Naitigil ko ang pagsasabon ko sa sarili kong katawan nang may kong ano akong narinig na kaluskus galing sa labas.
Ano kaya iyon?
Ipinilig ko ang ulo ko bago ko itinuloy ang pagliligo ko. Ipinagsawalang bahala ko nalang ang mga kakaibang tunog na iyon.
"Ba't parang lumaki ang balakang ko?" nagtataka kong ulit na tanong sa sarili ko habang nakaharap ako sa salamin. Umikot ako nang bahagya upang siguraduhin kong tama ba talaga ang hinala ko. Medyo lumaki talaga ang balakang ko e. 'Tas ang wala kong ka laman laman na tiyan noon ay unti unti naring nagkakalaman. Nakakapagtaka, ano kaya ang nangyayari sa 'kin?
Wala naman akong nakain na buo ah? Puwera nalang sa hotdog niya.
Napangiti ako dahil sa naisip ko. Kong ano anong kalokohan nalang talaga ang naiisip ko. Ipinilig ko ang ulo ko bago ko ipinagpatuloy ang pagliligo ko.
Nang matapos ay lumabas ako sa banyo nang naka roba lamang. Pumunta ako sa may kutson bago ko kinuha ang cellphone kong nakalagay doon.
"I'm on my way." I replied.
She chatted me, asking me if nasaan na ba daw ako at kanina pa siya naghihintay sa tagpuan namin. So I replied na I'm on my way na 'ko. Kahit na ang totoo'y mag bibihis pa ako. Nakalimutan ko kasing gumising nang maaga dahil sa kadahilanang napagod ako kagabi at isa pa hindi tumunog ang alarm clock ko sa cellphone ko. Iyon lang kasi ang tangi kong inaasahang gigising sa akin. But fortunately hindi ako nagising.
Inilapag ko ang cellphone sa side table bago ako tumayo. Tinungo ko ang kabinet ko bago nagbihis nang isang floral dress. Blinower ko ang buhok ko para ito'y matuyo.
Nang matapos ay kinuha ko ang bago kong cellphone na ibinigay niya, ipinasok ko ito sa maliit kong bag bago lumabas nang kuwarto.
"What the fuck?" ang di makapaniwalang tanong ko dahil sa gulat na nararamdaman ko. Pagkabukas na pagkabukas ko palang sa pinto ay hindi ko na inaakalang ito agad ang bubungad sa akin.
My eyes widened. Sa pagkakataong ito'y hindi ko na ipagkakaila na nagmumukha na akong tarsier dahil iyon naman talaga ang totoo. Nabitawan ko ang bag na dala dala ko. Nanginig ang mga tuhod at labi ko nang makita ko ang bangkay niyang nakabitay sa harapan ko.
Napatili ako nang malakas nang makita ko ang naka diwal-wal nitong dila at dilat nitong mga mata. Nang mapagtanto ko kong sino itong lalaking nasa harap ko'y mas lalo pa akong natakot.
Unti unti akong napaatras. Napahawak ako sa may hambanan nang pinto bago dahan dahang napaupo sa lapag. Nanginginig ang mga tuhod at buong katawan ko dahil sa nakikita ko. Hindi ko alam kong ano ang dapat kong maramdaman.
Galak ba dahil nasa harapan ko na ang isa sa mga pumatay sa mga magulang ko. O takot dahil maaring may pumatay sa sakanya at baka mapagdudahan ako na ako ang pumatay sakanya.
Kilalang kilala ko ang pagmumukha niya, isa iyon sa mga mukhang hindi ko dapat na makalimutan. Isa iyon sa mga mukhang itinatak ko sa kokote ko. Dahil ang pagmumukhang iyon ay isa sa mga naging dahilan kong bakit ako nagdusa nang ganito.
Siya! Siya ang isa sa mga pumatay sa mga magulang ko! Siya! Siya ang naging dahilan kong bakit ako nagdusa nang ganito!
Napahawak ako sa tiyan ko nang maramdaman ko ang pasakit nito. Napasandal ako sa pintuan. Napahawak ako sa may binti ko nang maramdaman ko ang pagtulo nang isang likidong bagay dito.
Ganoon nalang ang pamamanhid nang buong katawan ko nang makita ko ang pagtulo nang dugo mula doon. Nagsimulang magtubig ang mga mata ko. Nanginginig narin ang mga labi ko.
Napapikit ako nang maramdaman ko ang pagsakit nang ulo ko at ang bahagyang pag-ikot nang paningin ko. Napahawak ako sa tiyan ko nang maramdaman kong muli ang pagkirot nito.
What is happening?
Nang muli kong imulat ang mga nata ko ay nagulat ako. Nagulat ako dahil sa nakikita ko.
Isang matipunong lalaki ang tumatakbo papunta sa gawi ko. Bago ko paman masilayan ang pagmumukha nito ay unti unti ko nang naramdaman ang pagsira nang mga talukap ko.
Napahawak ako sa matitipuno nitong braso nang saluhin niya ako mula sa pagkakabagsak ko. Hindi ko napigilan ang sarili kong huwag ngumiti nang mapagtanto ko kong sino ito.
Sa amoy palang nang pabango niya ay siguradong sigurado ako na siya ito. We grew up together kaya sa amoy palang niya'y siguradong sigurado na ako na siya ito..
You never failed to save me in my downfall.
You never failed to save me boo.
Eman...
'Baby, I'm so sorry, I'm so sorry baby, please forgive me. I will not do anything stupid again. Just please wake up.'
Ang mga katagang iyon ay ang nagpamulat sa aking mga mata. Napalingon ako upang hanapin ang pinanggalingan nang boses na iyon. Pero kahit isang anino nang taong iyon ay hindi ko nakita.
Tanging puting ding ding at kesame lamang ang aking nakikita. Sinuri ko nang buong tingin ang kabuuan nang kuwarto upang hanapin kong saang parte nito ang pamilyar sa akin. Pero ni isa'y wala akong nahanap.
Napangiti ako nang makita ko ang rebulto ni Jesus sa aking ibaba na kong saa'y nakapako siya sa krus. Somehow, I feel comfort.
Tanging pagpatak lamang nang orasan ang naririnig ko sa mga oras na ito.
Nang mapalingon ako sa bandang may couch ay doon ko nakita ang taong hindi ko inaasahang makikita ko. Si Jazmine na nakayapos kay Storm habang mahimbibg na natutulog.
'Anong meron sakanila?' that was the first question that I asked when I recognized how sweet they're.
'Where I am?' the second question that I asked when I recognized na wala pala ako sa kuwarto ko. Kaya pala hindi ako pamilyar sa kuwartong ito dahil hindi ito ang kuwarto ko. Hindi ito ang kuwartong nakasanayan ko.
Nasaan ako? Anong ginagawa ko dito? Nang makita ko ang dextrose na nasa kiliran ko at nang malanghap ko ang amoy nang alcohol ay doon ko napagtantong nasa ospital pala ako. Pero ang nakakapagta lang ay ang kong bakit ako nandidito? Anong ginagawa ko dito sa hospital.
Nang maalala ko ang nangyari ay nakapa ko ang tiyan ko. Para akong binuhusan nang malamig na tubig nang maalala kong dinugo ako. Ba't ako dinugo? E, hindi ko pa naman kabuwanan?
"You're awake?" medyo inaantok na tanong ni Jazmine sa akin. Kinakalikot pa nito ang mga mata nito na waring inaantok pa talaga ito.
Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan nito bago nito tinungo ang gawi ko.
"Your baby is safe, don't worry." She said that made me said ha? What is she mean? Anong baby ang pinagsasabi niya?
"Ha? What do you mean? Anong baby ang tinutukoy mo?"
"Hindi mo ba alam? Akala ko ba alam mo?!" tila gulat na ani niya.
"Ha? Anong ba ang tinutukoy mo? Ano ba ang dapat kong malaman?"
"You're pregnant Jeanshe, at dahil sa pagkagulat at sa pinaghalong stress mo ay muntikan ka nang makunan, kaya ka dinugo kanina Jeanshe."
Napatanga ako, napatitig sa puting kesame na nasa harapan ko. Nahigit ko ang hininga ko dahil sa mga narinig ko. My eyes widened because of the shock that I feel.
Hindi ko makapaniwalang tinignan ang gawi niya. Is she really damn serious? Or is she was just making some sorts of jokes? Seryoso ba siya? O nagpapatawa lang? Oh God tell me.
Pero seryoso ang pagmumukha niya habang sinasambit ang mga katagang iyon kaya malaki ang posibilad na nagsasabi siya nang totoo at hindi nagbibiro.
"Nagbibiro kalang diba? Sabihin mo sa 'kin. Nagbibiro kalang diba?!"
Hindi ko napigilan ang sarili kong huwag siyang mapagtaasan ng boses. Lalo na't nakakagulat kasi! Nakakagulat ang mga balitang ipinahayag niya. Hindi ako handa! Hindi ako handang marinig ang mga iyon! Hindi ako handang mabigla.
Bagsak ang mga balikat na umiling siya. Napaiwas ako nang tingin nang maramdaman ko ang pamamasa nang mga mata ko. Kasabay nito ay ang paglukob nang lungkot sa puso ko.
So, ito pala ang rason kong bakit parang lumaki ang balakang ko. Kong bakit bigla bigla nalang ako nag cra-craving, sa mga pagkain na ayaw ko noon. Kong bakit pati ang paborito kong shrimp ay ayaw ko nang kainin ngayon.
Naramdaman ko ang pag-upo niya sa gilid ko. "Ano ang problema Jeanshe, dapat nga't maging masaya ka. Dahil nagbunga na ang pagpapakatanga mo sa lalaking mahal mo."
Tagos puso akong nasaktan dahil sa mga katagang binitawan niya. Para itong isang matalim na patalim na tumusok sa puso ko.
Naramdaman ko ang malamig niyang kamay na humawak sa kamay ko. "Alam kong kahit na wala na kayong dalawa ay palihim mo parin siyang minamahal, na palihim ka paring nakikipagkita pa sakanya. K-aya't hindi na ako nagulat pa nang malaman ko ang balitang buntis ka. Pero ang ipinagtataka ko ngayon ay kong bakit ganito ang naging reaksiyon mo."
She sighed. "Diba't noon pa ma'y ito na talaga ang plano mo? Ang magpabuntis sakanya nang sa gayon ay may magamit kang pang black mail upang mapakasalan ka niya?"
Sabay kaming napalingon sa pinto nang maramdaman namin ang pangitngit nito. Akala ko'y may pumasok pero wala naman kaming nakita e, kaya nama'y ipinagsawalang bahala nalang namin ang bagay na iyon.
Napasinghot ako, hindi ko kayang tanggapin ang katotohanang sinabi niya. Hindi ko kayang tanggapin na minsan ko nang naisip ang mga bagay na iyon dahil sa pagiging desperada ko sakanya.
"Pero noon iyon, Jazmine. Hindi na ngayon. Ni minsa'y hindi na sumagi sa isip ko ang mga kaisipang iyon." Sunod sunod kong tanggi sakanya habang umiiling.
"What are you talking about?" she asked coriously.
"Diba't nong minsang nalasing ako ay iyon ang nasabi ko sa'yo? Oo inaamin ko Jazmine na minsan ko na ring naisip ang mga bagay iyon. Pero Jazmine, hindi ko na ito naiisip pa ngayon. Dahil natanggap ko na sa sarili ko na hindi talaga kami para sa isa't-isa. Na sadyang ipinagtagpo lang kami, pero sa bandang huli ay sakanya parin ang uwi niya."
"Iyon ba ang rason kong bakit malungkot ka ngayon? Instead of being happy?"
Nakatungo akong napatango at napailing. Hindi ko alam kong ano ang dapat kong isagot sa tanong niya. Tatango ba ako dahil sa totoong malungkot ako? O iiling dahil masaya ako dahil sa kaisipang may isang mumunting anghel na nabuo sa tiyan ko.
"Hindi naman sa ganong malungkot ako dahil buntis ako. Masaya nga ako e, dahil magkakaanak na ako."
She made a face. Pinag krus niya ang mga braso niya sa ilalim nang diyoga niya. "Gan'on naman pala e, kaya anong ikinakukunot nang noo mo diyan?!" mataray niyang tanong habang nakataas ang kilay.
"E kasi naman, natatakot ako" nakatungo kong ani. Hindi ko kayang titigan ang mga mata niya. Dahil sa tuwing tumititig ako dito'y para akong nasa loob nang korte na hinahatulan.
"Natatakot saan?"
"Natatakot akong baka hindi niya 'ko panagutan. Lalo na't balita ko'y babalik na si Valentine galing states." Natatakot kong pag-aamin.
Sa totoo lang, natatakot ako sa maaring mangyari. Malaki kasi ang posibilidad na iiwan niya ko kagaya ng ginawa niya noon para lang ipagpalit sa babaeng mahal na mahal niya. Natatakot akong pag nalaman niyang buntis ako ay mas lalo pang lalayo ang loob niya sa 'kin.
Hinaplos niya ang noo ko habang nakahawak siya sa tiyan ko. "Don't be afraid Jeanshe, Kung ayaw niya. Edi huwag mong ipilit. Maari naman kitang tulungan sa pagpapalaki sa batang dinadala mo."
Ngumuso ako habang tinitignan ko ang gawi ni Storm na hanggang ngayon ay mahimbing parin ang tulog sa couch. Pilit niyang pinagkakasya ang sarili niya sa couch. Sa tangkad ba naman niya.
"Pero paano siya?" I asked referring to Storm.
"Ha anong paano siya?" nagtataka niyang tanong.
Napangisi ako, "Paano ang kayo ni Storm?"
Kitang kita nang dalawang mata ko kong paano pumula ang mukha niya dahil sa tinuran ko. Umiwas siya nang tingin.
Pabiro kong tinusok ko ang tagiliran niya gamit ang mga daliri ko. "Ikaw ah, hindi mo sinabi sa akin na nagtutukwaan na pala kayo niyang si Storm."
Mas lalo pang pumula ang mukha niya. Napanguso siya at kinagat niya ang pang ibabang labi niya na para bang pinipigilan niya ang sarili niyang huwag ngumiti.
"E ikaw nga hindi mo sinabi sa akin na nagtutukwaan parin pala kayo hanggang ngayon ni Spencer." nakangisi naman niyang ani.
"Alam mo ang atay mo! tumabi ka nga!" tinulak tulak ko pa siya habang sinasabi ko ang mga katagang iyon. "Napaka piste mo!" dugtong ko pa.
Napanguso siya. "Alam mo bang kong hindi ka lang sana'y buntis ay baka matagal na kitang nabatukan?" mataray niyang tanong habang nakahawak sa kamay kong nakahawak sa balikat niya.
Itinigil ko ang pabiro kong pagtulak sakanya. Bago ko siya nginisian.
Inirapan lang ako nang gaga. Bago muling pinagmasdan si Storm na hanggang ngayon ay mahimbing parin ang tulog na para bang pagod na pagod.
Hanggang ngayon ay nagtataka parin ako kong ano ang meron sa dalawang ito, E kasi naman po'y sa pagkakaalam ko ang rami raming babae nitong si Storm. 'Tas ngayon ay ito sila. Napaka sweet sa isa't isa.
"Bitaw girl, malaki ba?"
Napatanga ako, "Ha anong malaki ang tinutukoy mo?" pagkaklaro ko sakanya. Iba kasing malaki ang nasa isip ko.
"Malaki ba iyong kay Spencer?"
Muntik ko nang malunok ang laway ko dahil sa naging turan niya. Tama pala talaga ang hinala ko.
"Abot lalamunan girl?" dagdag pa niya.
Inirapan ko siya at kinagat ko ang pang ibabang labi ko upang maitago ko ang pamumula na nararamdaman ko. "Oo girl, at alam mo rin bang abot hanggang puson rin siya pag nagtutukwaan kami?"
Ang ani ko rin naman sakanya. Isa lang kasi ang paraan na naiisip ko nang sa gayon ay magsitigil itong babaeng ito sa kagagawan niya. At ang paraang iyon ay ang sabayan siya sa mga kalokohan niya.
"Ayy same pala talaga tayo girl. Nong una nga ay dinugo ako. Hindi kasi sanay si vajayjay ko, kaya ayon tuloy nabinat!"
Napailing nalang ako dahil sa mga pinagsasabi nitong babaeng 'to. Hindi ko alam kong ano ang ginawa ni Storm sakanya at kong bakit siya nagkakaganito. E, hindi naman siya ganito kong magsalita noon e.
"Mahaba rin ba ang sakanya? Malaki rin ang ulo? Tas maugat rin ba? Marami rin bang balahibo? O may shave ang sakanya?" sunod sunod niyang tanong.
Pinakyuhan ko siya at pinakyuhan rin niya ako. "E ang kay Storm ba, malaki rin ba? Mahaba? Maugat rin ba? Abot hanggang lalamunan rin ba pag sinusubo mo? Abot hanggang puson mo rin ba pag pinasok?"
Napahalakhak ako nang malakas nang makita ko ang pag-iwas niya nang tingin upang itago ang pamumula nang buong pagmumukha niya.
Siguro iniimagine pa nang gaga ang isasagot niya. May pa lip bite lip bite pa kasi siyang nalalaman bago nag iwas nang tingin e.
Pinakyuhan niya ko kaya pinakyuhan ko rin siya, nagpakyuhan kaming dalawa habang tumatawa.
"What's the matter?" ang tila inaantok na tanong nang kong sino man. Sabay kaming napalingon sa mahimbing na natutulog na gawi ni Storm na ngayon ay gising na habang kinakamot ang mga mata.
So cute!
_______________________________________
This is the book 2 of the Psychopath Love Series. Before reading this one, kindly read the book 1 first, you can read it on dreame. Thanks! 💗
-SkySlayer24