Sana manalo si Rabiya bukas.....
_________
Hilaw ko itong nginitian, "So you really are the traitor?" I asked him mockingly.
"Yes I am, Jeanshe," He just answered simply with a little bit of confidence.
I smiled mockingly, "Kung gayon, purong kasinungalingan lang ba talaga ang lahat ng sinabi mo sa akin?" tanong ko dito, umaasa na sana mali ako, kahit napakaimposible naman talaga niyon.
Tumango ito bilang isang pahiwatig na tama ako.
Pagak akong napatawa, Ba't ko pa kasi siya tinanong? E obvious na obvious naman. Nakita na nga mismo ng dalawang mata ko e, na buhay si Valentine. Kaya ba't pa ba ako nagtanong? Well, Kunsabagay, gusto kong marinig mula mismo sakanya ang mga sagot sa mga katanongan ko ng sa gayon ay matigil na itong kahibangan ko. Ang kahibangan ko na kung saa'y patuloy parin akong umaasa na sana mali lang ang hinala ko, na sana'y hindi siya ang totoong traydor. Nang sa gayon na rin ay ma sink in na sa sa akin, ang mga katotohanang traydor talaga siya. Nagpapanggap lang na hindi.
"P-ero bakit Thunder?" ang garalgal na boses na tanong ko sakanya, "I mean.. Bakit? Bakit hindi mo nalang sinabi sa akin ng deritsiyahan? Bakit mo pa 'ko binilog? Bakit mo pa 'ko pinaliwala sa mga kagaguhan mo? Bakit gumawa ka pa ng kuwento? Bakit hindi mo nalang sinabi sa akin ng deritsiyahan na ikaw pala ang traydor?!" dagdag ko pa bago nagpakawala ng isang hagulhol.
I tried so heart not to burst into tears, but I just can't. Hindi ko kasi matanggap sa sarili ko e, na naniwala na naman ako sa isang kasinungalingan, na umasa na naman ako sa mga kasinungalingang hatid niya. Na naloko na naman niya ako, na napaniwala na naman niya ko sa mga kalokohan niya, na na traydor na naman ako, na ang lahat nalang ata ng mga taong importante sa akin ay trinatraydor ako o hindi kaya'y iniiwan ako.
Una si Spencer, trinaydor niya 'ko. Not totally traydor dahil sa simula't sapul palang ay plano na talaga nila ang lahat, nakaplano na talaga ang lahat na pagpapabilog sa utak ko. Pangalawa si Storm, dahil hindi ko inaakalang na magagawa niya sa kin ang ganito, dahil ang pagkakakilala ko sakanya'y isang matinong lalaki na kayang manindigan, kung kaya't isa rin iyon sa mga naging rason kung bakit hindi ako tumutol sa relasyon nila ni Jazmine. Pangatlo ay siya, si Thunder. Noong una'y pinaniwala pa ako nito na isa siyang kakampi, na trumaydor lang siya dahil pinatay daw ng mga ito ang mag-iina niya, which is si Valentine atsaka ang batang dinadala nito, but little did I know is that, binibilog lang pala ako, na nagsisinungaling lang pala ito, upang mas maiparamdam pa sa akin ang tunay na depenasyon ng pagtratraydor.
"Why?" he asked mockingly, "Dahil gusto kong iparamdam saiyo ang tunay na depenasyon ng sakit at ang iparamdam saiyo kung anong klase na sakit ang mararamdamam mo sa tuwing trinatraydor ka ng paulit-ulit and lastly I want to let you feel what is the real definition of being alive but being dead inside," he added while his jaw are clenching. Isang palatandaan na galit siya. Hindi ko alam kung bakit siya nangagalit, e as far as I remember ay wala naman akong ginawa na ikakagalit niya, infact dinaluhan ko pa nga siya, sa pag-aarte niya.
"So this is all about me, being in pain?" pagak kung tanong dito, habang ang mga mata ay patuloy paring lumuluha, "G-ustong gusto niyo talaga akong nakikitang nasasaktan e no?" Mapait kong tanong dito, habang pinipilit ang sarili na huwag magpakawala ng isang palahaw na iyak kahit ang sakit sakit na sa dibdib ko. Pinilit ko rin ang sarili kung huwag mautal habang sinasambit ang mga katagang iyon, pero kahit anong pilit ko'y lumalabas parin ang pait sa boses ko na siyang naging dahilan kung bakit ako nauuwi sa pagkautal.
"Definitely Jeanshe. Gustong gusto kitang nakikitang nasasaktan, gustong gusto kitang nakikitang umiiyak,"
Mapait akong napangiti dahil sa kanyang tinuran, parang may kung ano rin sa akin ang nasaktan dahil sa mga narinig kong turan niya, panigurado hiniling rin niya---hiniling rin ng mga nila sa diyos ang maagang kamatayan ko. Cause I know that It will be their pleasure----It will be victory if they see me being lifeless.
"B-ut why Thunder? Why? Bakit? Bakit Thunder?!" Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago tumingala, upang pigilan ang luhang patuloy na umaagos papunta sa pisnge ko. 'Yan ang isa sa mga katanongang gumugulo sa utak ko, bakit? Bakit niya to ginagawa sa akin? Wala naman akong masamang nagawa sakanya, hindi rin naman siguro siya nadamay sa nangyaring pagguho ng minahan diba? Kung kaya't ano ang dahilan niya upang ganituhin ako? "May nagawa ba akong masama saiyo na siyang ikinagalit mo kung kayat ka nagkakaganito?" dagdag ko pang tanong dito.
I tried so hard not to question myself that time, I tried so hard not to question myself kong ano ba ang nagawa ko, at kung bakit nila ako ginaganito. But It didn't work, dahil pagod na pagod na akong mag-isip. "Tell me, Thunder dahil sa totoo lang, litong lito na ako," I hopelessly said to him.
He sighed, "There's none Jeanshe, but your dad is....." pambibitin nito, bago tumingala upang pigilan siguro ang luhang nagbabadyang tumulo sa kanyang mga mata.
Bumunot ito ng isang malalim na buntong hininga, "But your dad is the reason why my mom d-ied," his voice broke, "Your dad is the one who kill my mom, Jeanshe."
Nanlaki ang mga mata ko, isang nagtatanong na tingin ang ipinukol ko kay Spencer, na ngayon ay nakahiga na sa isang tabi, lumpong lumpo dahil sa natamo nitong bogbog, hindi ko napigilan ang sarili kong huwag siyang kaawaan sa pustora niya ngayon, ka awa awa kasi ang pustora niya ngayon e, puno ng pasa at bogbog ang buong mukha, habang sapo sapo nito ang sugatang balikat-dahil sa natamo nitong tama.
Isang nagtatanong na tingin ang ipinukol ko sakanya, nagtatanong kong totoo ba ang sinasabi nitong si Thunder. Dahil alam kung may alam rin siya tungkol dito. Kaibigan niya to e, tas siguro alam niya rin namang traydor ito sa simula't sapul palang, and because of that, I know that he know the reason why this man choose to be a traitor.
Isang tango ang ibinigay niya sa akin, bago nag-iwas ng tingin atsaka namilipit dahil sa sakit. Agad kong nakuha kong ano ang ibig sabihin ng tangong ibinigay niya, at iyon ay ang nagsasabi ng totoo ang lalaking kaharap ko. Na totoo ang lahat na sinasabi niya.
Pero kung totoo man ang sinasabi niya, bakit nagawang patayin ng papa ko ang mama niya? At sa anong paraan naman? Yong papa kasi kuno ni Spencer ay pinatay ng papa ko through mining incident, samantalang 'to, sa anong paraan?
Mas lalo pa nilang napatunayan na tama ang mga sinasabi ni Thunder ng marinig ko mismo galing sa bibig ng ama nito--kay Valdimir, na ang papa ko daw ang pumatay sa mama nito which is ang asawa ni Valdimir.
I dont know what's happening, I don't know kung ano ang mga ginawa ni papa at kung bakit, lahat nalang ata na namatay ay siya ang tinuturo na salarin, I dont know what with this shit.
"And just to get even, we killed your dad," ang pagtatapos ni Vildamir sa kanyang mahabang pahayag. Kasabay rin niyon ay ang pagbuhos ng ilang libo kong luha.
Damn, hindi ko alam kung bakit, pero may parte na sa puso kong naniniwala sa mga sinasabi nila, na ang papa ko ang pumatay sa mga magulang at asawa nila. Pero ang tanong kung si papa man talaga ang pumatay sa mga ito, bakit nila inilagay ang batas sa sarili nilang mga kamay? Bakit hindi nila ipinaubaya sa batas ang ukol dito? At higit sa lahat bakit kailangan pa nila akong idamay? I feel something wrong. I know that there's something wrong. Lalo na't parang may gustong sabihin si Valentine, hindi nga lang niya nasabi dahil sa kadahilanang pinatay siya.
"We are the one who killed your parents, Jeanshe, we are the one who make your life miserable as hell, and now we will gonna kill you," ang malamig na ani ni Vildamir, bago kumuha ng ilang bala ng baril sa blusa ng pantalon niya atsaka ito inilagay sa magazine ng baril na hawak hawak niya. "One bullet is not enough, twenty I guess?" ang mapang-uyam na tanong nito habang pinapasok ang bala sa magazine na hawak hawak nito. Ang tuno ng kanyang pananalita ay may halong pananakot.
And damn! Mahirap mang aminin pero natatakot ako, nakakatakot ako sa kaisipang dalawampung bala ang tatama sa akin, halos hindi ko na nga kayanin ang isa, dalawampu pa kaya? Hanggang ngayon nga ay ang sakit sakit pa nang binti ko dahil sa isang bala na tumama dito, how much more kung twenty?
"Ten from me, and ten from you, Valdimir," ang nakangiti namang ani ni Nother Lucille na wari ba'y nasisiyahan ito sa sinabi ni Valdimir. "Is it okay?"
"Yes, is it okay, mylove. Anything for you," Valdmir answered, which made ne confused. Damn! Am I just being malisyosa again? But why does I feel something between the two of them? No let me rephrase it, bakit parang may na fefeel ako kay Valdimir habang sinasambit ang mga katagang iyon? It is like......
Sabay sabay silang ngumiti sa isa't-isa, kasabay niyon ay ang pagbaba nila sa mga baril nila, upang maitutok sa akin ang dulo nito, wala sa sariling ako'y napapikit ng makita ko ang determinasyong patayin ako sa mga mata nila.
Damm! Ito na ba talaga ang huli ko? Wala na ba 'tong halong biro? O baka naman scam na naman ito? Palagi kasing nauudlot ang balak nilang pagpatay sa akin e, yong tipong pinapakaba lang ako.
"Killing you, will be my greatest achievement, Jeanshe. Sa wakas maipag gaganti ko na rin ang yumao kong ina," ang tila nasisiyahan na ani ni Thunder, kasabay rin niyon ay ang pagtotok niya sa baril na hawak hawak niya sa gawi ko.
Mapait akong napangiti, yeah, Thunder. Sa wakas makakamit mo na rin ang paghihiganti na matagal mo na namang nakamit.
You just give me a reason to hate you more Thunder.
I thought maasahan na kita, but looks like ang pag-asa na makakamit ko mula sa iyo ay ang magdadala pa sa akin sa hukay ko.
Afterall, Thudner is really a traitir, binilog niya lang ako. Pinaniwala lang niya ako sa mga kagaguhan niya. Pinaniwala lang niya ako sa mga kasinungalingan niya pero yon pala pinaglalaruan niya lang ako. Dahil sa isang rason na walang kadating-dating! Ang rason na kung saa'y gusto niya daw i pa feel sa akin ang lahat ng naramdaman niya. Aba'y putsa pa lang! Anong tawag niya sa mga naramdaman ko simula ng mamulat ako sa mundo ng walang magulang?! Happy?! Putspa!
Isang malakas na tunog na pagputok galing sa baril ang umalingawngaw sa buong kabuuan ng lugar, kasabay rin niyon ay ang pagtulo ng luha ko at ang paghintay ko sa bala ng baril na tatama sa katawan ko.
I thought it was my end, akala ko iyon na ang huli ko, lalo na ng makarinig pa ako ng sunod sunod na pagputok, akala ko maraming bala ang tatama sa katawan ko.
Pero mali ako, dahil ni isang bala ay walang tumama sa katawan ko, at ang tangi ko lang namalayan ay ang paghablot ng kung nino man sa akin, papunta sa isang taong lugar. Amoy na amoy ko ang kanyang pamilyar na pabango, pinilit ko ang sarili kung makita siya, makita kung sino man ang may hawak sa akin, pero hindi ko magawa dahil sa palad na nakapiring sa mga mata ko, pati nga ang baba ko'y may palad ring nakatakip.
"Oumm," ungot ko sabay pilit na inaalis ang kamay na nakahawak sa baba ko. Inalis nito ang mga palad nitong nakapiring sa mga mata ko, ngunit ang mga palad nito na nasa baba ko'y hindi nito iniwala, "Oum," ulit ko pa ngunit hindi man lang natinag ang taong may hawak hawak sa akin, kung kaya't kinagat ko ang palad nito, atsaka palang nito binitawan ang baba ko.
"Aww," rinig kong daing nito sabay bitaw sa pagkakatakip sa baba ko. Agad akong umikot paharap dito, atsaka matalim itong tinignan.
Ngunit kasabay ng aking pag harap sa gawi nito ay ang panlalaki ng mga mata mo, "I-kaw?" gulat kong tanong dito. Tama nga talaga ako sa hinuha ko na siya ito dahil sa pamilyar niyang amoy, ngunit iniwaksi ko iyon sa isip ko, dahil Imposibleng pupunta dito ang isang Eman, lalo na't alam kung hindi nito alam kung nasaan ako, at kung anong nangyayari dito.
"Yes I am boo," ang nakangiting ani ni Eman.
"P-ero... Paan-- ayy." hindi ko na natapos ang dapat kung itanong sakanya dahil bigla nalang akong napayakap sa katawan niya dahil sa kaba na naramdaman ko dulot ng pagkarinig ko sa isang pagsabog, kasabay niyon ay ang pagkarinig ko rin sa mga sunod sunod na pagputok.
"Anong paano boo? E ikaw nga mismo ang nag text kay Jazmine kung nasaan ang exact location mo diba?" ang nalilito nitong tanong na siya ring nagpataka at nagpalito sa akin.
Ha? Anong nag text ng exact location? E hindi ko naman ite-next ang exact location ko ng tumawag ako, atsaka isa pa hindi ko nga alam kung ano ang exact address nitong kinaroroonan namin e, kaya paano ako makakatext sakanya? Don't tell me??....
Hindi kaya....
Nanlaki ang mga mata ko ng may mapagtanto ako, kasabay niyon ay ang pag-usbong ng pag-aalala sa dibdib ko. Hindi kaya.....
Dali dali akong kumalas sa yakap niya atsaka nilisan ang lugar na iyon, pilit na pinapatatag ang sariling kaharapin ang unos na hatid ng mga bala.
"Jeanshe saan ka pupunta?!" rinig ko pang tawag ni Eman sa akin, ngunit hindi na ako nag-abala pang lingonin ito.