The Only Hope for Me is You

Chapter 23 : Play Me a Song

M A X E N E

Umiyak man ako ngayon pero hindi na tulad ng dati.

Inaamin ko sa sa sarili ko na apektado pa rin ako, pero parang namanhid na lang yung puso ko sa sakit.

I'm in my old bedroom at kahit papaano namiss ko ang kwarto ko. Hindi na ako sanay matulog sa malaking kwarto ngayon. Maliit man ang kwarto ko sa condo, at least doon, malaya akong nakakagalaw.

I opened my cabinet at nakita ko naman na walang pinagbago iyon. My old clothes were still there. How can a simple pair of clothes holds a memory that I miss?

Yung sinuot ko nung camp, where I met my best friend. Yung uniform na sinuot ko nung kumuha ako ng summer job kung saan ko nakilala si Kenzo at yung white tshirt na sinuot ko nung araw na muli kaming nagkita ni Travis. Hindi ko pa pala nasosoli iyon sa kanya.

Nakakatawa, kung alin pa talaga yung mga nakatagong damit, iyon ang hinahanap ko.

Pumunta ako sa kabilang cabinet at nakita kong nandoon pa yung luma kong gitara, ang kulit, may stickers pa iyon. Pano kasi bata pa ako nung nag-aral ako ng music lessons. Katabi kung saan nakalagay yung guitar ko ay yung mga iilang poems na ginawa ko through out the years.

Bigla ko na namang naalala si Kenzo, kasi siya lang naman ang pinaglalaanan ko ng poems ko, well, madalas siya ang inspiration ko, tapos yung iba yung poems ko sa frustrations ko sa buhay.

Aside naman kasi kay Sarah, wala na akong naging kaibigan. Buti pa nga siya at napapalibutan ng mabubuting tao. Matapos niyang magdeactivate ng social media, hindi ko na siya nahanap pa or baka inunfriend niya na ako talaga ng tuluyan.

I met her friends once, pero dahil nga sa ako yung other person, parang hindi rin ako gaano nag-eexist sa circle ni Sarah.

Nahiya na lang ako matapos noon kaya hindi na ako nagparamdam, besides hindi ko rin naman alam kung bakit bigla na lang ako iniwasan ni Sarah, though I'm still considering the fact that she once liked Kenzo too.

I was there noong nagtapat siya, that was the same day na naging official kami ni Ken. Kaya ang laking joke lang nung araw na iyon dahil wala akong magawa kundi ang umiyak sa gilid kasi hindi ako pwede makita ng ibang tao. I was weak for leaving her without explaining things to her.

As much as possible, ayoko na mag kahiwalay na lang kami ng dahil lang sa isang lalaki, she's still my bestfriend, pero dahil sa may feelings siya kay Kenzo, mas pinili na lang niya na iwasan ako.

I tried reaching her, but she just shuts herself away from me. I can't blame her, I didn't try hard enough.

Seeing her letters, I miss her, I miss my best friend. Ganito na lang ako magpahalaga sa tao, napaka sentimental ko.

"Knock, knock." I immediately wipe my tears away mamaya mapansin niya pa.

"Hey." I greeted him with a smile.

"Can I come in?" He asks, eyeing me and I nod. "Ang laki ng kwarto mo ah." Pagpuna niya.

"Yep, malaki nga." I commented and smiled.

"Stop." He looks at me with a serious face and with sincerity in his eyes, "Stop smiling, I know you just cried."

I couldn't help to purse my lips and look away. Basang basa na talaga ako ni Travis.

He touches the cheek where my mom hits me for the first time. I see him breathing heavily as if he's controlling himself from getting angry. Even if he hates me smiling, I just put up a smile anyway, and immediately I was in his arms again.