After - Mετά ✔

κεφάλαιο 18

Μετά από μερικά λεπτά ησυχίας ο Χάρρυ μιλάει. "Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;"

Το βλέμμα του μου λέει να πω όχι αλλά τελικά λέω "Φυσικά."

"Τι θες να κάνεις μετά το πανεπιστήμιο;"ρωτάει και γελάω. Είναι το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ρωτήσει. Υπέθετα πως θα ρωτούσε γιατί ειμαι παρθένα ή γιατί δεν πίνω.

"Λοιπόν, θα ήθελα να γίνω συγγραφέας ή εκδότρια. Ότι προκύψει." Ίσως δεν θα έπρεπε να του πω την αλήθεια, θα με κοροϊδέψει. Νιώθοντας γενναία, τον ρωτάω την ίδια ερώτηση και δεν περνώ απάντηση εκτός από ένα γύρισμα την ματιών του. "Είναι δικά σου τα βιβλία;" Τον ρωτάω, ακόμη και αν δεν περιμένω απάντηση.

"Ναι."μουρμουρίζει.

"Ποιο είναι το αγαπημένο σου;"

"Δεν έχω αγαπημένο."

Βλέπω και πιάνω ένα μικρό ξεφτυσμα στο τζιν μου. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένα ξεφτυσμα μιας και είναι καινούρια, θα ανησύχησω γι'αυτό όμως αργότερα. "Ξέρει ο κύριος-τέλειος πως είσαι σε πάρτι παλι;"γελάει.

"Ο κύριος-τέλειος;"

"Το αγόρι σου. Είναι ο μεγαλύτερος φλώρος που έχω δει."

"Μη μιλάς έτσι γι'αυτόν. Είναι.. είναι..καλός."τραυλίζω. Ο Χάρρυ γελάει και σηκώνομαι. Δεν ξέρει καθόλου τον Νώα. " Δεν θα μπορούσες να γίνεις τόσο καλός όσο αυτός ούτε στα όνειρά σου."λέω απότομα.

"Καλός; Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν αναφέρεσαι στο αγόρι σου; Το 'καλός' είναι ο δικός σου, ευγενικός τρόπος να τον πεις βαρετό."

"Δεν είναι βαρετός. Δεν τον ξέρεις."

"Ξέρω πως είναι βαρετός. Το καταλαβαίνω από τις ζακέτες του και τα μακασίνια του." Το κεφάλι του Χάρρυ πέφτει πίσω από τα γέλια και δεν μπορώ να αγνοήσω τα λακακια του.

"Δεν φοράει μοκασίνια."λέω και καλύπτω το στόμα μου ώστε να μην γελάσω μαζί του εις βάρος του αγοριού μου. Πιάνω το νερό και πίνω.

"Λοιπόν, βγαίνει μαζί σου δύο χρόνια και δεν σε έχει πηδήξει ακόμα. Είναι φλώρος."λέει και φτύνω το νερό πίσω στο ποτήρι.

"Τι στο διάολο είπες μολις;" μόλις αρχίζω να πιστεύω πως μπορούμε να αντέξουμε ο ένας τον άλλο, λέει κάτι τέτοιο.

"Με άκουσες Τερέσα."χαμογελάει.

"Είσαι μαλάκας Χάρρυ."γκρινιάζω και αδειάζω το ποτήρι με το νερό στο πρόσωπο του. Ή αντίδραση του είναι ακριβώς αυτό που περίμενα. Εντελώς σοκαρισμένος. Τα μεγάλα χέρια του σκουπίζουν το νερό από το πρόσωπο του, ενώ εγώ βγαίνω σίφουνας έξω. Είναι τόσο εξοργιστικός. Κόσμιος Το ένα λεπτό και εντελώς άξεστος το επόμενο. Περνάω ανάμεσα από τον κόσμο και φτανω στη κουζίνα. Ο θυμός μου ξεπερνάει την ναυτία που νιώθω και θέλω άλλο ένα ποτό. Πρέπει να βγάλω το χαμόγελο του Χάρρυ από το κεφάλι μου. Εντοπίζω τα μαύρα μαλλιά του Ζέυν ανάμεσα στον κόσμο και τον πλησιάζω. Κάθεται με ένα γλυκό αγόρι ο οποίος τυχαίνει να κρατάει ένα μπουκάλι ποτό.

"Γεια Τέσσα. Αυτός είναι ο φίλος μου ο Λούις."λέει ο Ζέυν συστήνοντας μας. Ο Λουίς μου γελάει και του ανταποδίδω. Πρέπει να πρόσεξε πως κοιτούσα το ποτό γιατί μου το προσφέρει. "Θες λίγο;" ρωτάει και μου το δίνει. Το οικείο κάψιμο με κάνει να νιώθω ωραία. Ξυπνάει το σώμα μου ξανά και για μια στιγμή ξεχνάω το Χάρρυ.

"Ξέρεις που είναι η Στεφ; " ρωτάω τον Ζέυν και κουνάει το κεφάλι του.

"Νομίζω πως έφυγε με τον Τρίσταν. " Έφυγε; Τι στο καλό; Θα έπρεπε να με νοιάζει περισσότερο αλλά η βότκα επηρεάζει τη κρίση μου και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως ο Τρίσταν και η Στεφ θα ήταν γλυκοι μαζί. Λίγα ποτέ αργότερα νιώθω απίστευτα. Αυτός είναι λόγος που οι άνθρωποι πίνουν συνέχεια. Με το ζόρι θυμάμαι να υπόσχομαι στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναπιώ, αλλά δεν είμαι και άσχημα."

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ο Ζέυν και ο Λούις με έκαναν να πονάω στο στομάχι από τα γέλια. Είναι πολύ καλύτερη παρέα από τον Χάρρυ." Ξέρετε πως ο Χάρρυ είναι στ'αλήθεια βλάκας ετσι;"τους λέω και γελάνε.

"Ναι, μπορεί να γίνει καμία φορά."Ο Ζέυν συμφωνεί και τυλίγει το χέρι του γύρω μου. Θέλω να του πω να το βγάλει αλλά δεν θέλω να δημιουργήσω μια άβολη κατάσταση, εξάλλου ξέρω πως δεν εννοεί τίποτα με αυτό. Τα λεπτά γίνονται ώρες και δεν έχω δει ούτε τον Χάρρυ ούτε τη Στεφ. Ο κόσμος αρχίζει να πέφτει και νιώθω κουρασμένη. Έχω χαλαστεί τόσο που δεν θέλω να γυρίσω στους κοιτώνες.

"Περνάνε λεωφορεία όλη νύχτα;"ρωτώ. Ο Ζέυν ξεφυσάει και λέει πως δεν ξέρει."Έρχομαι σε 2 λεπτά. " λέω και σηκώνομαι. Για άλλη μια φορά η βότκα με επηρεάζει." Ωω, αυτός ακριβώς που ήθελα να δω."γρυλίζω όταν βλέπω τις μπούκλες του Χάρρυ.

"Εσύ και ο Ζέυν λοιπόν;"η φωνή του Χάρρυ είναι σκληρή με ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω.

"Είσαι τόσο κακός. Προσπαθώ να μάθω για τα λεωφορεία."τον σπρώχνω για να τον προσπεράσω και πιάνει το χέρι μου. Δεν έχει όρια. "Άσε με Χάρρυ."ψάχνω για ένα ακόμη ποτήρι να το χύσω στο πρόσωπο του.

"Ηρέμησε, είναι 3 το πρωί. Δεν περνάνε λεωφορεία. Είσαι κολλημένη εδώ ξανά."Το χαμόγελο του είναι ειρωνικό και με κάνει να θέλω να τον χαστουκίσω. "Εκτός αν θέλεις να πας σπίτι με τον Ζέυν."αφήνει το χέρι μου και πάω πίσω στον καναπέ με τον Ζέυν και τον Λούις. Ελπίζω το δωμάτιο όπου έμεινα τη προηγούμενη φορά να είναι άδειο. Πρέπει να πάω να δω σύντομα. Λέω στον Ζέυν τι πρόκειται να κάνω και προσφέρεται να με συνοδέψει ως απάνω.