hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.1.2

Rob straalt volle paniek uit wanneer hij zijn handen over zijn oren drukt. Hij had gelogen deze ochtend tegen zijn vriendin. Dat hij voor beide proefwerken had geleerd. Hij wist niet dat er een tweede examen zou zijn! Gelukkig was dat examen tijdens zijn ziekenhuisbezoek dus hij hoefde hem nog niet te maken. Helaas had hij morgen hetzelfde vak en moest hij dat proefwerk maken.

De proefwerkweek kwam er over twee weken er ook aan en Rob zijn stresslevel is hoger dan het ooit was geweest.

Zijn hoofd maakt overuren en de letters dansen op papier. Bij Rob deden ze dat, wegens zijn dyslexie, wel vaker maar vandaag leek er geen maat op te zitten. Alles draaide en alles tolde in zijn hoofd. 

Zijn pen gooit hij naar de andere kant van de kamer. Waarom was het zo moeilijk voor deze jongen? Waarom kon hij de letters nu niet onderscheiden? Waarom kon hij geen antwoord formuleren op de vraag over geschiedenis? 

Hij voelt dat de paniek weer naar zijn hoofd stijgt en hij rent naar het openstaande raam in zijn slaapkamer. Hij moest frisse lucht hebben, en die vond hij bij zijn slaapkamerraam. 

Hij hoort zijn broertje buiten rennen. Milo leefde onbezorgd. Rob had die tijd ook, in Eindhoven vooral. Hier, in Rotterdam, was hij onbezorgd toen hij in het warme bad van Raoul en Matthyas viel, maar zijn eigen leventje en zijn geluk balanceerde op een dunne lijn. 

"Kom Noé! Schommelen!" 

Milo rent door de achtertuin met zijn nichtje achter hem aan. Hij was de allerbeste vrienden met het vierjarige meisje dat onbezonnen achter Milo aanrent. 

Noé haar haren zitten in een vlechtje. Zijn tante zou het gedaan moeten hebben. Frank was namelijk niet zo handig met haren. Het haar van Hidde en Guus, zijn tweejarige neefjes, was zo gefixt voor zijn oom. Wat gel erin en hij was klaar. 

Rob slikt zijn eigen tranen in als hij zijn broertje en nichtje zo onbezonnen ziet spelen. Hij klapt ook het raam dicht als hij Koen lachend achter hun aan hoort rennen. Rob kon niet meer. Hij wilde gewoon naar buiten. Naar zijn broertjes en neefjes en nichtje. Gewoon meespelen zoals hij drie jaar geleden wel zou hebben gedaan. 

De dertienjarige sluit zichzelf weer op in zijn eigen wereld. De wereld waarin hij zich weer focust op zijn aardrijkskunde proefwerk. Zijn vingers vinden onwelwillend de weg richting zijn haren waar hij gefrustreerd weer aan zijn haren trekt. Hij vindt het lastig om zijn adem terug te vinden en als hij nog langer op deze manier doorgaat, kon iemand weer een sprint naar boven inzetten om zijn zoon in een aanval te vinden. 

Rob zit zo in zijn eigen wereld dat hij zijn vader pas hoort wanneer de man op zijn deur klopt. Allebei zijn ouders waren thuis, maar ook zijn tante en oom met Noé, Guus en Hidde. Te druk voor de gestresseerde dertienjarige dus.

Raoul steekt zijn hoofd door een kiertje en glimlacht zacht naar het kind dat nog altijd met zijn hoofd in de boeken zit. Raoul wilde hem gewoon ziekmelden en een gesprek met zijn mentor aangaan. Dat het zo niet langer kon. 

"Hey studiebol. Papa Matt maakt drinken en ik moest even vragen of jij ook wat wilde hebben. Ben je oké jongen? Je ziet er echt erg gestresst uit. Kom anders mee naar beneden. Guus vraagt al heel de dag naar je!" 

Rob schudt gehaast zijn hoofd. Hij was niet gestresst. Hij wilde gewoon even rust aan zijn hoofd en hij wilde gewoon een antwoord weten op de vraag die hem al een uur parten aan het spelen was. Hij wilde ook niet dat hij naar beneden ging want hij moest en zou doorstuderen. 

"Ehm een bakje koffie?" 

Raoul schudt zijn hoofd als hij in de deurpost staat. "Je weet de afspraak over koffie en je dialyse. Niet net voor of na je dialyse jongen. Dus kom je mee naar beneden?"