The Only Hope for Me is You

Chapter 54 : The Confidant

M A X E N E

Maaga akong gumising dahil alam kong pupunta si Travis dito sa condo.

Ayoko namang maabutan niya akong wasted lalo na at namamaga ang mga mata ko sa kakaiyak kagabi.

Inayos ko ang sarili ko at narinig kong bumukas ang pintuan, I'm worried if the person on the door is him.

Unti-unti akong sumilip at lumuwag din kaagad ang pakiramdam ko nang makita ko si Natasha na naghahanda ng almusal.

I checked the time. It is six in the morning sharp.

Pagkalabas ko ng kwarto kaagad naman niya akong tinignan ng derecho.

"Good morning Nat." Bati ko sa kanya at uminom ng tubig.

Imbis na tugunan niya ang pagbati ko, tiningnan niya ako na para bang hindi niya alam kung anong reaksyon ang ibibigay niya sa akin.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong hawak hawak niya yung maliit na bagay na itinapon ko sa basurahan kagabi pagkauwi ko.

"Miss Maxene." Napalunok siya at parang kinakabahan itanong sa akin ang tungkol sa bagay na iyon.

Bago pa niya maituloy ang sasabihin niya sa akin, kaagad na bumukas ang pintuan ng unit ko at parehas naming nakita si Travis na at-home na pumasok sa condo ko.

Nakita ko naman kung paano itago ni Natasha yung bagay na iyon sa likuran niya.

"Oh, ang aga-aga, para kayong nakakita ng multo." Natatawang bati sa amin ni Travis at nilagay ang bag niya sa ibabaw ng shoe cabinet ko.

I smiled adoringly at him, hiding my anxiousness with his presence.

Agad niya akong nilapitan at binigyan ng isang mahigpit na yakap.

"Ang aga mo ah?" I greeted him, "Akala ko ba mamaya ka pa dadaan." I tried to sound casually as I give Natasha a worried look.

I bit my lip. I am openly asking her to turn a blind eye to this matter.

"I came as early as I could, glad that you woke up early." He pushes himself away from me with a smile, his hands cup my face and checks on me, "How are you feeling?"

"I'm okay, I tell you don't worry." I told him smiling and noticed Natasha going back to her business.

"Namamaga ang mga mata mo, umiyak ka ba?" Travis asks again looking into my eyes.

Seeing him being this wary and observant makes me wonder how long could I keep this heavy secret in my heart.

"Pangit lang yung napanaginipan ko." I tell him casually.

He raises an eyebrow, "Eh akala ko ba ako ang mapapanaginipan mo?" His voice holds a familiar humor.

I force out a laugh and playfully hits him, "I did, but the following events changed, that's how dreams work." I puffed my face. "Kaya ayun."

"Mind telling me that dream of yours?" He says tilting his head beside still looking me in the eye. I can't help feeling uneasy about it. But I can't let him read me like this.

"Eh hindi ko rin naman maalala yung part na iyon." I answered festively attempting to move away from him but with his strength he pulls me to him hanggang sa mapaupo ako kasama niya sa sofa.

Binuksan niya yung TV para mukha kaming nanonood lang ng TV pero, sa totoo lang hinaharot na naman niya ako. He started nibbling my ear. "Ano ka ba." I hit him a little harder on his forearm. "Behave Hayes, may bantay ako, oh." Pabulong kong saway sa kanya. I tilted my head pertaining to Natasha.