hou me vast voor ik val

Hoofdstuk 3.1.5

Zodra het eten voorbij is, verontschuldigt Milo zichzelf naar de badkamer, waar hij prompt de kraan aanzet met bevende handen en wat koud water in zijn gezicht spettert, terwijl hij zijn hart probeert te kalmeren.

Hij raakte gisteren door zijn wiet heen en heeft niet genoeg geld om meer te kopen. Hij weet dat het niet zo'n groot probleem zou moeten zijn, want hij heeft zijn ouders ervan overtuigd hem weer bij Tobi te laten crashen in het weekend en daar kan hij er gratis aan komen, maar dat is morgen en dit is nu en alles gaat sneller dan normaal.

Misschien is het dezelfde snelheid als altijd, maar hij is er niet aan gewend en kan het niet aan. Hij wordt steeds wakker in de vroege uurtjes met zijn hart dat praktisch buiten zijn borst bonst en het gebeurt weer nu - zo hard kloppend dat hij zeker weet dat het door zijn ribben heen gaat breken.

Hij wrijft met de basis van zijn hand over zijn borstbeen en probeert rustig adem te halen, zijn hoofd tegen de muur slaand terwijl hij erlangs naar beneden glijdt, met zijn knieën tegen zijn borst aan op de grond.

Het is niet meer genoeg.

De high duurt niet lang en voelt niet meer hetzelfde als die eerste dag, en hij wil er niet over nadenken wat dat betekent of zelfs maar of het iets betekent, hij weet gewoon dat hij meer nodig heeft. Het maakt hem niet uit wat, hij wil gewoon dat de spiralen van gedachten in zijn hoofd stoppen, hij wil dat zijn handen stoppen met trillen en zijn mond ophouden met ratelen en iedereen te ergeren.

Hij haalt nog een keer diep adem, wanhoop neemt het over.

En hij voelt zich vreselijk om wat hij hierna doet. Hij voegt het toe aan de lijst met redenen waarom hij een hekel heeft aan zichzelf, redenen die hij zijn best doet om te negeren.

Hij glipt stilletjes de badkamer uit en pakt een briefje uit de portemonnee in Robbie's jas die over de balustrade van de trap hangt.

Alsof hij het überhaupt zou opmerken, en Milo heeft het nodig.

Hij heeft het echt nodig omdat hij niet weet wat hij met al deze energie moet doen en hij wil gewoon schreeuwen.

In plaats daarvan stopt hij het geld in de zak van zijn hoodie. Het voelt als een ton, en hij kan er niet zomaar aan voorbijgaan zoals hij met alles doet.

Verdomme, hij heeft net gestolen van zijn grote broer en als iemand erachter komt, zullen ze een hekel aan hem hebben. Er zijn een miljoen dingen waar mensen een hekel aan zullen hebben als ze erachter komen, en hij voelt alsof hij begint te bezwijken onder het gewicht.

Hij vermijdt Robbie's blik als hij de keuken weer binnenkomt, waar de rest van zijn familie nog steeds lacht en praat. Hij weet dat hij het niet zal volhouden als hij hem in het gezicht kijkt en als hij dat doet, zullen ze het geld van hem afnemen en zal hij morgen op het feestje niets sterks kunnen halen.

Hij schuifelt in plaats daarvan naar papa's stoel, de man kijkt naar hem met een frons als hij zijn hoofd gebogen houdt, zijn blik naar beneden gericht.

"Gaat het, lange?" Vraagt hij zacht terwijl het gesprek aan tafel doorgaat.

Hij geeft aarzelend een knikje en kan zich nog steeds niet dwingen om op te kijken. "Um. Ik ga vroeg naar bed. Als - als dat oké is?"

De honingkleurige ogen van de man worden in een oogwenk bezorgd, een hand gaat omhoog om tegen zijn voorhoofd te drukken maar Milo trekt zich terug van de aanraking, hoe graag hij er ook in zou willen leunen. Hij voelt zich gewoon vreselijk, en hij verdient de zorg niet die hem wordt getoond. "Wat is er aan de hand? Is er iets gebeurd?" Vraagt hij in plaats daarvan, gereed om op te staan.

Hij voelt meer ogen op zich gericht nu en hij krabt afwezig aan zijn rechterarm omdat zijn huid aanvoelt alsof hij krioelt vanwege al die ongewenste aandacht. Wat ongebruikelijk is voor hem, want normaal gesproken zou hij ervan genieten.

"Niets, papa," mompelt hij met een schouderophalen. Hij kijkt naar de man. "Ik ben gewoon moe. Echt."

Hij forceert een strakke glimlach en de man lijkt niet overtuigd maar knikt desondanks. "Goed jongen. Ik kom over een tijdje bij je kijken, oké?"

Milo antwoordt niet voordat hij de kamer uit rent met het gewicht van de hele wereld in de voorzak van zijn hoodie. Terwijl hij de trap op rent, hoort hij het gesprek veranderen in een gesprek over hem.

"Is hij oké?" Vraagt Robbie zachtjes.

Er is een pauze en dan een zucht.

"Eerlijk gezegd? Ik weet het niet. Hij is de laatste tijd zo stil geweest. Ik nam gewoon aan dat hij die hyperactiviteit ontgroeide," antwoordt papa.

Koen spreekt dan op. "papa. Die hyperactiviteit is Miel. Die gaat niet zomaar weg."

"Ik denk dat we moeten stoppen met over hem te praten als hij er niet is om zichzelf te verdedigen. Laat het aan mij en papa over om ons zorgen te maken. Ik ben er zeker van dat het gewoon zijn allergieën zijn die hem moe maken," zegt papa, en Milo haat het dat hij zich schuldig voelt omdat de man hem verdedigt terwijl hij het niet verdient.

Deze keer komt hij niet vroeg bij Tobi thuis aan. Het huis barst al van de mensen tegen de tijd dat hij arriveert, en in plaats van zijn vrienden te zoeken, besluit hij om in plaats daarvan naar Wytze te zoeken.

Hij wurmt zich door de mensenmassa's totdat hij bij de kamer komt

waar de muziek het hardst klinkt. Mensen dansen en sommigen staan zelfs op de tafels. Een meisje draagt nauwelijks kleding en hij trekt zijn neus op, draait zich af waar zijn ogen meteen landen op een paar mensen die naast een lage salontafel knielen.

Er liggen lijnen wit poeder op, en Milo kijkt met gefronste wenkbrauwen toe terwijl een jongen zich vooroverbuigt met één neusgat gesloten, het andere neusgat opsnuivend. De anderen juichen en klappen hem op de rug terwijl hij naar de bank gaat zitten en een zucht slaakt.

Wytze is er ook, realiseert hij zich, terwijl hij over de tafel beweegt om de andere lijn op te snuiven. Het laat een van zijn neusgaten poederachtig en wit achter, en hij veegt snel zijn neus af aan de achterkant van zijn hand.

Milo is niet dom. Hij weet wat ze doen, en hij weet dat het anders is dan wiet. Cocaïne vertraagt de dingen niet. Maar hij voelt zich zo ellendig dat hij alles zal doen om weer high te worden, en hij weet dat niets zijn gedachten sneller kan laten werken dan ze al doen.

Dus benadert hij de oudere jongen, zijn handen begraven in de voorzak van zijn trui. Wytze kijkt naar hem op met zijn pupillen bijna tegen de buitenste lijnen van zijn irissen, voordat hij opstaat en een hand op zijn schouder legt. "Miel! Kom je om te experimenteren?" Vraagt hij luid, schreeuwend over de muziek heen.

Milo bekijkt de jongen een moment.

Hij heeft al van zijn broer gestolen en tegen zijn ouders gelogen. Hij besluit dat er geen zin is om zichzelf ervan te overtuigen dat wat hij gaat doen een goede zaak is.

Hij weet dat het niet zo is, en hij weet niet wanneer het zo ver is gekomen - achter een constante high aanjagen.

Hij knikt met zijn hoofd. "Natuurlijk," zegt hij met een schouderophalen, alsof zijn hart niet in zijn borst bonst.

Wytze grijnst en stoot hem aan met een zware hand. "Jij bent wild!" schreeuwt hij, en leunt dan zo dichtbij dat Milo zijn hete adem tegen zijn oorschelp kan voelen. "Eerste lijnen zijn gratis. Daarna zul je moeten betalen," zegt hij.

Milo knikt. Hij heeft het geld. Hij wil alleen maar van het schuldgevoel af.

Dus staat hij Wytze toe hem naar de tafel te trekken en hem te laten zien hoe het 'goed' moet voordat hij zijn ogen rolt en het gewoon doet. Het brandt in zijn neus en keel, en hij voelt er niets van, in tegenstelling tot met wiet.

Totdat hij het vijf minuten later plotseling wel voelt.

En het is anders; dingen gaan sneller dan ooit tevoren, maar op een manier die beter is, want alles is vaag en troebel en hij kan helemaal niet denken, wat beter is dan te veel nadenken.

De tijd verstrijkt en hij krijgt nog een lijn gratis omdat niemand lijkt te geven om die tijd.

De rest van de nacht gaat voorbij.

Als de ochtend komt, kan hij zich geen seconde herinneren.