What are you?!

Hoofdstuk 41

Chloé:

Ik had een broek en een shirt met een vest aangetrokken. Ik voelde me leeg. Leeg van binnen. Ik heb over het gesprek met Eduard niks tegen Dean of Blake gezegd. Ze zouden me nooit laten gaan. Ik trek mijn veters van mijn schoenen strak aan. Ik kijk even in de spiegel. Ik zie er vertoonbaar uit. Ik loop de trap af naar beneden en grits mijn telefoon van de tafel. Ik kijk zuchtend naar de deur. Ik vind het ook maar vreemd dat mijn ouders niets van zich laten horen. Ik open een lade en pak een blok papier en een pen. Ik schrijf vlug dat ik een nachtje weg ben. Ik bijt op m'n kiezen. Ik kom natuurlijk nooit meer terug, maar dat kan ik niet neer zetten. Ik pak mijn jas en open de deur. Buiten voel ik meteen de ijzige wind. Gek genoeg heb ik het niet koud. Maar als ik me bedenk dat ik niet normaal ben, maar eigenlijk een weerwolf, is het inees logisch.

Als ik langs Aaron's huis loop, word ik meteen geroepen. Ik draai me om. Aaron komt me lachend te gemoet.

' Ik had jou hier eigenlijk niet verwacht.' Zegt hij terwijl hij zijn handen door zijn haar haalt. Ik tover een glimlach op mijn gezicht.

' Waarom niet?' Vraag ik terwijl ik me omdraai en weer verder loop. Aaron komt naast me lopen.

' Nou.. Je weet wel..' Hij stopt heel even met praten. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.

' Ik had je hier gewoon niet verwacht.' Zegt hij dan. Ik sta in een ruk stil. Ik kijk hem aan. Hij kijkt ongemakkelijk terug.

' Wat? Je kan het gewoon tegen me zeggen, Aaron.' Zeg ik glimlachend. Hij had me hier vast niet verwacht omdat ik er niet uitzie als een meisje dat mee feest met iedereen, alchohol drinkt en gezellig kan doen. Ergens heeft Aaron dan ook wel gelijk. Ik ben niet zo van de feestjes. Maar ja, dit is een soort  afscheidfeestje voor mij.

' Nou ja, nu het niet zo soepel meer loopt tussen jou en Blake..' Zegt hij dan. Mijn glimlach verdwijnt. Ik staar met een moeilijk gezicht naar de grond. Eigenlijk had ik gehoopt dat niemand daar mee zou komen. Dat ik voor een paar minuten echt nog een leuke avond kon hebben.

' Sorry.' zegt Aaron na een tijdje. Ik kijk naar zijn schouder. Ik wil nu geen oogcontact maken. Ik veeg een plukje haar achter mijn oor.

' Laten we maar gewoon naar het feest gaan.' Zegt Aaron dan snel. Ik sluit mijn ogen even. Het feest. Ik knik als bevestiging. Aaron loopt voor mij uit naar het grote kampvuur midden op het open stuk tussen de huisjes. Ik zie veel mensen van onze school. Maar de meeste zijn toch echt van hier. De meeste zijn net zoals ik. Wolven. Het kampvuur is groot en er dansen mensen rond omheen. Ik zie grote bekers waar waarschijnlijk drank ik zit. Aaron kijkt nog even achterom naar mij. Ik geef een korte glimlach en dan snelt hij naar een paar onbekende meisjes toe. Ik kijk even rond. Bijna niemand die ik ken. Opeens komt er een gedaante naast mij staan. Ik kijk opzij en zie Adam staan.

' Hey Adam.' Zeg ik zacht. Hij schenkt me een kille en korte glimlach.

' Waarom ben je hier?' Vraagt hij dan. Ik schrik van zijn uitspraak. In de verte zie ik Blake komen aanlopen. Dan kijk ik verward naar Adam.

' H-h.. Hoe.. hoe bedoel je?' Vraag ik verbaasd. Adam kijkt me fel aan.

' Wat wil je van Blake, Chloé.' Zegt hij dan. Ik kijk even weg.

' Ik.. Ik weet het niet.' Geef ik eerlijk aan hem toe.

' Hey.' Hoor ik Blake zeggen. Ik kijk hem aan.

' Hey.' Zeg ik zacht. Hij komt naast me staan. Hij merkt Adam's houding op.

' Wat is hier aan de hand?' Vraagt hij dan. Adam kijkt mij even aan.

' Ik was in gesprek met Chloé.' Zegt hij dan. Blake kijkt me bezorgd aan.

' Als je het niet erg vind, zou ik het gesprek even af willen maken, Blake.' Zegt Adam dan. Blake kijkt nog bezorgder dan net. Maar tegen de orders van de leider in gaan doet hij niet. Hij spant zijn kaak kort aan, en loopt dan richting het kampvuur.