After - Mετά ✔

κεφάλαιο 47

Ανοιγοκλείνω λίγο τα μάτια μου για να καθαρίσω το μυαλό μου. Του είπα πως θα του απαντούσα ειλικρινά, αλλά φοβάμαι να το κάνω.

"Λοιπόν;"λέει για δεύτερη φορά μετά από την κρίσιμη ερώτηση.

"Ναι."μουρμουρίζω και κρύβομαι πίσω από τα χέρια μου, για να τα απομακρύνει ύστερα εκείνος. Το άγγιγμα του στους καρπούς μου ανάβει φωτιά στο δέρμα μου.

"Τι ναι;"η φωνή του είναι τεταμένη, λες και περιμένει απελπισμένα την απάντηση μου.

"Μου έλειψες."ξεροκαταπίνω, περιμένοντας τα χειρότερα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν ο αναστεναγμός ανακούφισης που αφήνει και το χαμόγελο που κάνει την εμφάνιση του στο όμορφο πρόσωπο του.

Θέλω να τον ρωτήσω αν του έλειψα εγώ αλλά αρχίζει να μιλάει πρώτου προλάβω.

"Αλήθεια;"ρωτάει. Πώς φορές θα με κάνει να του το πω; Νευω ως απάντηση και εκείνος μου χαρίζει ένα ντροπαλό χαμόγελο. Ο Χάρρυ, ντροπαλός; Φαίνεται ευχαριστημένος από τη παραδοχή μου, μάλλον επειδή ξέρει πως με παίζει στα δάχτυλα.

"Τώρα μπορώ να κοιμηθώ;" διαμαρτύρομαι. Ξέρω ότι δεν θα μου ανταποδώσει την εξομολόγηση, κι είναι πολύ αργά.

"Μόνο αν κοιμηθείς μαζί μου, στο ίδιο κρεβάτι εννοείται."χαμογελάει.

Αναστενάζω και και ξαπλώνω στο κρεβάτι της Στεφ, προσεκτικά ώστε να μην ακουμπήσω τον Χάρρυ. Ένα ξαφνικό τράβηγμα από τα πόδια όμως, με κάνει να φωνάξω από έκπληξη, είναι ο Χάρρυ που με σηκώνει από το κρεβάτι και με ρίχνει στον ώμο του. Αγνοεί τις κλοτσιές και τα παρακάλια μου να με αφήσει κάτω μέχρι που φτάνει το κρεβάτι μου. Στηρίζει το ενα του γόνατο πάνω του και με αφήνει απαλά στο πλάι, έτσι ώστε η πλάτη μου να ακουμπάει στο τοίχο και ξαπλώνει δίπλα μου. Τον αγριοκοιτάζω σιωπηλά. Φοβάμαι πως αν τσακωθώ μαζί του, θα φύγει και δεν το θέλω αυτό.

Απλώνει το χέρι του και μαζεύει το μαξιλάρι που του πέταξα προηγουμένως, το τοποθετεί ανάμεσα μας σαν φράγμα.

"Ορίστε, τώρα μπορείς να κοιμηθείς."χαμογελάει πονηρά και του ανταποδίδω, δεν μπορώ να αντισταθώ.

"Καληνύχτα."μισογελάω.

" 'νύχτα Τέσσα." Γελάει και αυτός και εγώ γυρίζω στο πλάι. Δεν νιώθω καθόλου κουρασμένη οπότε μένω να κοιτάζω επίμονα τον τοίχο.

Λίγα λεπτά αργότερα, αισθάνομαι το μαξιλάρι να μετακινείται από ανάμεσα μας και το χέρι του Χάρρυ να αγκαλιάζει τη μέση μου, τραβώντας με στο στήθος του. Δεν το απομακρύνω, ούτε δίνω σημασία στις κινήσεις του. Απολαμβάνω υπερβολικά την αίσθηση.