hou me vast voor ik val

hoofdstuk 1.1.12

Een klein balletje rolt zich richting zijn oudere broer. De broer die wel uit het ziekenhuis was. De andere moest nog een weekje blijven had zijn nieuwe papa gezegd. Zijn nieuwe papa. Alsof hij Matt en Roel net uit een doosje had gehaald. Nog geen gebruikerssporen maar eerder het laatste exemplaar in de winkel die vaak als voorbeeld werd gebruikt. 

Milo zijn duim vindt onwelwillend zijn mond. De jongen was nog erg moe en wilde eigenlijk helemaal niet naar zijn schooltje. Het kind was twee en Matt was thuis dus naar alle waarschijnlijkheid hoefde hij ook niet te gaan. 

Koen slaapt nog, zijn beide, ingepakte, armen lagen boven de dekens. Hij mocht vanmiddag het verband verwisselen wanneer ze bij Robbie op bezoek gingen. Koen was ook niet klaar voor school maar moest gaan van Raoul. Hij wist waarom het kind niet wilde en wilde daar niet aan toegeven. Niemand ging hem vreemd vinden. Daar had Raoul ondertussen wel voor gezorgd. 

Om half zeven gaat de wekker bij Matt en Roel in de kamer. Beide heren moeten even in hun ogen wrijven om zich te beseffen dat het donderdag was en dat Raoul gewoon moest werken. Hij zou ook het middelste jongetje meenemen naar school, waar Matthyas hem om tien uur weer op zou gaan halen.

"Morgen schat," zucht Raoul als hij uit zijn bed stapt, "ik ga beneden ontbijt maken voor Koen en mij. Moet jij ook wat hebben of blijf jij liggen?" De man pakt een shirtje van de geordende stapel en trekt daar een blauwe spijkerbroek onderaan. Hij had voor Koen ook wat kleding gepakt, die nog in de tas lag. Vandaag zouden ze, samen met Robbie, naar de stad gaan om kleding te kopen. Matt moest het kind wel weer terugbrengen diezelfde avond, maar beide volwassenen waren van mening dat het voor Rob en de jongens alleen maar beter zou zijn om even in een andere omgeving te zijn.

"Ik kom wel eventjes mee," lacht zijn man aantrekkelijk, "zal ik de jongens anders dadelijk brengen? Dan hoeft Koen niet zo vroeg aanwezig te zijn en heb jij ook alle tijd om je les voor te bereiden. Goed idee? Dan kunnen ze allebei nog even slapen."

Raoul lacht naar zijn man die ineens vader is geworden. "Ik vind dat een geweldig idee lieverd," fluistert hij, "je geeft zoveel om die jongens! Je zal een geweldige vader voor die kinderen worden Matthyas. Twijfel niet aan jezelf alsjeblieft!"

De tranen vallen ondertussen al bij zijn man. De man die nooit naar complimentjes kon luisteren. De man die nooit beloftes durfde te maken. De man die altijd voor iedereen klaar stond. De man die zo graag een kind wilde en die een vader te geven die hij zelf nooit had gehad. 

Aan de andere kant van het huis horen ze stille voetstapjes. Een van de jongens was uit hun bed en wilde wel heel graag naar de huurders van het huis. Raoul opent de deur en ziet een verdrietige Milo voor zijn neus staan. "Ah knapperd," hij hurkt zich neer voor het kind, "kun je niet meer slapen vriendje?"

Milo zijn duim gaat uit zijn mond terwijl hij zijn hoofd vermoeid op Raoul zijn schouder legt. "Moe papa Roel. Heel heel moe." Raoul kijkt naar zijn man die zacht knikt, Milo mocht wel thuis blijven. "Dan blijf jij lekker bij papa Matthyas vandaag! Papa wilde even spullen kopen bij de IKEA dus dat komt goed uit dat hij een super hulpje mee heeft."

Milo vergeet zijn eigen vermoeidheid en knikt meteen. Hij was inderdaad wel een superhulpje en wilde zijn nieuwe papa echt wel helpen. "Ja papa helpen," zucht hij. Raoul blijft zich verwonderen over Milo zijn spraakvermogen en vreesde ervoor dat hij later een waterval aan woorden zou worden. 

"Kom dan gaat papa Roel naar beneden en doe ik even een nieuwe luier aan bij jou! Wellicht dat jij die mooie stickerkaart vol krijgt en dan hoeven we alleen maar 's avonds een luiertje aan."

Milo strekt zijn armen uit en valt gretig in Matt zijn sterke armen. "Geen luier voor Milo meer?" De jongen had nog altijd zijn ongelukjes maar daar was het een tweejarig kind voor. "Als de stickerkaart vol is en als Milo op de wc gaat inderdaad."