay na iyon, dahil natatakot ako...natatakot akong bumigay.

"T-here's none, Jeanshe," I tried so hard not to broke while saying those words, but I just can't help it.

"Really?" pagak niyang tanong, "Then, why can't you face me if there's really none?"

"Face me, Spencer, Face me if you want me to believe your stupid lies," dagdag pa niya.

Pinatatag ko muna ang sarili ko bago ko hinarap ang gawi niya, dahil alam kung sa oras na lumingon ako sa gawi niya'y paniguradong bibigay ako, and in order for that not to happen, I must be strong.... I need to be strong.

Isang malalim na buntong hininga ang hinigit ko bago ako malamig na lumingon sa gawi niya, nakita ko kung paano siya masaktan ng makita niya ang lamig sa mga titig ko, but being me, a great pretender who already mastered the art of pretending, ay hindi na ako nahirapan pang magpanggap. Hindi na ako nahirapan pang itago ang tunay na nararamdaman ko. Pero hindi ko inaakalang sa pagtatago ko sa tunay na nararamdaman ko ay ang mas pagkirot ng puso ko.

Malamig kung tinitigan ang mga mata niya, pero sa loob loob ko'y parang pinapatay na ako sa sakit at pighati, "There's none, Jeanshe," ang malamig kung ani sakanya na siyang nagpaguho sa mundo niya.

Lumuluhang tiningala niya 'ko, isang nasasaktang tingin ang ipinukol niya sa akin, "K-ung wala," napasinghot siya. "Ano itong ginagawa mo sa akin?" tila bata na tanong niya, na tila ba'y kinakausap niya ang batang umagaw sa kendi niya.

At dahil doo'y literal na nanlambot ang puso ko, at bago pa man mangyari ang bagay na kinakakatakutan ko, at bago pa man tuluyang gumuho ang pader ko'y tinalikuran ko na siya, atsaka marahas na binuksan ang pinto sa harapan ko.

Kinabukasan, ay parang isang virus na kumalat ang balitang naghiwalay na kami ni Jeanshe, hindi ko alam kung saan nila nakuha ang balitang iyon, hindi ko alam kung sino ang nagpakalat sa balitang iyon pero isa lang ang sigurado ako, at iyon ay ang nasasaktan ako sa tuwing naririnig ko ang mga iyon, dahil sa kaisipang maaring magkaroon muli ng lakas na loob ang mga lalaking nagtangka sakanya noon na ligawan siya.

Nasasaktan rin kaya siya? tanong ko sa kawalan out of nowhere.

Nasagot ang katanongan kung iyon ng makita mismo ng dalawang mga mata ko ang pagod at sakit sa mukha niya ng magtagpo ang aming mga landas kinabukasan.

Mugtong mugto ang mga mata niya, isang pahiwatig na umiyak siya buong gabi, malalaki rin ang eyes bugs sa ilalim ng kanyang mga mata, isang palatandaan na hindi siya nakatulog kagabi dahil sa kakaiyak.

"S-pen--" she was about to call me pero hindi na niya ito tinuloy ng may mapagtanto siguro siya, bagkos ay bagsak ang mga balikat niyang ipinagpatuloy ang naudlot niyang paglalakad.

Wala sa sariling sinundan ko siya ng tingin, at ganon nalang ang panlalambot ng puso ko ng makita ko ang pagtulo ng preskong luha niya galing sa mga mata niya.

She's crying....My baby is crying..

Bagsak ang mga balikat na umupo siya sa upuan na katabi lamang ng upuan na inuupuan ko noon, para lang magkatabi kami sa tuwing nagkaklase..

Pero ngayon ay pinili ko ang umupo sa isang silyang malayo sa kanya, upang mas maging makatotohanan pa ang pag-aarte ko.

Isinubsob niya ang ulo niya sa mga braso niyang nasa desk, upang doon umiyak ng umiyak, ramdam na ramdam kung umiiyak siya, kahit na'y wala akong naririnig na pagsinghot niya, dahil sa mga balikat niyang patuloy sa pagtataas-baba, isang pahiwatig na umiiyak siya.

Gustong gusto ko na siyang puntahan atsaka yakapin, gustong gusto ko ng humingi ng tawad sakanya, dahil hindi ko kayang nakikita siyang nagkakaganito. Hindi ko kayang nakikita siyang umiyak, pero hindi ko magawa, pero ko kayang gawin....

"Good Morning," nakuha ng prof ang atensiyon ko---naming lahat ng marinig namin ang kanyang striktong boses...

Binati naman siya ng mga kaklase namin pabalik, ngunit ang pagbating iyon ay hindi na natuloy pa ng makita namin ang pagpasok ng isang magandang babae sa pintuan.

Ng luminga linga ako'y doon ko nakita ang mga kaklase kung laglag ang mga panga, habang pinagmamasdan ang magandang babae na nasa harapan namin.

"She's Valentine, your new classmate," pagpapakilala ni prof sa babaeng nasa harapan namin.

Ngumiti ng matamis ang babae sa harapan namin, na mas lalo pang naging dahilan kung bakit nalaglag ang mga panga ng kaklase ko, "Hi," pabebe at pa cute na bati ni Valentine sa amin.

Napailing nalang ako bago napa tss... Ng makita ko kung paano lumaki ang mga mata ng mga kaklase kung lalaki at babae, at bago mag ningning ang mga mata.

Looks like, she's the girl that my mom's reffering for.

"So you're Spencer Carson?" napa angat ako ng tingin sa kalagitnaan ng aking pagkain dahil sa tanong na iyon. Kasabay niyon ay ang paglapag nong Valentine sa pagkain niya sa table ko.

Muli kong ibinaba ang tingin sa pagkain ko ng makita kung hindi naman importante sa akin ang babaeng sumusubok sa aking kausapin ako, Inilahad niya ang kamay niya sa akin, "I'm Valentine and I am the girl that your mom's talking about."

Isang tango lamang ang tanging isinagot ko sakanya, ni hindi na nga ako nag-abala pang abutin ang kamay niyang nakalahad sa akin, I don't even give a damn.

"Oh come on, Spencer, paano natin masisimulan ang lov---este ang plano natin kung ganito ka?" walang hiyang ani niya, bago siya walang hiyaang umupo sa upuan na nasa harapan ko.

"Tss," ang tanging isinagot ko sa turan niya bago ko muling itinuon ang atensiyon ko sa pagkain ko.

"Anong tss? Ahas ka girl?" ang natatawa niyang ani.

Umiling nalang ako bago wala sa sariling napangiti.

Sa loob ng ilang minuto naming pagsasama ni Valentine, ay agaran ko siyang napalagayan ng loob, hindi naman pala siya ganon kahirap na palagayan ng loob lalo na't ang ingay ingay niya at palatawa at isama mo narin ang kadahilanang fc siya.

Feeling close.

Literal na maingay siya, siya yong tipo ng taong hindi nauubusan ng salita sa buhay, 'yong tipong parang hindi matatahimik ang kaluluwa niya kapag hindi siya nakapagsalita, siya rin yong tipo ng tao na parang hindi man lang nauubusan ng laway.

Isama mo narin ang mga jokes niyang walay, marami siyang jokes na baon baon, pero sa tuwing nagjojoke siya'y, nauuna na ang pagtawa niya kesa sa pag jojoke niya, kaya hindi ako napapatawa ng jokes niya. Literal na para siyang tanga kung hindi ko sabayan ang tawa niya, and as concern citezen of repbulic of the philippines ay sinasabayan ko nalang ang tawa niya. Baka kasi mapagkamalan siyang baliw na maganda kapag hinayaan ko siyang tumawa ng mag-isa.

Ngunit ang ngiti kong iyon ay agad na napawi ng may mahagip ang tingin ko, ng mahagip ng mga tingin ko si Jeanshe, na napatigil sa paglalakad ng makita niya ang gawi kong masayang masaya habang kasama si Valentine.

Nakita mismo ng dalawang mata ko kung paano dumaan ang isang uri ng emosyon sa mga mata niya, ang emosyong sakit. Nakita rin mismo ng dalawang mga mata ko kung paano kumislap ang mga mata niya dahil sa mga luha niyang nagbabadyang tumulo.

Nakita rin mismo ng dalawang mata ko kung paano lumingon sa gawi ko si Jazmine, ng makita niya sigurong hindi naman nakikinig ang kasama niya sa mga pinagsasabi niya, at ng sundan siguro nito ng tingin ang tinitignan ni Jeanshe ay doon siguro nito napagtanto kung bakit hindi ito nakikinig sakanya.

At dahil doo'y dali dali niyang kinaladkad si Jeanshe, papunta sa isang sulok na malayo sa gawi namin, sa sulok na kung saa'y paniguradong hinding hindi nila ako masisilayan.

"Spencer nakikinig ka ba?" tanong ni Valentine sa akin.

Nginitian ko lamang ito bago tinanguan ng humarap ako sa gawi nito. Ngumiti naman ito bago nagsimulang magdaldal.

Buong maghapon na nakabuntot sa akin si Valentine, kaya hindi na ako nagtaka pa kinaumagahan ng marinig ko ang mga pekeng balita na kami na daw ni Valentine, na ipinag palit ko na daw si Jeanshe ng ganon ganon lang.

Hindi na ko nagtaka pa sa marinig ko, knowing them, knowing them being a judgemental person ay gagawa at gagawa talaga yan ng mga issue para may mapag piyestahan lang.

Mas lalo pang kumalat ang fake news na iyon, ng kinabukasa'y nakita nila kaming sabay na pumasok ni Valentine sa paaralan, hindi iyong sabay na talaga, it was just nagkataon lang na sabay kaming dumating sa parking lot, kung kaya't sabay kaming pumasok sa loob.

Pero dahil sa dakilang ma intriga talaga ang mga tao ngayon at ang journalism ng campus na ito'y mabilisan agad silang nagpakalat ng isang fake na news.

"Spencer are you listening?" she desperately asked, desperate na makuha ang atensiyon ko.

Nasa classroom na kami ngayon, nakaupo ako sa upuan ko, habang siya nama'y nakaupo sa upuan na kalapit nitong upuan na inuupuan ko. Nag dadaldal na naman siya kagaya ng dati.

Hindi ko alam kung bakit, pero sa totoo lang habang patagal ng patagal ang padadaldal niya'y naririndi na ako. Literal na naririndi na talaga ako, pero kailangang hindi ko dapat ipakita o ipaalam sakanya ang katotohanang naririndi na ako, dahil kailangan kung makipagsabayan sakanya, para lang maisakatuparan ko ang plano ko. Ang plano kung hiwalayan siya, upang makalimot agad siya sa sakit na nararamdaman niya. Upang maka move on agad siya at hindi na patuloy pang masaktan.

Kasi habang patagal ng patagal ang kalokohang ito ay mas lalo pa siyang nasasaktan, at sa tuwing nakikita ko siyang nasasaktan ri'y nasasaktan rin ako. I can't afford to watch her being hurt. Hindi ko kayang makita siyang nasasaktan dahil sa akin, kung kaya't dapat ko ng madaliin ang planong ito.

Masakit mang isipan na mag momoveon na siya at makaka moveon na siya'y dapat kung tanggapin ang katotohanang iyon dahil sa kinakaharap ko ngayon.

Hindi ako tanga. Hindi ako isang bulag para hindi ko makita ang sakit na nararamdaman niya sa tuwing nakikita niya kaming magkasama ni Valentine. Hindi ako isang tanga para hindi isipin na iniisip niya rin ang mga bagay na iniisip ng iba. Alam kung iniisip niya rin ang mga iniisip ng iba, alam kung iniisip niya rin kung may namamagitan na ba talaga sa gitna naming dalawa ni Valentine.

"So, she's the girl that Mother Lucille said?" napatingin ako sa katabi ko ng marinig ko ang tanong niyang iyon.

At doon ko siya nakita na tinitignan ang gawi ni Jeanshe na ngayon ay umiiyak na naman sa isang sulok habang nakatanaw sa kawalan.

"She's beautiful ha? No wonder why you fall for her," ang sabi ni Valentine habang ang mga tingin ay nasa kay Jeanshe parin.

"But you know what, Spencer, dapat niyo ng palayain ang isa't-isa dahil alam kung mas masasaktan at masasaktan lang kayo kapag ipinagpatuloy niyo pa," she also added ng magtagpo ang aming mga mata.

Napabuntong hininga ako bago nag-iwas ng tingin. Yes you're right, Valentine...We should. Tama ka Valentine. Tama kang dapat na nga talaga naming tapusin ang namamagitan sa aming dalawa. Dahil hindi ko na kaya pang nakikita siyang nasasaktan.

Tama na naman siguro diba? Nagawa ko na naman siguro ang gustong ipagawa ni mama sa akin diba? Nadurog ko na na naman siguro siya diba? Kaya narararapat lang siguro na tapusin ko na tong kalokohan na ito.

"You can use me Spencer."

Napalingon ako sa gawi niya dahil sa mga tinuran niyang iyon. Isang nagtatakang tingin ang ipinukol ko skanya, what did she just said?

She smiled weakly, "Use me Spencer. Gamitin mo 'ko kung hindi mo siya kayang hiwalayan."

Napaisip ako dahil sa tinuran niya.

"Use me, Spencer," suhestiyon niya pang dagdag.

At gaya nga ng sinabi niya'y ginamit ko siya, ginamit ko siya upang mahiwalayan ko si Jeanshe. Labag man sa loob ko'y wala akong choice. I dont have any choice but to do what she said.

Araw nang kaarawan naming dalawa ng pinili kong hiwalayan siya. Sakto ring sa araw na iyon ay tumawag siya upang puntahan ko siya sa kumbento dahil may ibibigay siya.

At dahil doo'y nakakita ako ng pagkakataong hiwalayan siya.

Dali dali kung tinawagan si Valentine atsaka pinapunta sa kinaroroonan ko upang sabihin sakanya ang plano ko.

"Are you really sure about this? Mas dobleng sakit ang maibibigay mo sakanya, lalo na't birthday ninyong dalawang mas pinili mong makipaghiwalay?" naninigurado niyang tanong matapos kung sabihin sakanya ang plano ko.

Napag-isipan ko na yan, Valentine. Napag-isipan ko na ang tungkol sa bagay na iyan. At buo na ang desisyon kung makipaghiwalay sakanya ngayon, dahil kapag ipinagpaliban ko pa ito'y wala na akong mukhang maihaharap pa sakanya, wala na akong mukhang maihaharap pa sakanya, dahil sa harap harapan kung pananakit na ginagawa ko sakanya. Wala na akong mukhang maihaharap pa dahil hindi ko na kayang nakikita siyang nasasaktan.

Tumango ako. Narinig ko naman ang pagbuntong hininga niya. "Okay, Spencer. Makakaasa ka. Cause like what I've said. You can use me."

"Thank you," iyan lamang na kataga ang tanging naisagot ko sa sinabi niya.

Gaya ng sa plano'y nagpanggap si Valentine na girlfriend ko upang mas mapadali ang pagpayag ni Jeanshe na makipaghiwalay sa akin. Mapapadali ang pagpayag at ang pag momove on ni Jeanshe kapag napagtanto niya siguro na masaya na ako...Masaya na ako sa bago ko.

"Doon nalang muna kita hihintayin sa sasakyan para makapag-usap kayo ng masinsinan nang girlfriend mo na soon to be ex girlfriend mo na," ang nakangiting pagpapaalam ni Valentine sa akin ng makaharap na namin si Jeanshe.

She even kissed my cheecks para lang mas maging kapani-kapaniwala ang pag a-acting niya.

"Anong ibig sabihin nang mga 'yon Spencer?" ang lumuluha niyang tanong sa akin, habang ako nama'y pilit na pinapatatag ang sarili para maiwasan ang sariling mayakap siya at huwag siyang hagkan.

Pilit niyang inaabot ang mga palad ko, nasasaktan ma'y pilit ko ring inilalayo ang palad ko sa palad niya para hindi niya ito maabot. Masakit, masakit makita ang kanyang nasasaktang mukha sa tuwing inalalayo ko ang palad ko mula sa palad niya.

"Spencer sagutin mo naman ang tanong ko oh," umaasang ani niya. Umasaa na sana sagutin ko ang tanong niya. At that time she is desperate. Desperate to know what is really happening.

At bago paman magbago ang isip ko at ang nilalaman nitong utak ko at bago ko paman siya mayakap ng mahigpit at bago paman mawasak ang pader sa gitna naming dalawa ay iniwas ko na ang tingin ko sabay sabi sa mga katagang alam kung ikakadurog ng puso niya. Na siyang ikakadurog ko rin.

I'm so sorry my baby, I love you. But I need to do this. I fucking need to say this.

I cleared my throath using a fake cough, para maiwasan ko ang sarili kung huwag mautal habang sinasambit ang mga katagang nagsisimula ng dumurog sa puso ko..

"Let's break up!" mabilisan at walang pagdadalawang isip na ani ko, kahit na'y sa kalooban looban ko'y umiiyak na ako habang humihiling na sana'y huwag siyang pumayag na hiwalayan ako, kasalungat sa mga sinasabi ko.. Dahil alam kung sa oras na maghiwalay kami'y mawawalan na ako ng karapatan sa isat-isa. And it only means maaring maghanap na siya ng iba. Na hindi ko kayang makita.

Ganon nalang ang pagpigil ko sa sarili kung huwag siyang pigilan at daluhan ng makita ko ang dahan dahan niyang pagpadausdos paupo sa harap ng gate. She cupped her face as he tried so hard not to cry.

"Ang unfair! Ang unfair unfair mo," ang mga katagang tanging narinig kong sagot mula sakanya, habang patuloy na lumuluha ang mga mata niya.

Sa pamamagitan ng pagbibigay ng malamig na titig sa kanya'y naitatago ko ang tunay na nararamdaman ko. ang tunay na nararamdaman ng puso ko.

Umiiyak siya, at sa bawat paghikbi niya'y nadudurog ako. Gustong gusto ko na siyang daluhan, gustong gusto ko na siyang patahanin sa pag-iiyak niya. But I can't... Kailangang hindi ko gawin ang bagay na iyon. At bago paman magbago ang nilalaman ng utak ko'y, at bago ko paman hindi magawang pigilan ang sarili ko'y tinalikuran ko na siya.

Hahakbang na sana ako palayo, pero napatigil ako dahil sa isang katanongan na nag pa lamig sa akin.

"Isang tanong isang sagot Spencer! Mahal o Minahal mo ba talaga ako?"

Yes I do, Jeanshe. Yes Jeanshe, minahal at mahal na mahal kita! Malinaw pa sa agos ng tubig ang pagmamahal ko sa'yo. Kahit na'y ginugulo ng mga sinabi ni mama ang isipan ko.

Alam kung mahal na mahal kita! At patawad kung minsan na'y nagdalawang isip ako dahil sa mga sinabi sa akin ni mama.

Gustong gusto kong sabihin sakanya ang mga katagang iyon, pero wala akong lakas.. wala akong lakas na sambitin iyon.

Mas napako pa ako sa kinatatayuan ko at mas nanlamig pa ako ng maramdaman ko ang pagyakap niya sa akin mula sa likod ko.

"Minahal mo ba talaga ako?" dagdag pang tanong niya habang nakayakap sa akin mula sa likod. And with that, tuluyang umagos ang ilang takas ng luha mula sa mga mata ko.

Gustong gusto ko mang sabihin sakanya kung gaano ko siya kamahal, gustong gusto ko mang ipagsigawan sa mundo kong gaano ko siya kamahal pero hanggang sa pagtangka nalang ang lahat ng iyon dahil wala akong sapat na lakas...wala na akong sapat na lakas.

Marahas kung pinunasan ang mga luha sa mga mata ko. I cleared my throath as I sighed....
Masakit mang sabihin ang mga katagang ito'y pinilit ko parin ang sarili kung sambitin ito.
I cleared my throath again as I said the most hurtful words in the world, hurtful for the both of us.

"I never loved you Jeanshe, I just used you to make myself pleasure. Ginamit lang kita, ginamit kita kasi gusto kong makuha ang pagka birhen mo. Dahil gusto kong tumikim nang birhen. Dahil ang lahat nang naikama ko noon ay di na birhen. In addition, tinikman lang kita para malaman ko kong masarap nga ba ang mga birhen gaya nang mga sinasabi nang kaibigan ko," ang malamig na ani ko sakanya, kahit na sa totoo lang ay parang pinapatay na ako sa akit habang sinasambit ang mga katagang iyon.

Nasasaktan man at gusto pa mang maramdaman ang mga yakap niya sa aki'y dahan dahan kung kinalas ang mga kamay niya mula sa pagkakayakap sa akin.

Walang lingonang ipinagpatuloy ko ang naudlot kung paglalakad habang ang mga luha kung pilit kung pinipigilan simula pa kanina'y nagsisimula ng magsibagsakan.

"S-abihin mong hindi totoo ang sinabi mo! Sabihin mong nagbibiro kalang Spencer! Sabihin mong hindi totoo ang lahat p-akiusap! Sabihin mo. M-aawa ka."

Muli akong napatigil sa paglalakad ko ng marinig ko ang pagmamakaawa niya, na mas lalo pang naging dahilan kung bakit mas magsibagsakan pa ang mga luha ko.

Tangina! Ang sakit sakit! Angs sakit sakit marinig ang mga pagmamakaawa ng mahal mo!

Gustong gusto ko ng sabihin sakanya ang totoo pero hindi ko magawa! Damn! Fuck! I am a damn useless! I am a damn coward.

Muli kung ipinagpatuloy ang naudlot kung paglalakad. Ipinagpatuloy ko na ito bago paman magbago ang isip ko. Dahil alam kung kapag nagbago ang isip ko'y paniguradong ititigil ko na ang lahat ng kagaguhang ito.

"Are you crying?" agad na dinaluhan ni Valentine ang gawi ko pagkalapit na pagkalapit ko palang sa gawi niya.

She held my cheecks as she wiped the tears on it.

"Let's go," imbes na sagutin ang tanong niya'y inaya ko siyang umalis na. She nodded, kung kaya't pinagbuksan ko na siya ng pinto bago umikot upang pagbukasan rin ang sarili ko.

Pero bago paman ako makapasok sa sasakyan ko'y nakita mismo ng dalawang mata ko kung paano siya yumakap ng mahigpit sa boy best friend niya. Ang boy bestfriend niyang alam niyang pinagseselosan ko. Ang boy best friend niyang minsan ng naging dahilan kung bakit kami nag away ni Jeanshe.

Iniwas ko nalang ang paningin ko mula sa gawi nila, bago ako walang lingunang pumasok sa kotse.

At sa araw na iyon, saksi ang buwan at butuin sa kalangitan kung paano ako nagdalamhati dahil sa isang bagay na ginawa ko.

Ang araw na kung saa'y sanay puno ng saya ay nauwi sa dalamhati dahil sa paghihiwalay naming dalawa.

Our supposed to be a happy birthday turn outs into a happy break-up day.

Marami ang nagbago simula sa araw na iyon, kabilang na doon ang pagkalat ng balita na wala na talaga kami ni Jeanshe dahil sa pagiging clingy ni Valentine sa akin. Mas lalo pang umugong ang balita na kami na daw ni Valene dahil sa pagiging clingy nito sa akin.

Ewan ko ba at kung bakit. Kung bakit mas naging clingy siya sa akin simula ng mangyari ang araw na iyon. Simula ng maghiwalay kami ni Jeanshe.

Simula ng mahiwalay kami ni Jeanshe ay naging clingy si Valentine sa akin, yong tipong parang linta nalang kung dumikit sa akin, yong tipong ang sweet sweet niya sa akin.

Kung tatanongin ko naman siya kung bakit siya nagkakaganon ang isinasagot niya naman ay para mas pagselosin pa daw si Jeanshe. Para maka move on na daw talaga ito.

Hindi naman sa nag-aasume ako pero ramdam ko. Ramdam na ramdam kung may pagtingin siya sa akin at hindi lang sa pagpapaselos ang dahilan kung bakit siya nagkakaganito.

Hindi ako isang bobo at tanga para hindi ma recognize ang bagay na iyon. Alam ko ang mga galawan niya. Alam ko kung ano ang ibig sabibin ng mga galawan niya.

Kabilang narin sa pagbabagong tinutukoy ko ay ang pagbabago ni Jeanshe. Kung noo'y ako ang umiiwas sakanya, ngayon nama'y siya na ang umiiwas sa akin.

Yong tipong papalapit palang ako sa gawi niya'y umiiwas na siya. Yong tipong parang gumagawa siya ng sarili niyang daan kasalungat sa daan ko sa tuwing nagkaka krus ang aming mga landas.

She even treated me coldly. She's treating me like I am just kind of an air. An air na paulit ulit niya lang nilalampasan.

I guess she is building a wall between the two of us, at mukhang mas matibay pa ang pader na iyon kesa sa pader na ginagawa ko.

Inaamin ko, nasasaktan ako. Nasasaktan ako sa ginagawa niyang pag-iwas sa akin, nasasaktan ako sa tuwing iniiwasan niya 'ko.. pero wala e... wala ng magagawa ang sakit na nararamdaman ko. Dahil nag desisyon na ako at ang masama pa'y ako ang nag desisyon. Nag desisyong iwan siya at ang saktan.

Ako ang unang nanakit sakanya, ako ang unang nagbago at umiwas sakanya kung kaya't nararapat lang na tanggapin at damhin ko ang lahat ng sakit na ibinibigay niya sa akin. Afterall, this pain is my fault.

Naging ganon ang tagpo namin hanggang sa matapos ang pasukan, isang halos buong taong naging ganon ang turing namin sa isa't-isa, halos buong isang school year nag ka letche letche ang lahat. At hindi ko inaakalang mas lalo pang naging letche ang lahat ng magsimula ang sumunod na pasukan.

Muling nagsimula ang pasukan, and this time 4th year college students na kami, isang hinga nalang matatapos ko na ang kursong hindi ko gusto, at kapag nangyari ang bagay na iyon, ay maari ko ng masimulan ang tunay kung gusto.

Sa muling pagsisimula ng pasukan ay ang pagsisimula rin ng panibagong kalbaryo naming mga estudyante... Thesis...paper works and everything...

At sa muli ring pagbukas ng pasukan ay ang pagbukas rin ng panibagong sakit sa akin, panibagong sakit sa tuwing nakikita ko siyang masaya, panibagong sakit sa tuwing nakikita ko siyang masaya kasama si Eman.

Hindi ko alam kung dapat ba akong maging masaya o maging malungkot sa tuwing nakikita ko siyang masaya....masaya pero hindi na ako ang dahilan kung bakit siya sumasaya.

Hindi ko alam kung dapat pa ba akong magselos sa tuwing nakikita ko siyang masaya kasama ang kababata niya, ang kababatang palaging pinagseselosan ko. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong magselos e wala na naman akong karapatan pa simula ng iwan ko siya.

But despite of those heartaches that I feel, some part of me is happy, happy to see her happy. Happy by the thought that she's happy eventhough I am not the reason anymore. Happy by the thought na nagbunga rin pala ang ginawa kung pagpapalaya sakanya. Happy by the thought na may magandang idinulot rin pala ang pagpapalaya ko sakanya.

Happy by the thought that she's back, na bumalik na siya, na bumalik na siya sa dati niya...sa dati na kung saa'y wala pa ako, sa dating kung saa'y hindi pa ako umeeksena. She is back to her old self.

She even become more hot, sexy, classy and beautiful than her old self.. Tama nga ang sinabi nila, na kapag ang isang babae ay nasaktan mas lalo pa itong gaganda. She is the best example of it.

But the bad side for me is that ang mga dating manliligaw niya na tinataboy ko noon para lang mabakuran siya'y muling nagtangkang manligaw sakanya. Ang mga dating manliligaw niya na tumigil sa panliligaw sakanya ng maging kami'y muling nagkaroon ng lakas na loob na ligawan siya. And this time, wala na akong karapatan pang itaboy ang mga ito sakanya, 'cause I'm not her boyfriend anymore... she's not my property anymore.

And because of the thought na ang unfair unfair lang kung siya lang ang masaya, habang ako ay nagdudurusa ay naghanap ako ng libangan... libangan na inaasahan kung magpapa saya sa akin..... libangan na maaring makakapagpasaya sa akin.. Naging kabilang na sa libangan na iyon ay si Valentine.

I know that it is unfair for the part of Valentine, but yet it is true, naging libangan ko siya. Ginawa ko siyang libangan para sa sarili kung kapakanan.

Sinubukan kung ibaling ang lahat ng atensiyon at pagmamahal ko kay Valentine gaya ng gutso ni mama, I even courted her kahit na'y wala naman talaga akong nararamdaman sakanya and after of days of courting ay sinagot niya agad ako...

I know that it is so unfair for her, that I just courted her for the sake of happiness, happiness that I am aiming to reach for.

Sinubukan ko, sinubukan ko naman siyang mahalin e para hindi maging unfair pagdating sakanya. I even put my whole world to her, itinuon ko ang buong atensiyon ko sakanya, para lang mahulog ako sakanya. Pero wala e... wala talag e... hindi ko talaga mapilit ang sarili ko e..

I tried so hard to be sweet, but it turns out into sour.

A sign that it will never work. A sign na hindi mag wowork ang relationship na ito.

At ng mapagtanto ko na wala talaga.. na hindi talaga mag wowork 'to.... na pinipilit ko lang talaga ang sarili ko, ay tsaka ko palang napagpasyahan na hiwalayan siya- na putulin ang anumang ugnayan na meron kaming dalawa.

Akala ko noong una'y hindi siya papayag na maghiwalay kami, but turns out umo-o agad siya... Siguro dahil ramdam niya, ramdam niyang wala talaga akong pagmamahal sakanya, dahil rin siguro'y ramdam niya, ramdam niyang hindi talaga mag wowork 'to, kahit na'y anong pilit ko. At siguro ri'y ginawa niya ang bagay na iyon para mapalaya ako. Para mapalaya namin ang isa't-isa.

But the good thing is that kahit na'y wala na kami'y still we stayed being friends... pero ganon nalang ang pagkabigla na naramdaman ko ng halikan niya ko pagkababa na pagkababa ko palang galing stage nong araw ng graduation namin.

At ng tinanong ko siya kung para saan yon, she just answered na for congratulation kiss niya lang daw yon.

Nagkibit balikat nalang ako, total wala naman yong malisya sa akin e...

And hindi narin yon pumasok pa sa utak ko ng makita ng dalawang mata ko si Jeanshe na umaakyat sa stage. Nakayuko siya habang naglalakad, pero kahit na'y nakayuko siya'y hindi parin nababawasan niyon ang ganda na meron siya, she looks so hot and at the sametime beautiful, while wearing her black toga.

Wala sa sariling ako'y napangiti ng makita ko kung paano niya tanggapin ang diploma at ang medalya niya. And at that time, proud na proud ako para sakanya. Kulang na nga lang ay ang ipagsigawan ko ang mga katagang girlfriend ko yan, pero ng mapagtanto ko na na ex niya palang ako'y parang nakain ko ang sarili kung dila.

Paniguradong proud na proud rin ang yumaong ina at ama mo sa'yo Jeanshe...

Labis ang pagka proud at saya ang nararamdaman ko para sakanya sa mga oras na iyon, pero ang lahat ng iyon ay nawala ng marinig ko ang mga katagang "Jeanshe, the scandalous girl of the year."

Nang sundan ko ng tingin ang pinanggalingan ng boses na iyon, na hindi malayo mula sa akin, ay doon ko nakita si Valentine na nakangiti habang isinisigaw ang mga katagang iyon. Na sinundan naman ni Jose at ng iba pa nilang kabarkada.

Ganon nalang ang pagngitngit ng puso ko sa galit dahil sa ginawa nilang pagpapahiya kay Jeanshe sa harap ng madla. Hindi ko alam kung bakit nila tinatawag si Jeanshe, sa bagay na iyon at kung ano ang rason.. But looks like may kinalaman si mama dito, ito ba ang sinasabi niyang pagkahiya sa gitna ng surpresa sa akin?

Ito ba?! Dahil sa kaisipang iyon ay mas lalo pang tumindi ang galit sa kalooban ko. At ng muli akong tumingin sa harapan ay doon ko nakita si Jeanshe na nakayuko dahil sa pagkapahiya niya, kahit na'y malayo siya mula sa gawi ko'y ramdam na ramdam ko parin ang mga luhang nagbabadya ng tumulo mula sa mga mata niya.

Gagawa na sana ako ng eksena para makuha ko ang atensiyon nila---para makawala narin si Jeanshe mula sa pagkakapahiya.. Hindi parin kasi sila tumitigil e kahit na'y nakababa na si Jeanshe mula sa stage.. Pero hindi na ako nakagawa pa ng gumawa ng si Miss Sia na mismo ang gumawa ng paraan para muli niyang makuha ang atensiyon ng mga tao.

Ipinagpatuloy ni Ma'am Sia ang pag ro-roll call sa mga pangalan, na naging dahilan kung bakit nakuha niyang muli ang atensiyon ng madla, na siyang ipinagpasalamat ko naman.

Mula sa malayo ay nakatitig lamang ako kay Jeanshe, na ngayon ay inaakbayan na ni Thunder. Ni Thunder na anak ng tiyo ko.

Sa simula't sapul palang ay may masama na akong pakiramdam tungkol sa pinsan kung ito, sa simula't sapul palang ay ramdam na ramdam ko na ang binabalak nito. I know him very well, that even the way he breathe ay alam ko. Magkasama kaming lumaki, kaming tatlo ni Storm, pero hindi nga lang kami naglalaro dahil daw bawal... Sabay rin kaming nagpatuli...Saby rin kaming nag trainig para lang sa same agenda.

Kung kaya't kilalang kilala ko na ang lalaking 'to. Alam kung hindi siya basta basta lalapit kay Jeanshe, puwera nalang kung may balak siya o hindi kaya'y may utos si Tito Vildamir sakanya.

Nitong mga nagdaang araw ay ramdam na ramdam ko ang pasimpleng pagdidiskarte niya kay Jeanshe, na siyang ipinagtaka ko. Dahil sa pagkakaalam ko'y may girlfriend naman ito, kaya bakit ito pasimpleng dumidiskarte kay Jeanshe?

Hindi naman kasi ako tanga at bobo para hindi mapansin ang pasimple niyang pangdiskarte kay Jeanshe, lalaki ako kaya alam ko ang mga galawang simpleng pagbibibit sa bag ng babae, simpleng pagdadala ng snacks sa babae tuwing recess at higit sa lahat ang simpleng paghaplos sa braso ng babae.

I am not that fool to not recognize it.

At dahil sa kutob kong iyon, ay napagpasyahan kung sundan sila kung saan sila patungo. Since alam ko namang walang simpleng handaan na nakahanda sa akin sa bahay kagaya ng iba'y, napagpasyahan ko nalang sundan sila kesa sa umuwi ako sa bahay para lang tumunganga.

Kailan ba natuto ang babaeng ito mag bar?

Ang mga katanongang iyon ay ang agad na tumatak sa isipan ko ng makita ko ang pagtigil ng kotse nila sa harap ng bar, kalauna'y ipinarada nila ito sa isang parkeng lot.

At ganon nalang ang paglikot ng imahinasyon ko ng mapagtanto kung ang tagal naman atang bumaba nila Jeanshe at Thunder, e samantalang ang mga kasamahan nila'y kanina pa bumaba?

Bababa na sana ako upang tignan kung ano ang ginagawa nila at kung bakit ang tagal nilang bumaba, pero hindi na ko natuloy pa ng makita ko ang pagbaba ni Thunder galing sa sasakyan.

Nakahinga rin naman ako ng maluwag ng kalauna'y sumunod rin si Jeanshe na bumaba.

Pero ganon nalang ang panliliit ng mga mata ko ng makita kung hindi na ang damit ni Jeanshe ang suot suot niya kanina. Iba na. Bago na at hindi ito pamilyar sa akin.

Does it mean na may ginawa sila sa loob ng kotse? Matagal silang bumaba... tas pagbaba iba na ang damit? Does it mean? Hindi kaya?

Ganon nalang ang pagkagalit na naramdaman ko dahil sa mga naisip. Damn! This is making insane! Damn! Damn!

"No, stop thinking some stupid shits self. Hindi ganon si Jeanshe. Hindi ganon si Jeanshe gaya ng iniisip mo. Hindi ganon ang pagkakakilala mo sakanya, kaya imposibleng gawin mo iyon...," Pakikipag-usap ko sa sarili ko na parang isa ng baliw. "And besides may nag babar ba na naka toga? Kaya natural lang na magbibihis talaga siya."

Dahil sa kaisipang iyon ay bahagyang kumalma ang utak ko, pero muli itong nagulo dahil sa kaisipang, kung gayon, bakit ang tagal nila sa sasakyan?

Marahas kung ginulo ang buhok ko dahil sa katanongan na iyon, umaasa na sana sa ginawa kong pag-gugulo dito'y mawawala na sa utak ko ang mga eksenang pumapasok sa utak ko. Cause honestly this is making me insane! Mukhang ito pa mismo ang magiging sanhi ng pagkabaliw ko. Psycho na nga baliw pa.

At bago paman ako tuluyang mabaliw sa kakaisip ng kung ano ano'y, bumaba na ako sa sasakyan ko atsaka ko sila sinundan sa loob ng bar.

Malakas na tunog ng musika, na paniguradong sisira sa eardrum mo pag hindi ka sanay, mga nagkikislapan na mga ilaw, na paniguradong magiging dahilan ng pagluha ng mata mo kung hindi ka sana'y at ang mga naghihiyawan habang nagsasayawan sa dance floor ay ang unang bumungad sa akin pagkapasok na pagkapasok ko palang sa loob ng bar.

Umakyat ako sa ikalawang andana ng bar, upang pagmasdan sila mula doon, mula dito sa gawi ko'y kitang kita ng dalawang mata ko ang bawat galaw nila, dahil sa training na napagdaanan ko'y hindi na bago sa akin ang mga ilaw na ito, which means, kahit na'y sagabal-masakit ito sa paningin ng iba, para sa akin ay hindi na. Kaya kung titigan ang isang partikular na bagay kahit na may nakakalitong ilaw. Kaya kung tumitig ng hindi nadadala ng mga ilaw na ito.

Parang matanglawin ang mga mata ko dahil sa talas na meron ito.

At dahil doo'y mula dito'y kitang kita ng dalawang mata ko kung paano lumapit si Jose sa isang bartender. Hindi ko inaakalang nandidito rin pala ang kumag na ito, pero ang nakakapagtaka lang ay bakit mag isa lamang ito? Hindi ko kasi siya nakita na sumabay kila Thunder kanina e. Kaya nakakapagtaka.

Naningkit ang mga mata ko ng makita ko si Jose na nagbigay ng kung anong bagay sa bartender. May kung anong ibinulong siya dito sabay abot ng pera dito, tumango tango naman ang bartender, kalauna'y may itinuro si Jose at ng sundan ko ng tingin kung ano ang itinuturo niya'y doon ko nakita ang grupo nila Jeanshe. Partikular na tinuturo niya ay si Jeanshe.

Kasabay ng pagtuklas ko sa itinuturo niya ang pagtambol ng malakas ng kasabay ng puso ko. kasaba'y rin niyon ay ang pagkaramdam ko sa isang strange feeling.. Strange feeling na hindi malinaw sa akin kung ano. But there's one thing that I know and it was kailangan kung bantayan ang lalaking ito dahil sa hindi malaman na dahilan. It was just... there's something wrong.. I can feel it. I can sense it. I can sense the danger who are just waiting.

Tumango ang bartender ng makita ang itinuturo nito. Sumaludo pa ito, na tila ba'y pumapayag ito sa kung ano man ang inuutos ni Jose dito.

At gaya nga ng mga sinabi ko'y hindi ko na nilubayan pa ng tingin ang bartender na iyon, hanggang sa nakita mismo ng dalawang mga mata ko kung paano niya ilagay ang bagay na iyon sa isang ladies drink, bago siya umalis sa kinaroroonan niya upang i serve ng personal ang inomin na iyon...

Ngunit ganon nalang ang panlalaki ng mga mata ko ng makita ko kung sino ang pinag servan niya... At ang pinag servan niyang iyon ay si Jeanshe.

Ano ang bagay na iyon at bakit parang lasing kung umakto si Jeanshe bigla? Ang mga katanongan na iyon ay ang tumatak sa isipan ko ng makita ko kung paano muntikan ng matumba si Jeanshe ng tumayo ito mula sa pagkakaupo nito, matapos inumin ang ladies drink na iyon.

Hindi kaya isang druga iyon? Nanlaki ang mga mata ko sa napagtanto kasabay niyon ay ang paglangitngit ng kalooban ko dahil sa galit.. Humanda ka. Humanda ka Jose, dahil sisiguraduhin kung uuwi kayo na basag ang mukha.

Hindi na ako nag aksaya pa ng oras dali dali akong bumaba upang hanapin si Jose, at sa awa ng diyos ay mabilisan ko rin naman itong nahanap. Nakaupo sa isang tool habang may kandong kandong na babae.

Mabilis kung hinawi ang babae mula sa pagkakaupo sa kandungan nito. Nakita ko kung paano ito mabigla dahil sa biglaan kung ginawa. Pero hindi ko ito inintindi, bagkos ay sunod sunod na suntok ang pinakawalan ko papunta sa pagmumukha nito.

Natumba ito sa sahig dahil sa ginawa ko, nagsimula na rin ang hiyawan ng mga babae ng makita nila akong nakaupo sa tiyan ni Jose habang paulit ulit na sinusuntok ang mukha nito.

"Ano ang balak mo?" humahangos dahil sa galit, nanlilisik ang mga mata at kagat labi na tanong ko dito.

Anong balak mo kay Jeanshe tarantadung ka?!

Isang matamis na ngiti lamang ang isinagot ng kumag sa tanong ko na siyang naging dahilan kung bakit mas nagalit pa ako, at kung bakit ko siya nasuntok muli.

Marahas kung hinawakan ang kuwelyo nito, "Sasagot ka o papatayin kitang gago ka?!" nanggigil na tanong ko dito. Nanggigil na patayin siya.

"Anong balak namin?" He asked sarcastically which made me confused.

Anong namin?

"Ha?" takang tanong ko dito.

Ngumiti ito ng matamis na tila ba'y nasisiyahan ito sa nakikitang pagkalito na reaksiyon ko, na tila ba'y nagwagi ito sa pagkakataong ito.

"Tsk. Tsk." umiiling na ani nito, na wari bang nag-aasar na mas naging dahilan pa kung bakit mas nagalit pa ako.

Kung bakit mas naasar pa ako.

Isang malakas na suntok ang muli kong pinakawalan dito na siyang naging dahilan kung bakit ito mapasuka ng dugo.

Walang nagtangkang umawat sa amin, hindi ko alam kung bakit. Pero siguro takot rin ang mga ito. Takot na mabugbog ko.

"Sasabihin mo ng deritsiyahan o papatayin kita gamit ang kamao ko?" galit kung tanong dito saby muling pagpapakawala ng isang malakas na suntok. This time naliligo na ang buong mukha niya sa sarili niyang dugo.

"Hindi lang ako ang may pakana niyon, Spencer. Pati narin si Thunder."

Nagpantig ang tenga ko dahil sa narinig, hindi ko na inalam pa kung ano ang balak nila, dahil mukhang alam ko na naman kung ano ito, at ang balak na ito'y paniguradong masama. Knowing Thunder, he is like me. A Psychopath. A Psychopath who kills for fun.

Hindi na ko nag-aksya pa ng panahon. Dali dali na akong tumayo mula sa pagkakadagan ko sakanya, atsaka dali daling umalis para puntahan si Thunder, dala ang pag-asa na sana'y maabutan ko pa sila. Na sana'y hindi pa sila nakakalayo. Pero bago yon, isang malakas na tadyak muna ang pinakawalan ko sa simura niya.

Isang malakas na suntok ang agaran kung pinakawalan ng marating ko ang gawi ni Thunder, akay akay niya si Jeanshe sa mga panahong iyon, habang si Jeanshe naman ay hindi na magkamayaw at gusto ng maghubad sa daan. Siguro epekto na ito ng pinainom nila sakanya, siguro ito na yong epekto ng druga na ipinainom nila.

Muli akong nagpakawala ng malaks na suntok ng makita kung hindi ito natumba sa una kung suntok, muntikan lang. At sa pagkakataong ito'y natumba na nga talaga ang tarantadu.

Marahas kong hinigit si Jeanshe papunta sa akin, atsaka ko ito ikinulong sa mga yakap ko. At ganon nalang ang pagngiwi ko ng maramdaman ko ang init nito. Shit mainit siya. Napakainit niya.

Mukhang tumatalab na nga ang druga na iyon sakanya.

"Fuck!" mura ko ng maramdaman ko ang biglaang pagkawala ni Jeanshe sa mga bisig ko at ng liningon ko ang pangahas na umagaw sa babaeng mahal ko sa akin ay doon ko nakita si Thunder, na puno na ng pasa ang mukha, pero kulang pa iyon. Kulang pa iyon sa mga ginawa niya! Kulang pa iyon sa ginawa niyang pagpapangahas sa babaeng mahal ko.

Muli ko itong sinuntok sa mukha, at sa pagakakataong ito'y muli ring natumba ang gago.

'Mukhang palaban ang gago ah!' ani ko ng makita ko ang marahas na pagpunas nito sa dugo na nasa gilid ng kanyang mga labi bago bumangon mula sa pagkakahiga sa malamig na sahig.

Mapangahas na kinuwelyuhan ako ng gago.

"Ano ba ang problema mo, pare?" Nangagalaiting tanong nito sa akin. May pare pare pang nalalaman ang puta e magpinsan naman kami. Mukhang isa rin to sa mga plano ni tiyo ah.

Isang nang-aasar na ngiti ang binitawan ko, "Get your filthy dirty hand out of me!"

He smirked and aksed me angrily, "I'm asking you, why did you punch me?!"

What a Psychopath!

Mas ngumiti pa ako ng nang-aasar, "I said get your filthy dirty hand out of me!"

Nang makitang mukhang walang balak ang gago na bitawan ako'y dinuraan ang mukha nito na siyang naging dahilan kung bakit ako nito nabitawan. Pagkatapos ay malakas ko itong sinuntok na siyang naging dahilan kung bakit ito mapahiga sa sahig.

Nang makitang mukhang malabong makakatayo pa ito'y dali dali kung hinablot ang kamay ni Jeanshe na ngayon ay nagbabalak pang daluhan ang gago.

"Thunder!" ang tangi nitong sigaw ng binuhat ko ito ng parang isang sako ng bigas bago nagsimulang maglakad.

"Put me down Spencer!" She yelled while punching my back. Hindi naman umeepekto ang pagsuntok niya sa likod ko e, kaya ayos lang, ang liit liit kasi ng mga kamay niya. Imbes na sundin ang utos nito'y mas lalo ko pang binilisan ang aking paglalakad.

Pabalang kong binuksan ang pinto nang kotse ko bago ko ito pabalang na pinaupo doon.

"Aray," rinig kung daing niya, bahagya naman akong naguilty dahil sa daing niyang iyon, mukhang napasobra ata ang ginawa ko kaya siya napadaing, hindi ko kasi napigilan ang sarili ko.

"Spencer saan mo 'ko dadalhin?"

Napatigil ako sa balak kung pagsira sa pinto dahil sa tanong na iyon.

Hanggang ngayon bay hindi parin siya nagbabago? Palatanong parin?!

"Shut up! Woman!" masungit kung utos dito bago ko siya pinagsaraduhan ng pinto na agad naman nitong sinunod.

Dinala ko siya sa condo unit ko upang masiguro ko na safe siya, dahil kapag hayaan ko kasi siya sa labas ay maaring balikan siya ng mga gagong iyon. At ituloy ang mga naudlot nitong balak. Kargo ko pa naman pag nagkataon.

At hindi ko inaakalang dala ng epekto ng druga sakanyang katawan ay ang pag iinit niya. Pag iinit niya sa larangan ng sex.

Mukhang hindi simpleng druga lamang ang ibinigay ng mga tarantadung iyon ah, mukhang druga para sa sex ah.

Dahil sa kaisipang iyon ay mas lalo ko pang napagtanto na tama talaga ang hinala ko, tama talaga ako na yon nga talaga ang plano nila sa akin, mabuti nalang pala at nalaman ko agad ang plano nila at nasagip ko agad si Jeanshe, kasi kung hindi'y aba'y ewan ko nalang. Paniguradong nagahasa na to. Baka napunta na 'to sa mga masasamang kamay.

Hindi ko inaakalang kasama rin pala ako sa masamang kamay na iyon, dahil sa nagawa ko. Pinilit ko naman e, pinilit ko naman ang sarili ko na pigilan e. I even said some hurtful words para mapatigil siya, para mapigilan ko ang sarili ko. Pero wala e.. wala talaga e... Bumagsak talaga ako e... Bumagsak talaga ako sa kama kasama siya e.

Sino ba naman kasi ang makakatanggi sa ganda at alindog na meron siya? Sino ba naman kasi ang makakatanggi sa gandang meron siya? Damn baby?! Ba't naman kasi ang ganda at hot hot mo?

"What happened little boy?" ang tanong ko sa batang nakasubsob kay Jeanshe.

"Kuya Spencer!" ang masayang tawag ni Kiboy sa akin kinaumagahan ng bumisita ako sa kumbento. Upang tignan kung ayos na ba si Jeanshe, kung nawala na ba ng epekto ng druga sa katawan niya. Baka kasi kung ano na namang kabalastugan ang gawin nito e, baka kasi maghubad na naman ito kagaya nong ginawa niya kagabi.

Wala sa sariling ako'y napangiti ng makita ko ang pamumula ng mga mukha niya ng magtagpo ang aming mga mata na tila ba'y may naiisip siyang kabalastugan.

Pero ang saya na iyon ay agarang napalitan ng daing ng sunod sunod kong maramdaman ang sunod sunod na pagsuntok ni Kiboy sa akin.

Mabigat ang mga suntok na binibitawan niya kaya ganon nalang ang pagdaing ko. Mabigat ang mga kamay ng batang to, kaya siguro ganito nalang kasakit ang mga suntok na binibitawan niya.

Isang nagmamakaawa tingin ang ipinukol ko kay Jeanshe, nagmamakaawa na sana tulungan niya kung makawala mula sa pagsusuntok sa akin ni Kiboy, nagmamakaawa na sana patigilin niya si Kiboy. Pero imbes na tulungan ako'y tumayo ito mula sa pagkakaupo nito, atsaka nakangiting naglakad palapit sa amin na tila ba'y nasisiyahan siya na nakikita akong sinasaktan ni Kiboy. Umupo siya sa isang bench na medyo malapit sa gawi namin atsaka doon ako nakangiting pinanood na dumadaing.

Hmmpp... ansama mo na sa akin Jeanshe ah, akala mo naman mahihina ang ungol na pinakawalan kagabi. Napangiti ako dahil sa naisip na nauwi sa ngiwi dahil sa lakas ng suntok na pinapakawalan ni Kiboy. At ang ngiwi na iyon ay nauwi sa wala ng makita ko kung paano umupo si Eman sa bench rin na kinauupuan ni Jeanshe.

Mas lalo pa akong nanlumbay ng makita ko ang maliit na espasyo sa pagitan nila. Kulang na lang ay ang maglapat ang kanilang mga binti.

Akala ko magtatagal pa muna ang pagtitiis ko mula sa mga suntok na binibitawan ni Kiboy, mabuti nalang at nabula ko ito kung kaya't tumigil ito. Sinabi ko dito na kami pa ng ate Jeanshe niya at ang mga kumalat na balita na wala na kami ay gawa gawa lamang ng mga illuminati. Mabuti nalang at naniwala siya.

Wala sa sariling ako'y napangiti ng may maisip akong paraan para mapalayo sila mula sa isa't-isa. Inutos ko kay Kiboy na patabihin si Eman kay Jeanshe dahil hindi naman sila magjowa. Binilog ko ang utak nito. Sinabi ko dito na ang mga magjowa lang ang may karapatan mag tabi kaya dapat tumabi si Eman. At dahil bata nga'y mabilis ko siyang nauto.

Mula dito sa kinatatayuan ko kitang kita ng dalawang mata ko kung paano mapatanga si Jeanshe dahil sa mga pinagsasabi ni Kiboy. Nabigla siguro siya dahil, paanong ang isang batangg kagaya ni Kiboy ay alam na ang mga iyon?

Hindi ko na nasaksihan pa ang mga sumunod nilang reaksiyon ng lumapit sa gawi ko si Sister Luz upang sabihin sa akin ang problema nila, tungkol sa titirhan ni Jeanshe pag-alis nito sa bahay ampunan.

May rule kasi sila sa bahay ampunan at iyon ay ang kapag nakapagtapos kana sa pag-aaral at kapag nakita na nilang kaya mo nang mabuhay na ikaw lang mag-isa at makakapagtrabaho kana'y dapat ka ng umalis sa kumbento upang matirhan ng papalit sayo ang kuwarto mo.

Maliit lang kasi ang espasyo ng kumbento kung kaya't limited lamang na mga rooms ang meron sila. At isa iyon sa dahilan kung bakit nila minamadali ang pagpapaalis sa mga nakapagtapos na sa pag-aaral para may matirhan ang bago nilang iskolar.

Pero bago iyon ay sinisigurado muna nila na may apartment na malilipatan ang aalis sa kumbento, para kahit papano'y magiging panatag daw ang loob nila sister. At iyon nga ang problema nila, dahil wala daw silang alam na apartment na maaring malilipatan para kay Jeanshe.

May alam naman daw silang apartment, at iyon ay ang apartment ng tita ni Eman, pero nahihiya na daw sila kung lalapit pa sa mga ito upang humingi ng tulong, lalo na't hindi naman nila pinababayad ang mga boarders doon kapag galing ito sa kumbento. Tas magdadagdag pa sila?

Kaya ngayo'y lumalapit sila sa akin upang humingi ng tulong ukol dito, upang tanongin kung may apartment ba daw ako na maaring pagtirhan ni Jeanshe sa loob ng ilang buwan.

Tumango naman ako, sinabi ko sa mga ito, na may dati akong apartment na tinirhan na maaring tirhan ni Jeanshe, kahit ang totoo'y wala talaga, nagsinungaling lang ako baka kasi mawalan sila ng choice atsaka mag desisyon nalang na doon patirahin si Jeanshe sa apartment ng tiyahin ni Eman, at kapag nangyari ang bagay na iyon, paniguradong hindi mapapanatag ang kalooban ko dahil sa kakaisip ng kung ano ano. Malaki kasi ang tiyansa na palagi silang magkita doon e, tas pag nangyari yon baka magka developan sila atsaka magkasila. Ikakamatay ko yon pag nangyari yon. I can't afford to see her loving another man.

Atsaka pambawi ko narin ang lahat ng ito sa ilang buwan na hindi ko papunta dito.

And besides, kaya ko namang maghanap ng apartment na maaring tirhan ni Jeanshe in just one snap e, kaya walang problema iyon para a akin.

"I can give it to her for free, Sister," ang nakangiti ko pang dagdag na sabi kay Sister Luz.

Nanlaki ang mga mata niya na tila ba'y nabigla siya sa aking tinuran, "Talaga iho? Kay gandang balita naman niyan. Lalo na't wala pang pera si Jeanshe pansimula atsaka sa panrenta ng apartment na uupahan niya," paninimulang ani niya. "Kaya nga'y napagkasunduan naming mga sisters na kami muna ang magbabayad sa apartment na uupahan niya hanggang sa makahanap na siya ng trabaho," she added.

"Ganoon po ba Sister Luz?" I asked. She nodded as an answer, napangiti ako ng may maisip.

Mukhang ang panahon na ata ang gumagawa ng paraan para magtagpo ang ating mga landas, Jeanshe ah...

Trabaho? I can give it to her, anytime, so why dont I give it to her?

"Why don't she work in my company Sister Luz?" I asked, nakita ko kung paano kumunot ang noo nito, na tila ba'y hindi na proproseso ng utak niya kung ano ang sinabi ko, I smiled before continuing. "Sakto't kailangan ko ng sekretarya ngayon, dahil mag reretire na yong kasalukuyan kong secretary. Matanda na kasi, kaya mag reretiro na," dagdag ko pang ani sakanya, umaasa na sana kumagat siya sa pain na nakahanda. Sa pain na para kay Jeanshe.

Kumabaga, kung sa negosyo ito'y isa itong malaking pabor sakanila, dahil sa kaisipang makaka save sila. Pero ang totoo'y mas pabor ang lahat ng ito sa akin, dahil sa plano ko.

Ang kunot sa kanyang noo ay nawala ng mapagtanto niya kung ano ang sinabi ko, kalauna'y ngumining ang mga mata niya.

"Oo nga iho no? Why don't you offer her that job?" she asked which made me smile in victory, mukhang umaayon sa plano ko ang lahat ah? O baka naman ang pagkakataon na mismo ang gumagawa ng paraan para mapalapit kami sa isa't-isa?

I hold my chin, acting like I am thingking some shit, kalauna'y tumango ako sabay sabing, "Oo nga po no?" tila sumasang-ayong ani ko sa suhestiyon niya, pero kalauna'y agaran rin napasimangot sabay baba sa kamay ko na nasa baba ko, "Pero.....pano po pag ayaw niya?" dagdag ko pang tanong sakanya.

"Papayag yan, ako ang bahala. Kung ayaw edi pilitin natin iho," she's smiling from ear to ear while saying those words na tila ba'y siguradong sigurado siya na mapapayag niya talaga si Jeanshe sa gusto kong mangyari. Like she's already planning.

At gaya nga ng sabi niya'y napilit nga namin si Jeanshe na magtrabaho sa kompanya ko at tumira sa apartment ko. Noong una'y umayaw pa ito kesyo daw ganyan at ganon, pero kalauna'y napapayag ko ito. Pero ang masama lang ay nakabanggit ako ng ilang salitang hindi kanais-nais para lang mapapayag siya.

Alam kung nasaktan siya dahil sa tinuran ko, but I don't have any choice, they left me with no choice, kung kaya't sinabi ko sakanya ang mga katagang iyon, umaasa na sana may magandang idulot iyon para sa akin. At sa awa ng diyos, ay meron naman talaga at iyon ay ang napapayag ko siya.

Pero hindi ganon kadali ang napagdaanan ko bago ko siya napapayag, ilang beses kaming nag-away na humantong sa pag wawalk out niya.

At ang pag wawalk out niyang iyon ay nauwi rin sa pagkakakulong niya ng ilang sandali sa interogation room, dahil sa pagkakasalang pagnanakaw daw. Nang malaman ko na siya pala ang ikinulong sa interogation room ay dali dali ko siyang pinuntahan dahil alam kung takot siya sa dilim, sa ilang taon naming pagsasama ay iyon ay ang isa sa mga bagay na nalaman kung kinatatakutan niya.

She is afraid of dark at tama nga ako sa mga tinuran ko ng pagkapasok na pagkapasok ko palang sa loob ng interogation room ay nakita ko siyang nanginginig dahil sa takot, but despite of it, nagawa niya paring tarayan at awayin ako.

"Spencer, I am afraid of dark," ramdam na ramdam ko sa boses niya ang takot habang sinasambit ang mga katagang iyon.

Mas hinigpitan ko pa ang pagkakayakap ko sakanya ng marinig ko ang daing niya, "I know....and I am so sorry," dagdag ko pa bago ko hinalikan ang noo niya.

'Sorry kong napagbintangan ka baby, sisiguraduhin kong mananagot ang nagbintang sa'yo.' Dagdag ko pang bulong, habang ang mga labi ko ay nakalapat sa noo niya.

At gaya nga ng sinabi ko'y sinigurado ko talaga na mahanap ang nagbintang sakanya upang itanong sakanya kung bakit niya pinagbintangan ang mahal ko.

"Ba't mo siya pinagbantaan?" iyan ang agad na ibinugad na tanong ko ng makita ko ang babaeng nagbintang kay Jeanshe.

Nakaupo siya ngayon sa isang silya, habang ang kanyang mga kamay ay nakatali, ramdam na ramdam ko ang takot niya dahil sa mga panginginig ng mga labi niya, gaya ng naramdaman ni Jeanshe nong siya ang nakaupo sa silyang ito'y sinigurado ko rin na maramdaman niya ito. Kung gaano katakot si Jeanshe nong siya ang nakaupo sa silyang ito'y sinigurado ko rin na iyon ang mararamdamam niya. At mukha ngang tumatalab na sakanya ang takot na iyon.

"I asked, why the hell did you accused her?" I asked angrily as I gritted my teeth. Naalala ko kasi kung paano manginig si Jeanshe dahil sa takot na nararamdaman niya.

Kakagaling ko palang sa bahay ampunan, kakagaling ko palang mula sa paghahatid ko kay Jeanshe doon at heto nga'y dumeritsiyo na ako sa interogation room ng marinig ko mula sa mga tuhan ko ang balitang nasa kamay na daw nila ang babaeng nagbintang kay Jeanshe.

Gusto ko sanang ipagpabukas ito, but damn, there's a part of me who kept on telling me na dapat ngayon na, na dapat hindi ko na ipagpabukas ang lahat ito. Na dapat ko ng alamin kung bakit niya ginawa ang bagay na iyon ng sa gayon ay tumigil na ang nagpapagabag sa utak at puso ko.

Hindi ko napigilan ang sarili ko na huwag hawakan ang panga nito ng lumipas ang ilang minuto ay wala parin ako g nakuhang sagot mula dito, "Bakit mo 'yon ginawa sakanya?" ulit ko pang tanong dito, pilit na pinipigilan ang sarili kahit na'y ang totoo ay gustong gusto ko na siyang sakalin.

Nakita ko ang sunod sunod na paglunok nito bago nag-iwas ng tingin isang palatandaan na guilty ito, na hindi nito kayang makipagsabayan sa mga tingin ko.

"A-no k-asi," nauutal na ani nito.

Mas hinigpitan ko pa ang pagkakahawak ko sa panga nito, "Anong ano?"

"A-no k-asi..napag-utusan lang ako."

Tila nagpantig ang tinig ko sa mga narinig, mukhang tama ang hilala ko, pero kailangan ko munang kumpirmahin ito.

Sapilitan kong pinaharap ito sa gawi ko, "Sino ang nag-utos sayo?"

Napalunok ito bago nagbaba ng tingin, she really can't stare my eyes directly.

"Si Vildamir ba? Ha?!" dagdag ko pang tanong dito ng lumipas ang mga segundo'y wala parin akong nakuhang sagot nito.

Nakita ko kung paano mamuo ang luha sa gilid ng kanyang mga mata ng mas hinigpitan ko pa ang pagkakahawak ko sa panga niya, pero imbes na maawa'y mas lalo pa akong nagalit, "Inuulit ko, si Vildamir ba?!"

Sunod sunod itong napalunok bago tumango, napabullshit nalang ako dahil sa mga nakitang sagot niya. Marahas kung binitawan ang baba niya! Tangina!

Tangina! Tama talaga ang hinala ko! Mukhang kumikilos na si Vildamir ah.

At mas napatunayan ko pa na tama ang mga hinala ko ng lumipas ang ilang linggo'y nakita ko ang isa sa mga mapagkakatiwalaang tauhan ni Vildamir na nagmamatyag sa bagong apartment ni Jeanshe mula sa labas.

He is hiding from a tree, pilit na isinisiksik ang sarili mula sa isang punong kahoy upang hindi siya makita agad, mula doon ay pilit siyang sumisilip sa bintana ni Jeanshe, na tila ba'y inaalam niya mula doon kung may tao ba sa loob o hindi kaya'y kung ano ang ginagawa ni Jeanshe.

Sa pagkakataong ito'y maaring naliligo pa si Jeanshe, at sa oras na matapos siya sa ginagawa niyang pagliligo ay maari siyang lumabas mula sa banyo ng nakahubad at kapag nangyari ang bagay na iyon ay maaring makita niya... maaring makita niya ang hindi niya dapat makita, sa manyakis ba naman ng kumag na ito'y hindi nalalayong mangyari ang nasa utak.

Umigting ang panga ko dahil doon, kasabay niyon ay pag usbong ng galit sa puso ko, isang sarkastikong tawa ang pinakawalan ko, looks like Vildamir really want to kill her that soon. Mukhang hindi na siya makakatigil pa na huwag patayin si Jeanshe. He is already moving.

Nang hindi mapigilan ang galit sa puso ko'y dali dali akong bumaba mula sa kotse ko na dala dala ang pocket knife ko, dali dali kung binagtas ang daan na namamagitan sa amin ng may pag-iingat, iniiwasan na huwag makasagi ng kong anong bagay na maaring makakuha sa atensiyon niya.

Matagumpay akong nakalapit sa gawi niya na hindi nakukuha ang atensiyon niya, hinawakan ko ang magkabilaang balikat niya na siyang naging dahilan kung bakit siya mapatigil mula sa pagkakasilip niya bago dahan dahan mapalingon sa gawi ko.

Nakita ko kung paano bumakas ang gulat sa mga mata niya ng makita ako nito, magsasalita na sana ito, pero hindi na niya ito natuloy ng malakas kung sinuntok ang mukha niya na siyang naging dahilan kung bakit ito mapahiga sa sahig, atsaka magdugo ang labi nito.

"Fuck!" daing nito habang hawak hawak ang dumudugong labi.

Ngunit hindi ko iyon pinansin, bagkos ay sumampa ako sa tiyan nito bago ko ito paulit ulit na sinuntok. Hindi na niya nagawang pumalag pa, dahil hindi ko na siya binigyan pa ng pagkakataon na pumalag pa.

I punched him, really really hard, that I am pretty sure that can make him die, kapag hindi ko napigilan ang sarili ko.

Tila. may kung anong esperito ni santanas ang sumapi sa akin at hindi ko napigilan ang sarili kong huwag bunutin ang pocket knife mula bulsa ng pantalon ko.

Nakita ko kung paano ito manginig ng makita niya kung nakangisi na parang baliw habang hawak hawak ang kutsilyo na kakakuha ko palang mula sa bulsa ko.

"A-o ang g-agawin mo?" nanginginig at nauutal na tanong niya dahil sa takot. Imbes na mawa ay mas napangiti pa ako. Nginitian ko lang ito bilang sagot sa tanong nito.

Nakita ko ito kung paano natakot, nagpumiglas ito, pilit itong umaalis mula sa pagkakadagan ko, pero hindi ko ito hinahayaang makawala, bagkos nga'y mas lalo ko pang pinabababigat ang sarili ko para mabigatan ito at ng sa gayon na rin ay hindi ito makawala.

Thingking that someone stuttered because of me---Thingking that someone is afraid beacuse of me, feels so great. To the point that it made me want to do more.

Eto talaga ang hindi ko gusto sa ugali ko, kapag kasi na tri-triger na ang emosyon ko'y hindi ko nalang namamalayan ang sarili ko kung ano na ang ginagawa ko, it was just I can't control myself anymore....

At dahil nga'y wala na ako sa katinua'y walang pag-aanlingan at walang pag dadalawang isip kung isinaksak sakanya ang kutsilyo na hawak hawak ko.

"Shit!" Nanlalaki ang mga mata na daing nito habang hindi makapaniwalang tinitignan ang gawi ko, namilipit ito sa sakit ng saksakin ko ang dibdib nito.

Imbes na maawa sakanya at tumigil sa ginagawa'y mas lalo pa akong ginanahan na ipagpatuloy ang ginagawa ko, thingking that he is twitched in pain---thingking that I am killing the muderer's of my baby mom and dad, made me want to do more.

Yes, I know that he is one of the person who killed Jeanshe's parents, I know that he is one of the reason kung bakit naghihirap ang mahal ko, I know that he is one of the reason who hurt my baby so bad at dahil doo'y mas lalo pang na trigger pa ang emosyon ko.

Binunot ko ang kutsilyo na nakatarak mula sa dibdib niya na siyang naging dahilan kung bakit siya mapadaing at mamilipit sa sakit, na siya ring naging dahilan kung bakit mas natuwa pa ko. I don't know why, pero sa tuwing nakakarinig ako ng pagmamakaawa at pagdaing dahil sa akin ay mas nasisiyahan pa ako. It was like it want me to do something more.

And that was actually what I did, I do more. I did more. At iyon ay ang muli kung itinarak sa dibdib niya ang kutsilyo na hawak hawak ko, paulit ulit ko itong ginawa hanggang sa namalayan ko nalang ang sarili ko na hinihingal habang nakatanaw sa wala ng buhay na bangkay na nasa harapan ko.

Pero kahit ni isang takot at pagsisi'y wala akong nakuha mula sa katawan ko, bagkos ay nasiyahan pa nga ako e, ng makita ko ang nakakaawa niyang itsura habang wala ng hininga. It was like, it send some pleasure down to my spine when I saw him being breathless.

Gusto kung iwan ang bangkay niya nalang dito, gusto kung iwan siya dito hanggang sa mangamoy at uudin siya, pero hindi puwede, hindi puwede ang naiisip ko. Kailangan kung ligpitin ang sariling kalat ko.

Habang nag-iisip kung paano ko maliligpit ang kalat ko'y isang idea ang pumasok sa utak ko, ideya na hindi ko inaakalang magpapasaya sa akin ng ganito, knowing that Jeanshe would be surprised and at the same time happy kapag makita niya ang bangkay na lalaking ito'y napapangiti rin ako.

Agad 'kung kinuha ang isang lubid na nakalagay sa gilid ng bintana-- na kanina kanina rin la'y pinagmamasdan ko.

Itinali ko ito sa leeg ng lalaking napatay ko, bago ko ito hinila papunta sa tapat ng pintuan ng apartment ni Jeanshe. Ibinitay ko ito, upang mas maging maganda pa ang mga susunod na mangyayari.

Pagkatapos ay, binunot ko ang kutsilyong nakatarak sa dibdib nito, upang maiwasan ko ang magbigay ng ebedensiya kung baka sakali man.

Pagkatapos ay sinigurado ko na ni isang finger print ay wala silang makukuha mula sa bangkay nito, nilinis ko ang lahat na maaring mapagkukunan nila ng ebedensiya, pati ang mga dugo na nasa lupa'y hindi ko rin pinalampas. Luminga linga rin ako para siguraduhing walang nakakita sa ginawa ko, mabuti nalang at malayo ang mga agawat ng mga apartment dito, kung kaya't walang masiyadong tao ang nagdadaan dito at tumatambay dito, isa ito sa katangian na nagustuhan ko sa apartment na ito, may sarili kasing privacy ang bawat isa tas ang sariwa pa ng hangin.

Ng makarinig ako ng pagbukas ng pinto'y dali dali akong tumakbo palayo sa lugar na iyon dahil sa pag-aakalang si Jeanshe iyon, na kakatapos palang maligo kung kaya't kakalabas palang rin nito mula sa banyo, dali dali akong umasok sa loob ng kotse ko, at mula dito'y ipinagpatuloy ko ang naudlot kung pagmamasid.

Akala ko masisiyahan siya kapag nakita niya ang katawan ng taong pumatay sa papa niya na wala ng buhay. Akala ko masisiyahan siya pero ganon nalang ang pagkakabag ko ng makita ko siya kung paano mapaupo dahil sa takot habang gulat at hindi makapaniwalang nakatingin sa bangkay na nasa harapan niya.

Inieexpect ko na namam ma magugulat siya e, pero hindi ko inaakalang matatakot siya ng ganito ka tindi.

Nagsimula akong mag-alala ng makita ko kung paano siya mapahawak sa tiyan niya, kasabay niyon ay ang pagkapit niya sa seradura ng pinto na tila ba'y doon siya kumukuha ng lakas upang mapigilan ang pagkabuwal niya mula sa pagkakatayo.

Bababa na sana ako mula sa kotse ko ng hindi ko na kinayanan pa ang pag-aalala na nararamdaman ko upang daluhan siya, pero hindi ko na natuloy pa ang balak ko ng makita ko ang isang lalaking tumatakbo palapit sa gawi niya, at ang lalaking iyon ay ang lalaking kinaseselosan ko sa lahat, ang lalaking karibal ko, ang lalaking kayang kaya niyang mahalin dahil sa pagiging guwapo at mabait, kasalungat ko.... Ang lalaking bestfriend niya...Ang lalaking nandiyan sa tabi niya sa tuwing kailangan niya ng gabay... Si Eman.

Bumaba ako mula sa sasakyan ko ng makita ko kung paano siya binuhat ni Eman... Tila nawalan ako ng hininga ng makita ko siyang karga karga ni Eman na wala ng buhay.

Lalapitan ko na sana ang gawi nila, ngunit napako ako sa kinatatayuan ko ng makita ko ang galit at nakakamatay na tingin ni Eman na pinapakawalan niya.

"Huwag na huwag kang magbalak na sundan kami Spencer, kasi kung hindi'y ilalabas ko ang baho mong tangina ka," ang nanlilisik na mga matang ani nito sa akin ng dumaan ito sa harapan ko.

Para akong napako at nanlamig ako dahil sa mga narinig ko, ni isang salita'y wala akong mahanap upang bigkasin. Ni ang paghakbang ay hindi ko rin magawa. Naiwan nalang akong nakatulala habang pinagmamasdan ko ang bulto nilang papalayo sa gawi ko.

Tila nawala ako sa sarili ng ilang minuto dahil sa mga narinig at sa mga katanongan na bumabagabag sa akin, isama mo narin ang kaba na hindi nakakatulong upang pakalmahin ang nararamdaman ko.

Nakabalik ako sa sarili kung ulirat ng marinig ko ang pag i-istart ng kotse ni Eman. Nagkakandarapa akong muling sumakay sa kotse ko upang habulin ang sasakyan na minamaneho niya.

Hindi na ako nag aksaya pa ng panahon ng makasakay na ako sa kotse ko, dali dali ko itong pinaandar upang sundan ang kotse na minamaneho niya, upang malaman ko kung aling hospital niya balak dalhin si Jeanshe.

Isa sa mga pinakamalapit na hospital mula sa kinaroroonan namin ang pinagdalhan niya kay Jeanshe, tanging ang pagtanaw ko nalang mula sa kotse ko ang nagawa ko habang pinagmamasdan ko kung paano magkandarapa ang mga nurses ng makita nila si Eman na buhat buhat si Jeanshe.

Gustohin ko mang bumaba mula sa sasakyan ko upang sundan sila, at siguraduhing ligtas siya'y hindi ko magawa dahil wala akong lakas. Wala akong lakas na humarap sakaniya lalo nat alam ko na ako ang dahilan kung bakit siya nagkakaganon, kung bakit siya nawalan ng malay.

Dala dala ang bigat sa dibdib, pinili ko nalang lisanin ang lugar na iyon upang linisin ang kalat na nagawa ko, upang ligpitin ang lahat ng gusot na ginawa ko.

Wala ako sa sarili ko habang minamaneho ko ang sasakyan ko pabalik sa pinangyarihan ng krimen na nagawa ko, wala ako sa sarili ko dahil parang ang utak ko'y naiwan sa hospital na iyon kasama si Jeanshe.

Wala ako sa sarili ko dahil sa labis na pag-aalala na nararamdaman ko, marami kasing mga senaryo na pumapasok sa utak ko, mga senaryo na hindi ko gusto, mga senaryo na mas nagpapakaba pa sa akin.

Marami ring mga katanongan ang bumabagabag sa isipan ko, kabilang na doon ay ang kung ano ang ginagawa ni Eman sa lugar na iyon at kung bakit siya nandodoon? Kabilang na rin doon ang mga katanongan tungkol sa mga sinabi niya. Kung bakit niya nasabi iyon. Maari kayang alam niya ang krimen na ginawa ko? Maari kayang nakita niya kung ano ang ginawa ko?! Nakakalito!

Damn! Kapag sakali mang alam niya nga! Paniguradong katapusan ko na nito!

Isang kaginhawaan para sa kagaya ko na wala sa isip habang nagmamaneho ang makarating sa kanyang patutunguhan ng ligtas.

Pagkarating na pagkarating ko palang sa lugar ng pinangyarihan ng krimen ay agaran ko ng nakita ang nagkukumpulan na mga tao, hindi na ako nag-abalang bumaba pa upang makiusisa rin kagaya nila. Dahil alam kung anyminute from now ay maaring dadating na ang mga police, imposible naman kasing walang tumawag ni isa sakanila ng police e.

Muli kung inikot ang manibela ng sasakyan na minamaneho ko, kasalungat sa nauna kung plano. Dali dali ko itong pinaandar palayo sa lugar na iyon, upang hindi ako maabutan ng mga pulis sa lugar na iyon kung baka sakali man. Dahil posible talagang maabutan nila ako, kapag hindi pa ako lumayo sa lugar na iyon.

At tama nga ako sa mga tinuran ko dahil sa kalagitnaan ng aking paglalakbay paalis sa lugar na iyon ay nagkasulubong ko ang limang patrol car na tila ba'y nagmamadali ang mga ito, hindi na ako nagtaka pa kung sana sila patungo dahil obvious na obvious naman na doon talaga sila patungo.

Pagkarating na pagkarating ko sa condo ko ay agad kung tinawagan ang doctor na maaring makatulong sa akin upang alamin ang kalagayan ni Jeanshe. At ayon sa mga sinabi niya'y stable na naman daw si Jeanshe, malayo na sa panganib kung kayat hindi na ako dapat na mangamba pa.

Nakahinga naman ako ng maluwag dahil sa mga narinig kung sagot niya, medyo nabawasan ang problema na dinadala ko dahil sa mga narinig ko, ngayon ay dalawa nalang ang problema na kakaharapin ko, iyon ay ang kung paano ko matatakasan ang krimen na nagawa ko at kung ano ang ibig sabihin ni Eman sa mga tinuran niya at kung ano ang ginagawa niya sa lugar na iyon, kanina pa ba siya doon? Posible bang nasaksihan niya ang ginawa kung pagpatay?

Nasagot ang mga katanongan ko kinaumagahan ng makatanggap ako ng text mula sa isang anonymous na sender.

Anonymous:

Magkita ta'yo mamaya. 5 PM sharp. Eman 'to.

Ano kaya ang sasabihin ng kumag na ito? At bakit gusto niyang makipagkita sa akin?

Baka ito na ang daan na ibinigay sa akin para masagot na ang lahat ng katanongan na nasa isip ko.

Dahil sa kaisipang iyon ay dali dali akong nagtipa ng ma-iireply sa text niya.

Ako:

San?

Tanong ko sakanya.

Eman:

Sa starbucks na katapat lamang nitong hospital.

Sagot naman niya. Hindi na ako nagtipa pa ng isasagot ko sakanya. Bagkos ay hinayaan ko nalang siyang maging ugod-ugod kakahintay ng reply ko. Sapat na nalaman ko kung saan kami magkikita. Hindi ko na kailangan pang replyan ang sinabi niyang iyon, para saan pa ang pag rereply ko? E alam ko namang hindi rin naman niya ko rereplyan.

Gaya ng oras na aming pinagkasunduan ay saktong 5PM ng hapon ay nandon na ako, nakaupo habang sumisimsim sa kape na inorder ko.

Ilang minuto muna ang lumipas bago dumating ang kumag. Hindi na ako nagtaka pa kung bakit siya na late. Ganyan naman talaga ang pinoy e, palaging nalalate, yong tipong ganyan ang oras na napagkasunduan pero ganong oras na dumating. Pilipino time kasi.

Tatanongin ko na sana ito kung ano ang gusto niya pero hindi ko na ito natuloy pa ng makain ko ang sarili kung dila dahil sa mga panimulang sinabi niya.

"Jeanshe is pregnant, Spencer and I want you to marry her or else isusumbong ko sa polisya ang nakita kung ginawa mong pagpatay sa lalaking iyon," ang mga katagang iyon ay ang agad na ibinungad niya pagkaupo na pagkaupo niya palang sa upuan na nasa harapan ko, na siyang naging dahilan kung bakit nawala ang ngiti sa labi ko.

Hindi naman sa excited siya no?

I made a poker face, pero sa loob loob ko'y nagsusumigaw na ang puso ko dahil sa labis na saya. Inieexpect ko na mabubuntis siya, lalo na't sa tuwing nagniniig kami'y palagi kung sinasadya na hindi mag condom para maanakan ko talaga siya sa lalong madaling panahon.

Pero hindi ko inaakalang ang panahon pala na iyon ay ngayon, kung kaya't hindi ko naiwasan ang sarili ko na huwag magulat.

Gusto ko mang magtatalon at magsisigaw dahil sa labis na saya na nararamdaman ko, pero hindi ko ginawa lalo na't alam ko na ang lalaking ito ay kalaban ko. Maari niyang gamitin ang kasiyahan kung iyon laban sa akin.

At ng maalala ko ang mga huling sinabi niya'y nawala agad ang saya na nararamdaman ko dahil sa kaisipang, totoo ngang nakita niya nga talaga ako sa ginawa kung pagpatay sa lalaking iyon. Totoo nga ang hinala kung nakita niya ko. And the worst is that he is threatening me about it.

"Marry her, Spencer or else aagawin ko siya mula sa'yo pagkatapos ay sisiguraduhin kung mabubulok ka sa kulungan," he also added which made my mood totally gone.

Is he threatening me? Cause honestly, it is working.

Pero kahit ganon pamay hindi ko dapat ipakita sakanya ang tunay kung nararamdaman hindi ko dapat ipakita sakanya na nathre threatened na ako sa banta niya, kung kaya't isang sarkastikong tawa ang pinakawalan ko bago ko siya nginitian ng mapang-asar.

Itinukod ko ang braso ko sa mesa na nasa harapan. Tinitigan ko siya sa mga mata niya nang may mapang uya.

Dies he really think na makukuha niya si Jeanshe mula sa akin ng ganon ganon lang? Tss.

"Remember this Spencer," he said while he's jaw are clenching, siguro napikon siya sa tawa na pinakawalan ko. "I am willing to be the father of her child. Kaya ko siyang panagutan kahit na hindi ako ang ama nang batang dinadala niya. I can be the father of his child kapag hindi mo siya pinakasalan."

Mas lalo pa akong na threatened dahil sa mga sinabi niya. Dahil alam kung posibleng totohanin nga niya ang bagay na iyon, lalo na't alam kung malaki ang tiyansa na maaring matutunan rin siya ni Jeanshe na mahalin.

Sa tanang buhay ko'y ngayon palang ako na threatened ng ganito. Hindi ako na thre-threatened sa sinabi niyang isusumbong niya ko sa mga police at sisiguraduhin niyang mabubulok ako sa kulungan dahil kaya kung lusutan ang kahit na ano with the help of my money. I'll just use my money, and paid all the police and the family of the victim, viola absuwelto na ako. Money can buy everything even your dignity.

They said they money can't buy happiness, but why are you smiling while buying some luxury clothes?

Money can buy everything from your things to your dignity. Kaya naman hindi ako natatakot sa banta niyang iyon. Ang kinatatakutan ko ay ang katotohanang maari ngang mangyari ang bagay na sinasabi niya, ang bagay na kung saa'y siya ang tatayo bilang isang ama sa anak namin ni Jeanshe. At kapag nangyari ang bagay na iyon, malaki ang tiyansa na mag kaka developan ang dalawa lalo na't paniguradong palagi na silang magsasama sa oras na iyon dahil sa bata.

Dahil sa mga kaisipan na iyon ay mas lalo pa akong natakot, kung kaya't walang pag-aanlingan akong umoo sa sinabi niya.

"Fine. Sa makalawa agad kami ikakasal."

Nanlaki ang mga mata niya dahil sa mga tinuran ko, siguro nabigla siya ng ganon nalang kadali ang kasal namin, na tila ba'y nauubusan na kami ng panahon. Na tila ba'y mag eend of the world na kung kaya't ganon nalang kaaga ang kasal namin.

Ang pagkabigla na naramdaman niya ay napalitan ng isang matamis na ngiti, sabay sabing "Good."

"You may now kiss the bride," ang nakangiting anunsiyo ni tito. Kasabay niyon ay ang malakas na padagundong ng hiyawan sabay sambit sa mga katagang Kiss! Kiss!

Napailing nalang ako dahil sa mga kagaguhan ng mga kabarkada ko bago ko dinadahan dahan sa pagyuko ang ulo ko, habang ang mga mata ko'y nakatutok sa kanyang mga mapupulang mga labi.

Ganon nalang ang sunod sunod na paglunok ko ng makita ko ang bahagyang pagkibot niyon.

I closed my eyes as I felt the sensation, her lips are tempting me. It tempting me to the point na wala na agad akong inaksaya pang panahon dahil agad agaran ko nang hinalikan ang mga labi niya.

Parang nakalimutan ko ang lahat ng magtagpo ang aming mga labi, parang nakalimutan ko na hindi lang pala kaming dalawa ang nasa loob ng kuwartong iyon. Para kasing kaming dalawa lang ang nasa loob niyon e, iyan ang pakiramdam ko habang magkalapat ang aming mga labi sa isa't-isa.

Pagkatapos ng halikan sesion namin na iyon, ay agaran kaming dumeritsiyo sa reception. Habang nasa reception ay hindi ko maiwasan na huwag tigasan habang iniisip ang bakbakan na maaring mangyari sa gitna naming dalawa. Habang nasa reception ay hindi ko mapigilan ang huwag ma excited dahil sa mga naiisip ko. It was like I am so damn excited to do that thing to her.

Ayon kasi sa libro na nabasa ko, iba daw talaga kasi ang feeling kapag ginagawa niyo ang bagay na iyon kapag kasal na kayo kesa sa hindi pa. Napaka rare daw ng pakiramdam na hindi mo magagawang pang pangalanan. At dahil sa nabasa kong iyon ay gusto ko ring maramdaman ang bagay na iyon, gusto ko ring maramdaman ang bagay na sinasabi niya na rare.

Kung kaya't dahil sa excitement na nararamdaman ay agad agad na nagyari ang bakbakan pagkadating pagkadating palang namin sa condo unit. At that time, at that moment I step aside of my worries---including what will gonna be the reaction of my mom if she will gonna know this. I step aside all of my worries including the consequences of this...

Kinabukasa'y isang text ang natanggap ko mula kay Valentine, isang text na naglalaman na kailangan daw naming magkita dahil sa isang napaka importanteng bagay.

At dahil sa napakaimportanteng bagay na sinabi niya'y, ipinagpaliban ko muna ang cuddle time at honeymoon time namin ng asawa ko.

Asawa ko, that thought made me smile. Yon tulo, para tuloy akong timang habang binabagtas ang daan papunta sa restaurant na napagkasunduan naming pagkakitaan.

"I want you to go with me for a shopping."

Ganon nalang ang pagkabagsak ng mga balikat ko ng malaman ko kung ano ang importanteng bagay na tinutukoy niya. Tangina lang! Akala ko kung anong importante ang tinutukoy niya, tas shopping lang pala. Aba'y napakagago ng isang ito ah! Nasira pa tuloy ang honeymoon time namin ng asawa ko dahil sakanya.

"Mag shopping kang mag-isa mo," nababanas habang pinipigilan ang sariling huwag magalit na sabi ko sakanya.

Tatayo na sana ako para iwan ang babaeng ito, pero hindi ko na ito natuloy ng marinig ko ang mga sinabi niya.

"Kapag hindi mo ko sinamahang mag shopping isusumbong kita sa mama mo," nagbabanta na ani nito na siyang naging dahilan kung bakit ako mapaupo muli sa kinauupuan ko kani-kanina lang.

Paano nalaman ng gagang ito ang bagay na iyon? Umiigting ang mga pangang tinitigan ko siya ng may pagtatanong sa mga mata.

Nakita ko kung paano ito ngumisi dahil sa nakitang pagtatanong sa mga mata ko, "Gulat ka no?" she asked while smiling like an idiot.

"Paano mo nalaman ang bagay na iyon?" tila kulog ang boses na tanong ko sakanya.

Nakita ko kung paano dumaan ang takot sa mga mata niya, "Hindi mo na kailangan pang malaman kung saan ko nalaman ang tungkol sa bagay na iyon, ang importante ay sasama ka sa akin o hindi'y isusumbong kita kay tita na pinakasalan mo ang babaeng kinamumuhian niya. Na siyang anak na pumatay sa asawa niya, na papa mo."

Umigting ang mga panga ko, habang ang mga kamay ko naman ay nakakuyom na dahil sa labis na galit. Pero kahit ganon pama'y wala akong magawa kundi ang pumayag sa gusto niya dahil alam kung gagawin niya talaga ang banta niya, at sa oras na gawin niya iyo'y paniguradong gulo na naman ang kahihinatnan nito. "Fine!" labas sa ilong na ani ko.

Bagot na bagot akong nakasunod sakanya habang pumipili siya ng damit na babagay sakanya, nasa loob kami ng mall ngayon, gaya ng sinabi niya'y mag sho-shopping siya.

"Bagay ba 'to sa akin?" she asked sabay pakita sa isang nighties sa akin.

Isang irap lamang ang isinagot ko dito, "Suplado," rinig kung pagmamaktul nito pero hindi ko na ito pinansin pa. Ibinigay niya sa akin ang napili niyang pares na nighties na siyang naging dahilan kung bakit umusbong ang dandruff ko.

Aba'y gago lang! Ginawa ba naman akong tagabitbit.

"Matagal ka pa ba diyan?" tanong ko ng hindi ko na mapigilan pa ang bagot na nararamdaman ko.

"Oo," sagot naman nito mula sa loob ng dressing room, sinusukat ang lahat ng damit na napili niya.

"Bilisan mo, kung hindi'y iiwan na talaga kita."

Tila natakot naman ang gaga sa banta ko, dahil walang minuto palang ay agad na itong lumabas mula sa dressing room bago nag-ayang umuwi.

Sa kalagitnaan ng aming paglalakad ay bigla nalang siyang pumunta sa harapan ko, atsaka kinabig ang leeg ko upang halikan ako. Dahil sa gulat ay ilang minuto muna ang lumipas bago ko napansin na ginagalaw niya na pala ang labi niya.

Nanlamig ako dahil sa kaisipang may asawa na ako, pero hinahalikan ako ng babaeng ito, ito ay isang malaking kasalanan na sa buhay mag-asawa.

Dahil sa kaisipang iyon ay dali dali ko siyang itinulak palayo sa akin, nakita ko kung paano ito nagulat dahil sa biglaan kung gianwang pagtulak dito "What's wrong with you?" nababanas at galit na galit kong tanong dito.

Imbes na sagutin niya ng diretsiyahan ang tanong ko'y, ngumiti lamang ito ng matamis bago kinagat ang pang ibabang labi na tila bay nang-aakit. "Just checking your lips if it still taste the same like before," she sexily answered and winked.

At dahil dooy mas nabanas pa ako. Itinapon ko sa harapan niya ang bitbitbit kung mga paper bags na naglalaman ng mga binili niya, nakita ko kung paano ito magulat dahil sa biglaang ginawa ko pero hindi ko ito pinansin, bagkos ay tinalikuran ko ito bago walang pag-aanlingan na iniwan.

Narinig ko pa na tinawag nito ang pangalan ko, pero hindi ko na ito pinakinggan pa.

Akala ko iyon na huli naming pagkikita dahil sa pagkabanas ko sakanya, akala ko iyon na ang huli naming nakita dahil paniguradong natakot na iyon sa akin, pero hindi ko inaakalang nasundan pa iyon nasundan dahil sa kadahilanang blino blockmail niya ko para lang mapapayag ako.

Palagi niya konh blino blockmail na issusumbong niya daw ako kay mama kapag hindi ko siya sinamahan. At ako naman itong takot sa ina'y walang nagawa kundi umoo. Natatakot kasi ako sa maaring gawin ni mama kapag nalaman niya ang tungkol sa pagpapakasal ko ojay Jeanshe. Natatakot kasi ako sa maari niyang gawin lalo na kay Jeanshe, kung kaya't pumapayag nalang ako.

Halos isang buwan rin kaming palaging nagkikita, natigil lang iyon simula ng naging busy na ako sa kompanya. Naging busy ako dahil sa problemang kinakaharap ng kompanya.

May nagnakaw kasi ng ilang milyon na halaga sa kompanya, at dahil dito'y nanganganib ang kompanya na bumagsak. Unti unti naring nababahala ang mga shareholders dahil dito, at ang iba nama'y nag pla-plano ng ipull out ang kanilang mga share sa kompanya dahil sa pangamba na baka tuluyang malugi ang kompanya, at kapag nagkataon magiging kabilang na doon ang pera nila. Mabuti nalang at napigilan ko sila pansamantala na huwag nilang i pull out ang shares nila dahil hahanapin ko ang may gawa nito at hahanap ako ng paraan para lang maibalik ang ilang milyon na nawala sa kompanya.

Mabuti nalang at pumayag sila. But in one condition and that condition is that they will only give me a week to do what I said.. Kasi kapag hindi ko nagawa ang bagay na iyon, sabay sabay nilang i pu-pull out ang shares nila sa kompanya. Kung kaya't naging ganon nalang ang pagtratrabaho ko, puspusan sa trabaho ang ginawa ko, mabuti nalang at nandiyan si Jeanshe upang alagaan ako, kahit papano'y nawawala ang pagod ko sa trabaho.

Lumipas ang mga araw at papalapit na ng papalapit ang araw na itinagal nila sa akin, kaya mas naging doble pa ang trabaho ko.

Sa loob ng ilang araw na pagtratrabaho ko'y ginawa ko na ang lahat para lang makakuha ng lead na makakapagturo sa akin kung sino ang suspect sa pagnanakaw. Pero ni isang lead ay wala akong nakuha, I even hired some private investigator to investigate all the employees of the company. Pero kagaya ng akin ay wala rin silang nakuhang lead.

Looks like the thief is not that ordinary thief. Mukhang naglilingkod ito sa isa sa mga pinakamataas sa posisyon sa kompanya. Para hindi namin mapansin ang pagkawala ng mga pera.

Ng makatanggap ako ng message mula kay Tito, message na naglalaman na alam na daw niya kung sino ang nagnakaw ay tsaka palang ako nakahinga ng maluwag.

I thanked him for saving me, and the company. He just answered you're welcome. Kinabukasa'y napatawag si Tito ng isang conference meeting para doon isiwalat ang mga nakuhang impormasyon niya.

Habang naglalakad kami papunta sa conference room ay ganon nalang ang kaba na nararamdaman ko, imbes na saya dapat ang maramdaman ko dahil sa kaisipang nahuli na ang salarin ay kasalungat ang nararamdaman ko, at iyon ay ang pagka kaba... Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan, pilit ko mang iniiwasan na huwag kabahan per hindi ko talaga maiwasan e...

Kinakabahan ako, kinakabahan ako hindi para sa akin, kundi para kay Jeanshe. I don't know why kung bakit, kung bakit ganon nalang ang kaba na nararamdaman ko para kay Jeanshe. Ng lingonin ko siya'y kagaya ko'y kitang kita ko rin ang kaba sa mukha niya. Hindi ko talaga alam ang dahilan kung bakit kami kinakabahan.

Hindi ko inaakalang ang kaba na iyon ay isa na palang pahiwatig na may mangyayaring hindi maganda, at ang pangyayaring iyon ay ang pag-akusa nila kay Jeanshe bilang isang magnanakaw.

Gusto kung pumalag at sabihin sakanila na hindi siya ang magnanakaw pero hindi ko magawa dahil duwag ako. Napakaduwag ko! Napakaduwag ko sa maaring mangyari. At dahil sa pagkaduwag na iyon ay hinayaan ko lang ang asawa ko na makulong sa pisteng kulungan na iyon.

"I want you to have an eye on her Aling Mercy, in exchange of your daughter scholarship for college," ang utos ko kay Aling Mercy ng minsan ko ng dalawain ito sa kulungan.

Hindi si Jeanshe ang pakay ko sa pagkakataong ito, kundi siya. Nalaman ko kasi na ka selda niya pala si Jeanshe. Sakto namang ang scholarship program ko pala ang nagpapaaral sa anak niya simula elementarya hanggang high school. At ngayon nga'y mag ka-college na ito. Ang sakop kasi ng scholarship program ko ay Elementary to High School lang, hindi kabilang doon ang College. Kung kayat ginawa kung rason ang pagpapatuloy ko sa pagsuporta ng anak niya hanggang sa maka grauduate ito ng college para lang mapapayag siya.

Alam kung hindi mabilis pakiusapan itong si Aling Mercy, siga kasi ito sa kulungan, lahat ata ng tao sa loob ng kulungan ay sumusunod sakanya lalo na't may kapit ito sa taas kaya ganon nalang ang pagkabigla ko ng marinig ko ang pagpayag nito ng walang pag-aanlingan.

"You dont need to blackmail me, sir. Dahil gagawin at gagawin ko ang utos niyo sa akin ng bukal sa loob. Para man lang makabawi kahit ng kunti sa ginawa mong pag-papaaral sa anak ko, at sa mga batang katulad rin niyang wala ng ina," Aling Mercy said while smiling genuinely.

Bahagya akong nagulat dahil sa mga sinabi niya, hindi ko inieexpect na papayag agad siya ng ganon ganon nalang. Pero kahit ganon pama'y magagamit ko parin siya.

Marami akong binayaran na magmatyag kay Jeanshe sa loob ng kulungan, marami akong binayaran sa kulungan upang maging komportable lang ang pananatili niya doon lalo na't buntis siya.

I even paid some prison to look on her without her noticing it. Marami akong mata sa loob ng kulungan kabilang na doon ang ilang jail guards kaya hindi na ako nangamba pa tungkol sa kaligtasan niya dahil sa kaisipang iyon.

Pero ganon nalang ang pagka-alala at pagkagalit na naramdaman ko ng magsumbong sa akin ang isang tauhan ko na muntikan ng magahasa si Jeanshe sa loob ng C.r. Mabuti nalang daw at naka takas si Jeanshe, dahil kung baka sakali may hindi, paniguradong wala na to.

Dahil sa galit na nararamdaman ko'y hindi ko napigilan ang sarili kung huwag bayaran ang lahat ng jail guards para lang mapasok ko ang kuta nong nagtangkang gumahasa kay Jeanshe.

At gaya ng mga nakaraang pagpatay na nagawa ko'y walang pag-aanlingan ko ring pinatay ang lalaking nagtangkang gumahasa sa mahal ko.

Pero bago ko paman siya tuluyang bawian ng hininga'y tinanong ko pa muna ito kung sino ang nag utos dito, at doon ko napag-alamang si Vildamir. Si Vildamir ang nag-utos sakanyang ipagahasa ang anak ko. Kung kaya't gano'n nalang ang pag-usbong ng galit sa puso ko.

Pagkatapos mapatay ang lalaking iyon ay agad kung binayaran ang mga jail guards upang ligpitin ang kalat ko at para na rin tumahimik sila.

No one knows who really the killer of that man, no one knows that I am the one who kill him. Except sa mga jail guards na kaibigan ko.

Malakas ang kumpiyansa ko sa sarili na hindi nila ako ipagkakalulong, 'cause what I've said, money is the key. With the money, you can buy anything even if it's someones dignity, with money you can buy everything you want. Ang lahat ay nasisilaw sa pera at sa oras na masilaw ang mga ito'y magagawa mo na ang lahat ng gusto mo. Sa oras na masilaw ang mga ito'y kayang kaya na ng mga ito na kalimutan ang kanilang mga dignidad, ang kanilang mga pinag-aralan at sinumpaan.

"Ano itong balitang narinig ko na pinakasalan mo raw ang anak nang pumatay sa ama mo, Spencer?" ang mga katagang iyan ay ang agad na ibinungad sa akin ni mama pagkapasok na pagkapasok niya palang sa opisina ko, ni hindi man lang ako nagawang kumustahin.

Isang bagot na tingin ang pinakawalan ko ng magtagpo ang aming mga mata pag ka angat na pag ka angat ko palang ng tingin.

Galit, iyan ang nakikita ko sakanya sa mga oras na iyon, natatakot man sa maari niyang gawin sa aki'y pinigilan ko ang sarili kung huwag magpakita ng pagkatakot sakanya upang mapagtanto nitong hindi na ako takot sakanya. Dahil sa totoo lang, gustong gusto ko ng kumuwala mula sa tali na itinali niya sa akin, gustong gusto ko ng makawala sa halwa niya, dahil pagod na pagod na akong maging sunud sunuran niya.

Natatakot ako sa maari niyang gawin sa akin, baka kasi gawin niya ulit yong ginawa niya sa akin nong huling magalit siya. Muntikan pa naman akong mamatay non, pero kahit ganon pama'y pinilit ko parin ang magtatapang tapangan..

Bagot kung muling itinuon ang atensiyon ko sa mga papeles na nasa harapan ko, at hindi ko inaasahang ang ginawa kung iyon ay ang mas lalo pang magpapagalit sakanya.

"Spencer! Ano itong nabalitaan ko na pinakasalan mo pala ang bruhang iyon?!" galit na ani nito sa akin, ng wala naman itong nakuhang sagot mula sa akin sa mga naunang tanong nito.

Imbes na pagtuonan ng pansin ang mga sinabi niya'y mas itinuon ko pa ang atensiyon ko sa mga papeles na nasa harapan ko, na wari bang nang-aasar.

"How dare you Spencer!" she almost scream out of her lungs. "How dare you to ignore me! How dare you to married that girl without me knowing it?!"

Sa pagkakataong iyon ay galit na galit na siya, kulang nalang ay ang tumaas ang altrapesyon niya dahil sa galit na nararamdaman niya. At sa pagkakataon ring iyon ay nanginginig na ang buong kalamnan ko sa takot, takot sa maari niyang gawin.

"Fuck you Spencer! Fuck you!" sunod sunod pang pagmumura nito, kulang nalang ay ang isumpa ako.

Sa pagkakataong iyon ay tsaka palang ako nag-angat ng tingin at doon ko nakita ang galit na galit niyang pagmumukha habang ang mga panga ay nakaigting. Ng bumaba ang tingin ko sa kamay niya ay ganon nalang ang pagkangiwi ko ng makita ko ang diin ng mga kuko niya sa palad niya dahil sa pagkakakuyom. Pulang pula ang mukha niya, isang palatandaan na galit na galit talaga siya. Halos pumutok narin ang mga ugat niya sa leeg.

Isang marahas at malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya, na tila ba'y sa pamamagitan niyon ay pinapakalma niya ang sarili niya, pagkatapos ay marahas niyang ginulo ang buhok niya.

"Remember this Spencer," she take a deep breath once again, "Remember this Spencer, I can make her life hell while she's in jail at kung ayaw mong mangyari ang bagay na iyo'y hiwalayan mo na agad siya. File an annulment!"

"File an fucking annulment Spencer!" nagpupuyos sa galit na ani niya bago tumalikod atsaka padabog na naglakad palabas sa opisina ko. She even slammed the door really really hard.

Pagkalabas na pagkalabas palang niya ay agad ng bumagsak ang mga balikat ko, kasabay niyon ay ang pagbunot ko ng isang malalim na buntong hininga para mabawasan man lang ang bigat sa dibdib ko.

Pero hindi ko inaakalang na dahil sa ginawa kung iyon ay napaluha ako. Patong patong na ang problema ko. Problema ko sa kompanya, problema ko sa kay Jeanshe kung paano siya mapapanatiling ligtas sa kulungan na iyon at ang anak ko, tas dumagdag pa siya. Dumagdag pa siya na gustong gusto kaming pagbuwagin ni Jeanshe.

Hindi ko na alam kung aling problema ang uunahin ko. Hindi ko na alam kung paano ko malulutasan ang lahat ng ito. Frustrate na frustrate na ako. Stress na stress na ako.

Frustration eats me, marahas kung ginulo ang buhok ko atsaka isinubsob ang mukha ko sa desk. For now, I just want to forget all my problems by sleeping. I want to forget it even for a while. I want to forget everything.

Nanginginig ang mga kamay ko habang hawak hawak ko ang papeles na naglalaman ng mga documento na magpapawalang bisa sa kasal naming dalawa.

Natatakot man sa katotohanan na maari niyang pirmahan ang papeles na dala dala ko'y ipinagpatuloy ko parin ang paglalakad ko. Hindi ko gustong pirmahan niya ang papeles na ito, dahil sa oras na ginawa niya ang bagay na iyon ay paniguradong wala na kaming karapatan pa sa isa't-isa.

Gustuhin ko mang huwag ipagpatuloy ang balak ko'y hindi ko magawa, dahil alam kung may nagmamatyag na sa bawat galaw ko, I know that my mom paid someone just to make sure na mapapapirmahan ko kay Jeanshe ang papeles na dala dala ko.

Tanging ang huwag niya nalang pagpirma sa papeles na ito ang pag-asa na meron ako para hindi matuloy ang kinatatakutan ko.

Hindi ko talaga gusto ang bagay na ito, hindi ko talaga gustong papirmahan sakanya ang papeles na ito, pero wala akong magawa dahil sa mga oras na ito'y hindi parin ako nakakawala sa halwa ko. At sa pagkakataong ito'y hawak hawak niya parin ako sa leeg. Kung kaya't ang pag-asa nalang na natitira sa akin, ay ang pag-asa na huwag niyang pirmahan ang papeles na ito.

Pero ganon nalang ang pagkaguho ng mundo ko at ang pagkawala ng pag-asa na meron ako, ng pirmahan niya ang papeles na nasa harapan ko. Pagkatapos ay tumayo siya bago niya ko tinalikuran ng walang lingunan.

Literal na nasaktan talaga ako dahil sa ginawa niyang iyon, hindi ko nga alam kung ano ang dapat kung maramdaman dahil sa ginawa niyang iyon. It was like there's a bomb na sumabog sa harapan ko sa mga oras na iyon, bombang dumurog sa puso ko at nagpaguho sa mundo ko.

Alam kung nasaktan ko rin siya, kitang kita iyon ng dalawang mata ko habang pinipirmahan niya ang papeles na iyon na siyang nagpataka sa akin kung bakit, kung bakit niya piniling pirmahan ang papeles na iyon kung nasasaktan naman siya, pero siguro ginawa niya ang bagay na iyon, dahil alam niyang pareho lang kaming masasaktan pa kapag ipinagpatuloy namin ito, siguro dahil alam niyang ang pagpapalaya nalang ang tanging choices na meron kami. Ang pagpapalaya sa isa't-isa. Masakit man pero iyon nalang ang tanging pagpipilian na meron kami. And she choosed that choice because she know that we're just hurting each other.

Tama ang mga hinuha ko na may nagmamatyag talaga sa akin, ng pagkatayo na pagtayo ko palang ay isang tawag na agad ang natanggap ko mula kay mama.

At ng sagutin ko ito'y masayang masaya ito na sinabi sa akin na proud na proud siya sa akin dahil hiniwalayan ko na si Jeanshe.

Kung noo'y ikinangingiti ko at ikinasasaya ng puso ko kapag nakakarinig ako ng papuri galing sakanya, ngayon nama'y ikinapupuyos na naman iyon ng puso ko dahil sa galit. Dahil sa galit sa kaisipang gustong gusto niya talaga akong nakikitang nasasaktan.

Pinatayan ko na siya ng tawag pa, hindi ko na siya hinayaan pang tapusin ang sinasabi niya. Call me rude but the hell I fucking care. Galit ako. Galit na galit ako. Pero kalauna'y napangiti rin ng may naisip.

Looks like, I'll be the winner of this game of yours mom. Akala mo sigurong mapapasunod at maiisahan mo ko. But nah, I'm a psycho mom, and I know how to make shit.

Imbes na ipasa ang papeles na meron ako sa abogado ni mama'y hindi ko iyon ipinasa. Bagkos ay binayaran ko ito upang sabihin kay mama na ayos na ang lahat, na nasa sakanya na ang papeles at kasalukuyan na nitong prinoprocess ang lahat.

At ng pumayag ito sa presyo na napagkasunduan naming dalawa ay agad agad na nitong ginawa ang utos, he tell to my mom na ayos na ang lahat. Na nasa kanya na ang papeles at kasalukuyan na niya itong prinoprocess.

But little did she know na wala pala talaga, na hindi pa pala talaga kami annul ni Jeanshe lalo na't ginusot gusot ko na ang papeles na iyon. I turned it into a pieces before smiling like an idiot.

You're still mine Jeanshe. Akin ka parin. Ako parin ang asawa ko at ako naman ang asawa mo. Pag mamay-ari parin kita. At hinding hindi ako papayag na mapapasakamay ka ng iba.

"Let's go, honey," ang mga katagang iyan ay ang unang katagang ibinungad ko sakanya pagkalabas na pagkalabas palang niya sa kulungan.

Sa wakas laya na rin ang mahal ko, mabuti nalang at gumana ang plano at nakumbinsi ko ang buong board na huwag nalang ituloy ang kaso laban sakanya.

Sinabi ko kasi sa board na kapag ipinagpatuloy namin ang kaso laban sakanya, maaring malaman ng media kung ano talaga ang nangyari sa kompanya, at sa oras na malaman iyon ng media, paniguradong kakalat agad ang balitang iyon, at kapag kumalat ang balitang iyon, paniguradong mawawalan kami ng costumer. Dahil wala ng magtitiwala sa kompanya namin dahil nadungisan na ang pangalan nito.

Wala ng kukuha na costumer sa amin dahil hindi na magtitiwala ang mga ito with that thought na paano sila makakasiguro na dekalidad ang mga gawa namin, e ang sarili nga naming kompanya ay hindi namin namamalayan na nananakawan na pala?

Ilan sa kanila ang pumayag sa suhestiyon kong iyon, ilan naman ang hindi pumayag kabilang na doon si Vildamir na may pakana nitong lahat.

At dahil majority ang pumayag sa plano ko'y nasunod talaga ang plano ko. Hindi na namin itinuloy ang kaso, at pinatili nalang itong lihim, kung kaya't heto ngayon ang mahal ko kasama ko na sa tabi ko. Kasama ko na sa iisang bahay.

"Spencer manganganak na ako!" ganon nalang ang pagkataranta ko ng marinig ko ang sigaw niyang iyon.

Tarantang taranta na talaga ako sa loob loob ko sa totoo lang, pero kailangan kung kumalma at huwag ipakita na natataranta na ako, dahil sa isang tao na kasama namin dito sa bahay. Alam kung nagmamasid lang siya, nagmamasid upang alamin ang katotohanang wala na talaga akong nararamdaman para kay Jeanshe at tanging ang anak ko nalang ang ikina-aalala ko.

Kung kaya't para mapatunayan ko na wala na talaga akong nararamdaman para kay Jeanshe, kung kaya't para mapatunayan ko sakanila na wala na talaga---na tama ang sinasabi ko'y isang kataga ang binitawan ko, isang kataga na siyang magpapadurog sa puso ko ng makita ko siyang nadurog dahil rin sa sinabi ko.

Someone is spying us in the house, alam kung hindi lang kaming dalawa ni Jeanshe ang nakatira sa bahay na ito, I know that my mom nor Vildamir sent someone to spy us, para lang malaman nila na kung totoo ba talaga ang sinabi ko sakanilang wala na talaga akong nararamdaman para kay Jeanshe.

Sinabi ko kasi sa kanila na wala talaga akong nararamdaman para kay Jeanshe at tanging ang bata nalang ang inaalala ko para hayaan kami ng mga ito na mamuhay ng normal hanggang sa hindi pa nanganganak si Jeanshe.

At dahil sa mga iyon ay alam kung pasekreto silang nagpadala ng tao sa bahay na ito upang matyagan kami at upang makumpirma nila na tama ako sa mga sinabi ko, but little did they know alam kung nag pa sugo sila ng tao dito. Kung kaya't napigilan ko ang sarili ko na huwag gumawa ng sweet actions sa tuwing magkakasama kami ni Jeanshe. Kung kaya't na rin napipigilan ko ang sarili ko na huwag na lumapit sakanya kahit na sa totoo la'y gustong gusto ko na talaga siyang yakapin at hagkan ng paulit ulit.

I really miss our cuddle times, and I really want to cuddle with her everytimee, but I can't, I can't because I need to prove to them na hindi ko na talaga siya mahal, kailangan ko munang magsakripisyo pansamantala para sa kinabukasan ng mag-iina ko.

I said those hurtful words on her, para lang mapatunayan na wala na talaga akong nararamdaman para sakanya kahit nay sa totoo lang ay parang pinipilipit na ang puso ko sa sakit habang sinasambit ang mga katagang iyon. I don't have any choice but to said those words.

"So, ikaw pala ang ipinadala nila para matyagan kami?"

Napatigil siya sa balak niyang pag-akyat sa bakod dahil sa tanong kung iyon. Tila nanlamig at napako siya sa kinatatayuan niya. Hindi niya siguro alam na alam kung palagi siyang nagmamasid at ngayon nga'y heto siya na nasa harapan ko, na nagbabalak na umalis pero naabutan ko.

Dahan dahan siyang lumingon sa gawi ko, at hindi na ako naggulat pa ng makilala ko kung sino siya, dahil ini-expect ko na naman iyon e, lalo na't siya lang naman ang kilala ko sa grupo namin na magaling mag undercover, na magaling mag spy. Kaya hindi na ako nagtaka pa ng makita ko siya.

Nang makabawi siya mula sa pagkakagulat niya'y isang ngiti ang umukit sa labi niya, isang ngiti na may halong pang-aasar. "Yes I am, Spencer," he answered mockingly bago sinugod ang gawi ko upang magpakawala ng isang suntok at sipa sa tiyan ko.

Ineexpect ko na, na iyon agad ang gagawin niya kung kaya't nagawa ko itong iwasan. Since alam ko ang mga galaw niya at kung paano siya kumilos, hindi na ako nahirapan pang hulihin ang mga kamay niya. Inikot ko siya gamit ang mga kamay niya, at mula sa likod niya'y doon ko hinawakan ang mga kamay niya ng mahigpit, sinisiguradong hindi siya makakawala.

"Kailan niyo ba kami titigilan ha?" ang galit na galit kung tanong kay Thunder.

"Kailan?" he asked mockingly. "Kapag napatay na namin iyang tanginang babae mo," sagot naman nito sa sariling tanong na siyang naging dahilan kung bakit siya napadaing ng malakas ng pilipitin ko ang mga kamay niya.

"Leave us, alone, Thunder," matitigas ang bawat katagang sambit ko dito upang pumasok sa kukuti niya ang bawat katagang binibitawan ko nang sa gayon na rin ay maintindihan niya ang bawat katagang sinasambit ko.

"Sabihin mo sakanila na layuan na kami!" dagdag ko pang ani dito bago ko ito marahas na binitawan. Nabuwal ito sa pagkakatyo dahil sa biglang ginawa ko.

Napasalampak ito sa lupa dahil sa ginawa ko. Hindi na ako nag-abalang tulungan pa ito bagkos ay tinalikuran ko na ito dahil nasabi ko na rin naman ang gusto kung sabihin dito. Siguro naman nakuha na nito kung ano ang pahiwatig sa mga sinabi ko, at siguro nama'y titigil na ito.

Hahakbang na sana ako palayo dito ng mapatigil ako dahil sa mga katagang narinig ko mula sakanya, katagang maihahantulad ko sa isang pagbabanta. "Expect the worst Spencer dahil hindi pa ito ang huli nating pagkikita."

Hindi ko alam kung isa ba iyong pagbabanta o hindi pero isa lang ang alam ko at iyon ay ang bahagya akong kinabahan dahil sa tinuran niya. Ngunit ipinagsawalang bahala ko ito, ipinilig ko ang ulo ko atsaka itinuloy ang naudlot kung paglalakad.

Ang pagwawala sa bahala kong pagbabanta niyang iyon, ay hindi ko inaakalang mangyayari talaga.

Dahil literal talaga na kinabahan ako ng malaman ko ang patagong pagkikita nila ni Thunder. Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan. Hindi ko alam kung bakit ako kinabahan ng makita ko si Jeanshe na kakababa palang sa sasakyan ni Thunder.

Hindi ko man nakita kung sino ang lulan ng sasakyan na iyon, ay alam ko naman kung sino ang may-ari niyon. Hindi ko na kailangan pang makita ang lulan niyon para makilala ko kung sino ang may-ari niyon. Dahil sa sasakyan palang ay obvious obvious na talaga na siya ang may-ari niyon.

"Saan ka galing?" ang mga katanongan na iyon ay ang agad na ibinungad ko sakanya pagkapasok na pagkapasok niya palang sa mansiyon.

She remained silent which made me angry. "At sino ang lalaking iyon na naghatid sayo?" kahit na'y alam ko na naman talaga kung sino ang naghatid sakanya'y tinanong ko parin siya, nagbabakasakaling sa pamamagitan niyon ay sasabihin niya sa akin kung ano ang napag-usapan nila ni Thunder.

But again, she remained silent. At sa pagakakataong iyon ay hindi ko na napigilan pa ang sarili kung huwag magalit sakanya.

Labis na labis ang ginawang pagpipigil ko sa sarili ko para hindi ko siya masaktan kung kaya't dinaan ko nalang sa salita ang lahat, "Remember this, Jeanshe, akin at akin kalang," umiigting ang pangang ani ko dito.

Akala ko matatauhan na siya dahil sa ginawang pagpaparusa ko sakanya sa kama, pero mukhang mas lumalala pa ata dahil kinagabiha'y habang may sinasagot ako na tawag mula sa kay Mang Dante ay doon ko siya nakita na aligagang aligaga habang may dala dala na back pack. Dala dala rin niya sa bisig niya ang mahimbing na natutulog naming anak.

"Saan ka pupunta?" tanong ko dito na siyang naging dahilan kung bakit siya napako sa kinatatayuan niya. "At bakit bihis na bihis ka ata?" tanong ko dito matapos kung suriin ang buong kabuuan niya.

Humakbang ako palapit sa gawi niya ng wala akong nakuhang sagot mula sakanya. Humakbang naman siya paatras.

Isang nagtatanong na tingin ang ipinukol ko sakanya, nagtatanong kung saan siya pupunta. Nagtatanong kung ano ang sinabi ni Thunder sakanya at kung bakit bigla nalang ata nagbago ang ihip ng hangin.

Ano ba kasi talaga ang sinabi ni Thunder sakanya, at bakit siya nagkakaganito? Dis-oras na ng gabi ah. Huwag mong sabihin na napagkasunduan nilang magkita sa oras na ito? Pero bakit may dala namang back pack?

"Kikitain mo ang lalaki mo no?" mapait na tanong ko sakanya. Nakita ko siyang nag-iwas ng tingin isang palatandaan na tama ako. Napatawa nalang ako ng malakas dahil doon.

"Tama ang hinala ko no?" natatawa kung tanong dito, kahit sa loob loob ay durog na durog na 'ko.

Thanks to Mang Dante at nalaman ko agad ang balak nila. Si Mang Dante ang nagsabi sa akin kanina, na nakita niya daw si Jeanshe na umalis na siyang naging dahilan kung bakit ako napauwi ng wala sa oras sa mansiyon. Habang naghihintay ako sa pagbabalik niya'y isang kotse ang tumigil sa tapat ng bahay namin, kung kayat dali dali akong sumilip sa bintana upang malaman kong sino ang naghatid sakanya para makakuha narin ng clue kung saan siya galing. At doon ko nga nakita ang sasakyan ni Thunder.

Si Mang Dante rin ang nagsabi sa akin---ang tumawag sa akin, na muli niya daw nakita ang sasakyan na naghatid kanina kay Jeanshe na papasok dito sa village. Kung kaya't hindi na ako nagtaka pa ng makita ko siyang bihis bihis. Pero hindi ko inaakalang masasaktan pala ako ng ganito dahil dito.

At mas lalo pa akong nasaktan ng marinig ko ang mga sumunod na mga katagang binitawan niya, "Stay away from me killer," she said which made me turn into a million pieces. She said which made me in pain.

Muli akong humakbang palapit sakanya, at mas lalo pa akong nasaktan ng makita ko ang takot sa mga mata niya habang nakaupo sa isang baitang ng hagdanan ng humakbang ako palapit sa gawi nito.

She is afraid of me. Does it mean that she doesn't love me anymore? Does it mean that iiwan na niya ko?

Dahil kaisipang iyon ay agad akong umikot sa likod nito, upang doon kuhanin ang anak ko. Hindi ko kasi kaya, hindi ko kasi kaya ang kaisipan na iiwan na niya ako kasama ang anak ko. Hindi ko kasi kaya ang kaisipan na iba na ang lalaking ituturing ng anak ko na papa. Dapat ako lang. At kung iiwan man nga niya talaga ako, hindi ako papayag na pati ang anak ko'y iiwan rin ako---hindi ako papayag na pati ang anak ko'y dadalhin niya rin.

Kinuha ko ang anak ko mula sa kandungan niya, wala sa sariling ako'y napangiti ng masilayan ko ang anak ko na mahimbing na natutulog na nasa mga bisig ko.

Wala sa sariling ako'y napa-angat ng tingin ng makarinig ako ng isang kalabog at ganon nalang ang pagkabigla na naramdaman ko ng makita ko ang asawa ko na gumugulong na pababa sa hagdanan. At ng lingonin ko ang likuran ko upang alamin kung sino ang may gawa niyon ay doon ko nakita ang lalaking hindi ko inaakalang nandidito. Ang lalaking kaibigan ko si-----

"Speare apo hindi ka parin ba nagsasawang basahin ang diary ng papa mo?"

Napatigil ako sa gianagawa kung pagbabasa sa diary ni papa ng marinig ko ang mga katagang iyon.

Tumingala ako upang tignan kung sino ang nagsambit sa mga katagang iyon. At doon ko nakita si lola na nakahamba sa isang puno ng niyog habang nakatingin sa gawi ko.

Opo lola. Hindi parin po ako nagsasawang basahin ang mga ito dahil ito nalang po kasi ang tanging bagay na nagpapaalala sa akin tungkol sakanila. This is the only thing that I have who reminds me on them. Who reminds me what kind of person they're, who reminds me what actually they look.

Sa murang edad kong ito'y nangungulila na ako sa mga magulang ko. Tanging ang litrato nalang nila na ibinigay sa akin ni lola at ang diary ni papa ang tanging bagay na meron ako, ang tanging baga'y na nagpapaalala sa akin kung anong klase sila ng tao at kung ano ang kanilang mga itsura.

Sa murang edad ko na ito'y imbes na mga tales ang binabasa ko'y diary ni papa ang binabasa ko.

"Speare apo ayaw mo bang maligo kasama nila?" she asked as she pointed them, sinundan ko naman ng tingin ang itinuturo niya at doon ko nakita ang mga batang kagaya ko na nagtatampisaw sa kulay asul na dagat.

Muli akong tumingala bago ko ipinilig ang ulo ko, isang palatandaan na ayaw ko.

She tsked... bago siya umalis mula sa pagkakahamba niya sa niyog atsaka umupo sa tabi ko.

"Kailangan mo ring makihalubilo sa mga batang kagaya mo apo, hindi yong puro pagbabasa nalang ang inaatupag mo," she said as she tapped my head.. "Ayos lang sana kung iba't ibang libro ang babasahin mo, pero hindi e. Tanging yang diary lang naman ng papa mo ang binabasa mo." dagdag pang ani nito na siyang naging dahilan kung bakit napayuko ako.

You're right lola. You're right, but I can't my help myself but not to lola. This is where I belong. Ang pagbabasa sa diary ni papa ang naging buhay ko lola, simula ng matuklasan kung wala na pala akong mga magulang, kung kaya't sana nama'y maintindihan mo ako lola, dahil ang bagay nalang talaga na ito ang nagpapaalala sa akin tungkol sakanila lola.

Napa-angat ako ng tingin ng makita ko ang paghawak niya sa kamay ko, at doon ko siya nakitang nakangiti habang ang kanyang mga mata ay nag aanyaya, nag aaanyaya na maligo rin ako kasama nila.

"Ano pang silbi ng ipinunta natin dito, kung hindi ka lang naman pala maliligo?" she asked while smiling widely bago niya dinahan dahan sa pagkuha ang diary na hawak hawak ko, "Kung kaya't for the mean time, let me handle it, Speare," she said reffering to the diary na kinuha niya sa akin.

Bumagsak ang mga balikat ko dahil sa tinuran niya, hindi ko kasi talaga gustong makihalubilo e. I would rather to be alone while reading than to be with someone.

"Heads up Speare," lola cheerfully said habang hawak hawak niya ang baba ko atsaka pinapaangat ito, "Swim with them, Speare. Have fun with them."

Bagsak ang mga balikat na tumayo ako mula sa pagkakaupo ko. Wala na kasi akong nagawa pa kundi ang tumayo atsaka maglakad papunta sa dagat ng hindi talaga ako tinigilan ni lola sa pangungulit na maligo rin doon.

Siya kasi ang tipo ng tao na hindi titigil kapag hindi niya nakuha ang gusto. At para tumigil na siya sa pangungulit niya sa akin---kahit nay labag man ito sa loob ko'y tumayo nalang ako bago ako nagtungo papunta sa dagat upang makiligo na rin.

I take a deep breath as I walk towards the sea.

Ang bawat mabibigat na hakbang na aking pinapakawalan ay simbolo ng aking nararamdaman. Simbolo kung gaano ako nasasaktan at nabibigitan sa buhay na meron ako, kung gaano ako nabibigatan sa tuwing gumigising ako sa umaga habang dala dala ang katotohanang wala akong mga magulang na masasandalan ko, na wala akong mga magulang na maari kung matawag na mama at papa. Na wala akong mga magulang na maari kung mahawakan at mayakap sa tuwing durog na durog na ako.

Ang buhay na meron ako'y parang isang alon, minsa'y maganda sa tuwing nakakalimutan ko ang katotohanang wala na akong mga magulang, minsan nama'y malupit, lalo na kapag naalala ko kung gaano kalupit ang mundo at ang tadhana sa akin at sa mga magulang ko....

Sa mga magulang na ni minsa'y hindi ko man lang nasilayan. Sa mga magulang na palagi kung pinapangarap na magkaroon ako. Mga magulang na palagi kung hinihiling sa diyos na sana'y meron rin ako. Kahit isang beses man lang, para naman maranasan ko kung ano ang pakiramdam ng pagkakaroon ng pamilya...

Wala sa sariling ako'y napangiti ng maramdaman ko ang pagtama ng alon sa mga paa ko. Kasabay niyon ay ang pagluha ng mga mata ko dahil sa mga kaisipan na meron ako.

I take a deep breath as I felt the wramth of the cold sea... I lost my family at my young age and I am hoping to find myself again who'm I lost when the stars above let them to became one of them....

I Speare Jan Carson, the son of Jeanshe and Spencer Carson, the one who lost his family at a young age. The one who lost his self as he lost his family....

Wakas...

Hello, basahin niyo po ang author's note na kasunod. May surprise po ako don, so huwag na kayong umiyak HAHA.

Thank you po ng marami sa mga nakaabot dito. HAHAHA