After - Mετά ✔

κεφάλαιο 17

"Γιατί το ρωτάς αυτό;" με αγριοκοιτάζει.

"Δεν ξέρω.. Επειδή εγώ δεν σου έχω κάνει κάτι και εσύ είσαι πάντα αγενής. Πίστευα πως ίσως θα μπορούσαμε να είμαστε φίλοι. Πόσο ηλίθιο ακούγεται. Τσιμπάω την μύτη μου και περιμένω απάντηση.

"Εμείς; Φίλοι;"γελάει. "Δεν είναι προφανής ο λόγος που δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι;"

"Όχι σε εμένα."

"Λοιπόν, αρχικά είσαι εκνευριστική, λογικά μεγάλωσες σε ένα μικρό τέλειο και κουκλίστικο σπίτι το οποίο ήταν ίδιο με όλα τα άλλα στη γειτονιά. Οι γονείς σου σου ψώνιζαν ό,τι ήθελες και δεν χρειάστηκε ποτέ να ζητήσεις για κάτι. Με τις χαζές σου πλισσέ φούστες. Εννοώ ειλικρινά, ποιος ντύνεται ετσι στα 18;"λέει και το στόμα μου ανοίγει από έκπληξη.

"Δεν ξέρεις τίποτα για εμένα. Η ζωή μου δεν είχε καμία σχέση με αυτό! Ο αλκοολικός μπαμπάς μου μας άφησε όταν ήμουν δέκα και η μαμά μου δούλευε πολύ σκληρά για να έρθω στο πανεπιστήμιο. Έπιασα δουλειά μόλις έκλεισα τα 16 για να βοηθάω στους λογαριασμούς και τυχαίνει να μου αρέσουν τα ρούχα μου. Συγγνώμη που δεν θέλω να ντύνομαι σαν τα τσουλάκια που σε περιτριγυρίζουν. Για κάποιον που προσπαθεί πολύ να ξεχωρίσει, είσαι τόσο κριτικός." Σκλιριζω και αυτός κάνει τα χέρια του μπουνιές. Νιώθω τα δάκρυα έτοιμα να κυλήσουν και γυρίζω να τα σκουπίσω πριν τα προσέξει.

"Ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να είμαστε φίλοι έτσι και αλλιώς Χάρρυ."του λέω και πιάνω το πόμολο. Η βότκα με έχει κάνει αρκετά γενναία ώστε να φωνάζω στον Χάρρυ.

"Που πας;"ρωτάει. Είναι απρόσμενος και κυκλοθυμηκός.

"Πάω να πάρω ένα λεωφορείο για να γυρίσω πίσω στην εστία και να μην γυρίσω ποτέ-ποτέ ξανά εδώ. Δεν θέλω να γίνω φίλη με κανέναν σας."

"Είναι αργά για να πάρεις το λεωφορείο μόνη."

"Σοβαρά τώρα.. Δεν προσπαθείς να με πείσεις πως σε νοιάζει αν πάθω κάτι."γελάω. Δεν τον αντέχω.

"Δεν λέω πως με νοιάζει.. απλά σε προειδοποιώ. Δεν είναι καλή ιδέα."

"Λοιπόν Χάρρυ, δεν έχω άλλες εναλλακτικές. Όλοι είναι μεθυσμένοι, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου."λέω και τα δάκρυα κυλάνε. Νιώθω ντροπιασμένη που από όλον τον κόσμο ο Χάρρυ με βλέπει να κλαιω, ξανά.

"Κλαις συχνά στα πάρτι;"ρωτάει με ένα μικρό χαμόγελο.

"Προφανώς, αφού αυτά ήταν τα μόνα πάρτι που έχω πάει." Φτάνω ξανά στην πόρτα και την ανοίγω.

"Τερέσα."λεει μαλακά,  τόσο που ίσα τον ακούω. Το πρόσωπο του είναι μυστήριο. Το δωμάτιο γυρίζει ξανά και πιάνομαι από τη συρταριέρα που είναι δίπλα στη πόρτα. "Είσαι καλα;"ρωτάει. Νεύω ακόμη και αν ανακατεύομαι. "Γιατί δεν κάθεσαι δύο λεπτά; Μετά μπορείς να πάρεις το λεωφορείο."

Νεύω ξανά. Βγαίνω έξω και με φωνάζει πάλι. "Μπορείς να κάτσεις εδώ...νομίζω."λέει και αφήνει μια βαθιά ανάσα.

"Νόμιζα ότι κάνεις δεν επιτρέπεται στο δωμάτιο σου."του λέω και κάθομαι στο πάτωμα.

"Δεν θα ξανασυμβεί."μιλαει απότομα. Οπότε γύρισε πίσω στον εαυτό του. Με πιάνει λοξυγγας και χαμογελάει απαλά. "Αν ξεράσεις στο δωμάτιο μου.. "προειδοποιεί.

"Νομίζω ότι απλώς θέλω λίγο νερό."λέω και σηκώνομαι.

"Ορίστε."λέει, μου δίνει το κόκκινο ποτήρι του. Γυρίζω τα μάτια μου και το σπρώχνω.

"Θέλω νερό όχι μπύρα."

"Νερό είναι. Δεν πίνω."λέει. Ένας ήχος μεταξύ πνιγμού και γέλιου. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Χάρρυ να μην πίνει. Δεν θυμάμαι να πίνει καθόλου βότκα αλλά και πάλι. "Έκπληκτη;"ρωτάει και νεύω.

"Δεν θα κάτσεις εδώ να με προσέχεις ετσι δεν είναι;" Θέλω μόνο να μείνω μόνη στην μεθυσμένη μου κατάσταση. Αρχίζω να νιώθω ένοχη που φώναξα στον Χάρρυ. "Μου βγάζεις τον χειρότερο μου εαυτό."ξεστομίζω χωρίς να θέλω πραγματικά να το κάνω.

"Αυτό ήταν σκληρό."λέει σοβαρός. "Και ναι, θα κάτσω εδώ να σε προσέχω. Είσαι μεθυσμένη πρώτη φορά στη ζωή σου και έχεις τη συνήθεια να πειράζεις τα πράγματα μου όταν λείπω."λεει και κάθεται στο κρεβάτι. Πιάνω το ποτήρι με το νερό και πίνω. Νιώθω μια ιδέα μέντας στο χείλος του ποτηριού και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τι γεύση θα είχε το στόμα του Χάρρυ. Θεέ μου, δεν θα ξαναπιώ ποτέ. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου καθώς κάθομαι ξανά στο πάτωμα.