What are you?!

hoofdstuk 22

' He, waar ben jij nou geweest?' Vraagt hij opgewekt.

' Nergens..' Grom ik. Ik wil door lopen, maar hij houdt me tegen. Hij kijkt me kort aan.

' Gaat dit weer eens over Chloé? Man, als ze je alleen maar kwets, kan je haar beter gewoon vergeten.' Zegt hij kort. Ik ruk me los.

' Dat doet ze niet.' Antwoord ik kort.

' Wat is het dan?!' Bromt hij. Ik kijk even naar de grond.

' Ik wil dat je dit tegen niemand vertelt.' Zeg ik terwijl ik hem aankijk. Zijn droevige blauwe ogen kijken eerlijk. Hij knikt.

Chloé is dood.' Zeg ik kort. Hij komt anders mijn mond uit, dan dat ik had had gewild. Kil, ongevoelig. Alsof het me niks kan schelen. alsof het me niks doet. Ik voel me leeg. Ik kijk hem kort aan. Hij kijkt vreemd weg.

' He? Hoe dan?'

' Eduard..' Krijg ik alleen uit mijn mond.

' En wat doe jij dan nog hier?' Vraagt hij verbaasd. Ik zucht. Ik heb helemaal geen zin om te praten.

' Haar ouders willen mij niet in haar buurt.' Zeg ik zacht. Aaron lacht. Ik kijk boos naar hem, en hij stopt gelijk.

' Wat heb je dan gedaan? En trouwens! Jij houd van Chloé, dus die ouders kunnen wel zeggen dat ze het liever niet willen, maar jij gaat godverdomme naar die begravenis!' Zegt hij boos. Voor het eerst dat hij me niet afkraakt, ook al mislukt dat altijd, en voor het eerst dat hij een goed punt heeft. Ik glimlach weer een beetje.

' Ik ga morgen avond.' Zeg ik terwijl ik Aaron een glimlach gun. Hij knikt.

' Bedankt Aaron.' Zeg ik terwijl ik naar mijn oma toe loop. Ze slaapt al. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en til haar op. Ik til haar de trap op naar haar kamer. Ik leg haar in bed, en stop haar toe. Met een glimlach doe ik de deur dicht. Ik weet dat mijn oma niet echt slaapt. En als ik dan laat merken, dat het niet goed met me gaat, dan mag ik pas weg tot ze weet wat het is. Mijn glimlach glijdt weer van mijn gezicht, en ik plof neer op bed. Beelden van vandaag schieten door mijn hoofd. Ik zucht.. Ik sluit mijn ogen, en krijg het gezicht van Chloé voor me. Haar glimlach, en haar droevige ogen. Mijn ogen schieten weer open. Ik ga rechtop zitten. Er glijden een paar tranen over mijn wangen. Ik veeg ze snel weg. Ik wil niet huilen. Niet nu. Ik bewaar ze voor morgen..

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dean:

Ik loop buiten in het woud. Op zoek naar een slachtoffer. Er zijn altijd wel kinderen die hutten bouwen, mensen die wandelen of verliefde stelletjes. Bij het laatste gaat er een steek door me heen. Chloé... Het laatste wat ik van haar gezien had, was geen glimlach, geen stralend gezicht. Maar een boos, verward en ontzet gezicht..

Ik ruik een bekende geur. Dit kan niet... Ik ren op de geur af, en kom midden op een open plek uit. Daar, in een gedoken. De vertrouwde, onweerstaanbare geur dringt mijn neus binnen. Chloé. Ik hoor haar snikken. Dit is een droom, dit kan niet..

Dan bedenk ik iets. Het is vast Lola die zichzelf als Chloé heeft veranderd. Ik grom, en vlieg op haar af. Hoe durft Lola. Ik grijp haar bij haar keel, en duw haar omhoog tegen een boom. Ze kijkt me verward aan. Dan verandere haar ogen in fel rood. Ze duwt me weg, en ik beland een paar meter terug. Niet heel sterk. Ik kijk verbaasd naar haar. Sinds wanneer kan Lola in een vampier veranderen? En waarom wil ze in Chloé veranderen?! Ik pak een scherpe stok, en vlieg weer op haar af. Ik houdt de stok tegen haar keel.

' Je hebt wel erg veel lef? Denk je niet? Lola.' Ik kijk haar met rode ogen aan. Maar ik krijg geen antwoord. Alleen maar een dodelijke blik.

' Hou op Dean.' Zegt ze zacht. Ik huiver. Precies de zwoele stem van Chloé. Ik herstel me snel weer.