Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 34.

-Για εμάς; Τι εννοείς;

-Θα με χωρίσεις; Να σου υπενθυμίσω πως αύριο κλείνουμε μόνο μια εβδομάδα μαζί! είπα τρομοκρατημένη.

Όχι, δεν γίνεται να με χωρίσει. Όχι για αυτό.

-Πας καλά ρε χαζό, δεν υπάρχει λόγος να χωρίσουμε! μου χαμογέλασε καθησυχαστικά και μου έπιασε το χέρι. Απλά θεώρησα ότι έπρεπε να το ξέρεις. Δεν γίνεται να χωρίσουμε εμείς. Μπορεί να ήρθαν έτσι τα πράγματα για να κάνουμε εμείς όσα δεν έκαναν αυτοί, ανασηκωσε τους ώμους και τον αγκάλιασα.

-Τρόμαξα για μια στιγμή, πήρα μια βαθιά ανάσα, αφήνοντας μια ανάσα ανακούφισης να βγει από το στόμα μου.

-Λες να χώρισαν άσχημα; με ρώτησε και απομάκρυνα το κεφάλι μου από τον λαιμό του για να τον κοιτάξω.

-Δεν ξέρω. Οι γονείς σου πως αντέδρασαν όταν κατάλαβαν ότι είμαι κόρη του πρώην της μητέρας σου;

-Εντάξει, δεν φάνηκαν και τόσο ευχαριστημένοι. Αλλά δεν τους άκουσα να λένε και κάτι αρνητικό, μάλιστα σχολίασαν πόσο καλά σε έχει αναθρέψει ο πατέρας σου, γέλασε και με κοίταξε. Δεν θα δεχόμουν να έλεγαν οτιδήποτε αρνητικό για σένα, παραδέχτηκε και δαγκωσα το κάτω χείλος μου.

-Και αν σου έλεγαν να με χωρίσεις; ρώτησα νιώθοντας για μια στιγμή ανασφάλεια ότι μπορεί οι γονείς του να σταθούν εμπόδιο στην σχέση μας.

Δηλαδή στο σχέδιο.

-Θα αρνιομουν φυσικά. Δεν θα το δεχόμουν για κανέναν λόγο. Αυτό δεν θα έκανες και εσύ; ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου θετικά.

-Προφανώς. Δεν θα επέτρεπα τίποτα να με κρατήσει μακριά σου, χαμογέλασα ψεύτικα έχοντας στο μυαλό μου ένα πράγμα.

Με αναγκάζουν να είμαι κοντά του. Ο πατέρας μου με αναγκάζει να το κάνω όλο αυτό.

Ο Αντρέας χαμογέλασε και με φίλησε πεταχτά στο στόμα.

-Θες να φύγω; Θα έχεις βαρεθεί να με βλέπεις δυόμιση μέρες τώρα, γέλασε παρασερνοντας και εμένα.

-Βασικά... Θέλω να μείνεις, παραδέχτηκα χαμογελώντας αχνά και εκείνος χωρίς να χάσει χρόνο ξάπλωσε στο κρεβάτι μου και με έβαλε στην αγκαλιά του πριν μας σκεπάσει και τους δύο.

-Μόνο που δεν ξανά κοιμάμαι εδώ. Αν μείνω εκτός σπιτιού δεύτερο βράδυ συνεχόμενο οι γονείς μου θα με κράξουν, τον άκουσα να λέει και γέλασα.

-Ναι, λογικό μου ακούγεται...

Χωρίς να έχουμε να πούμε τίποτα άλλο, παραμειναμε αγκαλιασμένοι, ο καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις.