Unruly Choice of Fate (COMPLETE)

11

We went out of the gym. Nakita ko si Coach na parang nag-aalala at naiirita habang pabalik balik ang lakad sa labas ng bus.

Hinila ako ni Dreyco papunta kay Coach kaya napalingon ito sa amin.

Nanlaki ang mata niya ng makita ako, lalo na nang bumaba ang tingin niya sa kamay ko na hawak ng lalaki.

Nahihiyang sinubukan kong bawiin ang kamay ko sa pagkakahawak niya, pero mas hinigpitan niya lang ang hawak sa akin.

"No." Mariing pagtangi ni Dreyco.

Nakangiwi na bumaling ako kay Coach nang tuluyan kaming makapit. I mouthed my apology to her and pointed to the man beside me. Isisisi ko sa kaniya lahat dahil siya naman talaga ang may kasalanan kaya ako nagtagal!

"I'm Dreyco Samaniego, ma'am." Sabi niya at inilahad ang kamay kay Coach. "I am sorry for making you worry about Katelian. I made her stay."

Sumulyap sa akin si Coach at bumaling muli kay Dreyco. Ngumiti siya sa lalaki at tinanggap ang nakalahad na kamay nito.

"I'm Coach Yna. It's okay as long as she's safe. But next time, sana magsabi in advance..." I know that was only for me.

"Sorry, Coach..."

I heard her sighed.

"What done is done. Umalis na tayo, kanina ka pa namin inaantay."

"About that, Coach..." Tumikhim ako. "Kasi hindi ako makakasabay..."

"I asked her out for lunch." Si Dreyco na ang nagpatuloy. "Again, I really apologize for the inconvenience..."

Napakurap si Coach at saglit na nagsalit salit ang tingin niya sa amin ni Dreyco. Todo iwas naman ako na magkatitigan kami kasi alam kong may mababasa siya sa mga mata ko.

"Uh, alright... Keep her safe, then." She replied that and then she gesture me to come closer to her.

And I did.

"You have a lot of things to tell to me." Aniya at tinuro ang namumula kong labi.

I knew it! Nahalata niya, shit!

Namula ang buong mukha ko sa hiya at napayuko na lang. Alam kong namumula ang labi ko dahil sa nangyari sa locker na kagagawan ni Dreyco, at hindi ko inaasahan na mapapansin iyon ni Coach!

This is so embarrassing!

Sumakay na si Coach sa but at maya maya pa ay umalis na ang sasakyan. Sumunod naman kaming umalis ng school.

He's driving the same car I saw last time, still looking new even if months has pass. He must've love cars to maintain it's sleek look even after months. Yung iba kasi na kilala kong may sasakyan ay pumapangit ang itsura kapag tumatagal.

We went to a fine dining restaurant. Isang tingin lang akam ko na kaagad na mahal ang mga pagkain dito.

Pinigilan ko si Dreyco. I grab on his arm and pull him back a little. Tinignan niya ako at nilapitan kaagad para daluhan. Medyo namilog pa ang mata ko nang lumapit siya ng sobrang lapit at hinawakan ako sa likod.

"Is there a problem?" Why is he all serious now?

"W-Wala naman... It's just- it's too expensive here, Dreyco."

"They provide good food and service here."

"P-Pero..."

"Good afternoon, Sir Dreyco! And miss! Nakahanda na po ang kuwarto."

Kaya naman pala. He already got a reservation. Masasayang lang 'yon kung aalis kami...

"Fine. Let's just eat here."