hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.1

Matt wist dat het een zware dag ging zijn op het moment dat hij wakker wordt in zijn bed. Als hij richting zijn man wilt rijken, merkt hij dat hij al weg is. Verbaasd opent hij zijn ogen en ziet dat hij zich had verslapen. Een uur nadat zijn wekker oorspronkelijk af had moeten gaan.

"Shit," komt er mompelend uit wanneer hij het dekbed terugslaat en zowat uit bed valt. Hij grijpt snel zijn werkkleding die ergens opgevouwen in de kast ligt. Als het aan Matt lag zou die kleding ergens neergelegd worden, op een grote hoop. Als het aan Raoul lag zat er een duidelijke opbouw in. De man had het nog net niet op kleur gesorteerd voor zijn vriend.

Nadat hij snel wat water in zijn gezicht gooit en zijn vingers door zijn blonde haren haalt, trekt hij een zwarte broek aan met een hoodie. Zijn artsen kleding kon hij pas in het ziekenhuis ophalen.

Zijn dokterspasje gritst hij snel van het badkamermeubelair voordat hij zichzelf nog even snel in de spiegel bekijkt.

Dr. Matthyas het Lam. Eigenlijk was het ondertussen Het Lam - de Graaf maar dat zou teveel argwaan wekken. Matt was voor veel collega's uit de kast maar er waren nog een enkeling voor wie hij niet uit de kast wilde komen.

Hij neemt nog een diepe zucht voordat hij zijn sprint doorzet richting de keuken waar hij een briefje van Raoul ziet liggen. 'Ik ben alvast naar school. Ik geloof dat je avonddienst hebt vandaag dus daarom heb ik je maar laten liggen.'

Een kleine glimlach komt rond zijn mond maar aan de andere kant had hij gehoopt dat zijn man hem wakker had gemaakt. Hij zag ook de zachte kant van zijn man die er vanuit ging dat Matt pas laat hoefde te beginnen en niet wakker gemaakt hoefde te worden.

Als hij verder kijkt dan het briefje, kijkt een rode glanzende appel hem aan. "Dan wordt dit maar het ontbijt voor vandaag," zucht hij bij zichzelf. Hij grijpt het fruit uit de fruitschaal en rent weer richting de gang waar gehaast zijn schoenen aan worden getrokken. Hij was echt in een haastige bui. Zijn baas stond het vaak niet op prijs als zijn personeel te laat kwam. Matthyas kon zich daar wel in vinden want er stonden simpelweg mensenlevens op het spel wanneer ze te laat aan zouden komen.

Matt springt in zijn wagen en hoopte dat het verkeer mee zou zitten. Tuurlijk zou dat niet zo zijn want tegen achten zou heel Rotterdam zijn kroost naar de basisschool brengen. Ouders die hun kind voor de schoolporten afzette. Ouders die hun kinderen op de fiets uit zouden zwaaien.

Matt vond het altijd levensgevaarlijk om als middelbare scholier naar Rotterdam te gaan op de fiets. Dagelijks worden er tien tot vijftien middelbare scholieren binnengebracht op de spoedgevallen door ongelukken op de fiets richting hun school.

Hij ziet een moeder, naar alle waarschijnlijkheid, haar zoontje afzetten bij de stadsschool. Het was een gevoel dat nog altijd vlinders gaf bij de man. Een gezinnetje. Iemand die hij lief kon hebben samen met zijn man. Iemand die hij af kon zetten bij de schoolpoorten en van wie hij honderden verhalen hoorde als hij of zij thuis kwam.

Een toeter zorgt ervoor dat hij verder rijdt. Hij had niet in de gaten dat hij hier al enige tijd stond. Het bracht hem wel weer op het idee om vandaag weer even een blik te werpen op hun papieren tot pleeggezin.

Als de man aankomt bij de eerste hulp, wordt hij bijna onpasselijk van de drukte. Het was veel te druk voor een koude donderdag ochtend. Het was begin november maar het weer deed het lijken alsof het midden januari was toen de Elfstedentocht werd geschaatst.

Hij duikt wat verder in zijn warme jas en vervolgt zijn weg richting het kleedlokaal. De vierentwintig jarige hield zijn adem in wanneer hij zijn baas zijn richting op ziet komen lopen. Het kon nooit wat goeds voorspellen en de man stond klaar om de uitbarsting te ontvangen.