After - Mετά ✔

κεφάλαιο 55

Η διαδρομή με το αυτοκίνητο είναι άβολη, κρατάω τα ρούχα στα πόδια μου και χαζεύω έξω από το παράθυρο, περιμένοντας να δω αν ο Χάρρυ θα σπάσει τη σιωπή μεταξύ μας. Δεν κάνει καμία κίνηση να μιλήσει οπότε βγάζω το κινητό από την τσάντα μου. Είναι κλειστό, πρέπει να έκλεισε το βράδυ. Προσπαθώ να το ενεργοποιήσω και η οθόνη φωτίζεται. Ανακουφίζομαι όταν ανακαλύπτω πως δεν έχω ούτε κλήσεις ούτε μηνύματα. Ο μόνος ήχος στο αυτοκίνητο είναι ο ελαφρύς ήχος της βροχής και το τρίξιμο των τροχών.

"Είσαι ακόμη θυμωμένη;"ρωτάει επιτέλους και στρίβει προς την πανεπιστημιούπολη.

"Όχι."λέω ψέμματα. Δεν είμαι ακριβώς θυμωμένη,

"Έτσι φαίνεται όμως. Μην φαίρεσαι σαν παιδί. "

"Δεν φαίρομαι σαν παιδί. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ αν θα με παρατήσεις για να πας να φασωθείς με τη Μόλλυ."οι λέξεις ξεφεύγουν από το στόμα μου πριν προλάβω να τις κρατήσω. Δεν μου αρέσει το πως νιώθω για τη σχέση του με τη Μόλλυ. Με αρρωσταίνει το να τους σκέφτομαι μαζί. Τι έχει ετσι κι αλλιώς; Είναι τα ροζ της μαλλιά; Τα τατουάζ της;

"Δεν θα το έκανα αυτό. Όχι ότι είναι δουλειά σου βέβαια."συμπληρώνει.

"Ναι, λοιπόν έτρεξες να απαντήσεις το κινητό σου ενώ εγώ... λοιπόν ξέρεις τι θα έκανα."μουρμουρίζω. Δεν έπρεπε να πω τίποτα. Δεν θέλω να τσακωθώ μαζί του αυτή τη στιγμή. Ειδικά τώρα που δεν ξέρω πότε θα τον ξαναδώ. Πραγματικά δεν έπρεπε να αφήσει τη λογοτεχνία. Απλά με αναστατώνει, με όλους τους τρόπους.

"Δεν είναι αυτό, Τερέσσα."υπερασπίζεται. Γυρίσαμε στο Τερέσσα;

"Αλήθεια Χάρρυ; Εμένα έτσι μου φαίνεται. Δεν μου καίγεται καρφί ετσι κι αλλιώς. Ήξερα πως δεν θα κρατούσε."τελικά παραδέχομαι στον Χάρρυ και στον εαυτό μου. Ο λόγος που δεν ήθελα να φύγουμε από το σπίτι του πατέρα του Χάρρυ ήταν πως ήξερα ότι μόλις δεν θα είμασταν οι δύο μας, θα γυρίζαμε πίσω σ'αυτό. Πάντα συμβαίνει.

"Τι δεν θα κρατούσε;"

"Αυτό.. εμείς. Το να είσαι για μια φορά καλός μαζί μου."Δεν τολμώ να τον κοιτάξω, κάθε φορά που το κάνω με κάνει να το λυπηθώ.

"Και τι; Θα με αποφεύγεις για άλλη μια εβδομάδα; Και οι δύο ξέρουμε πως μέχρι το Σαββατοκύριακο θα είσαι πάλι στο κρεβάτι μου."λέει απότομα. Το στόμα μου μένει ανοιχτό. Δεν το είπε αυτό..

"Συγγνώμη;" φωνάζω. Έχω χάσει τα λόγια μου. Πότε δεν μου έχει μιλήσει κάνεις έτσι, με τόση ασέβεια. Δάκρυα απειλούν τα μάτια μου καθώς το αμάξι επιβραδύνει στο πάρκινγκ. Πριν προλάβει να απαντήσει, ανοίγω την πόρτα, πιάνω τα ρούχα και τη τσάντα μου και περπατάω γρήγορα προς το δωμάτιο μου. Κόβω δρόμο από το υγρό γρασίδι και καταριέμαι τον εαυτό μου που δεν πήγα από το πεζοδρόμιο. Πρέπει να απομακρυνθώ από τον Χάρρυ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Όταν μου είπε ότι με θέλει εννοούσε σεξουαλικά, το ήξερα αλλά η επιβεβαίωση με πληγώνει περισσότερο.