After - Mετά ✔

κεφάλαιο 79

Τελικά ο Χάρρυ έμεινε στο δωμάτιο μου εχτές, αφού ο Τρίσταν και η Στεφ πήγαν στο διαμέρισμα του. Περάσαμε την νύχτα μιλώντας και ανταλλάσσοντας φιλιά, πριν κοιμηθεί ο Χάρρυ στην ποδιά μου. Ονειρεύτηκα μια εποχή, ένα μέρος όπου εγώ και ο Χάρρυ θα μπορούσαμε να ζήσουμε όντως μαζί. Θα ήθελα να ξυπνάει κάθε πρωί δίπλα μου, αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Είμαι μικρή ακόμη.

Έφτασε Δευτέρα πρωί, το ξυπνητήρι μου χτυπάει δέκα λεπτά αργότερα καταστρέφοντας ολόκληρο το πρωινό μου. Αφού λουστώ και βαφτώ γρήγορα ξυπνάω τον Χάρρυ πριν στεγνώσω τα μαλλιά μου.

"Τι ώρα είναι;"μουγκρίζει.

"Είναι έξι και μισή. Πρέπει να στεγνώσω τα μαλλιά μου."

"Έξι και μισή; Πρέπει να είσαι εκεί στις εννιά. Έλα στο κρεβάτι."

"Όχι, πρέπει να κάνω τα μαλλιά μου και να πάρω καφέ. Πρέπει να φύγω στις επτά και μισή, η διαδρομή διαρκεί σαράντα πέντε λεπτά. " του υπενθυμίζω.

"Έτσι θα φτάσεις σαράντα πέντε λεπτά νωρίτερα. Φύγε στις οχτώ."κλείνει τα μάτια του και γυρίζει πλευρό.

Τον αγνοώ και ανοίγω το πιστολάκι. Εκείνος παίρνει ένα μαξιλάρι και καλύπτει το κεφάλι του. Αφού κάνω μπούκλες, ελέγχω το σημειωματάριο μου για να σιγουρευτώ πως δεν ξέχασα τίποτα.

"Θα πας κατευθείαν στο μάθημα;"τον ρωτάω ενώ ντύνομαι.

"Μάλλον. Μπορώ να χρησιμοποιήσω την οδοντόβουρτσα σου;" χαμογελάει κατεβαίνοντας από το κρεβάτι.

"Εεμ ναι. Θα πάρω καινούρια γυρίζοντας."του λέω. Κανείς δεν μου έχει ξαναζητήσει να χρησιμοποιήσει την οδοντόβουρτσα μου. Νοητά παρακολουθώ τον εαυτό μου να την χρησιμοποιεί μετά από εκείνον. "Ναι φυσικά.."
αναδιατυπώνω. Δεν μπορώ να αγνοήσω το βλέμμα του που γλείφει το κορμί μου από τη κορφή ως τα νύχια."

"Επιμένω πως δεν χρειάζεται να φύγεις πριν τις οχτώ. Έχω τόσα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μέσα σε τριάντα λεπτά στο μυαλό μου."γελάει πονηρά. Το βλέμμα μου ταξιδεύει στο εξόγκωμα στο μποξεράκι του και το σώμα μου παίρνει αμέσως φωτιά. Τα δάχτυλα μου σταματάνε στο μεσαίο κουμπί του πουκαμίσου μου ενώ εκείνος διασχίζει χαλαρά το δωμάτιο για να βρεθεί πίσω μου. Του κάνω νόημα νακουμπώσει την φούστα μου, τα χέρια του χαϊδεύουν το γυμνό δέρμα μου πριν κουμπώσει αργά το φερμουάρ ενώ εγώ βάζω τις άκρες του πουκαμίσου μέσα σ'αυτή.

"Χρειάζεται. Εξάλλου πρέπει να πάω να πάρω έναν καφέ. Κι αν έχει κίνηση; Αν συμβεί κανένα ατύχημα; Μπορεί να σκάσει κανένα λάστιχο ή να μείνω από βενζίνη. Μπορεί να χάσω τον δρόμο ή να μην βρω που να παρκάρω. Κι αν βρω πάρκινγκ μόνο κάπου πολύ μακριά και χρειαστεί να περπατήσω ως εκεί και λαχανιάσω κι χρειαστεί να περιμένω λίγα λεπτά για να.."