hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.1.6

Raoul zucht als hij zich uitrekt uit het ziekenhuisbed. Matthyas had zijn nachtdienst erop zitten en ging thuis snel slapen om daarna weer naar zijn man en zoon te gaan. De zoon die wellicht morgen naar huis mocht, maar die de eerste dagen alleen thuis zou zijn met een van zijn vaders om alles te laten bezinken. 

Nog altijd had Milo geen stom woord gezegd. Raoul gaat zitten in de stoel die aan de andere kant van de kamer is. Frank zou, nadat hij Noé op school had gezet, langskomen om te kijken naar Milo. Hij had zijn neefje nog niet gezien en hij was gebroken sinds het nieuwsbericht. 

Loïs had het op het nieuws gezien toen Frank voor groep 3 stond. Zij was die dag vrij om voor hun zoontjes te zorgen. Ze had Frank thuis pas ingelicht. Toen werd voor de man ook duidelijk dat zijn neefje daarbij betrokken was. 

Milo slaapt nog altijd op zijn rug op het bed. Zijn arm zit in het gips en ligt rustend over zijn buik heen. Zijn hoofd ligt gekanteld richting zijn vader. De man die er nog altijd niet bij kon dat er vijf leerlingen waren overleden en Milo eigenlijk de zesde had moeten zijn. Hij was bewusteloos binnengebracht, alleen was hij blijkbaar wel bij bewustzijn geweest ten tijden van het ongeval. Wat heeft Milo allemaal meegekregen? Hoe is hij dan bewusteloos gevallen? Was zijn hoofdje dan wel oké? 

Er zou nog een ct gemaakt worden van Milo zijn hoofdje, alleen zou het gisteren te veel zijn geweest voor zijn kwetsbare lichaam. Daarom zou hij vandaag nog door het apparaat gehaald worden. 

Milo was de jongste. De jongen die iedereen had beloofd dat hij zorgeloos op zou groeien. Dat hij niet elke dag naar het ziekenhuis moest zoals zijn oudste broer. Dat hij zich niet hoefde te schamen voor zijn uiterlijk zoals Koen zo vaak had gedaan om zijn tengere armen. Milo hoefde daar niks van mee te krijgen en hoefde zich daar absoluut geen zorgen over te maken. Toch was het ondenkbare gebeurd en was ook Milo slachtoffer geworden van het ongeluk dat boven hun hoofd hing. 

Zelfs nu, in zijn slaap, is Milo veranderd. Hij is zo onwijs stil, de enkele beweging die hij maakt, is zijn borstkast die piepend op en neer gaat. Zijn gebroken rib maakte het er ook allemaal niet beter op. 

Matt had hem geruststelt. Milo was oké en ze moesten alleen zijn scan afwachten om te zien of hij naar huis mocht de volgende dag. Matt had toch alleen maar nachtdiensten dus hij kon er prima zijn voor zijn zoontje in de ochtend. 

De man schuift de stoel wacht dichter tot de bedrand van zijn zoontje. De monitor geeft een gekmakend geluidje en Raoul zou er alles voor doen om hem uit te mogen zetten. Om zijn zoon weer mee naar huis te nemen. 

Met zijn hand haalt hij langzaam een blonde lok uit Milo zijn gezichtje. De jongen wilde niet naar de kapper en wilde kijken hoe lang hij zijn haren kon laten groeien voordat zijn vaders er zelf een schaar in zouden zetten. Zijn kleine krulletjes dansen als enige nog vrolijk op zijn hoofd. Zijn drie wiebel tandjes zitten er allemaal nog. 

Matt had zijn zoon gisteren voorzichtig gewassen na de operatie. Hij had de wond gehecht op zijn hoofd. Het is de wond en het plotselinge bewustzijnsverlies dat de man toch ergens zorgen baart. Wellicht was er toch iets niet goed in het koppie van zijn jongste. 

Raoul had gisteren nog het nieuws bijgehouden en dat was een vergissing geweest. De foto's van de bus blijven in zijn hoofd rondspoken en hij kan zichzelf niet voorstellen dat Milo in dat wrak zat. Hij kon het zich ook niet voorstellen dat Milo levend uit die bus is gehaald. 

De man wist dat de school voor een week dichtging zodat iedereen de kans en tijd had om het verlies te verwerken. De man wil niet in de schoenen staan van zijn collega's die allemaal een aantal kinderen zijn verloren. Jules zat bij Mijntje in de klas, de anderen vier zaten in groep 1/2a bij Juf Heidi.