"Let's go?"
Nag-angat ako nang tingin mula sa mga article na binabasa ko tungkol sa pagguho nang minahan nang mga Carson sa taong 2008. Iyon lang kasi ang tanging clue na meron ako, tungkol sa pagkamatay nang mga magulang ko.
Nakangiti na ang kumag ngayon, na akala mo'y hindi nagwala kanina dahil sa sobrang galit. Psycho talaga e.
Tumayo ako mula sa pagkakaupo ko bago ko inayos ang mga gamit ko, "Saan ba kasi tayo pupunta?" tanong ko sakanya nang nasa elevator na kami.
He just shrugged before pulling my waist next to him. Sabay kaming napatingin sa harap nang marinig namin ang pagtunong nang elevator, isang palatandaan na narating na namin ang aming destinasyon.
Hinalikan niya mona ang toktok nang ulo ko, bago kami lumabas mula sa elevator.
Pagkalabas na pagkalabas palang namin sa elevator ay natuon na agad sa amin ang kanilang mga atensiyon.
The receptionist smiled at us nang dumaan kami sa mga harapan nang mga ito, but I saw the envious on their eyes na para bang galit na galit sila sa akin dahil kasama ko ang boss nila.
Sanay na ako sa ganito, pero hindi ko parin maiwasang huwag mailang. Simula kasi nang bumalik ako sa trabaho ay palaging kami ang pinag-uusapan nang mga tao dito sa kompanya. Kaya nga halos di na 'ko lumabas nang opisina niya dahil sa nahihiya ako.
Naging usapan nila kami nitong mga nakaraang araw dahil sa pagtataka kong ano ba daw kami ni Spencer at kong bakit ang sweet daw namin sa isa't-isa. Actually, siya lang naman ang sweet sa akin dahil nahihiya akong maging sweet sakanya.
Kinausap niya ang guard tungkol sa kotse niya, nakita kong tumango si manong guard bago sinunod ang utos niya.
Ilang minuto muna ang aming iginugol kakahintay sa pagdating nang kotse niya, hindi naman kami nabigo sa paghihintay dahil kalaunay dumating narin sa wakas ang kotse niyang siguradong sigurado ako na ma-aagaw ang pansin nang kahit sino man.
"Let's go?" He asked and I nodded.
Pinagbuksan niya ko nang pinto at pumasok naman ako sa loob nito, napangiti ako nang makita ko siyang siniguradong naka seatbelt ako, nang matapos ay hinalikan niya ang noo ko habang hinahaplos ang maliit na umbok sa tiyan ko. Hindi pa gaano ka visible ang umbok nang tiyan ko lalo na kapag malalaking t-shirt or di kaya dress ang suot suot ko.
Isang masuyong halik ang ikinitil niya sa labi ko bago siya umikot sa kabilang bahagi nang sasakyan.
"Saan ba kasi tayo pupunta?" nagtataka kong tanong sakanya nang madaanan namin ang kahabaan nang edsa.
Lumingon siya sa gawi ko bago ako nginitian, "Secret." ang tangi niyang ani bago muling itinuon ang atensiyon sa daan.
Napanguso ako bago napasandal, 'may pa secret secret pa siyang nalalaman'. Nakanguso kong bulong na alam kong narinig niya.
He just chuckled bago hinawakan ang kamay ko habang ang kanyang mga mata ay nakatitig parin sa daan. Dinala niya ito sa labi niya bago masuyong hinalikan. Pinamulhanan ako dahil doon.
Nakalabas na kami sa kahabaan nang edsa nang makita ko ang pagpanay lingon niya sa likod. Kaya nama'y napapalingon rin ako, upang alamin kong ano ang linilingon niya.
Wala namang kakaiba ah? Mga sasakyan lang naman iyon ah? Ano kayang linilingon nang damuhong ito.
"Can you call, Dash?" He asked referring to Dashiel. Nakatuon ang atensiyon niya sa daan habang ibinibigay niya sa akin ang cellphone.
"Ha?"
"Just call him." Nagtataka may sinununod ko ang utos niya. Mabuti nalang at ipinaalam niya sa akin ang password niya kaya hindi tuloy ako nahirapang buksan ito.
Pinaalam niya sa akin ang password nang cellphone niya, para hindi daw ako magduda sakanya. Hindi ko alam kong paano niya nalamang may pagdududa parin ako sakanya hanggang ngayon, pero siguro naramdaman niya. Malakas pa naman ang pandama nang damuhong ito.
Tinawagan ko si Dash gaya nang utos niya, Ilang beses pa muna itong nagring bago sinagot ni Dash ang tawag mula sa kabilang linya. Pero ganon nalang ang pagkangiwi ko nang makarinig ako nang mga pag-ungol mula sa kabilang linya. Bahagya kong inilayo ang cellphone sa akin dahil nakakarindi kasi ang mga ungol nila.
Kinuha naman ito ni Spencer mula sa akin bago inilagay sa Dashboard.
"Tangina mo kang Spencer ka! Sinigurado mo pa talagang tumawag sa oras nang langit!" rinig kong pagmumura ni Dash mula sa kabilang linya.
"B-ro, can you help us?"
Napatigil si Dash sa mga pagmumura niya nang maramdaman niya ang kinakabahang boses ni Spencer.
Bahagyang tumikhim si Dash, "Ba't ka ba napatawag at mukhang may problema ka ah, tungkol ba yan sa babae?"
"Can you help us?" muli niyang tanong kay Dash, hindi inaalintana ang naging tanong ni Dash sakanya.
"Wait! Why?... Diretsiyahin mo na nga ako! Ano ba kasi ang nangyayari sa'yo at ba't parang maiiyak ka na?"
Nahihimigan ko sa tuno niya ang pang-aasar. Pero nang marinig niya ang mga sumunod na katagang binitawan ni Spencer ay parang kinabahan at nag-alala siya.
"Someone's following us bro." sagot ni Spencer sakanya sabay tingin sa side mirror nang sasakyan.
Wait what? May sumusunod sa amin?!
Nang dahil sa narinig kong iyon ay namutla ako, napatingin rin tuloy ako sa likuran, at doon ko nakumpirma na tama ang sinabi niya, dahil doon ko nakita ang isang kulay itim na Suv na patuloy paring sinusundan ang aming sasakyan magpahanggang ngayon.
Kanina ko pa kasi ito napapansin e, pero ipinagsawalang bahala ko lang, e hindi ko kasi inaakalang sinusundan pala kami nito. Akala ko kasi pareho lang ang destinasyon namin, pero nakakapagtaka lang dahil ultimo'y pagliko namin ay sinusundan nito. And the worst part is, parang naghahanap ito nang tiyempo na maunahan kami.
"Wait? What! Nasan ba kayo?" nag he hysterical na tanong ni Dash mula sa kabilang linya.
"Hindi ko alam bro, pero parang patungo na itong daan na tinatahak namin sa Nlex."
"Okay, okay stay tuned. Hihingi ako nang tulong sa tropa."
"Okay, okay salamat bro." ang sabi ni Spencer bago pinatay ang tawag.
"Sino ba kasi iyang sumusunod sa atin, Spencer?" tanong ko sakanya nang maramdaman kong parang mas nag-alala pa siya habang panay ang tingin sa side mirror nang sasakyan. Hindi ko alam kong bakit siya nag-aalala.
Napatingin siya sa gawi ko, bago ako nginitian nang malamlam na parang bang inaasure niya 'ko na ayos lang ang lahat, "You don't need to worry, babe ang mas mabuti pa'y yumuko ka."
Bago ko paman siya matanong ulit ay napayuko nalang ako bago napatili nang makarinig ako nang sunod sunod na pagputok. "Fuck!" rinig kong pagmumura niya.
Nag ring ang cellphone niya isang palatandaan na may tumatawag sakanya.
Nanginginig may pinilit kong inabot ang cellphone niya, upang pindutin ang answer call nang cellphone niya.
"Hello Spencer, ayos pa ba kayo diyan?" rinig kong pag-alala na tanong sa kabilang linya. Hindi ko mabosesan kong sino iyon. Pero parang pamilyar ang boses niya.
"Oo, ayos lang kami Thunder." sagot ni Spencer. Napatango ako, kaya pala pamilyar ang boses niya dahil si Thunder pala iyon. Kumusta na kaya ang toga, medalya at diploma ko na hawak hawak niya?
At isa pa'y hindi ko inaakalang mag tropa pala silang dalawa ni Spencer, lalo na't ang alam kong huli nilang tagpo ay ang suntukan nila.
"Pero, nasaan na sila? We badly need the trops Right now, dahil pinapaputukan na nilankami." Nag he hysterical na sabi ni Spencer.
"Yeah. Yeah I know, nakikita ko kayo dito sa camera.. Don't worry paparating na sila." Thunder said, "Ang kailangan mulang gawin ay ang sundin ang utos ko, Get it?" he added.
Napabuntong hininga si Spencer, "Okay okay fine!"
"Good, now iliko mo ang sasakyan pa kanan." unang utos ni Thunder na siyang agarang sinunod naman ni Spencer. "Now, pahaharutin mo ang sasakyan, and don't you ever try to look back."
Lumingon si Spencer sa gawi ko, "Humawak ka nang mabuti sa seatbelt." he said bago niya sinunod ang utos ni Thunder. Pinaharurot niya ang sasakyan nang mabilis. Mabuti nalang at nakakapit ako nang mahigpit sa seatbelt dahil kong hindi'y baka mamatay na ako sa sobrang bilis na pagpapatakbo niya. Ang bilis nang pagpapatakbo niya, 'yong tipong parang humihiwalay na ang kaluluwa ko sa katawan ko.
Napapikit ako at napatakip ako sa dalawang tenga ko nang makarinig ako nang malakas na pagsabog. Napalunok ako, gusto kong lumingon upang tignan kong ano ang nangyayari pero nang maalala ko ang babala ni Thunder mula sa telepono ay nagpirme ako.
"Checkmeat," ang nakakakilabot na ani ni Thunder mula sa kabilang linya at dahil doo'y hindi ko napigilan ang sarili kong huwag lumingon.
Medyo bumagal narin ang pagpapatakbo ni Spencer kaya nama'y nagkalakas loob akong sumilip.
Nalaglag ang panga ko nang makita ko ang nakakalunos lunos na pangyayari sa sasakyan na sumusunod sa amin kanina. Inaapoy ito gawa nang pagsabog. Hindi ko alam kong sino ang nagpasabog sa sasakyang iyon pero alam kong may kinalaman doon ang limang sasakyan na kakaalis rin lang.
"Kuya, nalinis ko na ang kalat, wala na silang mahahanap na ibendinsiya pa."
Muli akong napatitig sa harapan nang marinig ko ang boses na iyon mula sa telepono. Ang boses na iyon ay napakapamilyar, hindi ako maaring magkamali.... hindi ako maaring magkamali sa narinig ko.
"Good job Storm." ang sabi ni Thunder sa nakakabatang kapatid.
Hindi ko na kailangan pa nang komprontasyon dahil si Thunder na mismo ang nagkompirma.
"Pero kuya, may nakatakas daw. Mabuti nalang at agaran nilang nahuli." ani ni Storm.
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Thunder sa kabilang linya, "Ano ang gagawin natin ngayon dito, bro?" tanong ni Thunder sa kabilang linya na sa wari ko'y si Spencer ang tinatanong.
Spencer sighed, bago kumuyom ang kamao na nasa manibela parin hanggang ngayon, "Gawin niyo 'yang bihag, dahil gusto kong tanungin siya kong sino ang ang utos sakanya. And lastly pahirapan niyo siya."
"Noted." Thunder said bago ibinaba ang tawag.
Matapos niyon, ay isang nahabang katahimikan ang namutawi sa gitna naming dalawa.
Litong lito na 'ko! Gusto ko nang itanong sakanya ang mga katanongan ko! Gusto kong itanong sakanya kong ano ba ang nangyayari? At kong bakit bigla nalang may humabol sa amin?! Tangina! Sino ba kasi ang tinutukoy niyang may pakana nang lahat nang ito? Ano ba ang nagawa naming kasalanan sa mga ito at bakit nila kami ginaganito?
Kating kati na ang baba kong tanongin siya, gusto ko na siyang tanongin, gusto kong itanong sakanya kong ano ba ang nangyayari.
"Spencer," agaw pansin ko sakanya, lumingon ito sa gawi ko, "Sino ba ang mga iyon at bakit nila tayo hinahabol?" I asked. Hindi ko na napigilan ang sarili kong huwag siyang tanongin. Kating kati na kasi ako, kating kati na akong malaman ang mga dahilan at impormasyon!
"There's nothing to worried about, baby. So please stop asking." malamlam niyang ani.
Malakas akong napabuntong hininga. Pinipilit pigilan ang sariling huwag mainis.
Nakakainis siya! Nakakainis talaga siya! Ano bang meron at ba't di niya kayang sagutin ang tanong ko! May pa there's nothing to worried pa siyang nalalaman! E, sinong tanga ang hindi mag-aalala kapag naranasan ang ganoong sitwasyon?! Adik ba siya?! Tangina!
Gusto kong siyang murahin at kutusin, gusto ko rin siyang tadyakan! Tangina! Nakakainis talaga kasi e! Nakakainis.
"Spencer." agaw ko nang pansin sakanya.
"Hmm?"
"Alam mo nakakainis ka."
"Why?" tanong nito habang nakatingin parin sa daan.
"Ah!! Basta nakakainis ka!"
Sa pagkakataong iyon ay humarap siya sa akin, "May nagawa ba akong masama sayo?"
Umiling ako, "E ba't ka naiinis sakin?" tanong niya bago muling ibinalik ang tingin sa daan.
"Ah! basta! huwag mo na nga 'kong tanungin o di kaya'y huwag kanang magsalita pa dahil naririndi ako sa boses mo!" ang maldita kong ani sakanya bago tumingin sa labas nang binatana.
Teka, teka, ba't parang pamilyar ang daan na tinatahak namin? Saan ba kasi kami talaga pupunta? At ba't parang napakapamilyar nang lugar na ito? Para kasing, papunta ito sa kumbento e.
Bumaling ako sakanya, at doon ko nakita ang magkasalubong niyang mga kilay habang totok na totok ang tingin sa daan.
"Spencer tapatin mo nga ako? Saan ba tayo pupunta?"
Isang ngiti lamang ang isinagot niya sa tanong ko nang bumaling siya sa gawi ko. Ayon na naman 'yong nakakainis niyang ngiti! Mas nainis pa tuloy ako.
"Secret." sagot niya bago muking itinuon ang tingin sa daan. Mas lalo pa akong nainis dahil sa ginawa niyang iyon! Tangina! Ang ayos ayos nang pagkakatanong ko e, pero sasagutin niya lang nang ganon? Tangek ba siya?
Inirapan ko siya bago ko itinuon ang aking atensiyon sa labas. Nakanguso ako habang tinitignan ang pamilyar na daan na tinatahak namin.
Mas lalo pang naging pamilyar ang daan para sa akin, nang unti unti naming marating ang aming destinasyon.
Akala ko mali ang naging hinala ko, pero napatunayan kong totoo iyon nang marating namin ang tapat nang gate ng kumbento.