Duch (Zakończone)

Część 85. Marzec - kwiecień 1944. Wicia.

Tamtej nocy śpię źle. Najpierw słyszę w środku nocy kłótnię pomiędzy matką, a Ewą i marudzenie Martina. Potem jakieś odległe strzały. Nieco później znów kroki, jakieś przytłumione jęki z pokoju matki, potem znów głosy. Wreszcie wszystko cichnie, a ja nadal nie mogę usnąć. Nie pomaga ani nakrywanie się pierzyną aż po czubek głowy, ani wtulanie w miękki korpus ulubionego misia. Z pierwszym brzaskiem wstaję, zaprzestając rozpaczliwych prób zapadnięcia w sen. Przemywam twarz zimną wodą z dzbanka, przebieram się szybko, czeszę. Czuję się niemal dorosła dzięki temu, że wszystkie te czynności wykonuję sama, bez pomocy matki czy pokojówki. Matki nie ma już w pokoju obok, a Martin śpi jeszcze. Wychodzę na korytarz. Dom tonie w półmroku. Cichutko, wybierając frontowe schody, bo boczne, od śmierci Adasia, napawają mnie nieracjonalnym lękiem, schodzę do holu, a dalej, przez jadalnię, pokój kredensowy i sionkę, kieruję się do oficyny.

Tutaj, w kuchni, dzień budzi się najwcześniej. Jest ciepło, pachnie pieczonym chlebem i mlekiem. Niestety, oprócz pani Celiny, zastaję tam również Brygidę.

- Ranny ptaszek z panienki. Ledwie dzień wstaje, a panienka już na nogach. Niepodobne – komentuje wesoło pani Celina.

Patrzę na kucharkę urażona:

- Jestem coraz starsza i mam coraz więcej obowiązków – oświadczam wyniośle. - Poproszę kubek gorącego mleka z miodem.

Brygida tłumi chichot i odzywa się protekcjonalnie:

- Coraz starsza, ale nawyki ma nadal jak mała dziewczynka, ot, taka, co to od ziemi ledwo odrosła. Mleczko z miodem, ha, ha.

Zbywam złośliwą uwagę Brygidy grobowym milczeniem. Za oknem widzę fragment podwórza, trwa tam jakieś zamieszanie, uwiązany Burek ujada jak szalony. Przypominam sobie, że dziś o świcie mieli przybyć nabywcy po część naszego inwentarza.

Zasiadam naprzeciwko Brygidy, czekając na moje mleka, a wtedy ta mała diablica pochyla się ku mnie i szepcze konspiracyjnie:

- Tato był u mnie dziś w nocy. Myślał, że śpię, więc tylko pocałował mnie w czoło. Ale ja się zbudziłam i wyszłam za nim. Wiesz, kto czekał na niego na korytarzu? Twoja matka.

- Zmyślasz.

- Wcale nie. Widziałam na własne oczy.

- Przyśniło ci się.

- Wszyscy o tym mówią, że twoja mama męża szuka, a dla mojego ojca ma specjalne względy. Czy ci się to podoba, czy nie, kiedy wojna się skończy, zostaniemy siostrami. Może dzięki temu małżeństwu nie wypędzą was z Niewiadowa? - wylicza Brygida. - Mój ojciec to wielki bohater i nawet Ruskie będą się z nim liczyć.

Rzucam się przez stół i chwytam wstrętną dziewuchę za kołnierz sukienki.

- Kłamiesz! Tak nigdy się nie stanie! Przenigdy!

- Panienki, panienki – interweniuje pani Celina. - Co to za zachowanie? Młodym damom nie przystoi.

Reflektuję się. Szybko wypijam podane mleko, parząc sobie język i podniebienie, ale mam teraz ważniejsze sprawy. Jest tylko jeden sposób, by dowiedzieć się, czy matka nadal widuje się z panem Solmanem. Wiem, jaki.

Moja matka pisze pamiętnik. Sama mi o tym powiedziała, kiedy przyjechaliśmy do Niewiadowa, a potem widywałam nie raz, jak ukradkiem coś w nim zapisywała, a potem chowała pomiędzy szuflady, zmyślnie przymocowując do dna jednej z nich. Wiem, czemu służy pamiętnik. Sekretnym zwierzeniom. Tak, niewątpliwie matka nie życzy sobie, aby ktokolwiek czytał te zapiski. Ale ta kwestia jest zbyt ważna, by pozostawiać sprawy swojemu biegowi.