After - Mετά ✔

κεφάλαιο 38

Ζεσταίνομαι. Ζεσταίνομαι πολύ. Προσπαθώ να πετάξω τα σκεπάσματα από πάνω μου αλλά δεν κουνιούνται. Τη στιγμή που τα μάτια μου ανοίγουν, η περασμένη νύχτα έρχεται στο μυαλό μου. Ο Χάρρυ να μου φωνάζει στην αυλή, το ουίσκι στην ανάσα του, τα θρύψαλα στην κουζίνα, να με φιλάει, να μουρμουρίζει στο άγγιγμα μου, το μουσκεμένο του μποξεράκι. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά είναι πολύ βαρύς. Ξαφνιάζομαι από το κεφάλι του που καλύπτει το στήθος μου και τον τρόπο με τον οποίο τα χέρια του έχουν τυλιχτεί γύρω από τη μέση μου, το σώμα του σκεπάζει το δικό μου. Πρέπει να βρέθηκε σε αυτή τη θέση στον ύπνο του. Το παραδέχομαι, δεν θέλω να σηκωθώ από αυτό το κρεβάτι, να αφήσω τον Χάρρυ, αλλά πρέπει. Πρέπει να γυρίσω στο δωμάτιο μου, είναι ο Νώα εκεί. Ο Νώα. Ο Νώα. Μαλακά, ακουμπώντας τον ώμο του σπρώχνω τον Χάρρυ από πάνω μου, γυρνώντας τον ανάσκελα. Προσεύχομαι από μέσα μου να κοιμάται βαριά. Γυρίζει μπρούμυτα και αναστενάζει αλλά δεν ξυπνά.

Βιαστικά, μαζεύω τα πεταμένα μου ρούχα από το πάτωμα. Όντας δειλή, θέλω να φύγω πριν ξυπνήσει. Δεν πιστεύω να τον πειράξει έτσι και αλλιώς, τουλάχιστον δεν θα σπαταλήσει το σάλιο του προσπαθώντας να με πληγώσει ξανά. Θα φύγω μόνη μου. Είναι καλύτερα και για τους δύο μας. Ανεξαρτήτως από τα χθεσινοβραδινά μας γέλια, τίποτα δεν θα είναι ίδιο στο φως της ημέρας. Ο Χάρρυ θα θυμάται πόσο καλά περάσαμε χθες το βράδυ και σήμερα θα είναι πιο κακός για να ισοβαθμίσει. Αυτό είναι που κάνει και δεν σκοπεύω να είμαι εκεί αυτή τη φορά.

Θα βρίσκομαι εκεί που ανήκω, μακρυά του. Για μια στιγμή εχτές το βράδυ, πέρασε από το μυαλό η σκέψη πως ίσως αυτή η νύχτα άλλαζε την άποψη του Χάρρυ. Ίσως τον έκανε να θέλει κάτι παραπάνω από εμένα. Αλλά τώρα πια ξέρω. Διπλώνω προσεκτικά το μπλουζάκι του και το αφήνω στη ντουλάπα. Κουμπώνω τη φούστα μου, είναι τσαλακωμένη αφού πέρασε όλη τη νύχτα στο πάτωμα, αλλά αυτό είναι το λιγότερο που με ανησυχεί αυτή τη στιγμή. Βάζω τα παπούτσια μου και πιάνω το πόμολο.

Μια τελευταία μάτια δεν βλάπτει, πειθώ τον εαυτό μου και γυρίζω στον κοιμισμένο Χάρρυ. Τα ανακατεμένα του μαλλιά ακουμπάνε στο μαξιλάρι, και το χέρι του κρέμεται στο πλάι του κρεβατιού. Δείχνει τόσο γαλήνιος, τόσο όμορφος παρά τα μεταλλικά στοιχεία στο πρόσωπο του.

Γυρίζω πίσω και πιέζω το πόμολο.

"Τες;"Η καρδιά μου σφίγγεται. Αργά, στρέφομαι προς το μέρος του, περιμένοντας να δω τα άγρια πράσινα μάτια του να με κοιτούν. Αντιθέτως, είναι κλειστά, η έκφραση του είναι σοβαρή αλλά κοιμάται ακόμη. Δεν ξέρω αν νιώθω ανακούφιση που κοιμάται ακόμη ή ενθουσιασμό που είπε το όνομα μου στον ύπνο του. Βγαίνω από το δωμάτιο και κλείνω μαλακα την πόρτα πίσω μου. Δεν έχω ιδέα πως να βγω από αυτό το σπίτι, ακολουθώ τον διάδρομο και χαίρομαι που βρίσκω γρήγορα τις σκάλες. Κατεβαίνω και σχεδόν πέφτω πάνω στον Λίαμ. Οι παλμοί μου αυξάνονται ενώ προσπαθώ να σκεφτώ κάτι να πω. Τα μάτια του εξετάζουν το πρόσωπο μου αλλά δεν μιλάει, υποθέτω πως περιμένει κάποια εξήγηση.