After - Mετά ✔

κεφάλαιο 9

"Πες μου αν χρειαστείς κάτι,"μου λέει ο Νάιαλ. Είναι πραγματικά πολύ γλυκός, απορώ γιατί κάνει τόση παρέα με τον Χάρρυ.

"Μπορείς να με βοηθήσεις να βρω τη Στεφ;"Τον ρωτάω και γελάει. Σηκώνει το χέρι του στον αέρα και δείχνει το δίπλα δωμάτιο. Ακούω τον εαυτό μου να ξεφυσάει όταν την εντοπίζω. Αυτή, μαζί με άλλα δύο κορίτσια, χορεύουν πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Ένας μεθυσμένος τύπος τις πλησιάζει και χορεύει μαζί τους. Τα χέρια του τυλίγουν τους γοφούς της Στεφ. Περιμένω να χτυπήσει τις παλάμες του αλλά αντιθέτως αυτή απλά χαμόγελα και του τρίβεται. Οου.

"Απλά χορεύουν Τεσσα,"γελάει ο Νάιαλ. Καγχάζει ελαφρώς στην έκπληκτη έκφραση μου. Δεν χορεύουν απλώς, αυτοί την πέφτουν ξεκάθαρα ο ένας στον άλλο.

"Ναι..ξέρω," λέω ακόμη και αν δεν νιώθω άνετα. Δεν έχω χορέψει ποτέ ετσι, ούτε καν με τον Νώα, και βγαίνουμε εδώ και δύο χρόνια. Ο Νώα! Νιώθω μια μικρή ενοχή που δεν τον έχω σκεφτεί από την ώρα που ήρθα. Όταν βγάζω το κινητό μου έχω τρία μυνήματα.

*Είσαι εκεί Τες;*

*Έλα, είσαι καλα;*

*Τέσσα, μήπως να πάρω τη μαμά σου; Ανησυχώ.*

Πληκτρολογώ όσο πιο γρήγορα μπορώ τον αριθμό του, προσεύχοντας να μην έχει πάρει τη μαμά μου ακόμη. Δεν απαντάει αλλά του στέλνω, λέγοντας του πως είμαι καλά και τον παρακαλώ να μην πάρει τη μητέρα μου. Θα τα χάσει αν μάθει πως είμαι σε ένα πάρτι αδελφότητας, από τη πρώτη μέρα μου στο πανεπιστήμιο.

"Χέυ.. Τέσσα. "Η Στεφ σιγοτραγουδά όπως μπαίνει στην κουζίνα. Με αγκαλιάζει με το ένα της χέρι και ξεκουράζει το κεφάλι της στον ώμο μου. "Περνάς καλά στο πάρτι;"χαζογελάει. Είναι προφανώς μεθυσμένη. "Νομίζω χρειάζομαι.. το δωμάτιο αρχίζει να γρυλίζει Τές.. ε-εννοώ να γυρίζει."γελάει και το σώμα της πέφτει μπροστά.

"Θα κάνει εμετό."λεω στον Νάιαλ. Νεύει και την σηκώνει στα χέρια του ρίχνοντας τον κορμό της στον ώμο του.

"Έλα μαζί μου."με προσπερνά και ανεβαίνει τις σκάλες. Πηγαίνουμε σε ένα από τα πάνω δωμάτια και ανοίγει τη πόρτα, ένα μπάνιο. Φυσικά, όταν το χρειαζόμουν δεν μπορούσα να το βρω. Την αφήνει κάτω, μπροστά από τη λεκάνη και εκείνη κατευθείαν ξερνάει. Κοιτάζω από την άλλη αλλά κρατάω τα μαλλιά της στα δάχτυλα μου και τα τραβάω μακρυά της. Μετά από περισσότερο εμετό από όσο μπορώ να αντέξω, σταματάει και ο Νάιαλ μου δίνει μια πετσέτα.

"Πήγαινε τη στο δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου και βάλε την να ξαπλώσει στο κρεβάτι. Χρειάζεται ύπνο." Λέει και νεύω. Δεν μπορώ να την αφήσω μόνη, λιπόθυμη. "Μείνε μαζί της." λες και διάβασε το μυαλό μου.

"Ευχαριστώ,"του λέω, χαμογελάει και βγαίνει από το μπάνιο. Καταφέρνω να τη σηκώσω από το πάτωμα και τη βοηθάω να περπατήσει στον διάδρομο. Η πόρτα ανοίγει αποκαλύπτοντας ένα δωμάτιο. Τα μάτια μου πέφτουν κατευθείαν στα ράφια με βιβλία που καλύπτουν έναν από τους τοίχους. Ξαπλώνω απαλά την Στεφ η οποία μουρμουρίζει και περπατώ ως τα βιβλία. Ρίχνω μια ματιά στους τίτλους. Ειμαι εντυπωσιασμένη με τον ιδιοκτήτη αυτής της συλλογής. Υπάρχουν πολλά κλασσικά, εμπεριέχοντας και τα αγαπημένα μου. Πιάνω το Ανεμοδαρμένα Ύψη και το κατεβάζω από το ράφι. Είναι ταλαιπωρημένο. Φαίνεται από τις σελίδες πόσες φορές έχει διαβαστεί.

"Γιατί στο διάολο είσαι στο δωμάτιο μου;" μια θυμωμένη φωνή ξεσπά. Αναγνωρίζω την προφορά. Είναι ο Χάρρυ.