After - Mετά ✔

κεφάλαιο 22

Το πρωινό με τη μαμά και τον Νώα περνάει βασανιστικά αργά. Η μητέρα μου συνεχίζει να αναφέρει την χθεσινή "άγρια βραδιά" και ρωτάει σε κάθε ευκαιρία αν είμαι κουρασμένη ή αν έχω πονοκέφαλο από το ποτό. Το ξέρω, η συμπεριφορά μου χθες ήταν εκτός ορίων αλλά δεν θέλω να το ακούω ξανά και ξανά. Ήταν πάντα έτσι; Ξέρω ότι θέλει μόνο το καλό μου όμως φαίνεται χειρότερη τώρα που είμαι στο πανεπιστήμιο, ή ίσως ο χρόνος που πέρασα μακριά της με έκανε να την δω με άλλο μάτι.

"Που μπορούμε να πάμε για ψώνια;"ρωτάει ο Νώα και ξεφυσάω. Εύχομαι να είχε έρθει μόνος του. Θέλω να περάσω χρόνο μαζί του αλλά όχι μαζί με τη μαμά μου. Πρέπει να συζητήσουμε, έτσι και αλλιώς, για το γεγονός πως λέει στη μαμά μου κάθε λεπτομέρεια της ζωής μου, ειδικά τις κακές.

"Αν πηγαίναμε στο κοντινό εμπορικό; Δεν είμαι συνηθισμένη στην περιοχή."του λέω τεμαχιζοντας το τελευταίο κομμάτι του ψημένου μου τοστ.

"Χευ, έχεις σκεφτεί για το που θέλεις να δουλέψεις;"ο Νώα ρωτάει.

"Δεν είμαι σίγουρη, μάλλον σε κάποιο βιβλιοπωλείο. Εύχομαι να μπορούσα να βρω κάτι σε έναν εκδοτικό οίκο."τους λέω και η μαμά μου μου χαρίζει ένα περήφανο χαμόγελο.

"Υπέροχη ιδέα, θα μπορούσες να κρατήσεις την δουλειά μετά το πανεπιστήμιο, ως επάγγελμα."γελάει ξανά.

"Ναι, αυτό είναι το ιδανικό."προσπαθώ να κρύψω την ειρωνεία. Ο Νώα πιάνει και σφίγγει το χέρι μου κάτω από το τραπέζι. Όταν τοποθετώ το πιρούνι στο στόμα μου, η γεύση μου θυμίζει τον κρίκο στο χείλος του Χάρρυ. Πρέπει να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Τώρα. Χαμογελάω στον Νώα και σηκώνω την παλάμη του για να τη φιλήσω.

Μετά το πρωινό η μαμά μου οδηγεί ως το εμπορικό κέντρο. Το εμπορικό του Βανκούβερ είναι τεράστιο και γεμάτο κόσμο. "Θα πάω στα Nordstrom's. Τα λέμε μετά παιδιά. Θα σας τηλεφωνήσω όταν τελειώσω." Μας λέει η μαμά μου και νιώθω ανακούφιση. Ο Νώα ξαναπιάνει το χέρι μου και περπατάμε μπροστά από διάφορα μαγαζιά. Μου μιλάει για τον αγώνα ποδοσφαίρου τη Παρασκευή και για το πώς έβαλε το τελευταίο γκολ. Τον ακούω προσεκτικά καθώς σχολιάζω και τον επαινώ.

"Δείχνεις όμορφος σήμερα."του λέω και χαμογελάει. Είναι υπέροχος, το λευκό του χαμόγελο είναι αξιολάτρευτο. Φοράει απλη πλεκτή ζακέτα, χάκις παντελόνι και καλά παπούτσια. Πραγματικά φοράει μοκασίνια. Είναι γλυκά όμως και του πάνε.

"Και εσύ Τέσσα."με κολακεύει και ζαρωνω. Ξέρω ότι δείχνω χάλια αλλά είναι πολύ ευγενικός για να μου το πει. Αντίθετα με τον Χάρρυ, ο οποίος θα μου το έλεγε ευθέως. Αχ Χάρρυ. Θέλω απεγνωσμένα να τον βγάλω από το μυαλό μου οπότε σταματώ να περπατάω και τραβώ τον Νώα πάνω μου. Γέρνω να τον φιλήσω και χαμογελάει, αλλά με σπρώχνει μακριά.