After - Mετά ✔

κεφάλαιο 4

"Εεε... που είναι η Στεφ;" Η φωνή μου βγαίνει πιο τσιριχτή από ότι ήθελα. Τα χέρια μου τρέχουν στο μαλακό ύφασμα της πετσέτας, τα μάτια μου πέφτουν σ'αυτήν σιγουρεύοντας πως καλύπτει ολόκληρο το γυμνό σώμα μου.

Με κοιτά, οι γωνίες του στόματος του σηκώνονται ελαφρά αλλά δεν λέει λέξη.

"Δεν με άκουσες; Σε ρώτησα που είναι η Στεφ, " επανέλαβα, προσπαθώντας να είμαι ελάχιστα πιο ευγενική από ότι προηγουμένως.

Η υπεροπτική έκφραση του μεγαλώνει και τελικά μουρμουρίζει, "δεν έχω ιδέα," και γυρίζει στην μικρή επίπεδη οθόνη στην συρταριέρα της Στεφ. Τι κάνει εδώ έτσι και αλλιώς αν δεν ξέρει που είναι; Δεν έχει δωμάτιο; Δαγκώνω τη γλώσσα μου, προσπαθώντας να κρατήσω τα αγενή σχόλια για τον εαυτό μου.

"Εντάξει; Τι θα έλεγες να φύγεις... ή κάτι τέτοιο ώστε να ντυθώ;" Συνειδητοποιώ πως δεν έχει προσέξει καν πως φοράω μόνο μια πετσέτα, ή ίσως και να το έχει προσέξει αλλά δεν τον ενδιαφέρει και πολύ.

"Μην κολακεύεσαι, δεν είναι ότι θα σε κοιτάζω κιόλας." Λέει και γυρίζει με τα χέρια του να κρύβουν τα μάτια του. Έχει βαριά βρετανική προφορά, δεν το είχα προσέξει. Ίσως επειδή ήταν αγενής και δεν μου είχε μιλήσει. Γιατί βρίσκεται εδώ στο Πούλμαν; Χωρίς να ξέρω πως να απαντήσω στην αγένεια του, ξεφυσάω και πάω ως την συρταριέρα μου. Ίσως να μην είναι στρέιτ, αυτό θα εννοούσε με το "δεν είναι ότι θα σε κοιτάζω κιόλας." , ή ότι με θεωρεί άσχημη. Βιαστικά βάζω ένα σουτιέν και ένα βρακί, ακολουθώ με ένα μακό λευκό μπλουζάκι και σορτς χάκι.

"Ακόμα δεν τελείωσες;" ρωτά, διώχνοντας και τα λίγα απομεινάρια υπομονής μου.

"Θα μπορούσες να είσαι πιο ασεβής; Εννοώ ειλικρινά, είσαι στο δωμάτιο μου ενώ αλλάζω και έχεις τα κότσια να γίνεσαι αγενής; Δεν σου έκανα τίποτα, τι πρόβλημα εχεις;" φωνάζω, ή φωνή μου πολύ πιο δυνατή από ότι υπολόγιζα, αλλά από την έκπληκτη έκφραση του, καταλαβαίνω πως τα λόγια μου είχαν μεγάλη επιρροή στο αγόρι με τα τατουάζ.

Με καρφώνει ήσυχα και ενώ περιμένω την συγγνώμη του ξεσπά σε γέλια. Με κοιτά και απλώς γελάει. Το γέλιο του είναι βαθύ και σχεδόν απολαυστικό. Θα ήταν ακόμη περισσότερο αν δεν ήταν τόσο απασχολημένος να γίνεται κόπανος. Λακάκια κάνουν την εμφάνισή τους ενώ συνεχίζει να γέλα, με κάνει να νιώθω χαζή, δε ξέρω τι να κάνω ή να πω. Γενικά δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις και αυτό το αγόρι φαίνεται το τελευταίο άτομο με το οποίο θα έπρεπε να τσακωθώ. Η πόρτα ανοίγει και η Στεφ μπαίνει με φορά μέσα.