light it up and fall in love •|ziam|• COMPLETED

42

-لیوم… لـــیـــوم… عشق من…

صدای آروم و بی نظیری که تو فاصله ی کم از گوشش با شیرین ترین لحن زمزمه میکرد باعث شد با لبخند کمرنگ اما خوشایندی پلک هاش رو باز کنه.

اون دوتای گوی آتیش که رو به روی چشم هاش بودن از خود خورشید اون صبح بیشتر میدرخشید… صورت و سرشونه های لخت اون پسر لابه لای ملافه های سفید که روزنه های نور از بین چین و شکنش رد میشد عجیب ترین صحنه رو ساخته بود… عجیب و معرکه… با اون لبخند فوق العاده و لطیف… چه تضمینی بود که لیام همین الان این صحنه رو تا ابد پاز نکنه و نذاره جلو بره?

دستش رو بالا آورد و نرم روی ته ریش ظریف اون پسر کشید و با پشت انگشت هاش لب های نرم و برجسته اش رو لمس کرد.

-عشقِ من…

زین تکرار کرد و این تکرار باز هم هزار بار توی گوش لیام تکرار شد و مستقیم به قلبش رسید و همونجا نشست.

-عشقِ…  من

ناخودآگاه آروم زمزمه کرد کلمه ای رو که تک تک سلول هاش تکرارش میکردن

-مردِ من…

-مردِ… من

مثل بچه ای که داره یاد میگیره که حرف بزنه و مادرش ازش میخواد که تکرار کنه… زین میگفت و اون تکرارش میکرد… تکراری که حرف دل خودش بود و فقط لازم داشت کسی بهش یاد بده تا اونارو آوا کنه و بیرون بریزه… مثل این کلمات که حالا مثل بهترین موسیقی دنیا به گوشش میرسید و نگاهش که محو آتیش شعله ور رو به روش بود…

-دلیل ِ من

-دلیل ِ… من

اون نقطه از کف دستش که حالا توسط زین بوسیده شده بود بدون شک حالا مقدس ترین جای بدنش بود.

-درمان ِ من

چشم هاش رو بست… چشم هاش رو بست وقتی این رو شنید…این رو کی گفته بود ?کسی که خودش حتی بیشتر از آب چشمه ی زندگی ،شفا بخش بود?

چشم هاش رو از هم باز کرد و اینبار با لحنی که دیگه مسخ شده نبود زمزمه کرد…

-نه… تو درمان ِ منی… فقط تو درمان منی

گفت قبل از اینکه بدن نسبتا نحیف اون پسر رو تو آغوشش بکشه و صورتش رو بین موهای پرکلاغیش فرو ببره و نفس های عمیق بکشه…حس زندگی میکرد وقتی اون بوی منحصر به فرد توی بینیش میپییچد ،چیزی که باعث میشد از خودش بپرسه :*من چطور قبل از این زندگی میکردم? *

-تو دلیل منی برای اینکه بمونم لیوم… من نمیدونم چطور قبل از این زندگی میکردم

این همه حس یکسان… همون یکی شدن قلب ها نبود?

-مهم نیست… مهم اینه که الان میدونیم باید چطور زندگی کنیم… هوم?

-اوهــــوم