"Να 'μαστε!" Η μητέρα μου στριγκλίζει καθώς περνάμε από την πύλη της Πανεπιστημιούπολης.
Η Πανεπιστημιούπολη από κοντά είναι όσο ωραία φαίνεται στα φυλλάδια και στο διαδίκτυο. Είμαι εντυπωσιασμένη. Τα κτήρια είναι παλιά και αρχοντικά. Εκατοντάδες άνθρωποι, γονείς που αγκαλιάζουν και φιλούν τα παιδιά τους για αντίο, ομάδες πρωτοετών, ντυμένοι εξολοκλήρου από ρούχα του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, και μερικοί περιπλανώμενοι, χαμένοι και μπερδεμένοι, γεμίζουν την περιοχή. Το μέγεθος της πανεπιστημιούπολης μοιάζει χαοτικό αλλά ελπίζω πως σε λίγες εβδομάδες θα το νιώθω σπίτι μου. Ο προσανατολισμός μου είναι άθλιος και μένω μόνη, όπως πάντα. Μία καλή - όπως φαίνεται- κυρία μέσης ηλικίας μου δίνει το κλειδί της εστίας και μου δείχνει τον δρόμο. Ήδη νιώθω πιο ελεύθερη από τα τελευταία 18 χρόνια.
"Θέλω να δω την εστία σου πριν φύγω γλυκιά μου. Απλά δεν μπορώ να πιστέψω πως είσαι στο πανεπιστήμιο! Η μοναχοκόρη μου, φοιτήτρια, να ζει μόνη της! Μου φαίνεται αδιανόητο." Λέει και σκουπίζει τα μάτια της, προσεκτικά ώστε να μην χαλάσει το βάψιμο της. Ο Νώα μας ακολουθεί κουβαλώντας τις αποσκευές μου ενώ περπατάμε στον διάδρομο.
"Απλά να θυμάσαι όσα σου είπα, δεν θες να καταστρέψεις το μέλλον σου," ελέγχει την ώρα στο ρολόι της, ένα ρολόι το οποίο δεν άντεχε οικονομικά αλλά πήρε έτσι και αλλιώς.
"Είναι το Β22.. εμείς είμαστε στην πτέρυγα Γ" τους λέω. Ευτυχώς βλέπω ένα μεγάλο Β βαμμένο στον τοίχο. "Εδώ κάτω," φωνάζω και με ακολουθούν. Χαίρομαι που πήρα μόνο μερικά ρούχα, μια κουβέρτα και μερικά από τα αγαπημένα μου βιβλία μαζί μου, ο Νώα έχει λιγότερα να κουβαλήσει.
"Β22"η μητέρα μου ξεφυσά. Τα τακούνια της είναι εξωφρενικά ψηλά για το περπάτημα που ρίξαμε. Γλιστράω το κλειδί στην παλιά ξύλινη πόρτα, ανοίγει και η μητέρα μου αναφωνεί. Το δωμάτιο είναι μικρό, με δύο μικροσκοπικά κρεβάτια και δυο γραφεία. Τα μάτια μου ταξιδεύουν στον λόγο που η μαμά μου ταράχτηκε. Η μια πλευρά του δωματίου είναι καλυμμένη με μουσικές αφίσες, κυρίως μπάντες τις οποίες δεν έχω ακούσει ποτέ, τα πρόσωπα των οποίων είναι καλυμμένα με σκουλαρίκια και τατουάζ. Το ξαπλωμένο κορίτσι στο κρεβάτι έχει έντονα κόκκινα μαλλιά, μάτια πλαισιωμένα από χοντρό μαύρο μολύβι , και τα χέρια της είναι γεμάτα τατουάζ.
"Γεια," λέει η άγνωστη, χαμογελαστά. Το χαμόγελό της είναι αρκετά μυστήριο, με εκπλήσσει. "Είμαι η Στεφ," λέει και στηρίζεται στους αγκώνες της.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
After - Mετά ✔
Fanfiction[Ολοκληρωμένη] Η Τέσσα Γιάνγκ είναι μια δεκαοχτάχρονη μαθήτρια που ζει μια απλή ζωή. Έχει καλούς βαθμούς και ένα γλυκό αγόρι. Προσχεδιάζει τα πάντα, έως ότου γνωρίζει έναν αγενή τύπο, τον Χάρρυ, με πολλά ταττού και σκουλαρίκια, ο οποίος καταστρέφει...
