hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.3

Raoul staat zachtjes te telefoneren in de gang. Hij moest de directie en zijn collega's op de hoogte houden van de ontwikkeling van hun leerling. De jongen was er fysiek nog best goed afgekomen maar moest hier nog wel minimaal een week spenderen. Ze mochten god op hun blote knieën bedanken dat zijn torso niet is verbrand om zo het ademenen niet nog meer te belemmeren.

Hij werpt af en toe een blik op de familiekamer naar Milo met de dinosauriërs speelt van Koen. Hij zit in een kleermakerszit op de grond en is zich wat minder bewust van het feit dat hij in het ziekenhuis is. Iemand die zich daar wel erg van bewust is, is de zesjarige Robbie. Vorige week had hij zijn verjaardag gevierd in de klas. Raoul wist ervan omdat Koen honderd-en-één verhalen over had verteld tegen hem voordat de klas binnen kwam stromen.

Zijn knieën heeft hij opgetrokken en zijn hoofd rust op een klein gaatje in zijn broek. De jongen was op de heenweg gestruikeld over een losliggende steen waardoor hij een gat in zijn broek had. Het leek die dag allemaal niet mee te zitten voor de jongen en het kwaad moest toen nog gebeuren.

"Ja ze zijn allebei nu nog hier maar ik geloof dat Rob hier nog een flinke knauw van gaat krijgen. Voor Koen hebben we onderdak, voor Robbie en Milo zijn we momenteel bezig." De man had al een heel gesprek achter de rug met zijn baas en moest het nieuws breken dat ze, hopelijk, niet verder hoefde te zoeken voor een leefomgeving voor de heren. Ze konden namelijk bij Matthyas en Raoul terecht als het aan hun lag.

Als hij zijn telefoongesprek afrond loopt hij weer terug de familiekamer in waar hij de oudste op zijn schoot trekt. De jongen had gewoon even behoefte aan een knuffel. Hij moest nog even wachten tot hij bij Koen mocht. Matt zou ze komen halen.

Raoul denkt dat hij hooguit een kwartiertje met Robbie op zijn schoot heeft gezeten als hij de blonde plukken van de arts door de deur ziet steken. "Kom maar mee."

Rob hoorde het ook en springt van Raoul zijn schoot af. De man pakt Milo op en volgt zijn man en de groep drie leerling door de ziekenhuisgangen. De gangen voelde kil en koud en het was absoluut geen plek voor kinderen om te moeten zijn.

"Ligt Koen daar?" fluistert Milo zacht vanaf Raoul zijn heup. Deze kinderen waren opgevoed. Raoul merkte het aan alles. Aan de manier waarop ze tegen elkaar spraken. De manier waarop ze met elkaar omgingen. Zij waren echt perfecte kinderen, in hoeverre een kind perfect kon zijn volgens de kleuterleerkracht.

Matthyas opent de deur en Rob rent meteen richting het grote bed. Hij ziet zijn broertje liggen met ingepakte armen en een gek draadje uit zijn been. Hij wist dat het een infuus was, hij had er zelf ook wel eens een gehad. Toen hij zijn enkel had gebroken en ervoor geopereerd moest worden.

"Hier dan kan je bij je broer liggen." Matt tilt Milo op en zet hem bij Koen op het bed. Rob was oud genoeg om zelf op het bed te klimmen. Als hij zijn broertje effectief in zijn armen sluit, begint hij te huilen. Hij kon het niet meer om zichzelf groot te houden voor de andere. Hij was pas zes.

Koen knuffelt Robbie terug maar het pijn verbeten gezicht ontgaat de arts ook niet. Hij kijkt verdrietig naar zijn man die nog altijd hoopte dat hun sociaal werkster over enkele ogenblikken hier binnen zou wandelen.

De man merkt dat de jongens alle drie moe beginnen te worden. Koen had zijn ogen al dicht gedaan en ademt rustig in het zuurstofmasker die hij op moest blijven houden van Matthyas. Hij ontkwam er simpelweg niet aan om daarin te moeten ademen.

Milo gaat zachtjes naar het verband van zijn broer en nog voordat Matt of Roel in kan grijpen, heeft Robbie behendig de kleine handjes weggehaald. "Milo doe maar niet. Koen heeft pijn vriendje." Milo kijkt sip naar Rob en dan weer naar de ingepakte armen van Koen. "Koen veel pijn?"

Rob knikt zacht en merkt dat Milo gaapt. Het speelgoed klemt hij nog goed tegen zijn eigen lichaam aan voordat hij zich naast Koen nestelt. Hij moest er nu gebruik van maken dat hij met Koen zijn favoriete speelgoed mocht spelen. Dat kwam nog nooit voor.