After - Mετά ✔

κεφάλαιο 70

Καθώς οδηγώ από το σπίτι του Ζέυν, μου παίρνει λίγα λεπτά να καταλάβω τι κάνω. Γνωρίζω ότι άφησα τον Ζέυν για να πάω να βρω τον Χάρρυ, αλλά πραγματικά πρέπει να σκεφτώ τι πρόκειται να συμβεί μετά. Ο Χάρρυ ή θα μου πει απαίσια πράγματα, θα με βρίσει και θα με κάνει να φύγω ή θα παραδεχτεί τα συναισθήματα του και θα αποδειχθεί πως όλα αυτά τα παιχνίδια ήταν ο τρόπος του να αντιμετωπίσει τα αισθήματα του και να τα εκφράσει. Αν γίνει το πρώτο, που μάλλον αυτό θα γίνει, δεν θα είμαι σε χειρότερη κατάσταση απ'ότι είμαι ήδη. Αλλά, αν συμβεί το δεύτερο, είμαι έτοιμη να τον συγχωρήσω για όλα τα απαίσια πράγματα που μου έχει πει και μου έχει κάνει; Αν παραδεχτούμε και οι δύο πώς νιώθουμε ο ένας για τον άλλο, θα αλλάξει τίποτα; Θα αλλάξει εκείνος; Είναι ικανός να νοιάζεται για εμένα με τον τρόπο που τον χρειάζομαι να νοιάζεται; Και αν το κάνει, ειμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω τις αλλαγές της διάθεσης του;

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να απαντήσω ούτε μια από αυτές τις ερωτήσεις. Σιχαίνομαι τον τρόπο που θολώνει τις σκέψεις μου και με κάνει να νιώθω αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Σιχαίνομαι το να μην ξέρω τι θα κάνει ή τι θα πει. Φτάνω στο σπίτι του, στην καταραμένη αδελφότητα που έχω περάσει υπερβολικά πολύ χρόνο. Το μισώ αυτό το σπίτι. Αυτή τη στιγμή μισώ πολλά πράγματα, και ο θυμός μου για τον Χάρρυ βράζει μέσα μου. Παρκάρω το αμάξι μου στον δρόμο και μπαίνω με γρήγορα βήματα στο γεμάτο κόσμο σπίτι. Κατευθύνομαι απευθείας στον παλιό καναπέ που κάθεται συνήθως ο Χάρρυ αλλά δεν βλέπω τα μαλλιά του. Κρύβομαι πίσω από ένα μυώδες αγόρι πριν με εντοπίσει η Στεφ ή κάνεις άλλος και ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες.

Χτυπάω τις αρθρώσεις μου στη πόρτα, εκνευρισμένη που είναι πλάι κλειδωμένη.

"Χάρρυ! Εγώ είμαι, άνοιξε τη πόρτα!"φωνάζω και συνεχίζω να χτυπάω. Καμία απάντηση. Που στο διάολο είναι; Δεν θέλω να του τηλεφωνήσω, αν και είναι ο πιο εύκολος τρόπος να τον βρω, αλλά είμαι θυμωμένη και θέλω να μείνω θυμωμένη ώστε να του πω ακριβώς τι νιώθω χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Τηλεφωνώ στον Λίαμ για να δω αν είναι στο σπίτι του πατέρα του αλλά δεν είναι. Το μόνο άλλο μέρος που θα μπορούσε να βρίσκεται είναι το άναμμα της φωτιάς αλλά αμφιβάλω ότι θα είναι ακόμη εκεί. Δεν έχω άλλη επιλογή όμως, οπότε μπαίνω στο αμάξι και οδηγώ ως το στάδιο και παρκάρω το αμάξι. Επαναλαμβάνω τα θυμωμένα λόγια που έχω πει για τον Χάρρυ ξανά και ξανά για να σιγουρευτώ ότι δεν θα ξεχάσω τίποτα στην περίπτωση που είναι όντως εδώ. Έχουν φύγει σχεδόν όλοι πια, το γήπεδο είναι σχεδόν άδειο και η φωτιά κοντεύει να σβήσει. Μόλις αποφασίζω να σταματήσω να τον ψάχνω, τον βλέπω ξαπλωμένο πάνω στον φράχτη δίπλα στο τέρμα. Είναι μόνος του και δεν φαίνεται να με παρατηρεί καθώς τον πλησιάζω. Κάθεται στο γρασίδι και σκουπίζει το στόμα του. Όταν απομακρύνει το χέρι του είναι κόκκινο. Αιμορραγεί; Το κεφάλι του σηκώνεται, λες και αισθάνεται τη παρουσία μου, η γωνία των χειλιών του ματώνει και μια μελάνια έχει ήδη αρχίσει να σχηματίζεται στο μάγουλο του.