After - Mετά ✔

κεφάλαιο 7

Ο Χάρρυ έχει ήδη εξαφανιστεί μέσα στο σπίτι και εύχομαι να μην τον ξαναδώ για το υπόλοιπο της βραδιάς. Βλέποντας τον αριθμό των ανθρώπων εδώ, μάλλον όχι. Ακολουθώ τη Στεφ και τον Νάιαλ στο γεμάτο κόσμο σπίτι και κάποιος μου δίνει ένα κόκκινο ποτήρι. Προσπαθώ να το αρνηθώ ευγενικά αλλά έχει ήδη φύγει, οπότε αφήνω το ποτήρι σε ένα πάγκο και συνεχίζω να περπατώ στο σπίτι. Φτάνουμε σε μια παρέα. Αμέσως υποθέτω πως είναι οι φίλοι της Στεφ. Έχουν όλοι τατουάζ όπως αυτή, και κάθονται σε σειρά στον καναπέ. Φυσικά και ο Χάρρυ είναι εκεί,  στο δεξί μπράτσο του καναπέ. Αποφεύγω να τον κοιτάξω, όσο η Στεφ με συστήνει.

"Αυτή είναι η Τέσσα. Η συγκάτοικος μου. Ήρθε μόλις χτες οπότε σκέφτηκα να της δείξω πως να περάσει καλά το πρώτο της σαββατοκύριακο στο ΠτΟ."τους λέει.

Ο κάθε ένας τους μου νεύει ή μου χαμόγελα. Είναι όλοι φιλικοί, πλην του Χάρρυ φυσικά. Ένα όμορφο αγόρι με σταρένια επιδερμίδα έρχεται και μου δίνει το χέρι του. Είναι κρύο αφού κρατούσε ένα κόκκινο ποτήρι, αλλά το χαμόγελο του είναι ζεστό. Νομίζω πως παρατήρησα ένα σκουλαρίκι στη γλώσσα του αλλά δεν είμαι σίγουρη.

"Είμαι ο Ζέυν,  τι σπουδάζεις;" με ρωτάει. Παρατηρώ τα μάτια του να σκανάρουν την εμφάνισή μου αλλά δεν λέει τίποτα.

"Αγγλική φιλολογία."απαντάω περήφανα. Ακούω τον Χάρρυ να ρουθουνίζει αλλά τον αγνοώ.

"Υπέροχα. Εγώ είμαι αναποφάσιστος."Ο Ζέυν γελά και ανταποδίδω.

Πώς γίνεται να είναι αναποφάσιστος στο πανεπιστήμιο; Εγώ ήξερα ότι ήθελα να πάω στην αγγλική φιλολογία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

"Θα πιείς κατι; "με ρωτάει.

"Α, όχι. Δεν πίνω." του λέω και προσπαθεί να κρύψει το χαμόγελο του.

"Μόνο η Στεφ θα μπορούσε να φέρει μια  λεπτεπίλεπτη δεσποινίδα στο πάρτι." Ένα μικροκαμωμένο κορίτσι με ροζ μαλλιά λέει ψιθυριστά.

Θα προσποιηθώ ότι δεν την άκουσα, για να μην χρειαστεί να σκεφτώ κάποια απάντηση. Λεπτεπίλεπτη δεσποινίδα; Δεν είμαι σε καμία περίπτωση λεπτεπίλεπτη,  έχω δουλέψει και μελετήσει σκληρά για να φτάσω εδώ που είμαι, και η μαμά μου δούλευε όλη της τη ζωή για να μου εξασφαλίσει ένα καλό μέλλον.

"Πάω να πάρω λίγο αέρα."λεω και γυρίζω από την άλλη.

"Θες να έρθω μαζί σου;"Λέει η Στεφ πίσω μου.

Κουνάω το κεφάλι μου και φτάνω στην πόρτα. Ήξερα πως δεν έπρεπε να συμφωνήσω να έρθω στο πάρτι. Θα μπορούσα να ήμουν με τις πιτζάμες μου, χουζουρεύοντας στο κρεβάτι με ένα μυθιστόρημα τώρα. Θα μπορούσα να μιλάω στο Skype με τον Νώα ο οποίος μου λείπει αφάνταστα. Θα μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε και θα ήταν καλύτερο από το να κάθομαι έξω από αυτό το απαίσιο πάρτι με ένα μάτσο μεθυσμένους βλάκες. Αποφασίζω να στείλω στον Νώα.

*Λείπεις. Το πανεπιστήμιο δεν έχει και πολύ πλάκα ως τώρα.* στέλνω και κάθομαι σε ένα πέτρινο τειχάκι περιμένοντας απάντηση. Μια παρέα από μεθυσμένα κορίτσια περνάνε γελώντας χαζοχαρούμενα και μπερδεύοντας τα πόδια τους. Τι αποκρουστικό. Ελπίζω να μην είναι όλοι στο πανεπιστήμιο ετσι.

*Γιατί όχι; Και εμένα μου λείπεις Τες. Εύχομαι να ήμουν εκεί μαζί σου.* χαμογελώ στα λόγια του.

"Σκατά, συγγνώμη."Μια αντρική φωνή λέει και μια στιγμή αργότερα νιώθω το κρύο υγρό να λεκιάζει το μπροστινό μέρος του φορέματος μου. Το αγόρι σκοντάφτει και ξανασηκώνεται.

"Λάθος μου, αλήθεια." Μουρμουρίζει και κάθεται.

Αυτό το πάρτι δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί χειρότερα. Το φόρεμα μου είναι λεκιασμένο με - ένας Θεός ξέρει τι είδους ποτό - και δεν έχω τίποτα για να αλλάξω. Αναστενάζοντας, παίρνω το κινητό μου και μπαίνω μέσα για να βρω ένα μπάνιο. Σπρώχνω τον εαυτό μου ανάμεσα στα άτομα και ανοίγω οποία πόρτα βρεθεί μπροστά μου, καμία από αυτές δεν ανοίγει. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι κάνουν εκεί μέσα. Ανεβαίνω πάνω και συνεχίζω την αναζήτηση μου για ένα μπάνιο. Εν τέλη, μια από τις πόρτες ανοίγει. Δυστυχώς δεν είναι μπάνιο, είναι κρεβατοκάμαρα και για ακόμη πιο κακή μου τύχη, ο Χάρρυ είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι και η κοπέλα με τα ροζ μαλλιά είναι πάνω του, ανάμεσα στα πόδια του.