Medyo okay na'ko. So yeah, Enjoy reading! Please do vote, comments and share the story. Thank you!
Last week pa ang message na ito, pero dahil ngayon lang ako nakapag active ulit, ngayon ko lang ito nabasa.
"Jeansh, can we meet?" Thunder asked.
Dali dali akong nag tipa nang irereply, "Why?"
Hindi ko inaakalang online siya, kaya ganon nalang ang pagkagulat ko nang wala pamang isang minuto ay nag reply na siya.
"May sasabihin sana ako sa'yo." he answered na siyang ipinagtaka ko. Ano ang gusto nitong sabihin sa akin? At ba't parang importante?
"Ha? Ano naman yon."
"Bukas nalang natin pag-usapan ang tungkol sa bagay na iyon, Jeanshe. Kaya sana pumayag ka. Mahalaga ang sasabihin ko at may ibibigay rin ako sa'yo." he answered again.
Bahagya akong kinabahan dahil sakanyang tinuran, ano ang ibig niyang sabihin sa tinuran niya? At ba't kinabahan ako bigla! Ba't parang may naaamoy akong mali sa sinabi niya.
At dahil na corious ako kong ano ang gusto niyang sabihin sa akin, at kong bakit parang importante ito'y wala sa sariling ako'y nagtipa atsaka umoo. "Okay, what time? Atsaka saan?"
"Sa Brew cafe, 10 am." he answered. At dahil alam ko naman kong saan ang Brew cafe na tinutukoy niya'y umoo ako without any hesitation.
Ano kaya ang sasabihin niya sa akin? At bakit parang ang importante naman ata? At ano rin kaya ang ibibigay sa akin?
Ang mga katanongang iyon ay ang nakatulugan ko kinakagabihan. Ng dahil sa koryusidad na aking nararamdaman ay hindi ako gaano na nakatulog, hindi ganon ka himbing ang pagtulog na nagawa ko kahit na pagod na naman ako sa buong maghapon kong ginawa.
Kinakabuksan, dala dala ang koryusidad ay tinahak ko ang daan papunta sa lugar na sinasabi niya. Karga karga ang mahimbing na natutulog kong anak ay pinuntahan ko ang lugar na sinasabi niya. Mabuti nalang at medyo malapit lang ang cafe na tinutukoy niya sa subdivision na tinitirhan ko.
Pagkarating na pagkarating ko palang sa labas nang subdivision ay agaran ko nang nakita ang grab driver na grinab ko.
Inihatid kami nito sa Brew cafe na tinutukoy ni Thunder. Pagkapasok na pagkapasok ko palang sa cafe na iyon, ay ang karangyaan agad ang napansin ko.
Ito palang ang kauna-unahang pagkakataong nakapunta at nakapasok ako dito. Pero alam ko ang lugar na ito, dahil ito ang isa sa mga pinakasikat na pasyalan ngayon. Kakabukas palang kasi nang cafe na ito, at maganda ang marketing strategy nila. Kaya ayon nag bloom agad ang negosyo nila.
Isa sa mga sikreto nang mga successful businessman kong bakit sila yumaman ay ang kanilang market strategy. Para lang rin yan sa mundo naming mga engineer. In order for you to become an successful engineer you need to put some strategy, isa sa mga example niyon ay ang dapat mong makumbinsi ang mga kliyente na kunin ka, kailangan mong kunin ang tiwala nila, sa pamamagitan ng pag o-offer ng murang halaga sakanila, murang halaga pero may malinis na trabaho at dekalidad na gawa.
Inilibot ko ang aking tingin upang makita ang taong aking hinahanap, pero imbis na siya ang mahanap ko'y iba ang nahanap ko. Si Valentine na umiinom nang kape habang parang may hinihintay.
Alam kong hindi kami ganon ka close dalawa, lalo na't magkaribal kami sa puso niya. Pero parang may kong ano sa aking nagsasabi na puntahan siya upang tanongin kong sino ang hinihintay niya. There's a something on my gutt who kept on pestering me. Who kept on telling me na dapat kong puntahan ang gawi niya.
And that was actually what I did, sinunod ko ang utos nang damdamin ko. Hahakbang na sana ako palapit sakanya, nang may maramdaman akong malamig na kamay na humawak sa balikat ko.
Napalingon ako sa gawi nong humawak sa balikat ko, at hindi ko inaasahan ang makikita ko.
Isang matamis na ngiti ang ibinigay nito sa akin, "Hi Jeanshe." para akong nanlamig dahil sa nakita ko kasabay niyon ay ang pagtataka at pagkalito ko. Paanong? Paanong nandidito siya samanatalang nandon siya kanina.
Lumingon ako sa gawi niya kanina, at para akong nanalamig nang makita kong wala namang tao doon. Wala namang nakaupo sa upuan na iyon.
Hindi kaya namamalikmata lang ako kanina? O hindi kaya.
Nanlamig ako at para akong binuhusan nang isang baldeng malamig na tubig dahil sa napagtanto. Nang muli akong lumingon sa gawi nong kumilabit sa akin ay mas nanlamig pa ako. Nangangatog narin ang mga tuhod ko. Mas hinigpitan ko pa ang pagkakayakap ko sa anak ko upang pigilan ang maari kong pagbitaw sakanya dahil sa kaba na nararamdaman. Mas lalo pa akong kinabahan nang makita kong wala na don ang kumilabit sa akin kanina, wala na don si Valentine na siyang kumilabit sa akin.
Paano? Paano siya nawala nang ganon kabilis e samantalang segundo lang naman ang itinigal ko nang lumingon ako don sa kinauupuan niya kanina.
Namamalikmata lang ba ako? Pinag-lalaruan lang ba ako nang isipan at nang mga mata ko? Pero hindi e. Hindi e. Ramdam na ramdam ko kasi na totoo iyon lalo na nang kalibitin niya ako. Ramdam na ramdam ko ang lamig sa mga palad niya nang kalabitin niya ko.
Lamig? Ang lamig lamig nang mga palad niya, hindi kaya....No.... hindi maari. Sunod sunod kong ipinilig ang ulo ko nang sa gayon ay mawala sa utak ko ang mga negatibong bagay na tumatakbo dito.
I even heaved a sighed just to calm the pund of my heart.
"Jeanshe." napapitlag ako mula sa kinatatayuan ko nang marinig ko ang pagtawag na iyon sa pangalan ko. Muntikan ko na ring mabitawan ang batang karga karga ko dahil sa pagkakagulat ko. Mabuti nalang at mahigpit ang mga hawak ko dito. Kung kaya't naagapan ko ang muntikan na nito.
Kinabahan ako don ah. Ang kaba na kanina kanina lang na nararamdaman ko'y mas lalo pang dumoble dahil sa pagkagulat na nararamdaman ko.
Lumingon ako sa gawi nong tumawag sa akin, at doon ko nakita ang mukha ni Thunder, balisang balisa ito, na para bang may ginawa itong kasalanan.
Kinawayan ako nito, isang senyales na pinapapunta ako nito sa gawi nito.
"What's yours Jeanshe, Caramel or Choco?" tanong niya sa akin pagkaupo na pagkaupo ko palang sa upuan. Inayos ko muna ang pagkakakarga ko sa anak ko bago ko siya sinagot.
"Busog ako Thunder, and I don't have enough time to be here since uuwi si Spencer sa bahay ngayon." sabi ko sakanya. "So, tell what you want to tell." dagdag ko pa.
Anong nangyari sa lalaking ito? At ba't parang namutla siya nang marinig niya ang sinabi ko?
"O-kay." nauutal niyang ani, he made a fake cough siguro para walain ang nakabara sa lalamunan niya. "May sasabihin ako sa'yo Jeanshe at sana paniwalaan mo ako. Matagal ko nang gustong sabihin ito saiyo." he said, the convising tone on his voice is visible.
Then, he sighed. "Valentine is dead, Jeanshe."
Parang may kong anong bomba na sumabog sa tenga ko dahil sa narinig ko, nanlamig ako kasaba'y niyon ay ang pangangatog nang tuhod ko na nasa ilalim nang mesa.
So totoo? So totoo ang lahat nang mga hinuha ko kanina? So totoo ang lahat nang inakala ko kanina? Para akong napako sa kinauupuan ko.
"What? I mean... Are you really sure?" paninigurado ko, umaasa na sana hindi totoo ang mga narinig ko. Umaasa na sana mali ang pagkakarinig ko.
"Yes it is true Jeanshe, Valentine is dead. Pinatay siya Jeanshe." mapakla niyang ani bago tumingala. Pinanggiliran siya nang mga luha. "At alam mo ba kong sino ang punyetang pumatay sakanya?" dagdag pa niya, kasabay nang kanyang pagsasalita ay ang paluha nang kanyang mga mata.
Umiling ako, "H-indi." agaran kong tanggi sakanya, alangan namang umoo ako e hindi ko naman talaga alam ang bagay na iyon. Ni hindi ko nga alam na patay na pala si Valentine e, sa pumatay pa kaya sakanya?
He smiled sadly, "It's Spencer, Jeanshe." ani niya.
Parang may kong anong bomba na sumabog sa harapan ko dahil sa narinig ko, para rin akong binuhusan nang isang libong balde nang malamig na tubig. Nanlamig ako at napako ako sa kinauupuan ko dahil sa mga tinuran niya. My jaw dropped because of what he said. Kasabay niyon ay ang panggilid nang mga luha ko.
"P-akiulit nga nang sinabi mo Thunder." utos ko sakanya, naninigurado kong tama ba ang mga narinig ko. Umaasa na sana mali ang pagkakarinig ko.
"Si Spencer ang pumatay sakanya Jeanshe. Si Spencer ang pumatay sa babaeng mahal na mahal ko." kasabay nang kanyang pagbigkas sa mga katagang iyon ay ang pagbagsak nang mga luha niya.
May kong ano ring lungkot na lumukob sa puso ko dahil sa naramdaman kong sakit na nararamdaman niya.
Literal na nalaglag ang panga ko. Literal rin na nabigla ako.... Kung totoo man ang iyon, paano? Paano niya nagawa ang bagay na iyon? I mean... Oo alam kong kaya niyang gawin ang bagay na iyon, dahil psycho siya pero bakit? Bakit niya nagawang patayin ang totoong mahal niya gaya nang sabi nang mama niya.
And what? What did Thunder said? Did I just heard it right? Tama ba ang mga narinig ko sa mga katagang binitawan niya? May sinabi ba siyang babaeng mahal ko?
"And now, pinaghahanap na siya nang mga pulis." dagdag pang ani ni Thunder bago marahas na pinunasan ang mga luha na nasa pisnge niya.
Itinukod niya ang dalawang braso niya sa mesa, bago yumukod palapit sa akin, "And I want you to stay away from him, Jeanshe. Dahil psycho siya. Actually, silang lahat nang mga kaibigan niya. At dahil sa psycho siya, ay alam kong maari niyang gawin ang bagay na iyon saiyo, at bago pa man mangyari ang bagay na iyon saiyo ay dapat kanang umalis sa kamay niya." he sighed. "But before that you need to trust me. Listen to me." he added bago niya kinuha ang isang bag.
Ibinigay niya sa akin ang isang bag, nasa loob kami nang kanyang sasakyan dahil kailangan daw naming mag usap nang kami lang, dahil medyo sendetibo daw ang pag-uusapan namin at dapat walang makaalam.
"Sa loob ng bag na iyan, ay ang isang titulo na naglalaman nang bahay at lupa. Diyan ka titira sa oras na makatakas ka sa kamay niya." sabi niya habang ang kanyang mga tingin ay totok na totok sa daan.
"Nandiyan rin sa loob ang diploma at medalya mong kinalimutan mong dalhin nong minsan na tayong mag bar." dagdag pa niya. Napatango ako. Oo naalala ko nga. Ito yong inaya niya kong mag bar pagkatapos nang graduation ceremony namin. At dahil bawal namang nakatoga sa bar habang sumasayaw ay ibinigay ko sakanya ang toga ko, kasama na ang diploma at medalya ko.
"Please, be safe Jeanshe. At kong maari'y tumakas kana sa kamay niya habang maaga pa." ang pag-aalala sa boses niya ay klarong klaro habang sinasabi niya ang mga katagang iyon.
Isang tingin na nagtataka ang ipinukol ko sakanya. "Bakit mo ginagawa ang bagay na ito sa akin Thunder?" tanong ko sakanya. "I mean bakit ka nag-aalala sa akin nang ganito? E samantalang hindi naman tayo ganon ka close sa isa't isa?" pagkaklaro ko nang makita ko ang pagtataka na dumaan sa kanyang mga mata.
Ngumiti siya nang mapait bago itinuon ang paningin sa daan, "Mahalaga ka sa akin Jeanshe, dahil minsan na rin kitang minahal." sagot niya sa tanong ko.
Ang mga katagang iyon ay ang huling mga katagang narinig ko mula sakanya, dahil hanggang sa makababa ako sa harap ng gate ng mansiyon ay hindi na siya nagsalita pa.
Isang matamis na ngiti ang ibinigay ko sakanya, bago kami bumaba ng anak ko mula sa kotse niya. Nginitian rin naman ako nito bago kinawayan atsaka pinaharurot ang sasakyan.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko habang nakatingin ako sa sasakyan niyang papalayo na sa gawi ko.
Hanggang ngayon ay hindi parin na proproseso nang utak ko ang mga sinabi niya. Parang ang hirap kasing prosesohin e. Lalo na't kasama ko sa iisang bubong ang tinutukoy niyang pumatay kay Valentine. And worst asawa at ama pa nang anak ko. Ang hirap prosesohin.
Karga karga ang anak ko'y tinahak ko ang daan papasok sa mansiyon.
"Saan ka galing?" ang mga katanongang iyon ay ang agaran kong nadatnan nang mabuksan ko ang pintuan nang mansiyon.
Nanlamig ako nang makita ko si Spencer sa harapan ko, malalamig ang kanyang mga tingin na binibitawan sa akin habang hawak hawak niya ang isang champagne glass na may lamang wine.
Ang mga tingin na binibitawan sa akin ay nakakapatay dahil parang pinapatay ka na niya sa loob loob niya. Igting ang panga niya at magkasalubong naman ang mga makakapal na kilay niya.
"At sino iyong lalaki na iyong naghatid saiyo?" dagdag pa niya. Napalunok tuloy ako bago nag-iwas nang tingin.
Napako ako sa kinatatayuan ko nang maramdaman ko ang paglapit niya sa gawi ko, mas nanlamig pa ako nang maramdaman ko ang malamig niyang hininga na tumata sa tenga ko.
"Remember this, Jeanshe. Akin at akin ka lang." He said bago niya bahagyang kinagat ang tenga ko. May kong ano akong sensasyon na naramdaman dahil sa ginawa niyang iyon.
"Now, Change your clothes into a daring one, because I will gonna fuck you hard. Till you can't walk anymore." he demanded and I gulped.
_____________
The next chapter is SPG!