hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.1.9

Matthyas is in blinde paniek wanneer hij Milo niet meer ziet in de huiskamer. Hij had Rutger gebeld om langs te komen zodat Milo niet alleen zou zijn als Matt naar het ziekenhuis zou moeten met Robbie. 

Gelukkig kon de arts het nog enigszins zelf en had hij de jongen naar zijn bed gestuurd. Toen hij binnen was gekomen was Milo in geen velden of wegen te bekennen. Matt had echt geen idee waar zijn zoon kon zijn. 

De voordeur kon de jongen niet openen en hij was er nog toen Rutger en Matthyas thuiskwamen. Nu was de jongen echt spoorloos verdwenen en had de man ondertussen overal gezocht. 

Wanneer hij toch besluit om Robbie zijn kamerdeur te openen, ziet hij daar het mooiste ooit. Zijn jongste had zichzelf veilig bij zijn oudste gelegd. Milo ligt met zijn arm om zijn broer heengeslagen en hij vond het aandoenlijk. 

Rutger, die ondertussen ook driftig aan het zoeken was, komt boven en kijkt zijn beste vriend met fronsende wenkbrauwen aan. Matt zet zijn vinger aan zijn lippen en sommeert de man om stil te zijn terwijl hij in de slaapkamer wijst. Rutger lacht zacht als hij de slaapkamer van Rob inkijkt. Ook hij ziet zijn twee neefjes naast elkaar slapen. 

"Je weet dat Miel nu de hele nacht wakker is toch?" Matt moet zacht lachen terwijl hij knikt, maar hij had het er voor over. Hij kon beide niet wakker maken want beide hadden echt nood aan slaap en veiligheid. De man sluit de deur en volgt de jonge vader richting de woonkamer, waar Sofia momenteel in een wiegje lag te slapen.

"Is er iets Matt?" vraagt Rutger als ze beide weer op de bank zitten. Aan alles voelde de man dat er iets aan de hand was. De arts haalt zijn schouders op terwijl hij over zijn drie kinderen nadenkt. De drie die echt alledrie hun eigen behoeftes hadden maar ook die alledrie langzaam door zijn vingers aan het glippen waren. 

"Ik weet het niet Rut... Ik ben blij dat Rob nu eindelijk zijn slaap pakt maar we moeten echt met hem gaan praten binnenkort. Ik wil hem met jou of Frank laten praten want naar ons lost hij niks. Hij gaat hier echt aan onderdoor Rut en ik ben bang dat hij hetzelfde pad zal gaan bewandelen als Roel en ik."

Zo zijn beide heren in gesprek en komt Raoul ondertussen thuis met Koen. De jongen die een goede dag had gehad op school maar het gemis van zijn broertje niet op kon vullen in de pauzes. Rutger was ondertussen ook vertrokken en zit Raoul op zijn plek op de bank. 

Koen zit zijn huiswerk te maken en Raoul heeft de taak om zijn twee andere zoons wakker te maken terwijl Matthyas de tafel dekt. Hij had geen behoefte om te koken dus werden het pannenkoeken. 

De man lacht zacht als hij de kamer binnenkomt van Robbie. Nog altijd liggen beide jongens in elkaar verweven en hij hoort zijn jongste zelfs zacht snurken. De man gaat op de rand van het bed zitten en wrijft over beide benen van zijn jongens heen. Milo wordt langzaam wakker en kijkt zijn vader met vrolijke en uitgeruste ogen aan. "Hey schat. Lekker geslapen met Robbie jongen?" 

De jongen geeft een zacht en vermoeid knikje. Hij klimt half op Raoul zijn schoot die nog altijd zij oudste zoon wakker probeert te maken. Langzaam rolt ook hij terug en kijkt vermoeid naar zijn vader. "Hoi pap," gaapt hij terwijl Milo zichzelf richting Robbie gooit. "En hoi Miel!" 

"Hoe voel jij je jongen?" Raoul had alles van zijn man vernomen. Ook zijn uitgesproken angst dat hun zoon hetzelfde pad zou bewandelen als zij hadden gedaan in hun verleden. Het pad van zelfbeschadiging en zelfmoordpogingen. 

"Was gewoon heen moe," zucht Rob als hij zich uitrekt. Raoul lacht als hij over Rob zijn hoofd wrijft en de koorts haast door zijn handen voelt gaan. Vaak was dat geen goed teken voor de jongen. "Ja. Dat had ik wel door nadat papa belde. Dit is ook de eerste keer ooit in dit huis dat Miel rustig slaapt in de middag. Hij vertikte het vanaf toen al om te slapen in de middag."

Raoul gaat nu door Milo zijn haren, die ondertussen op de grond zit te spelen met de blokken die hij vanuit zijn eigen kamer naar de kamer van zijn broer had gesleept. "Ja hij had zichzelf uitgenodigd." Tussen neus en lippen door verteld rob dat hij het niet erg vond dat zijn broertje bij hem sliep. 

Rob kijkt weer naar zijn vader die nog altijd verschrikkelijk bezorgd naar zijn zoon kijkt. De jongen voelt de bui al hangen en zucht terwijl hij met zijn handen begint te spelen. "Is het nu tijd om te praten? Papa wilde praten zei hij." 

Raoul legt een geruststellende hand op Rob zijn schouder. "Je zit niet in de problemen jongen, dat weet je toch. We moeten alleen even weten wat jou van binnen nu aan het opeten is." Rob zucht en vult zijn vader aan. "Voordat het te laat is." 

De man denkt terug aan Koen. Hoe de kleuter het allemaal op wist te kroppen en het er, na een gebroken pols, toch uit had gekregen. Robbie is exact dezelfde persoon. 

"Ik was gewoon gestresseerd voor mijn toetsen pap. En ik weet dat het stom is omdat ik pas net op de middelbareschool zit, maar het is- het is gewoon pure paniek pap. Ik kan gewoon niet ademenen." 

Raoul voelt mee met de jongen voor hem, echt zo onwijs veel. "Het is niet erg lieverd. Niks is er doms aan jou. En ik weet dat het vervelend is maar ik kan altijd jouw mentor bellen en kijken of jij je toetsen misschien verspreid mag maken of in kleinere ruimtes." 

Rob zijn ogen twinkelen als hij naar zijn vader kijkt. "Zou je dat willen doen pap?" Raoul knikt terwijl hij de jongen in een knuffel trekt. "Ik moest mijn eindexamens ook in een apart hokje maken. Ik had er ook enorm veel moeite mee en had ook meerdere keren een paniekaanval in de klas."

Rob kijkt verbaasd. Hij wist niks over de bekentenis van zijn vader. "Dus papa en ik willen dat je weet dat er gen druk vanuit ons ligt om op school goed te presteren. Het is al zwaar genoeg voor jullie pubers, zonder dat de ouders er ook nog extra bovenop zitten. Wij zijn blij als jij blij bent. Hoge cijfers zullen waarschijnlijk niet bijdragen aan jouw geluk jongen."

"Maar als ik niet studeer dan wordt mijn angst nog groter. Ik moet echt leren voor mijn toetsen pap. En alle lessen volgen!" Raoul moet zacht lachen. "Vriendje je kan altijd nog leren. Nadat je genoeg hebt gegeten en bij hebt geslapen. Moet ik je nog herinneren aan de aanvallen van de afgelopen week? Probeer gewoon even te slapen jongen. Het eten komt wel vriend."

Rob knikt terwijl hij weer terug op zijn kussen zakt en binnen een paar tellen terug inslaap valt. 

"Ga maar slapen vriendje. Wij zullen er altijd voor je zijn."