The Only Hope for Me is You

Chapter 15 : A Heart is a heavy Burden

M A X E N E

The five rules we made stands firm without a doubt.

However, where does open communication lie if certain conditions weren't met?

"Tinatanong ka sa akin ni Gerard," panimula ko nang nakikiramdam sa mood niya, "Nag-te-text daw sila sa iyo, pero hindi mo sila sinasagot."

"Bakit niya alam ang number mo?" tanong niya sa akin.

"Kinuha niya noong minsang nag bonding tayo sa bar."

"Sino pa ang nakakaalam ng number mo?"

"Yung mga kaibigan mo lang." what's with his unfriendly tone? "Akala ko ba ayos lang dahil nga gusto rin nila akong maging kaibigan?" Did he forget how he give me that signal to give his friends a chance to redeem themselves in front of me?

He looked outside the windows with an impassive face, "Should I tell them what happened or you'll answer them on your phone?"

"Bahala ka." he turned the TV on without looking back at me.

Binisita siya ng mga kaibigan niya sa ospital nang malaman nila mula sa akin kung anong nangyari sa kanya. Bakit kasi hindi na lang siya ang magsabi sa kanila? Eh kaibigan naman niya yung mga 'yon, hindi ba?

Noong kaming dalawa lang ang magkasama, ang tahimik niya na halos hindi niya ako kausapin. Ngayong nandito na ang tatlo niyang kaibigan, gusto niyang umupo lang ako sa tabi niya at umarteng ayos lang kami.

Kung tutuusin, wala naman akong problema sa set-up namin. Nagkasundo nga kami nang dahil sa pagpapakatotoo namin sa isa’t-isa. Akala ko pa nga pwede kaming maging magkaibigan kahit pa paano, pero bakit hindi ko maiwasang maramdaman na unti-unting tumaas at kumapal ang pader sa pagitan naming dalawa?

May nagawa ba ako na hindi niya gusto?

Sa pagdaan ng oras, naging paborito na niya ang rule number 4 sa tuwing magtatanong ako ng kahit ano tungkol sa kanya. Dahil doon ni halos wala na kaming mapag-usapan.

Pero sa totoo lang mas nayayamot ako sa rule number 3 na ako mismo ang gumawa. Dahil sa likod ng mukhang pinapakita niya sa akin, mas pinipili ko siyang mas unawain pa ngayon.

T R A V I S

"Dude bakit pumasok ka agad?" bati ni Joshua sa akin nang makita niya ako sa may locker area, "Alam ba ni Max na pumasok ka? Mamaya mag-alala 'yon." nakangising aniya na nakakaloko.

Hindi niya kailangang malaman ang lahat.

"Pero seryoso dude," Pinatong niya ang kamay niya sa balikat ko at tinanong ako, "Ayos ka na ba talaga?"

"Priority ko ngayon ang maka-catch up sa lessons ko. Isa pa nakapagpahinga na rin naman ako ng maayos kahapon pagkauwi ko." matipid kong ani habang inaayos ang gamit ko sa locker.

"Yun oh, nakapagpahinga rin siya sa wakas. Alagang-alaga ka ni Max, ah?" muling tukso niya na isinangwalangbahala ko lang.

Hindi na naman dapat dahil sinabihan ko rin siya na kaya ko na, siya lang talaga itong makulit.

"Oh, pumasok ka na pala Travis," Pierre patted my shoulder and gives me a friendly nod, "Welcome back."

"Thanks." I closed my locker and sees Gerard with a frown worrying like a little brother.

"Ikaw talaga, kung hindi pa namin nalaman kay Maxene ang nangyari sa'yo, hindi mo pa rin talaga sasabihin sa'min ang aksidenteng nangyari sa iyo, ano Travis?" pagtatampong singit ni Gerard. "Paalala lang, kaibigan mo rin kami kahit pa paano ah."