What are you?!

Hoofdstuk 39

Dean:

Ik word versuft wakker. Ik kijk om me heen. Ik zucht als ik de koude grond voel. Chloé is er ook niet meer. Ik heb waarschijnlijk lang geslapen. Ik hoor boven voetstappen. Ik voel steken opkomen. Mijn deur vliegt open. Aaron en Blake stappen binnen. Ik kijk ze verbaasd aan. Blake komt voor me staan.

' George.. Heeft Chloé..' Zegt hij dan moeizaam. Ik sta snel op.

' WAT?!' Roep ik naar hun toe. Ik wil Blake aanvliegen, maar mijn kettingen houden me tegen. Ik geef en een paar rukken aan, maar er gebeurt niks. Verdomme. Ik voel mijn ogen rood worden. Blake komt dichterbij, en pakt mijn ketting vast. Ik kijk hem vragend aan.

' Wat ga je doen?'

' Je los maken natuurlijk! Dan kan je ons helpen.' Zegt hij terwijl hij kracht gaat zetten. In no time breekt hij open. Dit is niet goed. Als ik Chloé vind, vermoord ik haar. Ik duw met mijn vrije hand Blake van me weg.

' Ben me helemaal gek geworden?' Snauw ik hem toe. Hij kijkt me aan.

' Als ik Chloé gevonden heb, maak ik haar dood.' Vervolg ik mijn verhaal. Blake balt een van zijn vuisten en slaat die tegen zijn kop.

' Natuurlijk.. Sorry.' Mompelt hij dan. Ik voel mijn rode ogen wegtrekken. Blake en ik kijken elkaar nog even aan.

' Zoek haar.' Bevel ik hem. Hij knikt. Hij gaat bij Aaron bij de deur staan. Hij kijkt nog even kort naar mij.

' En vind haar.' Zeg ik dan. Aaron knikt geruststellend en trekt de deur dicht. Maar ik ben helemaal niet gerust. Ik laat me op de grond zakken. Ik haat het om hier nutteloos te zitten. Maar ik heb geen keus.

Als het hun nu maar lukt.

Als ze Chloé maar redden.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Chloé:

Ik kijk George aan.

' Wat doen we hier?' Vraag ik zuchtend. Ik kijk nog een keer. We hebben voor mijn gevoel uren gereden.. Maar eigenlijk maar een uurtje, naar een afgelegen dorre plek.

' Jij wacht op jouw redding, ik op mijn ring.' Zegt hij met een strak gezicht. Ik ben jaloers op hoe hij zo emotieloos kan kijken. Kan zijn. Het zou af en toe heel handig zijn.

Minuten strijken voorbij. We zitten hier al langer dan een uur.

' Ze zijn er bijna.' Zegt George dan opeens. Ik kom overeind. Ik concentreer me op mijn reukvermogen, maar ik vang maar iets vaags op.

' Verspil je energie maar niet, je bent een amateur als het hier omgaat.' Zegt hij grijnzend. Normaal zou ik het niet pikken, maar ik zou dom zijn als ik tegen George inging. Ik sla mijn armen over elkaar heen.

' Ze zijn er bijna.' Herhaalt hij nog een keer. Ik knijp mijn ogen samen, maar ik kan niks zien. George begint te lachen.

' Ze willen een verrassing aanval doen... Met mijn oude vriend.' Zegt hij nog steeds lachend. Hij knipt in zijn vingers, en naast hem verschijnen er een paar mannen uit het niets. Dan zoeft er iets voorbij mij. En na een paar seconden begrijp ik wat dat moest zijn.. Een vampier.. Ik kijk naar de mannen, en zie dat Eduard een van George's mannen heeft. Eduard? Wat doet die hier?!

' Geef ons Chloé, en dan krijg jij je mannetje ook weer terug.' Zegt hij dan. Probeert hij me nou te redden? Ik vertrouw het niet.

' Chloé..' Zegt George terwijl hij me wenkt. Ik kom naast hem staan. In een flits grijpt ligt zijn arm om mijn nek, en trekt hij mij tegen zich aan. Eduard gezicht blijft strak.