After - Mετά ✔

κεφάλαιο 5

Ειμαι ευγνώμων όταν ο Χάρρυ φεύγει, ώστε η Στεφ και εγώ να συζητήσουμε για το πάρτι. Χρειάζομαι κι άλλες λεπτομέρειες για να ηρεμήσω.

"Που είναι το παρτι; Θα πάμε με τα πόδια;" την ρωτάω καθώς συντάσσω τα βιβλία μου στο ράφι με αλφαβητική σειρά. Από συνήθεια.

"Τεχνικά είναι ένα πάρτι αδελφότητας, σε ένα από τα μεγαλύτερα σπίτια αδελφότητας εδώ, " το στόμα της είναι ανοιχτό καθώς απλώνει μια στρώση μάσκαρα στις βλεφαρίδες της, "Είναι αμέσως μετά την πανεπιστημιούπολη οπότε δεν θα περπατήσουμε, θα έρθει να μας πάρει ο Νάιαλ,"

Χαίρομαι που δεν θα μας πάει ο Χάρρυ, αν και ξέρω πως θα είναι εκεί, το να πάμε μαζί του φαίνεται ανυπόφορο. Γιατί είναι τόσο αγενής; Θα έπρεπε να είναι ευγνώμων που δεν κρίνω το ότι έχει καταστρέψει το σώμα του με όλες αυτές τις τρύπες και τα τατουάζ. Ίσως και να τον κρίνω λίγο, αλλά τουλάχιστον όχι μπροστά του. Απλά είναι ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου τα τατουάζ και τα πίρσινγκς δεν είναι αποδεκτά. Έπρεπε πάντα να έχω καλοχτενισμένα μαλλιά, καλοβγαλμένα φρύδια και τα ρούχα μου να είναι πάντα καθαρά και σιδερομένα. Ετσι απλά.

"Με ακους;"λέει η Στεφ και γελάει.

"Συγγνώμη...τι;" δεν είχα καταλάβει πως το μυαλό μου περιπλανιώταν.

"Είπα, ας ετοιμαστούμε. Μπορείς να με βοηθήσεις να διαλέξω τι θα βάλω."λεει. Τα φορέματα που επιλέγει είναι τόσο ακατάλληλα που ψάχνω τριγύρω για κάποια κρυμμένη κάμερα και κάποιον να πεταχτεί λέγοντας μου πως είναι όλα ένα αστείο. Μορφάζω σε κάθε ένα από αυτά και γελάει. Προφανώς βρίσκει την αηδία μου διασκεδαστική. Το φόρεμα, όχι, το κομμάτι ύφασμα.. που επιλέγει είναι ένα μαύρο φόρεμα φτιαγμένο από κάτι που μοιάζει με δίχτυ. Το κόκκινο σουτιέν της φαίνεται από μέσα. Τουλάχιστον το κάτω μέρος φαίνεται σταθερό, αλλά έχω την αίσθηση πως θα το φορούσε ακόμη και αν δεν ήταν. Το φόρεμα με το ζόρι καλύπτει το πάνω μέρος των μηρών της και τα ψηλοτάκουνα της είναι τουλάχιστον δωδεκάποντα. Τα φλογερά κόκκινα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε ένα ανέμελο κότσο, με μπούκλες να προεξέχουν γύρω της και φοράει όσο άι λάινερ δεν έχω βάλει στη ζωής μου.

"Πόνεσες όταν έκανες τα τατουάζ σου;" τη ρωτάω καθώς βγάζω ένα φόρεμα μου, στο χρώμα του κάστανου.

"Το πρώτο πονούσε λίγο, αλλά όχι όσο άσχημα σου φαίνεται. Είναι σχεδόν σαν να σε τσιμπάει μια μέλισσα ξανά και ξανά," ανασηκώνει τους όμως της. Άουτς, αυτό ακούγεται δυσάρεστο.

"Αυτό ακούγεται απαίσιο," της λέω και γελάει. Κάτι μου λέει πως με βρίσκει όσο παράξενη την βρίσκω και εγώ. Νιώθω περιέργως άνετα.

"Δεν θα το βάλεις αυτό, ετσι;" αναφέρεται στο φόρεμα μου.

Το χέρι μου γλιστρά στο ύφασμα. Είναι το πιο ωραίο μου φόρεμα και δεν έχω πάρει πολλά ρούχα μαζί μου. Από τη στιγμή που δεν πήγα στα μαγαζιά σήμερα, θα πρέπει να βρω χρόνο μέσα στην εβδομάδα. Πρέπει να το σημειώσω πριν το ξεχάσω.

"Γιατί τι έχει το φόρεμα μου;"

Προσπαθώ μα κρύψω πόσο προσβεβλημένη νιώθω. Το κάστανο ύφασμα είναι μαλακό και σταθερό. Από αυτό φτιάχνονται και τα κουστούμια γραφείου. Ο γιακάς φτάνει στον λαιμό μου και τα μανίκια είναι τρία τέταρτα, φτάνουν ακριβώς κάτω από τον αγκώνα μου.

"Τίποτα, είναι απλά... τόσο μακρύ." Λέει.

"Είναι σχεδόν μέχρι το γόνατο." Υπερασπίζομαι το αγαπημένο μου φόρεμα.

"Είναι χαριτωμένο, αλλά ίσως είναι πολύ βαρύ για πάρτι. Θα μπορούσες να δανειστείς ένα από τα δικά μου." Προσφέρεται και γελάω.

"Όχι ευχαριστώ, αυτό θα βάλω."της λέω και πιάνω το ψαλίδι για τις μπούκλες.