Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İnsanlar...
Ellerinde olan bir şeyin kıymetini bilmezler, kaybettiklerinde ise yüzlerine bile bakmadıkları o şey için deli olurlar. Belki de ölüm bunun için vardı ya da bu dünyanın fani ve boş olduğunu göstermek için; kim bilir?
Saat: 01.45.
Koca yatakta tek başına uyuyan adamı uyandıran başının hemen yanındaki telefonun melodisiydi. Adam ağzının içinde homurdandı,gözlerini ovuşturdu ve telefonun susmasını bekledi ancak telefon ikinci kez çalmaya devam etti. Adam kolunu yatağın diğer tarafına attı,kadınına sarılabilmek için,boynuna gizlenmek için. Fakat boşluğa düştü,yalnızca kolu değil ruhu da.
Savaş Demirhan, gözlerini açtı ve sol yanındaki boşluğa baktı. Hızla doğrulup şok içinde odayı taradı gözleri adını sayıklarken.
"Hayal? Hayal!"
Çalmakta olan telefonuna gitti sonra eli,kim olduğuna bile bakmadan direk açtı ve kulağına yerleştirdi.
"Sonunda. Neredesiniz ağabey? Giray sizi bulmaya çıktı yola haberiniz olsun diye arıyorum sabahtan beri açmıyorsun."
Telefonun diğer ucunda söylenen kardeşini dinlerken yataktan kalktı Savaş ve tek tek odaları dolaştı; yoktu.
"Savaş?"
En son dışarı çıkan Savaş bahçeyi de kol açan etti ancak elbette ki yoktu. Zaten uyanıp da yanında görmediğinden beri biliyordu gittiğini.
"Barış, o yok."
Dedi ve dizlerinin üzerine oturdu,yerdeki çamuru umursamadan.
"Ne demek yok?"
Olduğu yerde iki yana doğru sallanırken bulutlu gökyüzüne baktı ve haykırarak "gitmiş!" Diye bağırdı.
"Bir not falan bırakmamış mı?"
Başını sağa sola doğru sallarken "hiçbir şey," Dedi. "Ben bunu hak ettim,biz bunu hak ettik."
"Tamam,sakin ol ve hemen buraya dön buluruz ağabey bana bak buluruz lan tamam!"
"Bulsam da ne değişecek? Kaybettim onu! Allah benim belamı verdi kardeşim,verdi." Derin bir nefes verirken başını yere eğdi ve usulca "Savaş Demirhan'ın yenilgisi küçük bir kadın oldu." Diye mırıldanıp telefonu kapattı. Bağırmaya hali yoktu,ortalığı dağıtmaya ise gücü. Kendini çamurlu yere bıraktı ve secde eder gibi uzandı öylece alnı yerde. Telefonun mesaj bildirimi ötünce yeniden doğruldu ve kilitsiz ekranı kaydırarak açtı. Karşısına çıkan ana sayfa değil de notlar olunca kaşlarını çattı ve notu okudu. Acı içinde çarpılan suratıyla oradan çıktı ve son girilen yerlere baktı belki başka bir şey bırakmış umuduyla. Ve buldu...
