hou me vast voor ik val

hoofdstuk 2.1.3

Rob is die hele week thuis gebleven. Zijn ouders hebben hem heel de tijd in de gaten gehouden en het was hem niet ontgaan dat Rutger, die normaalgesproken kindercoach en kinderpsychiater is, hem ook onwijs veel wilde spreken. 

Rob had een grote fout gemaakt en moest die momenteel betalen tegen de hoogste prijs van privacy. Zijn broertjes zijn heel zacht rond hem geweest, en wellicht is het ook daarom dat Koen al ruim een week weer met tegenzin naar zijn klas gaat. Het was Robin. De jongen op wie hij ondertussen smoor en smoor verliefd was. 

Robin is deze dagen niet naar school gegaan. De meester had verteld dat hij griep had, maar Koen kon zijn gedachtes niet van de jongen afhouden. Zou hij langsgaan? Wat als Robin helemaal niet op hem zit te wachten?

Om deze week af te toppen, is Raoul ook enige tijd thuis. De man had last van zijn clusterhoofdpijnen en dan was er geen land mee te bezeilen. Om die reden waren de jongens afgelopen week ondergebracht bij de anderen, omdat Raoul er zo aan onderdoor was gegaan dat hij opgenomen werd in het ziekenhuis, tot schrik van Matthyas. 

Nu is iedereen weer thuis. Koen als laatste omdat hij net bij Saartje langs is geweest. Voor het eten zou de jongen terug zijn. Wanneer Raoul, die zienderogen op is geknapt, de schaal lasagne uit de oven haalt, komt Koen net door de deur gelopen. 

Milo gooit zich naar zijn broer, het moment dat de jongen een stap door de deur zet. "Koen! Ik ga morgen op reisje naar het museum en ik zit naast juf Mijntje!" De jongen stuitert langs Koen zijn benen en springt recht in de armen van zijn broer. Net wat de jongen nodig had om zijn gedachten even te verzetten. De jongen wilde gewoon even fysiek contact hebben en Milo bood dat net op het goede moment. 

"Zullen we naar binnen gaan? Ik ruik volgens mij het avondeten al," lacht Koen als hij met zijn broertje op zijn heup de woonkamer binnenkomt waar, aan de eettafel, al een dampende ovenschaal staat. 

"Lasagne?" vraagt Koen als hij steeds dichterbij komt. Matt knikt terwijl hij door Koen zijn haren gaat, "je lievelings toch? Papa wilde het maken dus vandaar dat we lasagne eten." 

Koen kijkt zijn vader aan die vol trots een ovenschaal presenteert. Koen kan het niet laten en vliegt zijn vader aan. Hij omhelst hem stevig en dan voelt Matt dat er iets aan de hand is met zijn middelste zoon. 

"Miel. Wil je heel even gaan spelen? Ik roep wel als we gaan eten." Milo knikt en huppelt vrolijk richting de speelkamer, terwijl Matt zijn zoon meeneemt richting de keuken waar zijn man momenteel nog bezig was met de salade. 

"Hey jongen," zucht Matt als hij zichzelf uit Koen zijn grip probeert te wurmen, "wat is er aan de hand vriend? Wil je het tegen papa en mij zeggen of tegen iemand anders? We willen je alleen maar helpen Koentje." 

Koen snikt terwijl hij loskomt uit de warme en vertrouwde armen van zijn vader. "Is er iets op school aan de hand Koen?" Raoul veegt zijn handen af aan een theedoek en legt een geruststellende hand op Koen zijn schouder. De jongen knikt en daar schrikken beide heren toch enigszins van. 

"Wordt je gepest Koen?" Omdat de school terug was gelopen in leerlingenaantal, hadden ze nog maar één groep 7. Koen H. zat altijd in de combinatie klas, samen met Saartje en Robin maar sinds dit jaar zit hij weer in een reguliere klas. Koen F., die van school was gestuurd, mocht weer terugkomen omdat hij tijdens zijn periode op het speciaal onderwijs niks geks uit had gehaald. Tot Raoul en Matt hun grote spijt kwam Koen F. weer bij hun Koen in de klas. 

"Is het Koen weer? Ik be-"

"Ik val op jongens." Het is eruit voordat Koen er überhaupt erg in heeft wat hij zojuist heeft gezegd. Het hoge woord was eruit. Koen was niet zoals de anderen. Volgde niet het voor hem klaargelegd pad maar bewandelde zijn eigen route. 

Meteen trekt Matt de jongen weer in een knuffel. Hij zucht terwijl de tranen uit zijn ogen komen. Hij had niet verwacht dat hij het zo zwaar zou krijgen met de uiting van zijn zoon. 

Zijn vaders zijn, zoals Saartje hem al zo vaak had gezegd, trots op hun zoon. Hij durfde iets waar beide heren enorm lang over hebben gedaan. "Oww Koen toch," zucht Raoul als hij over Koen zijn rug wrijft, "dat is toch helemaal oké. Kijk maar naar ons jongen."

Koen trekt zich een beetje terug waardoor hij zijn beide ouders aan kan kijken. Allebei hebben ze tranen over hun wangen lopen. Tranen van trots om te verstaan. Koen voelt een last van zijn schouders vallen, terwijl hij weet dat Saartje gewoon gelijk heeft. Zijn ouders zouden het helemaal niet erg vinden. Waarom zouden ze? 

"Ik weet het," zucht Koen terwijl hij met zijn vingers speelt, "ik weet het nog niet zo lang. Meester Job heeft heel lang met de gesproken afgelopen dagen en ja ik denk dat ik er wel klaar voor ben. Ik ben gewoon bang dat mensen mij niet meer mogen of zo op school."

Raoul schudt zijn hoofd en trekt zijn zoon in een knuffel terwijl hij zijn zoon sust. Hij kende Job en daarom durfde hij het aan om Koen op school te laten terwijl Koen F. terug zou komen. Job was twee jaar geleden zijn Lio stagiair en is, net als vele andere stagiaires van Raoul, blijven plakken op die school. 

"Koen vriend. Je bent perfect zoals je bent, en als iemand besluit dat hij of zij jou niet mogen dan is dat hun probleem dat ze het liefste kind van deze wereld niet willen leren kennen." 

"Heb je al iemand op het oog jongen?" Koen kijkt naar Matthyas die de vraag stelde. Ja. Ja hij had iemand op het oog maar hij wilde het niet vertellen aan diegene.

"Robin," zucht de jongen, "maar ik denk dat hij Saar leuk vindt." Matt neemt de jongen weer in een knuffel neemt. "Het komt goed Koen," zucht zijn vader terwijl hij hem zachtjes heen en weer wiegt, "je kan het aan de rest vertellen wanneer jij er klaar voor bent. Misschien dat je het Rob een keer kan vertellen, maar als jij je er niet klaar voor voelt dan moet je het zeker niet doen. Papa en ik zijn hoe dan ook trots op jou!" 

Koen knikt en voelt zich een beetje minder bezorgd. Een beetje minder verloren. Een beetje meer vertrouwen dat er altijd iemand naast hem zal staan in het liefdevolle huishouden.